ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΣΚΥΛΛΑ ΚΑΙ ΧΑΡΥΒΔΗ
Όταν αντιστέκεται κανείς στο θυμό του ή στο μίσος που νιώθει, τι πραγματικά συμβαίνει; Χτίζεις έναν τοίχο μπροστά στο μίσος, αλλά εκείνο εξακολουθεί να υπάρχει· ο τοίχος απλώς το κρύβει από σένα. Ή αποφασίζεις να μην θυμώνεις, αλλά αυτή η απόφαση είναι μέρος του θυμού και αυτή ακριβώς η αντίσταση τον δυναμώνει. Μπορεί κανείς να το δει από μόνος του αυτό το γεγονός αν το παρατηρήσει. Όταν αντιστέκεσαι, ελέγχεις, καταπιέζεις ή προσπαθείς να ξεπεράσεις – που είναι όλα το ίδιο πράγμα γιατί όλα γίνονται με την επιβολή της θέλησης– κάνεις ακόμα πιο χοντρό τον τοίχο της αντίστασης και έτσι σκλαβώνεσαι ολοένα και περισσότερο, στενεύουν όλο και πιο πολύ οι ορίζοντές σου, γίνεσαι όλο και πιο στενοκέφαλος.
Και είναι από αυτό το στένεμα, από αυτή τη στενοκεφαλιά που θέλεις να ελευθερωθείς, αλλά και αυτή ακριβώς η επιθυμία είναι η αντίδραση που θα δημιουργήσει ακόμα ένα εμπόδιο για κατανόηση, ακόμα περισσότερη στενοκεφαλιά. Έτσι πηγαίνουμε από την μια αντίσταση στην άλλη, από το ένα εμπόδιο στο άλλο, δίνοντας πότε πότε στον τοίχο της αντίστασης ένα διαφορετικό χρωματισμό, μια διαφορετική ιδιότητα ή τον στολίζουμε με κάποια ευγενικά λόγια. Αλλά η αντίσταση, είναι το δέσιμο που είπαμε και το δέσιμο είναι πόνος.
«Κι αυτό σημαίνει ότι, εξωτερικά, στην καθημερινή ζωή θα πρέπει κανείς να δέχεται να τον τραβολογάνε από δω κι από ‘εκεί, όπως θέλουν οι άλλοι, και ότι εσωτερικά θα πρέπει να αφήνει τον θυμό του και όλα τα υπόλοιπα ελεύθερα να τον κυβερνάνε;»
Φαίνεται ότι δεν προσέξατε αυτό που ειπώθηκε. Όταν είναι για κάτι που σας δίνει ευχαρίστηση, δεν σας πειράζει η «κλωτσιά» που σας δίνουν και το αίσθημα της απόλαυσης που νιώθετε· αλλά όταν αυτή η κλωτσιά γίνεται οδυνηρή, τότε αντιστέκεστε. Θέλετε να ελευθερωθείτε από τον πόνο, αλλά προσκολιέστε στην ευχαρίστηση. Η προσκόλληση στην ευχαρίστηση είναι αντίσταση. Είναι φυσικό να αντιδρά κανείς· εάν δεν αντιδράσει το σώμα σου στο τσίμπημα μιας βελόνας σημαίνει ότι είσαι παράλυτος. Επίσης, εάν δεν αντιδράς μέσα σου, ψυχολογικά, τότε κάτι δεν πάει καλά. Αλλά εκείνο που έχει σημασία είναι ο τρόπος με τον οποίον αντιδράς και η φύση της αντίδρασης, και όχι απλώς η αντίδραση. Όταν κάποιος σε κολακεύει, έχεις κάποια αντίδραση· και αντιδράς επίσης κι όταν κάποιος σε προσβάλλει. Και στις δύο αντιδράσεις υπάρχει αντίσταση – η μία από ευχαρίστηση και η άλλη από στενοχώρια. Την μία την κρατάς και την άλλη ή την αγνοείς ή θέλεις να την ανταποδώσεις. Και τα δύο είναι μία αντίσταση. Τόσο το κράτημα όσο και η απόρριψη είναι μία μορφή αντίστασης, αλλά η ελευθερία δεν είναι αντίσταση.
«Η ΜΟΝΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ»
Το «Η ΜΟΝΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ», είναι μια καινούργια μετάφραση αρκετά διαφορετική από εκείνη του βιβλίου που είχε κυκλοφορήσει στην δεκαετία του ’70 με τον τίτλο, «Στη Σιγή του Νου». Επίσης, ο καινούργιος τίτλος είναι και ο πρωτότυπος του Αγγλικού βιβλίου. Το δεύτερο, βγαίνει για πρώτη φορά στα ελληνικά.
