Η προσέγγιση της αγάπης από την γυναίκα είναι κατά βάση ερωτομανιακή. Η ικανότητα να αγαπήσει διαπλέκεται με μία σφοδρή επιθυμία να αγαπηθεί η ίδια. Μάλιστα η επιθυμία του άλλου είναι απαραίτητη, ώστε να πυροδοτηθεί η δική της επιθυμία. Με άλλα λόγια, η γυναίκα επιθυμεί την επιθυμία που διεγείρει στον άλλον. Ο άντρας συχνά είναι για εκείνην επιθυμητός εφόσον ο ίδιος την επιθυμεί. Αυτό που λατρεύει είναι το δικό της μυστήριο στον άντρα. Μπορεί να μην ερωτεύεται τον άντρα αυτόν καθ' εαυτόν, αλλά τον έρωτα που βλέπει ότι νιώθει εκείνος για την ίδια. Μία γυναίκα δεν μένει διόλου ασυγκίνητη μπροστά στην επιθυμία ενός άντρα, ακόμα και αν ο ίδιος ο άντρας κατά τα άλλα είναι για εκείνην παντελώς αδιάφορος. Μπορεί να είναι αδιάφορη για εκείνον, όχι όμως για την επιθυμία του.
Καθώς το επίκεντρο της γυναικείας επιθυμίας είναι η επιθυμία του άλλου, το να εμπνέει τον έρωτα στον άλλον είναι για την γυναίκα διακαής πόθος. Ο ερωτευμένος άλλος λειτουργεί σαν καθρέφτης για την ίδια. Βλέπει τον εαυτό της σαν αντανάκλαση της ανδρικής επιθυμίας. Αυτό που απολαμβάνει είναι αυτή η κατοπτρική εικόνα, η σχέση με τον εαυτό της καθώς αισθάνεται ότι είναι επιθυμητή. Συχνά σημασία για εκείνην δεν έχει τόσο το να αγαπά, όσο το να αγαπιέται. Η γυναίκα προσβλέπει αδιάλειπτα στην επιθυμία του άντρα. Για αυτό δεν της είναι αρκετό να την αγαπούν, αλλά και να της λένε ότι την αγαπούν.
Εφόσον η επιθυμία του άλλου είναι η πύλη που διανοίγει την επιθυμία της γυναίκας, είναι σημαντικό για την ίδια να εξιχνιάσει το μυστήριο αυτής της αινιγματικής επιθυμίας. Μία γυναίκα συνεχώς αναρωτιέται: «Μα επιτέλους, τι θέλει ο άλλος από μένα;». Είναι σαν να του απευθύνει την ερώτηση: «Λες ότι με αγαπάς. Όμως, τι είναι αυτό σε μένα που σε κάνει να αισθάνεσαι έτσι; Τι βλέπεις σε μένα που σε κάνει να με επιθυμείς κατά αυτόν τον τρόπο;». Θέλει πρώτα να μάθει τι θέλει ο άλλος από εκείνην, ώστε να καταλάβει και η ίδια τι θέλει από αυτόν. Είναι σαν να κάνει μία συνεχή σφυγμομέτρηση για τις προθέσεις του άλλου. Η επιθυμία του άλλου («τι θέλει ο άλλος από μένα;») την φέρνει αντιμέτωπη με το αίνιγμα της δικής της επιθυμίας («τι θέλω εγώ από αυτόν;)».
Η γυναίκα μπορεί να μοιάζει με ένα εύπλαστο ζυμάρι που πλάθεται από την ανδρική επιθυμία. Είναι σαν η θηλυκότητα να εξισώνεται με την παθητικότητα. Φαίνεται ότι η γυναίκα δεν επιλέγει, αλλά ότι την επιλέγει ο εκάστοτε παρτενέρ που θα εμφανιστεί στο διάβα της αρκεί εκείνος να την επιθυμεί. Αν όντως συμβαίνει κάτι τέτοιο, τότε είναι που ζει ολότελα υπό την σκιά της επιθυμίας του άλλου. Τότε πρόκειται για μία αλλοτροιωμένη επιθυμία. Δυσκολεύεται να διακρίνει ανάμεσα σε αυτό που η ίδια επιθυμεί και σε ό,τι επιθυμεί ο άλλος από εκείνην. Τελικά, τι συμβαίνει με την γυναίκα, επιλέγει η ίδια ή την επιλέγουν;
Μία γυναίκα μπορεί να επιθυμεί διαμέσου της επιθυμίας που προκαλεί στον άλλον, όμως αυτός ο άλλος δεν είναι ένας οποιοσδήποτε. Δεν είναι ένα αντικείμενο προς τέρψη κάθε τυχάρπαστου ενδιαφερόμενου υποψήφιου. Είναι ένας άλλος που επιλέγει η ίδια ώστε να του προσφερθεί. Είναι περισσότερο δεκτική παρά παθητική. Εκείνη από την πλευρά της δεν μένει διόλου παθητική στην διακίνηση της επιθυμίας του. Αν ο σκοπός της είναι η επιθυμία του άλλου, εκείνη καταφεύγει σε διάφορα μέσα προκειμένου να τον εκπληρώσει. Μπορεί να ξεδιπλώσει περιχαρή γυναικεία καμώματα μέχρι περίτεχνες μανούβρες και ίντριγκες στις οποίες η ίδια παραδίδεται ώστε να σαγηνεύσει αυτόν τον άλλον. Το πώς θα επιλέξει να προκαλέσει την επιθυμία του άντρα εξαρτάται από τα κουσούρια κάθε γυναίκας.
Αυτό που επιθυμεί μία γυναίκα είναι να αναγνωρίζεται για όλο της το είναι και όχι για το κορμί της και μόνο. Θέλει να αγαπηθεί ως ολότητα. Για αυτόν τον λόγο, μία γυναίκα μπορεί να δείξει πιο εύκολα σεξουαλική ψυχρότητα από ότι ένας άντρας. Σπάνια ένας άντρας μένει ψυχρός σε μία ερωτική κατάσταση, ενώ μία γυναίκα μπορεί να παραμείνει ατάραχη σαν χρηματιστής αν εκείνος δεν την αναγνωρίζει, την προσέχει, την κολακεύει, την θαυμάζει και την επιθυμεί. Αν δεν τα νιώθει όλα αυτά από την πλευρά του άλλου θα αρνηθεί να ενδώσει στην ικανοποίηση της δικής του επιθυμίας. Το κενό που δημιουργεί ανάμεσα στην επιθυμία του άλλου και την ικανοποίησή της είναι ο χώρος που της επιτρέπει να προσδιορίσει η ίδια τον εαυτό της. Αυτό την βοηθά να είναι κάτι πέρα από ένα σεξουαλικό αντικείμενο του πόθου. Σε αυτήν την περίπτωση η υποχώρηση δεν είναι η αναγκαστική φυγή μίας αδύναμης ύπαρξης, αλλά πρόκειται για μία θεληματική απόσυρση. Το ότι η ίδια πασχίζει να μετουσιωθεί από ένα απλό σεξουαλικό αντικείμενο του πόθου στη μία και μοναδική απέχει πολύ από το να είναι απλά μία προτίμηση για παθητικούς στόχους. Άλλωστε ορισμένες φορές ενδέχεται να είναι απαραίτητο να δείξει κανείς πολλά αποθέματα ενεργητικότητας για να καταφέρει έναν παθητικό στόχο, όπως μπορεί να είναι η επιθυμία για την επιθυμία του άλλου.
