«Αν συμπεριφερόμασταν λογικά, εμείς οι δύο δεν θα έπρεπε να είχαμε μπλέξει ποτέ. Αν είχαμε σκεφτεί λογικά τώρα δεν θα καθόμασταν εδώ» είπε και τα μάτια του, γεμάτα ανακούφιση, κοίταξαν εκείνη και σπινθήρισαν έντονα. «Δεν είναι εύκολος άνθρωπος αλλά αυτό αγαπώ σε εκείνον. Τα κουσούρια του. Αυτά τον κάνουν εκείνο. Τα κουσούρια του αγαπώ περισσότερο σε εκείνον» είπε και από τα μάτια της ξεχύθηκε όλη η αγάπη και η γαλήνη του κόσμου.
Δύο διαφορετικοί άνθρωποι μιλούν για τους συντρόφους τους με μάτια και καρδιές γεμάτες συναισθήματα. Αυτά τα μάτια. Αυτά που λένε περισσότερα και από τις λέξεις, περισσότερα από τα χείλη. Εκεί κρύβεται όλη η αλήθεια.
Μείνε όπως είσαι, μην αλλάξεις τίποτα, εγώ έτσι σ’ αγαπάω. Η πλέον πολυπόθητη φράση που ο καθένας μας, σα διψασμένος, ζητά να την ακούσει. Η επιθυμία μας για την αποδοχή του εαυτού μας, καθολικά, όπως είναι, από τον άλλο, ιδίως από τον σύντροφο. Είναι η ανάγκη μας να βρεθεί κάποιος που θα μας δει απογυμνωμένους κι αληθινούς και θα μας αγαπήσει. Ακόμη κι έτσι. Χωρίς φκιασίδια, χωρίς επισημότητες, χωρίς καλλωπισμό. Εμάς. Τον πυρήνα της ύπαρξης μας. Όμως δε είμαι τόσο βέβαιη ότι είμαστε κι εμείς πρόθυμοι να το αντιγυρίσουμε. Εμείς έχουμε τις αντοχές να αγαπήσουμε τον άλλον όπως ακριβώς είναι;
Στα καλά, όλοι τα βρίσκουμε. Τα προτερήματα όλοι τα αγαπάμε, σε όλα ταιριάζουμε. Ίσως κάποια να θεωρούνται εκ προοιμίου δεδομένα. Ίσως σε άλλα να καλομαθαίνουμε γρήγορα και να συνηθίζουμε την ύπαρξη τους. Το θέμα είναι με τα στραβά και ανάποδα κομμάτια του εαυτού μας. Αυτά, ας πούμε τις αδυναμίες μας, που προσπαθούμε να κουκουλώσουμε, να τις κρύψουμε για να μην εκτεθούμε στον σύντροφο μας. Είναι η πάγια τακτική, στην αρχή της γνωριμίας να δείχνουμε τον καλό μας εαυτό, ήτοι ένα επίπλαστο εαυτό χωρίς τις αδυναμίες και τα πάθη του. Καθόλου ρεαλιστικό, ούτε καν αληθοφανές.
Η αψεγάδιαστη προβολή του εαυτού μας είναι σίγουρα θελκτική αλλά καταδικαστέα. Σε θάνατο. Δια λιθοβολισμού. Από εμάς. Και θα καταρρεύσει. Σταδιακά αλλά και ολοκληρωτικά. Για να μην το τραγικοποιούμε, αυτό που κυρίως μας κάνει να ξεχωρίζουμε είναι τα κουσούρια μας. Ο αριθμός τους, η εκδήλωση τους, η ποιότητα τους. Είμαστε οι αδυναμίες μας. Αυτές μας διαφοροποιούν και μας ολοκληρώνουν. Τα κουσούρια μας, τα πάθη και οι αδυναμίες μας, το εν γένει αρνητικά φορτισμένο κομμάτι του εαυτού μας ουσιαστικά είναι και αυτό που μας καθορίζει. Διότι σε εκείνη τη στιγμή, την αδύναμη, θα δείξουμε την ποιότητα του χαρακτήρα μας, το σθένος και τις αντοχές μας. Αυτά είναι που μας δένουν με τους άλλους. Γιατί μπορεί κάποιος να έχει όλα τα προτερήματα του κόσμου και ένα κουσούρι. Αλλά να είναι αυτό ακριβώς το κουσούρι που δεν μπορεί ο σύντροφος του να ανεχτεί. Συντροφεύουμε γιατί αποδεχόμαστε τις αδυναμίες του άλλου και μπορούμε να ζήσουμε με αυτές.
