-Λένε πως ο ερωτικός χωρισμός, όταν ο έρωτας παραμένει ζωντανός, έχει το μέγεθος πόνου σχεδόν το ίδιο, λίγο λιγότερο, ίσως και περισσότερο, με τον πόνο θανάτου αγαπημένου προσώπου.
-…κάθε μεγάλος έρωτας είναι ρίσκο χαμού.
–Ευνουχίζεται όταν τον εμποδίζεις να αναπτυχθεί ο άντρας μέσα σου. Δεν μιλάμε για το πουλί σου, το πουλί σου είναι μια χαρά, μιλάμε για σκέψη, για συναισθήματα, για άποψη.
–Μονάχα η απόσταση θα σε καθαρίσει από το δηλητήριο. Μονάχα η απόσταση θα σε αποφυλακίσει. Με κάποιες τοξικές προσωπικότητες η ανεξαρτησία είναι εντελώς αδύνατη από κοντά.
-Ναι αναμφίβολα από αγάπη σε σένα, αλλά και από αγάπη στην ιδέα, κι αυτό το δεύτερο πάντα δηλητηριάζει το πρώτο.
-Τίποτα δεν σε μορφώνει καλύτερα από το δικό σου βάσανο.
–Συνηθίζουμε το παράταιρο πιο πρόθυμα από το παντελώς σωστό, το έχω προσέξει. Είμαστε τόσο παράταιροι οι ίδιοι που το άψογοι μας κομπλεξάρει, έστω ασυνείδητα.
-Από τότε που αφέθηκα να ομολογώ τα χάλια μας κανείς δεν ξεκολλάει απ΄τις συνεδρίες.
-Όλοι μας έχουμε την προδιάθεση να αντιπαθήσουμε έναν πολύ όμορφο άνθρωπο , να του βρούμε ελαττώματα , να ανακαλύψουμε ή να εφεύρουμε ψεγάδια.
-Ντυμένος κομψά αλλά όχι φιλάρεσκα , σαν από φυσική ενστικτώδη κομψότητα.
-Το χαλαρό χέρι μέσα στην παλάμη μου με προδιαθέτει δυσάρεστα και με καθιστά καχύποπτο για την ψυχική υγεία του άλλου, για το ποιόν του χαρακτήρα του. Το ίδιο – κάπως λιγότερο- με ενοχλούν εκείνοι που σου παρασφίγγουν το χέρι , προσπαθώντας να αποδείξουν πόσο κοινωνικοί και καλοδιάθετοι είναι.
–Στόχος της δουλειάς που κάνω είναι να ενισχύω τις ευθύνες του πελάτη μου , να λάβει πίσω τη χαμένη αυτοπεποίθησή του , τις δυνάμεις που ο καθένας διαθέτει μπόλικες , δεν γνωρίζω άλλου είδους θεραπεία.
-…η ιδέα που έχεις για τον εαυτό σου είναι υπερβολικά μεταδοτική, κολλητική σα συνάχι σε όσους συναναστρέφεσαι.
-Κατά κανόνα μας φέρνουν να θεραπεύσουμε το παιδί εντός τους, το καθηλωμένο παιδικό συναίσθημα που ταλαιπωρεί και παγιδεύει την ενήλικη ζωή…
-…ομοφυλοφιλία δεν συνιστά το γεγονός κάποιος να έχει σεξουαλικές εμπειρίες με ομόφυλους. Ο ερωτικός, σωματικός ερεθισμός, από μια ένταση και πάνω, είναι τυφλός και άφυλος… Το κύριο, και ίσως μοναδικό , κριτήριο της ομοφυλοφιλίας είναι ο συναισθηματικός έρωτας, ο έντονος ψυχοπνευματικός πόθος για ένα άτομο του φύλου σου.
-Το παιδί που μέσα στο πρώιμο τρίγωνο το οποίο αναφέρουμε –πατέρας, μητέρα, και αυτό το ίδιο – οδηγήθηκε να ερωτεύεται άτομα του φύλου του είναι εξίσου καθορισμένο να αισθάνεται έτσι. Δεν πρόκειται για επιλογή, συμβαίνει έλξη αναπόφευκτη σε βαθμό φύσης.
–Η αγάπη και η εκτίμηση δεν περνάει από τα σεξουαλικά όργανα κανενός.
–Ανώριμος και εγωιστής δεν μπορεί να φτιάξει και κυρίως να προκόψει μια σοβαρή σχέση. Ειδικά στον έρωτα, που είναι σχέση των σχέσεων, και από την φύση της ανταγωνιστική. Που δίχως υπομονή , κατανόηση, θάρρος και θυσίες δεν αναπτύσσεται.
