"Στις αγορές, στις πλατείες, στα προαύλια των ναών και στις στοές, έδιναν κι έπαιρναν οι κουβέντες για τον Γρηγόριο.
-Ένας χωριάτης, θα διδάξει εμάς τους πρωτευουσιάνους; Αυτός ούτε να μιλήσει δεν μπορεί καλά καλά. Δεν κοιτάει τα στραβά του μούτρα, μόνο θέλει να μας βγει και μπροστά! Μαζεύει ο πεινασμένος τον κόσμο, μιλάει τάχα με σοφία και νομίζει ότι θα μας πείσει όλους! Ιδέτε τον καλά και πείτε, είναι αυτός για ηγέτης πνευματικός;Αυτός, τρομάρα του, δεν έχει ούτε ένα ράσο της προκοπής, δεν έχει... Κουρέλι φοράει επάνω του, δεν τον βλέπετε... Και θέλει να γίνει κεφαλή της Εκκλησίας μας!
Τέτοια και άλλα χειρότερα λέγανε για τον Γρηγόριο, που σιγά σιγά φτάνανε στ' αυτιά και του ίδιου ή τα μάντευε από τα μισόλογα των δικών του.
Και το πιο πικρό ήταν ότι και κάποιοι ορθόδοξοι αισθάνονταν λίγο άσχημα με τη φτωχική εμφάνισή του. Νόμιζαν ότι για να επιβληθεί ως αρχηγός, ως κεφαλή της Εκκλησίας, πρέπει να έχει και παρουσιαστικό εντυπωσιακό. Να περπατάει περήφανα, να κάνει περίπατο στις στοές με συνοδεία, να φοράει πολυτελή ρούχα. Έπειτα να έχει κοινωνικές σχέσεις με υψηλά πρόσωπα, να καλοτρώει, να κουβεντιάζει διασκεδαστικά στα δείπνα.
Ήταν κι εκείνη η προφορά του η καππαδοκική, που τάχα ενοχλούσε. Αυτοί, πρωτευουσιάνοι, είχανε πιο λεπτή προφορά. Έλεγαν, βέβαια, ένα σωρό ανοησίες και κακοδοξίες, ενώ εκείνος με τη βαριά του προφορά έλεγε σοφά... τέτοια όμως δεν είχανε σημασία, δεν μπορούσανε να τα κρίνουνε οι ρηχοί άνθρωποι.
Είχε, λοιπόν, τα βάσανά του ο Γρηγόριος, φτάνανε κι αυτές οι κακοήθειες στ' αυτιά του και πληγωνότανε πολύ. Έφταιγε που γεννήθηκε πολύ συναισθηματικός, ευαίσθητος... Έφταιγε την εποχή εκείνη και το φθινόπωρο που του 'φερνε μελαγχολία... κάτι σαν σφίξιμο. Εμφανίστηκε απειλητικό και το άσθμα.
Τέτοιες ώρες δεν ήθελε να βγαίνει καθόλου έξω. Κλεινότανε στο μικρό σπιτάκι. Κι ακόμα πιο μέσα, στον εαυτό του. Εκεί έκλαιγε, εκεί απολογιότανε, εκεί καμμιά φορά γύριζε στον Χριστό και ρώταγε :
- Θα περάσω κι άλλα, Χριστέ μου, θα μ' αφήσεις κι άλλο στον ξένο τόπο;
Η προσευχή και τα δάκρυα τον γαληνεύανε. Το άσθμα υποχωρούσε. Μπορούσε κι ανέπνεε λίγο ελεύθερα..."
Στυλιανού Παπαδόπουλου, "Ο πληγωμένος αετός - Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος", εκδ. Αποστολική Διακονία, σελ. 185-186
