Πριν από λίγο καιρό το ΒΒC έδειξε στο πρόγραμμά του ένα βίντεο-ντοκουμέντο από επεισόδια έξω από κάποιο ποδοσφαιρικό γήπεδο. Σε λιγότερο από μισή ώρα είχε πάρει στο τηλέφωνο την αστυνομία η μητέρα του ενός από τους πρωταγωνιστές για να πει ότι αναγνώρισε τον γιο της, λέγοντάς τους πού βρίσκεται για να πάνε και να τον συλλάβουν! Πείτε μου έναν ή μία στην Ελλάδα που θα έκανε το ίδιο...
Διάβασα εκατοντάδες απελπιστικά ομοιόμορφες απόψεις μετά την αυτοκτονία του Γιακουμάκη.Ολοι έτοιμοι να ρίξουν το ανάθεμα στους αυτουργούς, να συμπαρασταθούν στην οικογένεια, να εκφράσουν θλίψη, απελπισία ή ό,τι άλλο τους ερχόταν εκείνη την ώρα στο μυαλό. Κανένας δεν κατάφερε να μπει στην αιτία και να ρίξει μια μικρή ματιά στην Αγία Ελληνική Οικογένεια. Σ’ εκείνους που επειδή είναι γιος τους, κόρη τους, άνδρας τους, γυναίκα τους, αδερφός τους θεωρούν περίπου ιερό καθήκον να τον (την) προστατεύουν, οτιδήποτε κι αν έχει κάνει.
Μόλις λίγες μέρες πριν είχε σηκώσει μεγάλη συζήτηση η σύλληψη από την Αντιτρομοκρατική της μητέρας του Τσάκαλου επειδή φιλοξενούσε τη μικρή Αγγελική στο σπίτι της, στη Σαλαμίνα. «Τι πιο φυσιολογικό από το να κρύψει τη φίλη του γιου της! Δεν είναι δυνατόν να συλλαμβάνεται για κάτι που θα έκανε ο καθένας μας»... Ετσι ακριβώς: Ο καθένας μας!
Μια κοινωνία, συνηθισμένη να βάζει το κεφάλι στην άμμο, πιστεύοντας ότι θα κρύψει «τις πομπές της», όπως είναι η συνηθισμένη έκφραση από αρχαιοτάτων χρόνων
Υπάρχουν μια σειρά από πράγματα που θεωρούνται εντελώς φυσιολογικά. Κάθε τι, από παράνομο ή παράτυπο μέχρι ανήθικο ή χυδαίο, οι υπόλοιποι μέσα στο σπίτι θεωρούν υποχρέωσή τους να το κουκουλώσουν, αφού το δικό τους παιδί «είναι παιδί», «είναι καλό», «παρασύρθηκε», «αποδείχτηκε λιγάκι επιπόλαιο» και... «εντάξει, τόσα και τόσα γίνονται, τον δικό μας βρήκαν να πιάσουν».
Η περίπτωση του μικρού Αλεξ, που τον έφαγε το μαύρο σκοτάδι πριν από μερικά χρόνια στη Βέροια, συγκαλύπτεται ακόμη επειδή οι οικογένειες των πιτσιρικάδων, που στην πραγματικότητα βασάνιζαν καθημερινά ένα συμμαθητή τους, νιώθουν την οικογενειακή προστασία και αρνούνται να μιλήσουν. Κι όλο αυτό θεωρείται αυτονόητο σε μια κοινωνία, συνηθισμένη να βάζει το κεφάλι στην άμμο, πιστεύοντας ότι θα κρύψει «τις πομπές της», όπως είναι η συνηθισμένη έκφραση από αρχαιοτάτων χρόνων.
Ακόμη και βουλευτή είχαν βάλει μέσον κάποιοι για να τη βγάλουν στεγνά οι κανακάρηδές τους που είχαν κάνει χόμπι να ταλαιπωρούν (μέχρι θανάτου όπως αποδείχτηκε) ένα άλλο παιδί διαφορετικής λογικής, κουλτούρας και τρόπου σκέψης που εμφανίστηκε τελικά αδύναμο να τους αντιμετωπίσει και βρέθηκε νεκρό, επειδή ήταν αδύνατον να γίνει το ίδιο «λεβέντης» με τους άλλους.
Τελικά, ένα από τα πιο σάπια συστήματα στην ελληνική κοινωνία είναι «η οικογένειά μας». Και δεν εξαιρώ ούτε τον εαυτό μου. Οχι μόνο περιχαρακώνει μέσα σε τέσσερις τοίχους και πίσω από κλειστά παράθυρα όλα όσα θέλει να κρύψει, αλλά έχει αποδειχτεί πολλές φορές η μεγαλύτερη πηγή αναξιοκρατίας από την οποία ξεκινούν ένα σωρό κακά για τους υπόλοιπους που κι εκείνοι βολεύονται να μένουν στο «μην ασχολείσαι», «μην ανακατεύεσαι» και «να κοιτάς τη δουλειά σου».
Ο καθένας θεωρεί αυτονόητο καθήκον του να βάλει μέσον για να πάρει το δικό του παιδί εκείνη τη θεσούλα επειδή «δεν ξέρετε πόσο άξιος είναι». Το να υπάρχει κάποιος άλλος με περισσότερα προσόντα, αλλά χωρίς το απαραίτητο δόντι, ούτε που περνάει από τον νου. «Εντάξει ο δικός μας... Βολεύτηκε»!
Για τη θητεία στον στρατό δεν το συζητάμε, καθώς εκεί εξαντλούμε όλες τις άκρες που μπορούμε να βρούμε για να μην ταλαιπωρηθεί το αγόρι μας, σε βάρος φυσικά κάποιου άλλου, που κι αυτός θα ήθελε να έχει την ίδια μεταχείριση αλλά δεν μπορεί.
«Φυσιολογικές» καταστάσεις όλα αυτά, σε σημείο που όχι μόνο να μην ενοχλούν κανέναν, αλλά και να ενθαρρύνουν τα φαινόμενα κωλοπαιδισμού που συναντάμε καθημερινά δίπλα μας. Ετσι, όταν μέσα από τέτοιες νοοτροπίες και συμπεριφορές βγαίνουν τα τέρατα που μας απασχολούν κάθε τρεις και λίγο με διάφορες αφορμές, όλοι πέφτουμε από τα συνηθισμένα σύννεφα!
~Νίκος Ασημακόπουλος
Πηγή: efsyn.gr
