Το 1938, ενώ ήταν ακόμη φοιτητής, ο Σοϊτσίρο Χόντα, επένδυσε όλη την περιουσία του σε ένα μικρό εργαστήριο, όπου άρχισε να ασχολείται με την ιδέα των ελατηρίων εμβόλου. Σκοπεύοντας να πουλήσει την κατασκευή του στην εταιρεία Toyota, εργαζόταν σκληρά νύχτα μέρα, καλυμμένος με γράσο, και κοιμόταν στο εργαστήριο, πιστεύοντας πάντα ότι θα τα κατάφερνε. Έβαλε ενέχυρο ακόμη και τα κοσμήματα της γυναίκας του.
Όταν τελικά κατασκεύασε τα ελατήρια και τα παρουσίασε στην Toyota, του είπαν ότι δεν πληρούσαν τα στάνταρ της εταιρείας. Επέστρεψε στη σχολή του για δύο χρόνια, όπου έπρεπε να ανέχεται συνεχώς τα ειρωνικά γέλια των καθηγητών και των συμφοιτητών του κάθε φορά που του έλεγαν πόσο ανόητα ήταν τα σχέδια του.
Αντί, όμως, να εστιάσει σε αυτή την επώδυνη εμπειρία, αποφάσισε να εστιάσει στο στόχο του. Τελικά, ύστερα από δύο χρόνια, η Toyota πρόσφερε στον Σοϊτσίρο Χόντα το συμβόλαιο που ονειρευόταν. Το πάθος και η πίστη του απέδωσαν καρπούς, γιατί γνώριζε τι ήθελε, προσπάθησε να το πετύχει, διέκρινε τι είχε αποτέλεσμα και συνέχισε να αλλάζει την προσέγγιση του μέχρι που πέτυχε το στόχο του. Τότε, παρουσιάστηκε ένα νέο πρόβλημα.
Η ιαπωνική κυβέρνηση προετοιμαζόταν για πόλεμο, κι έτσι αρνήθηκαν να του δώσουν το τσιμέντο που χρειαζόταν για να χτίσει το εργοστάσιο του. Μήπως τα παράτησε τότε; Όχι. Μήπως εστίασε την προσοχή του σε αυτή την αδικία και θεώρησε ότι το όνειρο του είχε σβήσει; Σε καμία περίπτωση. Αποφάσισε και πάλι να εκμεταλλευτεί αυτή την εμπειρία και κατέστρωσε μια νέα στρατηγική. Μαζί με την ομάδα του, ανακάλυψε μια νέα διεργασία παρασκευής τσιμέντου, έτσι κατάφερε να χτίσει το εργοστάσιο του. Στη διάρκεια του πολέμου, το εργοστάσιο βομβαρδίστηκε δύο φορές, με αποτέλεσμα να καταστραφεί μεγάλο μέρος των εγκαταστάσεων παραγωγής.
Πώς αντέδρασε ο Χόντα; Συγκέντρωσε αμέσως την ομάδα του και συνέλεξαν τις δεξαμενές καυσίμου που είχαν πετάξει τα αμερικανικά μαχητικά. Τις αποκαλούσε «δώρα του προέδρου Τρούμαν», επειδή του παρείχαν τις πρώτες ύλες που χρειαζόταν για τη διαδικασία παραγωγής – υλικά που εκείνη την εποχή δεν ήταν διαθέσιμα στην Ιαπωνία. Τελικά, αφού επέζησε απ’ όλα αυτά, ένας σεισμός ισοπέδωσε το εργοστάσιο του, κι έτσι ο Χόντα αποφάσισε να πουλήσει την εκμετάλλευση των ελατηρίων στην Toyota.
Είναι ξεκάθαρο ότι ο άνθρωπος αυτός ήταν πεισματικά αποφασισμένος να πετύχει. Είχε πάθος και πίστη σε αυτό που έκανε. Η στρατηγική του ήταν εξαιρετική. Έκανε τα αδύνατα δυνατά. Συνέχισε να αλλάζει την προσέγγιση του, αλλά ούτε τότε μπόρεσε να πετύχει το στόχο στον οποίο είχε αφοσιωθεί. Παρ’ όλα αυτά, εξακολούθησε να επιμένει.
Μετά το τέλος του πολέμου, υπήρχε μεγάλη έλλειψη βενζίνης στην Ιαπωνία, και ο Χόντα δεν μπορούσε να οδηγήσει το αυτοκίνητο του ούτε για να πάει να αγοράσει φαγητό για την οικογένεια του. Τελικά, μες στην απελπισία του, εγκατέστησε μια μικρή μηχανή στο ποδήλατο του. Ξαφνικά, οι γείτονές του άρχισαν να του ζητούν να τους φτιάξει ένα από τα «μοτοποδήλατα» του. Δεν προλάβαινε τις παραγγελίες, μέχρι που τελείωσαν οι μηχανές. Αποφάσισε, λοιπόν, να χτίσει ένα εργοστάσιο παραγωγής μηχανών για την καινούρια του εφεύρεση, αλλά, δυστυχώς, δεν είχε τα απαραίτητα κεφάλαια.
Όπως και στο παρελθόν, αποφάσισε να βρει τρόπο πάση θυσία! Έτσι, απευθύνθηκε στους δεκαοχτώ χιλιάδες ιδιοκτήτες καταστημάτων με ποδήλατα στην Ιαπωνία, γράφοντας προσωπικά στον καθένα. Τους είπε πως μπορούσαν να συνεισφέρουν στην αναδόμηση της Ιαπωνίας μέσω της δυνατότητας μετακινήσεων που θα παρείχε η ανακάλυψή του και έπεισε πέντε χιλιάδες από αυτούς να του προκαταβάλουν το κεφάλαιο που χρειαζόταν. Παρ’ όλα αυτά, οι μόνοι που αγόρασαν τη μοτοσικλέτα του ήταν οι πιο φανατικοί λάτρεις των ποδηλάτων, γιατί ήταν πολύ ογκώδης.
Έτσι, έκανε μια τελευταία προσαρμογή και δημιούργησε μια πολύ πιο ελαφριά και μικρότερη εκδοχή της μοτοσικλέτας του. Την ονόμασε «Σούπερ Καμπ» και γνώρισε αμέσως τεράστια επιτυχία, γεγονός που του εξασφάλισε το Αυτοκρατορικό Βραβείο. Αργότερα, άρχισε να εξάγει τις μοτοσικλέτες του στην Ευρώπη και στην Αμερική την εποχή του μπέιμπι μπουμ, ενώ τη δεκαετία του ’70 άρχισε να εξάγει τα πασίγνωστα πλέον αυτοκίνητα του.
Σήμερα, η εταιρεία Honda, απασχολεί πάνω από εκατό χιλιάδες υπαλλήλους σε Αμερική και Ιαπωνία και θεωρείται μια από τις μεγαλύτερες αυτοκινητοβιομηχανίες στην Ιαπωνία. Η επιτυχία της οφείλεται στο γεγονός ότι ένας άνθρωπος κατάλαβε τη δύναμη που έχει μια πραγματική απόφαση, αρκεί να πράττουμε συστηματικά σύμφωνα με αυτή, ανεξαρτήτως των συνθηκών.
Απόσπασμα από το βιβλίο του Anthony Robbins “Ξυπνήστε το γίγαντα μέσα σας“, Εκδόσεις Διόπτρα
via