–Η τρυφερότητα εξαγοράζει ψυχές, οι εντολές υπακούουνται ο άλλος υποδουλώνεται με ευχαριστία και ενοχές.
–Και τι δεν κάνει ο άνθρωπος για την ευχαρίστηση, την ανευθυνότητα και τη δήθεν ηρεμία του! Μετά αρχίζουν τα κενά.
-Μπορεί να σου φάει την ζωή ένα βλέμμα.
–Άμα αγαπάς αληθινά δεν καλλιεργείς ενοχές στον άλλον ή στον εαυτό σου. Μετανοείς έμπρακτα και γλιτώνεις.
-…εφηβεία δίχως επανάσταση, δίχως αμφισβήτηση του γονιού, δεν προάγει σε ενηλικίωση.
–Το μη φυσιολογικό μπορεί να βολεύει, αλλά στο τέλος πληρώνεται αδρά. Το κενό, ως ανικανοποίητο, τσούζει ανυπόφορα με τα χρόνια.
-Και τι πιο ζωτικό , τι φυσικότερο από τον έρωτα και την αγάπη του έρωτα;
-Ήρως-έρως, και χρειάζεται ο έρωτας ηρωισμό. Για να πω την αλήθεια, λίγα πράγματα θέλουν τόση γενναιότητα. Σε φτάνουν στα όρια και πέρα από τα όρια . Κατά κάποιον τρόπο κάποιον τρόπο τρελαίνει και αλλοιώνει τον γνωστό χαρακτήρα σου που γνωρίζεις, που γνώριζαν και οι άλλοι, είναι τρέλα, ιερή μεν, αλλά τρέλα.
-…μαζί τους χάνεις κάθε δυνατότητα και κάθε γνώση, εμπεδώνεις όμως για άλλη μια φορά πως από ένα επίπεδο και μέσα η ψυχή, η ζωή είναι πανελεύθερη, απρόσιτη, ανέγγιχτη. Ο έρωτας σε περνάει από την πύλη προς τον άπειρο εαυτό.
-Όμως ήρωες δεν είναι κάποιοι που δεν φοβούνται, δεν υπάρχει φυσιολογικός άνθρωπος που δεν φοβάται στον πραγματικό κίνδυνο, αλλά εκείνοι που φοβούνται όπως εμείς και βρίσκουν τρόπο να ξεπερνούν το φόβο τους. Πού βρίσκουν τόλμη ή ευφυΐα να να ενεργήσουν κόντρα στον φόβο τους που διαρκώς ξεφωνίζει; «κάνε πίσω». Ελευθερία είναι να κάνεις εκείνο που φοβάσαι.
-Η δειλία συνδυάζεται είτε με αδράνεια είτε με φυγή.
-…η ευφυΐα είναι παράγων ανεξάρτητος από την ψυχασθένεια.
-Ασφαλώς και υπάρχουν χαρακτήρες που τίποτα δεν ερωτεύονται όσο την ελευθερία τους, τα διαρκή τους ταξίδια μεσοπέλαγα, την ανεξαρτησία ή τη μοναχικότητα, και είναι μάλιστα προσωπικότητες απολύτως υγιείς, συχνά είδος ανθρώπων από τα ποιοτικότερα και τα πιο δημιουργικά.
-Δεν ήταν η ελευθερία που τον παρακινούσε στην μοναχικότητα, ήταν οι αλλοιώσεις της ψυχολογικής του ανάπτυξης, οι ενοχές , η χαμηλότατη αντρική αυτοπεποίθηση και ο υπόγειος μεγάλος φόβος που προξενούν τούτες οι νευρώσεις.
–Κάτι εντός μας, σαν λεπτότατος ιχνευτής, ανιχνεύει εν αγνοία μας εκείνο που μπορούμε και αντέχουμε πίσω από εκείνο που δηλώνουμε ότι επιθυμούμε.
-Άμα δεν μπορείς να έχεις την πραγματική αυτοεικόνα σου, άμα δεν μπορείς να υποψιαστείς καν την εικόνα που δίνεις στους τρίτους δεν έχεις μεγάλες επιτυχίες στις σχέσεις σου, κάθε είδους σχέσεις.
–Τα παιδιά δεν μιμούνται τόσο αυτό που φαινόμαστε όσο τον απόκρυφο ψυχισμό μας, γι’ αυτό θυμώνουμε υπερβολικά έντονα με κάποια χαρακτηριστικά τους, είναι τα χαρακτηριστικά που έχουμε κι εμείς οι ίδιοι και που τα μισούμε.