Και ας μην κοροϊδευόμαστε. Ποθούμε αυτόν τον άνθρωπο που θα μας αποδέχεται εκείνη την στιγμή, όταν είμαστε σπαστικοί, ακόμη και την ώρα που δεν μπορούμε να ανεχτούμε εμείς οι ίδιοι τον εαυτό μας. Τον άνθρωπο που θα μας αγαπήσει ως σύνολο κι όχι αποσπασματικά, ξεδιαλέγοντας από τα θρύψαλα του χαρακτήρα μας τα καλύτερα κομμάτια σα σφαχτά στο τσιγκέλι. Γιατί κοπτοραπτική στον χαρακτήρα δεν γίνεται. Ή τον αποδεχόμαστε ολοκληρωτικά ή δεν ασχολούμαστε. Η αποδοχή, βέβαια, δεν σημαίνει τυφλή και άκριτη υποταγή στα σκοτεινά σημεία του άλλου αλλά σταδιακή εξερεύνηση αυτών με φως ήπιο και διακριτικό, σα να μπαίνει κανείς δε ανεξερεύνητη μα και ενδιαφέρουσα σπηλιά.
Κι εμείς όμως, οφείλουμε να επιτρέπουμε την πρόσβαση και το λιγοστό, έστω, φως σε αυτά τα σκοτεινά μας σημεία. Να μην κρατάμε κλειδωμένα και αποκομμένα τα πάθη μας. Είναι και αυτά κομμάτια του ψυχισμού μας και μάλιστα, άκρως ουσιώδη. Χρειάζεται βέβαια κι εμείς οι ίδιοι να αναγνωρίσουμε ότι δεν είμαστε όσο αψεγάδιαστοι θα θέλαμε και να αγκαλιάσουμε τις αδυναμίες μας, πρωτίστως για να τις αποδεχτούμε και έπειτα για να τις καταστείλουμε, όσο αυτό είναι δυνατό.
Στα πλαίσια της αμοιβαιότητας και του χρηστού δούναι και λαβείν που κάθε σχέση (πρέπει να ) εμπεριέχει, οφείλουμε να αγκαλιάσουμε τα μελανά σημεία και του συντρόφου μας. Είναι οι μικρές σκούρες πιτσιλιές που αναγνωρίζουμε ότι υπάρχουν και μας χαλάνε λίγο την ιδανική εικόνα. Λάθος. Αντιστρέφουμε τα δεδομένα και σκεφτόμαστε ότι αυτές οι σκούρες κηλίδες τίποτα δεν χαλάνε παρά μόνο κάνουν τον άνθρωπο μας μοναδικό και για τον λόγο αυτό τις αγαπάμε λίγο περισσότερο από την υπόλοιπη εικόνα. Ρουφάμε αχόρταγα τα εύκολα και ξερνάμε από μέσα μας τα δύσκολα. Μόνο που μας διέφυγε ότι η ανηφόρα οδηγεί στον ουρανό. Και όταν φτάσεις στην κορύφωση της αγάπης κοίταξε τα μάτια του άλλου και πες του «μείνε όπως είσαι γιατί έτσι σ’ αγαπώ».
~ Mαρία Ιακωβίδου
by Αντικλείδι , http://antikleidi.com
