Μιας και πέρασε καιρός, ας ρίξω τις μάσκες.
Σήμερα δε θα φοβηθώ να μιλήσω για τις «μεγάλες ιστορίες», αυτές που πάντα αναφέρουμε μαζί τους και το όνομα του πρωταγωνιστή τους, αυτές που δεν εξηγούμε ποτέ, γιατί θέλουμε να αποφύγουμε τον πόνο που θα μας προκαλέσουν.
Σήμερα θα μιλήσω για να απελευθερωθώ. Θα μιλήσω για εσένα που επένδυσα πάνω σου σκέψεις, χρόνο, συναισθήματα. Για εσένα που νόμιζα πως αγαπούσα. (Θεέ μου τι μεγάλη κουβέντα και αυτή!)
Λίγο η νύχτα και το read all about it που παίζει στο ραδιόφωνο, μου δίνει το θάρρος να θέλω να γράψω για κάποια ανεξήγητα μέχρι στιγμής γεγονότα που έβαλα επιτέλους σε μια σειρά στο μυαλό μου. Πάνε πολλοί μήνες από τότε άλλωστε. Λέω γι’ αυτά που έκρυβα καιρό, ενώ θα έπρεπε να τα έχω πετάξει. Για όσα έπνιξα πίσω από τα γέλια και τα χαμόγελα της ημέρας, τα τυπικά «γεια» και τα αυτόματα «είμαι καλά» που ξεστόμισα.
Λέω για εκείνα τα όποια δεν μπορούσα να μιλήσω σε κανέναν. Για εκείνες τις ώρες που μου φαινόταν ατελείωτες. Και για τις ώρες αυτές που η μονή παρέα που είχα ήταν το είδωλό μου στον καθρέφτη και το μόνο που ένιωθα ήταν μια απάθεια και αποστροφή από κάθε είδους συναίσθημα. Τέτοια δώρα φέρνει η απογοήτευση.
Η φράση «ο τελευταίος άνθρωπος που περίμενα να με πληγώσει» θα συνοδεύει ψυχρά το ονοματεπώνυμό σου όταν με ρωτάνε άγνωστοι για εσένα. Και σχηματίζουν όλα μια εικόνα φευγιού, αποχωρισμού και δισταγμού όταν σε φαντάζομαι.
Ας πάρει η μπάλα και αυτούς που η μόνη εκδοχή των πραγμάτων είναι η δική τους. Εκείνους, που αν τους πεις τη δίκη σου εκδοχή για όσα συνέβησαν, θα σε βγάλουν τρελό. Συμφώνα με τα λεγόμενά τους, όσα εξόφθαλμα υπονοούμενα έχουν ρίξει και όσες ελπίδες έχουν πουλήσει με το κιλό, είναι δημιούργημα της δικής σου φαντασίας. Εκείνοι ευθύνες δεν είχαν ποτέ. Εκείνοι ήταν κύριοι. Ήταν; Αστείο έτσι; Ο εγωισμός τους ξεπερνά την στρατόσφαιρα και ο δικός σου γίνεται ένα με το χώμα κι αυτοί πατάνε επάνω αδιάφορα και πανηγυρικά, γυρίζοντας σπίτι τους μετά από την καθημερινή και ανούσια ρουτίνα τους. Στρώνουν πάνω στην βαρετή καθημερινότητά τους το χαλί των ευθυνών τους και το ποδοπατούν με την νέα παρέα τους. Μα είναι τόσο γελασμένοι.
Κι ο χρόνος όλα αυτά τα διατηρεί και μας κάνει να ξεσπάμε ανά καιρούς για να μπορέσουμε να τα βγάλουμε από μέσα μας και να φοράμε κι ένα χαμόγελο στη διάρκεια της εβδομάδας.
Κι υστέρα έρχεσαι με βήματα αλκοολικά και άρρυθμα, δειλά και σχεδόν σα να μη πατάς το πάτωμα, από το πίσω μέρος του μυαλού μου, μπροστά, και βγάζεις προς τα έξω την χειρότερη πλευρά μου. Εσύ που παλιά μου έδειξες την καλύτερη εκδοχή του εαυτού μου.
