Αγαπημένη παιδική συνήθεια ήταν να χαζεύω έξω από το παράθυρο στο αυτοκίνητο την ώρα που οικογενειακώς ταξιδεύαμε. Αγαπούσα να κοιτώ τα σύννεφα και να ερμηνεύω τα σχήματα τους. Ένας δεινόσαυρος χόρευε με έναν ιππόκαμπο πλάι σε καρδούλες και μαργαρίτες. Μάτια παιδικά, φαντασιακά και λαίμαργα για νέες εικόνες. Εικόνες εξωπραγματικές, μη ρεαλιστικές και πραγματοποιήσιμες, όμως μαγικά επιθυμητές.
Λευκά αιωρούμενα πούπουλα, άμορφα, περίμεναν να πάρουν ζωή μέσα από τα δικά μου μάτια μα περισσότερο μέσα από την εξωτερίκευση της διάθεσης μου. Διότι η τελική εικόνα που έφτανε στα μάτια μου δεν ήταν τίποτα περισσότερο από αυτό που ένιωθα και ψυχικά βίωνα. Το εκάστοτε σύννεφο αντικατόπτριζε την ψυχική μου κατάσταση και το έβρισκα γοητευτικό και ενδιαφέρον.
Ίσως γι αυτό συνέχισα να έχω αυτή την τάση μεγαλώνοντας και να πλάθω εικόνες και ιστορίες με ανθρώπους αυτή τη φορά. Στη ρευστή κατάσταση της πρώτης γνωριμίας και ανάλογα με τις επιθυμίες μου και τις ανάγκες μου έπλεκα τις ανάλογες ιστορίες πλάθοντας ανάλογα με τα γούστα μου τον χαρακτήρα του απέναντι. Μόνο που ξεχνούσα ότι ο άλλος άνθρωπος δεν είναι η άμορφη, σχεδόν ιδεατή μάζα από μπαμπάκι. Οι μεγαλύτερες απογοητεύσεις δεν οφείλονταν τόσο στις πράξεις του άλλου ατόμου όσο σε όσα εγώ περίμενα να πράξει ή να νιώσει. Ακόμη κι αν εξαιρέσουμε το γεγονός ότι όφειλε να πράξει όπως λαχταρούσα. Η νοητή αναπαράσταση των γεγονότων απείχε μίλια από την ρεαλιστική ροή των πραγμάτων.
Μα μήπως θα μπορούσε να είχε γίνει διαφορετικά; Σε ξένο σώμα γίνεται να φορέσουμε δανεικό ρούχο; Θα είναι μικρό ή θα περισσεύει. Πώς να φορέσουμε την δική μας επιθυμητή εκδοχή της ιστορίας; Το πάθος είναι άθλημα για έναν. Ένας καίγεται, ένας πονάει, ένας ρημάζεται. Παθιάζεται με μια ιδέα, μια επιθυμία και θολωμένος παλεύει να την υλοποιήσει. Διότι μόνο με θολωμένο μάτι ψυχής μπορεί κανείς να αντέξει το πάθος, τη παραφορά, την φλόγα, την πυρκαγιά. Η λογική, ως τελείως περιττός παράγοντας, είναι απούσα.
Οι σχέσεις που βασίζονται στο πάθος και στην αδάμαστη επιθυμία είναι συνήθως και καταδικασμένες. Είναι ο φαύλος κύκλος μεταξύ ιδεατού και πάθους. Αντικρίζουμε το άτομο που θα μας εμπνεύσει να πλάσουμε την ιστορία, όπως τότε που χαζεύαμε το σύννεφο, εξορίζουμε τη λογική και παλεύουμε να εκπληρώσουμε την επιθυμία μας να ζήσουμε αυτήν ακριβώς την ιστορία με αυτόν ακριβώς τον άνθρωπο. Τυφλωνόμαστε, παθιαζόμαστε, αφήνουμε τη δίνη να μας καταπιεί, νιώθουμε ζωντανοί. Μέσα στη θολούρα, η εξόριστη λογική εκδικητικά μας ψιθυρίζει ότι υπάρχει σύντομη ημερομηνία λήξης. Και αυτό είναι που μας κάνει να μπήγουμε τα νύχια μας όλο και πιο βαθιά στην ιδεατή και πάλλευκη ιστορία μας και άρα στην καρδιά μας. Το πάθος ουσιαστικά είναι ο ηθικός αυτουργός για την αυτοχειρία της καρδιάς μας. Αλλά εκεί είναι και η σκληρή ομορφιά του. Μας παρασέρνει σε ένα τρελό βήμα, χωρίς ρυθμό, μας κάνει να νιώθουμε ζωντανοί, να πάλλεται κάθε φλέβα του κορμιού μας, για να έρθει έπειτα σχεδόν ηδονικά, να μας ισοπεδώσει. Ρουφάμε αχόρταγα ακόμη και την συντριβή.