-Είναι αβυσσαλέα περιοχή το «θέλω» και το «δεν θέλω» μου. Για το «μπορώ» ας μην κάνω πάλι λόγο, αποτελεί ζώνη δευτερεύουσας τάξης. Νομίζω ότι δεν είναι κάτι αυθεντικό. Σχεδόν ποτέ!
-Δεν το περίμενε, αλλά άρχισε να αντέχει τη μοναξιά, όχι μόνο να την αντέχει αλλά και να του αρέσει, να επιδιώκει να κάθεται πολλές ώρες μέσα, ακόμη και ολάκερα σαββατοκύριακα.
-Ο φυσικός είναι δυνατός και ο δυνατός φυσικός, η δύναμη είναι σαγήνη.
–Άμα προχωράς στην ψυχανάλυση, άμα τέλος πάντων κάνεις μια πνευματική εργασία με το εγώ σου, μειώνεται η ανάγκη να τρέχεις συνεχώς και με πολλές παρέες, λιγοστεύουν οι φίλοι και οι γνωστοί, βαριέσαι τις μικρολογίες, τις εξυπνάδες , τις χαζοεπαναλήψεις για να περνάει η ώρα.
-Άμα με την αυτογνωσία μπολιάζεσαι από νέες συνήθειες ουσίας σε κουράζουν ξάφνου τα ανούσια.
-…ο ελεύθερος είναι σε θέση ανιδιοτελώς να αγαπάει αρχοντικά, δεν έχει του εξαρτημένου τις πιεστικές ανάγκες, που τον σέρνουν απ΄τη μύτη και τον διατάζουν να καταντάει ακόμη και γελοίος από ξεσπάσματα, από εκδικητικότητα, από απολογίες και κατηγορητήρια.
-Καταντούμε τα ψέμματά μας όσο γερνάμε…θάνατος είναι η ψεύτικη ζωή.
-«Ο έρωτας είναι το γιορτινό ρούχο του θανάτου»-Ζατέλη
-Η Εκείνη σου ξέρει γιατί εμφανίσθηκε και σε ψάχνει. Τα μυρίζονται οι γυναίκες αυτά. Είναι άλλο είδος ζώου!
-Μόνο για πάντα πρέπει να ορκίζεται ένας σοβαρός έρωτας , αλλιώς δεν θα ασχολιόμουν άλλο μαζί του.
-Υπάρχουν ιστορίες μας που αν δεν τις αφηγηθούμε σε κάποιον θα γυρίσουν και θα μας κάψουν σα δάσος έναν πυρακτωμένο Αύγουστο.
-Το έχετε προσέξει πως οι μυρωδιές και οι γεύσεις μένουν στη μνήμη περισσότερο;
-Να διαπιστώνει ότι το αληθινά θαυμάσιο είναι απερίγραπτο.
-Ο καινούργιος έρωτας καθιστά τους ανθρώπους παρθένους ξανά, υπερβολικά άπειρους, σε βαθμό βλακείας.
–Το πάθος είναι παθολογία, η παθολογία ασθένεια, είναι πασίγνωστο πόσο εγωιστής γίνεται ένας άρρωστος.
-Λένε πως ακούει πιο πολύ τους αμφισβητίες άμα προσεύχονται.
-…θυμό που δεν είναι παρά αμυντικός μηχανισμός είπαμε, εναντίον αναδυόμενου πόνου.
-Η αλήθεια είναι λυτρωτική, το ξέρω, όλο το επαναλαμβάνω με ύφος περισπούδαστο στους πελάτες είναι όμως και σκληρή «σαν του θανάτου τη γροθιά»…
-Ο Φρόυντ το έλεγε, πως ο πολιτισμός υποκατέστησε τη φύση και αρρωστήσαμε.
–Οι άνθρωποι είναι διαρκώς ερωτευμένοι μένουν προσκολλημένες οι καρδιές στον προηγούμενο έρωτα- κι ας τον μισούν μέχρι να φανεί ο επόμενος, η φύση ούτε εδώ ανέχεται κενά.
–Η ζήλια και η απόρριψη μιμούνται θαυμάσια του έρωτα την αγάπη, είναι πάθη.
-Ό,τι δεν λύνεται κόβεται.
Μάρω Βαμβουνάκη, “Όλοι φοβούνται τον Έρωτα”, Εκδ. Αρμός
via
