Σάββατο μεσημέρι, καθ’οδόν οικογενειακώς για φαγητό. Οι τρεις μας. Στο πίσω κάθισμα η νεαρά τιτιβίζει κι εμείς ακούμε Τρίτο Πρόγραμμα στο ραδιόφωνο. Το αγαπημένο του οδηγού.
-Δημήτρης: θα το βάλω λίγο σιγά γιατί είναι μουσική μπαρόκ με τσέμπαλο και εκνευρίζεται η μαμά. Δεν της αρέσει το τσέμπαλο.
-Κόρη: εμένα μου αρέσει πολύ αυτή η μουσική.
-Εγώ: έλα, εντάξει, καλό είναι. Δεν είναι μεθυστική και ταξιδευτική η μελωδία αλλά είναι καλούτσικο. Έχω ακούσει και χειρότερα.
-Δημήτρης: εσένα το αγαπημένο σου είναι το Μπολερό. Δεν κατάλαβα ποτέ τι σου αρέσει στο Μπολερό. Είναι βαρετό και επαναλαμβανόμενο.
-Εγώ: δεν είναι το Μπολερό το αγαπημένο μου, αν και είναι από τα αγαπημένα μου. Ξέρεις ποιό είναι το αγαπημένο μου; Ο χορός των Ιπποτών του Προκόφιεφ, από το Ρωμαίος και Ιουλιέττα.
-Δημήτρης: ναι, συμφωνώ, είναι πολύ ωραίο αυτό. Θα σου άρεσε πολύ και το Adagio από το Σπάρτακο του Khachaturian. Ωραία μελωδία.
-Εγώ: ναι, κι αυτό μου αρέσει. Αλλά ο Χορός των Ιπποτών είναι συγκλονιστική μουσική. Πολύ δυνατό. Με ανατριχιάζει.
-Δημήτρης: η μουσική στο Σπάρτακο είναι πολύ όμορφη, με όμποε. Αυτό το κομμάτι που είναι και το πιο γνωστό. Είναι η σκηνή που χορεύουν οι δύο εραστές. Ο Σπάρτακος με τη γυναίκα του.
-Εγώ: Δεν το ήξερα. Πάντως, έτσι όπως το είπες, χορεύουν οι δύο εραστές… το τελευταίο που περίμενα να ακούσω είναι πως χορεύει ο Σπάρτακος με τη γυναίκα του. Μου ήρθε στο μυαλό ένα νέο ζευγάρι, στα πρώτα μέλια… Απίστευτο στερεότυπο ε; Εραστές ίσον νέοι, ερωτευμένοι και καθόλου παντρεμένοι.
-Δημήτρης: Δίκιο έχεις. Είναι σαν, μετά το γάμο, να χάνεται όλη αυτή η διάσταση του έρωτα ε;
Μπήκα σε σκέψεις.
Δύσκολοι καιροί για τα ζευγάρια. Δύσκολοι από μόνοι τους, με την πίεση που ασκεί η πραγματικότητα και οι υποχρεώσεις αλλά κυρίως, δύσκολοι (και ήταν πάντα έτσι) λόγω των μεταβολών στις εσωτερικές συνθήκες του ζευγαριού. Οι ψυχολόγοι τα ονομάζουμε αυτά «κρίσεις».
Κρίση μπορεί να είναι ένα δυσάρεστο αλλά κι ένα ευχάριστο γεγονός. Σίγουρα όμως κρίση ξε-κρίση οι σχέση θα τροποποιηθεί είτε το θέλουμε είτε όχι. Ειδικά μετά την έλευση των παιδιών, που χάνεται το «οι δύο μας» και το «είσαι η μοναδική μου προτεραιότητα». Ο χρόνος, που περνάει και τίποτα δεν αφήνει όρθιο, μας κάνει και κερδίζουμε σε ασφάλεια, σε οικειότητα, σε σταθερότητα, αλλά αποδομεί όλο το μυστήριο, την ερωτική ίντριγκα, το κουκούλι μέσα στο οποίο γεννήθηκε και μεγαλώνει μία σχέση. Το ροζ σύννεφο μέσα στο οποίο χανόμασταν μόνο οι δυο μας.
Κάποιοι δεν το αντέχουν. Πολλοί χωρίζουν γιατί συνεχίζουν να αναζητούν σε άλλους αυτή τη φρεσκάδα του παραμυθιού της αρχής, γιατί πιστεύουν πως μόνο αυτό αξίζει σε μία σχέση: η ρόζ φάση, με το καρδιοχτύπι, το πάρα πολύ συχνό σεξ, την αίσθηση πως είσαι όλος του/της ο κόσμος (έχει κι ένα καλό βέβαια αυτή η φάση, αδυνατίζεις γιατί τρως λιγότερο…).
Είναι φρέσκο πράγμα ο έρωτας, σε κάνει να νιώθεις μοναδικός, αθάνατος.
Θέλει προσοχή. Ανακινούνται βαθύτατα υπαρξιακά θέματα όταν η σχέση ωριμάζει. Μεγαλώνουμε. Είναι δυνατόν να είμαστε οι ίδιοι; Όχι. Πόσο μάλλον μετά από 10 ή περισσότερα χρόνια συμβίωσης. Ο καθένας από τους συντρόφους αλλάζει και η σχέση μαζί. Κι όμως δεν είναι οπωσδήποτε καταστροφικό. Μπορεί να είναι πιο ήρεμο, να μας αναστατώνει λιγότερο, να μας ξεκουράζει περισσότερο. Μπορεί να έχει μεταβληθεί και από τη θύελλα του πάθους να έχει μετατραπεί στο λιμάνι μας (και φυσικά υπάρχουν πολλά λιμάνια γεμάτα πάθος).
Το θέμα είναι τεράστιο. Με πολλές προεκτάσεις. Με πολλά «μα», επιθυμίες και ανομολόγητα. Αλλά μπορούμε και να εξετάσουμε και λίγο πιο απλά. Για κοιταχτείτε.
Πώς κοιμάστε το βράδυ; μαζί ή χώρια; μαζί και αγκαλιά; ή έστω να ακουμπάτε ο ένας τον άλλον; το πρωί που ξυπνάτε δίπλα στο σύντροφό σας χαίρεστε που τον/την βλέπετε;
Αν ναι… είστε καλά.
Για το κάθε ζευγάρι είναι εντελώς εξατομικευμένοι οι εσωτερικοί κώδικες επικοινωνίας. Αυτό που για μένα είναι πολύ ή καλό ή αρκετό, για άλλον είναι λίγο. Δεν έχει σημασία το πόσο, άλλωστε δε μπορούμε να γενικεύσουμε τις ανάγκες του κάθε ανθρώπου. Σημασία έχει το να νιώθουμε καλά. Να νιώθουμε ζευγάρι. Να νιώθουμε εραστές. Και μετά από χρόνια. Με τις ανατροπές που μας έρχονται απ’έξω και τις μεταβολίζουμε μαζί. Μαζί.
Δεν ξέρω πόσα χρόνια ήταν μαζί ο Σπάρτακος και η γυναίκα του στο γνωστό έργο… πάντως τους χαρακτήρισε εραστές ο αγαπητός μου συμβίος. Και μάλλον καλά έκανε.
Γράφει η Κλινική Ψυχολόγος Μπέσσυ Καραγιάννη.