Προοπτική ανάπτυξης και εξέλιξης έχει η σχέση η ήπια, αυτή που ρέει αβίαστα, ακοπίαστα. Δεν τραβάς τον άλλο να ακολουθήσει, δεν τον σέρνεις, δεν τον φρενάρεις γιατί είναι ήδη εκεί, δίπλα σου, με ταυτόχρονο βηματισμό. Δεν είναι η σχέση αυτή που μετράς τα δευτερόλεπτα για να δεις τον άλλο αλλά αυτή που δεν κατάλαβες πότε πέρασε όλος αυτός ο καιρός μαζί του. Αυτή που θα σου προσφέρει την στοχευμένη ένταση και την υπέροχη γαλήνη. Αυτή που προκαλεί ευφορία, μέθη και ζάλη. Αυτή που σε μετατρέπει ιπτάμενη κατάλευκη μπάλα στον ουρανό. Η έλλειψη φραγμών και προβλημάτων επιτρέπει να συνδυάσουμε λογική και συναίσθημα, σε τέτοιο βαθμό ώστε κανένα από τα δύο να μην είναι αδικημένο, ξέρουμε με ποιον είμαστε και γιατί είμαστε. Αυτού του είδους η κατάσταση είναι σπορ για δύο, ομαδικό και άρα συνεργατικό. Είναι το ποτάμι το ασφαλές, το γάργαρο, με θολά σημεία τόσα ώστε να μην είναι κοινότυπο και βαρετό.
Το πάθος είναι σαν την πυρκαγιά. Αφήνει στάχτες στο πέρασμα του. Είναι μια ηδονική αυτοκαταστροφική μας τάση. Απαραίτητο, σαν τη Σταύρωση πριν την Ανάσταση. Κορύφωση και γκρέμισμα σε κλάσμα δευτερολέπτου. Από την άλλη, υπάρχει ο έρωτας με εντάσεις ελεγχόμενες και εθιστική γαλήνη. Κοιμούνται σε ένα κρεβάτι, ξυπνάνε στο ίδιο μαξιλάρι, μοιράζονται όνειρα και στιγμές. Αιωρούνται σε μία φούσκα ομόνοιας και ασφάλειας. Ουσιαστικά είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Του ψυχισμού μας και της εκάστοτε συγκυρίας που μας προκαλούν να ερμηνεύσουμε αναλόγως τις τρέχουσες καταστάσεις. Πάντα βέβαια, είναι απαραίτητο και το αντικείμενο του πόθου. Ο άνθρωπος αυτός που θα εμπνεύσει, που θα παγιδεύσει το μυαλό μας σε καινούριες περιπέτειες. Ας είναι και άξιος να τις αξιοποιήσει, χωρίς να δημιουργεί αρνητικά φορτισμένα σύννεφα, γκρίζα, μουντά, έτοιμα να καταστείλουν και την πιο δυνατή φλόγα. Σε κάθε περίπτωση, όσο προχωρούσε το αυτοκίνητο νέα σύννεφα εμφανίζονταν μπροστά μου και καινούριες εικόνες ξεπηδούσαν στα μάτια μου.
~ Mαρία Ιακωβίδου
by Αντικλείδι , http://antikleidi.com
