Αν ο καθένας μας αφιέρωνε λίγα λεπτά στην Αλήθεια, τούτα τα γραμμένα θα ήταν ένα δυνατό χτύπημα στον φόβο.
Ο καθένας μας μπορεί να βγει ανά πάσα στιγμή από τούτο το παιχνίδι ελέγχου και να ελευθερώσει τις Δυνάμεις του Ανθρώπου στην πιο αυθεντική τους μορφή, υπερβαίνοντας τις μικρές και ανούσιες θελήσεις της κλονισμένης μας Φύσης…
Σαν Μητέρα, σαν Σύντροφος, σαν Φίλη σε Αγαπώ τόσο, που δεν υπάρχει η δυνατότητα να σε εξουσιάσω, μα ούτε να εξουσιαστώ από εσένα… Και αν δεν μπορούμε να πετάξουμε μαζί, δεν θα μπορούμε και να βαδίσουμε μαζί… Έτσι πάνε αυτά…
Και αν ο καθένας από εμάς ελευθέρωνε τον Εαυτό του και τους άλλους από το παιχνίδι ελέγχου, τότε θα είχαμε Ειρήνη στην Καρδιά και Ειρήνη στον Κόσμο…
{Σ’ εσένα που ήρθες ξαφνικά στην Ζωή μου, είτε σαν παιδί μου, είτε σαν σύντροφός μου, είτε σαν καλός μου φίλος, κολλητός που λένε, έχω να πω τούτο:
Σε τούτη την Ζωή, αυτό που μας έμαθαν καλά είναι τα παιχνίδια ελέγχου…
Δεν ξέρω, αλήθεια, ποιος φταίει γι’ αυτό… ίσως να μην πρέπει και να με νοιάζει, γιατί αν το αναζητήσω θα φτάσω στους γονείς μου, στους παππούδες μου, στους προγόνους μου και τούτο δεν θα με οδηγήσει σε ξεκαθάρισμα λογαριασμών μέσα μου, γιατί όλοι θα δηλώνουν «τόσα ήξερα, τόσα έκανα» και αυτό εμένα, το ξέρω καλά, δεν θα μου φτάσει να χωρέσω την συγχώρεση στην χαμένη μου αθωότητα…
Ακόμα και η συγχώρεση είναι νοητική πράξη χωρίς ουσία, ενόσω ο συναισθηματικός μας κόσμος είναι γεμάτος αδυναμίες, πάθη και μνησικακία, που δεν υπολογίζουμε όταν τα φτύνουμε σαν αλήθειες στους άλλους, ίσως χαμογελώντας και με εκείνη την αίσθηση αδικίας που σε κάνει να νομίζεις ότι πρέπει να βρεις το δίκιο σου, χωρίς να υπολογίζεις ότι δεν το ξέρεις καν μέσα σου, το πόσο έχεις αδικήσει τον αληθινό σου Εαυτό…
Σε εσένα που ήρθες ξαφνικά στην Ζωή μου, ομολογώ τον Θεό μέσα μου…
Και τούτο είναι μια Υπόσχεση ότι έχω παραιτηθεί από τα παιχνίδια ελέγχου που μεταβάλλουν κάθε πνευματικό στοιχείο του Ανθρώπου, σε ασυδοσία και απανθρωπιά, ακόμα και στον πιο καλοπροαίρετο…
Δύναμη-αδυναμία…
Όλα υπέρ της έκβασης ενός παιχνιδιού που έχει δυσβάσταχτους όρους για την Ζωή μας…
Γιατί απλά, έτσι τα μάθαμε…
Δεν ξέρω αν σου αρκεί αυτό το «έτσι τα μάθαμε» πια…
Εμένα δεν μου έφτασε, γιατί μπήκε μέσα μου μια Αιωνιότητα και μια Πίστη βαθιά, που με έκανε να είμαι βέβαιη για το τι δεν θέλω πια για εμένα και για εσένα…
Και αυτή η βεβαιότητα, το ξέρω ότι μπορεί να μας χωρίσει, μα ξέρω επίσης ότι κάθε παραχώρηση και συμμετοχή σ’ αυτό το φρικτό παιχνίδι, μας έχει ήδη χωρισμένους, οπότε τι να φοβηθώ πια;
Σου ομολογώ τον Θεό μέσα μου και αυτό συνεπάγεται ότι σου δίνω πίσω την Δύναμή σου, γιατί χρειάζεται να μάθουμε ότι το παιχνίδι δεν είναι όπως το μάθαμε… χάνω-κερδίζεις, κερδίζω-χάνεις, αλλά χρειάζεται να κερδίζουμε και οι δύο την Αιωνιότητά μας και μέσα από τον έλεγχο αυτό δεν γίνεται…
Δεν γίνεται να Ζήσουμε σαν Άνθρωποι με δυνατούς και αδύναμους κρίκους, αλλάζοντας διαρκώς τις ισορροπίες μας και το Κέντρο μας…
Δεν είμαστε πιόνια…
Είμαστε Άνθρωποι, που γεννηθήκαμε από την Αγάπη και την Σοφία και μόνο αυτήν την Αλήθεια μπορώ να αναγνωρίσω, ακόμα και αν σε χάσω, γιατί εσύ πιστεύεις ότι η αλήθεια είναι να γίνεσαι διαρκώς θύμα ή θύτης του παιχνιδιού και να προσπαθείς διακαώς να δικαιώνεις τον ρόλο σου…
Εσένα που ήρθες στην Ζωή μου ξαφνικά, σου δίνω την Ελευθερία σου να μπορείς να φύγεις και από την Ζωή μου ξαφνικά, επειδή επιλέγεις να παίζεις το παιχνίδι ελέγχου χωρίς τελειωμό και κρίση και γι’ αυτό σε αθωώνω μέσα μου…
Όπως αθωώνω και κάθε άνθρωπο που επιλέγει να παίζει χωρίς να υπολογίζει τους Νόμους.
Δεν θέλω να είμαι τιμωρός κανενός, ούτε κριτής, ούτε σωτήρας… αυτό που επιλέγω είναι να Είμαι ο Εαυτός μου και ήσυχα ήσυχα να τραβήξω την ανηφόρα της Επιστροφής μου…}
