Βρεθήκαμε μετά το τηλεφώνημα σου, να με δεις έστω και για λίγο, είπες,
κατάλαβες ότι ήμουν στεναχωρημένος κι ήθελες να με δεις, είπες,
έστω για πέντε λεπτά, έστω και για ένα, είπες, είχες τόση λαχτάρα να με αγγίξεις,
να με φιλήσεις, να με μυρίσεις, να με νοιώσεις, είπες, όλα τα είχες καταλάβει,
ακόμα και το λάθος σου που δεν ήξερες αν το γνωρίζω,
παρακαλούσες να μην το γνωρίζω,
μα κατά βάθος ήξερες ότι το γνώριζα.
Γι αυτό τόσο καιρό δεν ρωτούσες,
άφηνες τα πράγματα να κυλήσουν μόνα τους
και ο καιρός να τα καταχωνιάσει στη λήθη,
μα δεν σου έκανε τη χάρη, ούτε την δική μου,
έστησε μπροστά μας ότι αποφεύγαμε τόσο καιρό
και τώρα πρέπει η να συγκρουστούμε μετωπικά
μ`αυτόν τον τοίχο κι ότι μείνει ζωντανό,
ότι περισώσουμε, ότι μαζέψουμε από τα συντρίμμια της ψυχής,
η να γυρίσουμε την πλάτη και να φύγουμε, σαν λιποτάκτες του έρωτα,
κάνοντας πως δεν καταλαβαίνουμε τι έχει συμβεί,
ενώ όλα είναι μπροστά μας αραδιασμένα.
Προτιμήσαμε το πρώτο, γενναία απόφαση, το χάρηκα, κι ας πονούσα,
κι ας μου ξέσκιζε τα σωθικά ο επερχόμενος χωρισμός,
το χάρηκα γιατί είσαι πολύ έξυπνη, η γιατί μ`αγαπούσες πραγματικά,
μα όποιο από τα δύο κι αν συνέβαινε,
μου άξιζε και μου το πρόσφερες ως ελάχιστο φόρο τιμής για όλα αυτά τα χρόνια,
που ήξερες πως ήμουν στο πλάι σου άνδρας σωστός, τίποτε άλλο, σωστός,
αυτή η λέξη περικλείει μέσα της ένδεκα χρόνια τιμιότητας...
Απέφευγες μήνες τώρα να θέσεις το δάχτυλο επί τον τύπο των ήλων,
μα υπάρχει κάποια δύναμη σ` αυτή τη ζωή, μια αόρατη δύναμη,
που κινεί τα νήματα και τώρα ήρθε η δική μας σειρά,
τώρα κινούσε τα δικά μας νήματα...
Όση προσπάθεια κι αν κατέβαλες να το αποφύγεις λέγοντας,
δεν σε ρωτώ, μη σε φορτώνομαι κι εγώ στα τόσα σου προβλήματα...
Πόσο έξυπνο !... Πόσο κουτό...! Πόσο πονηρό...! Και τώρα μ`αρέσει η στιγμή,
τουλάχιστον γιατί μου αναγνωρίζεις πως δεν μου αξίζει αυτή η συμπεριφορά.
Το ήξερες καλά, όπως και εγώ το ήξερα καλά,
αν ξεκινήσει αυτή η συζήτηση, το τέλος ήρθε, είναι αναπόφευκτο.
Ψέλλισες στην αρχή κάποιες δικαιολογίες αόριστες,
δύο δάκρυα κύλησαν αργά στην αρχή και μετά υπάκουσαν στο νόμο της βαρύτητας...
Σε κοιτούσα μέσα στα μάτια, το έβλεπα, περίμενες να σε πάρω στην αγκαλιά μου,
να σε ησυχάσω, να σταματήσω το δάκρυ σου και να σου πω ότι σου έλεγα πάντα,
"μην ανησυχείς, εγώ είμαι εδώ".
Φέρθηκα τίμια, δεν σου είπα τίποτα, δεν έκανα τίποτα...
περίμενα να δω πόση αξιοπρέπεια μένει σε έναν άνθρωπο,
όταν μάθει ο σύντροφος του πως τον απάτησε.
Ήταν η πρώτη φορά, είπες, παρασύρθηκες από την φίλη σου, είπες,
έλειπα πολλές ώρες, είπες, ένιωθες μοναξιά, είπες, το μετάνιωσες, είπες,
συγχώρησε με, είπες, θα είσαι μια δυστυχισμένη είπες,
σταμάτησες να μιλάς και κοιτούσες τα δάχτυλα σου
που έπαιζαν με τα δαχτυλίδια που φορούσες στα χέρια σου,
δεν με κοίταζες πια στα μάτια, ρουφούσες τα δάκρυα και τις μύξες με αναφιλητά.
Ήταν η πρώτη φορά, είπες...
Ξέρεις πόσες φορές μου έτυχε και το απέφυγα γιατί σκεφτόμουν,
δεν σου άξιζε, εσύ με περίμενες να γυρίσω κι εγώ να σε προδώσω;
Όχι... δεν σε πιστεύω ότι είναι η πρώτη φορά, είπα.
Παρασύρθηκες από μια φίλη σου, είπες...
Ξέρεις πόσες φορές βγήκα με φίλους και δεν παρασύρθηκα;
Ξέρεις γιατί; Γιατί έλεγα, δεν σου άξιζε και σε σεβόμουν, είπα.
Έλειπα πολλές ώρες, είπες... Μα και σε μένα δεν έλειπες; Είπα...
Ένιωθες μοναξιά, είπες...
Μα κι εγώ την ένιωθα μακρυά σου
κι ίσως τώρα μπορώ να ερμηνεύσω γιατί
δεν απαντούσες πολλές φορές στα τηλεφωνήματα μου, είπα.
Μετάνιωσες, είπες... Κι εγώ μετάνιωσα που σου έδειξα τόση εμπιστοσύνη, είπα.
Συγχώρεσε με, είπες... Όχι όσο κι αν θέλω, δεν μπορώ, είπα.
Θα είσαι δυστυχισμένη, είπες...
Θα σου πω κάτι πριν φύγω και μετά θα σε αφήσω στη δυστυχία σου, είπα...
Σ`αγαπούσα!.....
κ,κρεμέζης