Από την άλλη Πέμπτη, κυκλοφορούν στα περισσότερα Βιβλιοπωλεία, δύο βιβλία του Κρισναμούρτι που ετοίμασα το τελευταίο εξάμηνο. Το ένα είναι το «Η ΜΟΝΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ» και το άλλο το, «ΜΙΛΩΝΤΑΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΘΕΟ».
paramithas
viaΚαι είναι από αυτό το στένεμα, από αυτή τη στενοκεφαλιά που θέλεις να ελευθερωθείς, αλλά και αυτή ακριβώς η επιθυμία είναι η αντίδραση που θα δημιουργήσει ακόμα ένα εμπόδιο για κατανόηση, ακόμα περισσότερη στενοκεφαλιά. Έτσι πηγαίνουμε από την μια αντίσταση στην άλλη, από το ένα εμπόδιο στο άλλο, δίνοντας πότε πότε στον τοίχο της αντίστασης ένα διαφορετικό χρωματισμό, μια διαφορετική ιδιότητα ή τον στολίζουμε με κάποια ευγενικά λόγια. Αλλά η αντίσταση, είναι το δέσιμο που είπαμε και το δέσιμο είναι πόνος.
«Κι αυτό σημαίνει ότι, εξωτερικά, στην καθημερινή ζωή θα πρέπει κανείς να δέχεται να τον τραβολογάνε από δω κι από ‘εκεί, όπως θέλουν οι άλλοι, και ότι εσωτερικά θα πρέπει να αφήνει τον θυμό του και όλα τα υπόλοιπα ελεύθερα να τον κυβερνάνε;»
Φαίνεται ότι δεν προσέξατε αυτό που ειπώθηκε. Όταν είναι για κάτι που σας δίνει ευχαρίστηση, δεν σας πειράζει η «κλωτσιά» που σας δίνουν και το αίσθημα της απόλαυσης που νιώθετε· αλλά όταν αυτή η κλωτσιά γίνεται οδυνηρή, τότε αντιστέκεστε. Θέλετε να ελευθερωθείτε από τον πόνο, αλλά προσκολιέστε στην ευχαρίστηση. Η προσκόλληση στην ευχαρίστηση είναι αντίσταση. Είναι φυσικό να αντιδρά κανείς· εάν δεν αντιδράσει το σώμα σου στο τσίμπημα μιας βελόνας σημαίνει ότι είσαι παράλυτος. Επίσης, εάν δεν αντιδράς μέσα σου, ψυχολογικά, τότε κάτι δεν πάει καλά. Αλλά εκείνο που έχει σημασία είναι ο τρόπος με τον οποίον αντιδράς και η φύση της αντίδρασης, και όχι απλώς η αντίδραση. Όταν κάποιος σε κολακεύει, έχεις κάποια αντίδραση· και αντιδράς επίσης κι όταν κάποιος σε προσβάλλει. Και στις δύο αντιδράσεις υπάρχει αντίσταση – η μία από ευχαρίστηση και η άλλη από στενοχώρια. Την μία την κρατάς και την άλλη ή την αγνοείς ή θέλεις να την ανταποδώσεις. Και τα δύο είναι μία αντίσταση. Τόσο το κράτημα όσο και η απόρριψη είναι μία μορφή αντίστασης, αλλά η ελευθερία δεν είναι αντίσταση.
«Η ΜΟΝΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ»
Το «Η ΜΟΝΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ», είναι μια καινούργια μετάφραση αρκετά διαφορετική από εκείνη του βιβλίου που είχε κυκλοφορήσει στην δεκαετία του ’70 με τον τίτλο, «Στη Σιγή του Νου». Επίσης, ο καινούργιος τίτλος είναι και ο πρωτότυπος του Αγγλικού βιβλίου. Το δεύτερο, βγαίνει για πρώτη φορά στα ελληνικά.
Από την άλλη Πέμπτη, κυκλοφορούν στα περισσότερα Βιβλιοπωλεία, δύο βιβλία του Κρισναμούρτι που ετοίμασα το τελευταίο εξάμηνο. Το ένα είναι το «Η ΜΟΝΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ» και το άλλο το, «ΜΙΛΩΝΤΑΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΘΕΟ».
paramithas
