Η παραβολή του Σαμουράι
Στην Ιαπωνία , σε χωριό κοντά στην πρωτεύουσα ζούσε ένας ηλικιωμένος Σαμουράι . Μια φορά , όταν ο ίδιος έκανε ασκήσεις με τους μαθητές του , τον πλησίασε ένας νεαρός μαχητής , που ήταν γνωστός για τη βιαιότητα και τη σκληρότητά του . Αγαπημένη του τεχνική δεν ήταν άλλη από την πρόκληση : « έβγαζε » τον εχθρό του από τα ρούχα του , ο οποίος τυφλωμένος από οργή απαντούσε στην πρόκλησή του κάνοντας το ένα λάθος μετά το άλλο και ως εκ τούτου έχανε τον αγώνα .
Ο νεαρός μαχητής άρχισε να προσβάλλει το γέρο : πετούσε πέτρες σε αυτόν , φτύνοντας και βρίζοντάς τον με τα χειρότερα λόγια . Αλλά ο γέρος παρέμενε ήρεμος συνεχίζοντας τα μαθήματά του . Στο τέλος της ημέρας κουρασμένος και εκνευρισμένος ο νεαρός στρατιώτης έφυγε μια και καλή .
Οι μαθητές έκπληκτοι από το γεγονός ότι ο γέρος άντεξε τόσες προσβολές , τον ρώτησαν :
- Γιατί δε τον καλέσατε σε μάχη ; Είναι δυνατόν να φοβηθήκατε την ήττα ;
Ο γέρος Σαμουράι τότε απάντησε :
- Αν κάποιος σας πλησιάσει με ένα δώρο και εσείς δεν το αποδεχτείτε , σε ποιον θα ανήκει το δώρο ;
- Στον αρχικό του ιδιοκτήτη , είπε ο ένας από τους μαθητές .
- Το ίδιο ακριβώς ισχύει και για το φθόνο , το μίσος και τις ύβρεις . Όσο δεν τα αποδέχεσαι , αυτά ανήκουν στο πρόσωπο που τα έφερε.
 |
Η παραβολή για τις δύο νιφάδες χιονιού
Χιόνιζε . Ήταν ήσυχα και ειρηνικά με τις αφράτες νιφάδες χιονιού να περιστρέφονται αργά σε αλλόκοτο χορό , πλησιάζοντας σιγά-σιγά τη γη .
Δύο μικρές χιονονιφάδες που πετούσαν δίπλα δίπλα , έπιασαν κουβέντα . Για να μην τις διασκορπίσει ο αέρας , ένωσαν τα χέρια και η μια νιφάδα χιονιού είπε χαρούμενα στην άλλη :
- Πόσο υπέροχη είναι η αίσθηση της πτήσης !
- Εμείς όμως δεν πετάμε , απλώς πέφτουμε , με λύπη απάντησε η δεύτερη .
- Πολύ σύντομα θα συναντηθούμε με τη γη και θα μεταμορφωθούμε σε ένα αφράτο ολόλευκο κλινοσκέπασμα !
- Όχι , στο τέλος της διαδρομής μας περιμένει ο θάνατος , όταν πάνω στη γη απλώς θα μας ποδοπατήσουν .
- Θα γίνουμε ρυάκια και θα κατευθυνθούμε προς τη θάλασσα . Εμείς θα ζήσουμε για πάντα! , δήλωσε η πρώτη .
- Όχι , θα λιώσουμε και θα εξαφανιστούμε για πάντα , της αντιτάχθηκε η δεύτερη .
Κάποια στιγμή βαρέθηκαν τη λογομαχία .
Άφησαν τα χέρια και η κάθε μία πέταξε προς την τύχη που η ίδια επέλεξε .
 |
Η παραβολή του δέντρου
Στην άκρη του δρόμου φύτρωνε ένα μικρό στραβό δέντρο . Ένα βράδυ έτυχε να περνάει από το σημείο ένας κλέφτης . Πριν το πλησιάσει είδε από απόσταση μια σιλουέτα κι από φόβο νόμισε ότι στην άκρη του δρόμου είναι ένας αξιωματικός της αστυνομίας , γι’ αυτό τρομαγμένος τράπηκε σε φυγή .
Ένα άλλο βράδυ , περνούσε εκεί δίπλα ένας νεαρός ερωτευμένος άνδρας . Είδε από μακριά μια λεπτή σιλουέτα και αποφάσισε ότι ήταν η αγαπημένη του που τον περίμενε . Χάρηκε κι επιτάχυνε το βήμα του .
Μια μέρα μπροστά απ’ το δέντρο περνούσε μια μητέρα με το παιδί της . Το παιδί φοβισμένο από τις διάφορες τρομακτικές ιστορίες , σκέφτηκε ότι από την άκρη του δρόμου ξεπροβάλλει ένα φάντασμα και ξέσπασε σε κλάματα .
Αλλά ... το δέντρο ήταν ανέκαθεν απλώς ένα δέντρο .
Ο κόσμος γύρω μας είναι απλώς και μόνο μια αντανάκλαση του εαυτού μας !