Αλλά δεν ήμουν σωστή κι εγώ. Εκθείασα κάποιον και του θύμωσα που δεν μπόρεσε να σταθεί αντάξιος του ρόλου που του είχα αναθέσει. Γιατί αναθέτουμε ρόλους στους ανθρώπους; Γιατί δεν τους αφήνουμε να σηκώσουν μόνο αυτούς που μπορούν;
Είναι κι αυτό, που έχω αρχίσει να αμφιβάλλω για το αν όντως νοιαζόσουν για μένα ή αν ένιωθες υποχρεωμένος να το κάνεις. Βλέπεις, απελευθερώθηκα από ό,τι δεσμά υπήρχαν όταν έπαψα να σε δικαιολογώ. Στους γνωστούς, στους φίλους και στον εαυτό μου. Λένε είναι μάταιο να κατηγορείς ανθρώπους, επειδή δεν ένιωσαν όσα ένιωθες και προσδοκούσες εσύ να νιώσουν. Παράλληλα είναι και άδικο να σε χρησιμοποιούν ασυναίσθητα -και καμιά φορά και συνειδητά- για να καλύψουν τις δικές τους ανασφάλειες και να ικανοποιήσουν τον εγωισμό τους.
Κάτι που αγαπάω, όσο τίποτα, είναι το πλήρωμα του χρόνου. Είναι αποδεδειγμένο, με μαθηματική ακρίβεια, πως σε αυτή τη ζωή ό,τι δίνεις το παίρνεις στον ανάλογο βαθμό. Αναπόφευκτα. Δεν ωφελεί να ψάχνεις τρόπους να τους εκδικηθείς, γιατί εκτός του ότι σε δηλητηριάζει, η ζωή θα κάνει την δουλειά της, όταν εσένα δεν θα σου καίγεται καρφί.
Σήμερα λοιπόν θέλω να ευχαριστήσω όσους με βοήθησαν να ανακαλύψω πόση δύναμη έκρυβα μέσα μου. Για το πείσμα και το θράσος να σηκωθώ -κάθε μέρα- από το κρεβάτι και να κυνηγήσω τους στόχους μου με πάθος. Για την ανάλογη δύναμη που συνοδεύει πλέον την ευαισθησία μου και την κάνει χρήσιμη. Θα σε συγχωρήσω για όλες τις κατηγορίες που βιαστικά -ή μη- σου φόρτωσα. Μα πάνω από όλα σήμερα θα γράψω για να σε ευχαριστήσω για όλα τα πολύτιμα μαθήματα που μου έμαθες. Για τον τσαμπουκά που μου χάρισες και με έκανες να μη περιμένω τίποτα πέρα από αυτό που ο άλλος μπορεί να δώσει. Θα σε ευχαριστήσω που με βοήθησες να ωριμάσω και να μεγαλώσω λίγο πιο απότομα. Θα σε ευχαριστήσω που με έκανες λίγο πιο δυνατή από χθες.
Αντίο λοιπόν φίλε μου. Μακάρι να ευτυχίσεις με τις επιλογές σου.
Ήρθε ο καιρός να φύγω, βλέπεις, για εκεί που με αγαπάνε.
Αντίο λοιπόν φίλε μου. Μακάρι να ευτυχίσεις με τις επιλογές σου.
Ήρθε ο καιρός να φύγω, βλέπεις, για εκεί που με αγαπάνε.
Γράφει η Αλίνα Καλέση.
