Ένα βράδυ ήρθε στην ψυχή του η επιθυμία να φτιάξει ένα καλλιτέχνημα: «Τη χαρά της στιγμής».
Και βγήκε στον κόσμο γυρεύοντας μπρούντζο. Γιατί μονάχα μπρούντζινη τη φανταζόταν.
Μα οι μπρούντζοι ολουνού του κόσμου είχαν χαθεί και πουθενά αλλού δεν μπορούσε να βρει, εκτός από το δημιούργημά του: «Η αιώνια έγνοια».
Και το έργο του αυτό το είχε τελειώσει ο ίδιος με τα δυο του χέρια και το είχε στήσει στο μνήμα του μόνου προσώπου που είχε αγαπήσει στη ζωή του, για να δείξει μ’ αυτό πως η αγάπη του ανθρώπου ζει αιώνια και για να συμβολίσει την ανθρώπινη έγνοια που ποτέ δεν τελειώνει. Σ’ όλο όμως τον κόσμο δεν υπήρχε άλλος μπρούντζος εκτός απ’ αυτόν.
Και πήρε το καλλιτέχνημα που είχε φτιάσει, το ’ρίξε σ’ ένα μεγάλο φούρνο και του ’ βάλε φωτιά.
Κι απ’ τον μπρούντζο της «Αιώνιας έγνοιας» δημιούργησε «Τη χαρά της στιγμής».