Υπάρχει μια φωτιά που ξεκινάει στην καρδιά μου
Που φτάνει την ένταση του πυρετού
Με βγάζει απ'το σκοτάδι
Τελικά μπορώ να σε δω πεντακάθαρα
Προχώρα και ξεπούλησέ με
Και θα αποκαλύψω τα σκ**α σου
Κοίτα πως φεύγω με κάθε σου κομμάτι
Μην υποτιμάς τα πράγματα που θα κάνω
Υπάρχει μια φωτιά που ξεκινάει στην καρδιά μου
Που φτάνει την ένταση του πυρετού
Και με βγάζει απ'το σκοτάδι
(Ρεφραιν)
Τα σημάδια της αγάπης σου μου θυμίζουν εμάς
Με κάνουν να σκέφτομαι συνεχώς ότι σχεδόν τα είχαμε όλα
Τα σημάδια της αγάπης σου, με αφήνουν χωρίς αναπνοή
Δεν μπορώ παρά να νιώθω
Θα μπορούσαμε να τα είχαμε όλα
(Θα εύχεσαι να μη με είχες γνωρίσει ποτέ
Θα χυθούν δάκρυα, κυλώντας στα βαθιά)
Να κυλιόμασταν στα βαθιά
Είχες την καρδιά μου μέσα στο χέρι σου
(Θα εύχεσαι να μη με είχες γνωρίσει ποτέ
Θα χυθούν δάκρυα, κυλώντας στα βαθιά)
Και την έπαιξες
Στο ρυθμό
Μωρό μου δεν υπάρχει ιστορία να μου πουν
Αλλά έχω ακούσει μία για 'σένα
Και θα κάνω το κεφάλι σου να καεί
Σκέψου με στά βάθη της απελπισίας σου
Και φτιάξε ένα σπίτι εκεί κάτω
Γιατί το δικό μου σίγουρα δε θα το μοιραστώ
(Ρεφραιν)
Τα σημάδια της αγάπης σου μου θυμίζουν εμάς
Με κάνουν να σκέφτομαι συνεχώς ότι σχεδόν τα είχαμε όλα
Τα σημάδια της αγάπης σου, με αφήνουν χωρίς αναπνοή
Δεν μπορώ παρά να νιώθω
Θα μπορούσαμε να τα είχαμε όλα
(Θα εύχεσαι να μη με είχες γνωρίσει ποτέ
Θα χυθούν δάκρυα, κυλώντας στα βαθιά)
Να κυλιόμασταν στα βαθιά
Είχες την καρδιά μου μέσα στο χέρι σου
(Θα εύχεσαι να μη με είχες γνωρίσει ποτέ
Θα χυθούν δάκρυα, κυλώντας στα βαθιά)
Και την έπαιξες
Στο ρυθμό
Θα μπορούσαμε να τα είχαμε όλα
Να κυλιόμασταν στα βαθιά
Είχες την καρδιά μου μέσα στο χέρι σου
Και την έπαιξες με το χτύπημά σου
Ρίξε την ψυχή σου μέσα σε κάθε ανοιχτή πόρτα
Μέτρα τις ευχές σου για να βρεις τί ψάχνεις
Μετέτρεψα τη λύπη μου σε πολύτιμο χρυσό
Θα με ξεπληρώσεις σε είδος
Και θα θερίσεις ό,τι έσπειρες
Θα μπορούσαμε να τα είχαμε όλα
Θα μπορούσαμε να τα είχαμε όλα
Όλα, όλα
Θα μπορούσαμε να τα είχαμε όλα
(Θα εύχεσαι να μη με είχες γνωρίσει ποτέ
Θα χυθούν δάκρυα, κυλώντας στα βαθιά)
Να κυλιόμασταν στα βαθιά
Είχες την καρδιά μου μέσα στο χέρι σου
(Θα εύχεσαι να μη με είχες γνωρίσει ποτέ
Θα χυθούν δάκρυα, κυλώντας στα βαθιά)
Και την έπαιξες
Στο ρυθμό
Θα μπορούσαμε να τα είχαμε όλα
Να κυλιόμασταν στα βαθιά
Είχες την καρδιά μου μέσα στο χέρι σου
Αλλά την έπαιξες
Την έπαιξες
Την έπαιξες
Την έπαιξες
Στο ρυθμό
Πηγή
