Κλείσε τα μάτια. Κλείσε τα. Και τώρα φαντάσου έναν άνθρωπο που σημαίνει τα πάντα για εσένα, που τον κρατάς μέσα στην καρδιά σου, που είσαι πάντα δίπλα του ακόμα και όταν είσαι μακριά του. Φαντάσου τον. Φέρε την εικόνα του στο μυαλό σου. Φέρε την εικόνα ενός πατέρα, ενός γιου, μια μάνας, μιας γιαγιάς, ενός αδερφού, ενός συζύγου, ενός φίλου.
Και τώρα σκέψου ότι την επόμενη μέρα δεν θα τον ξαναδείς. Δεν θα τον ξαναδείς ποτέ. Δεν θα μπορείς να τον αγκαλιάσεις, να του μιλήσεις, να του κρατήσεις το χέρι, να του πεις οτι σου λείπει ή ότι τον αγαπάς. Δεν θα είναι πια εκεί.
Οι μέρες και τα χρόνια περνούν. Τρέχουν. Πάντα νομίζουμε ότι έχουμε ακόμα πολύ χρόνο να ζήσουμε με τους ανθρώπους που αγαπάμε. Νομίζουμε ότι έχουμε χρόνο για να παίξουμε με τα παιδιά μας, για να τα πάμε στο πάρκο, νομίζουμε ότι έχουμε χρόνο για να αγκαλιάσουμε τον πατέρα μας ή για να κρατήσουμε το χέρι του παππού μας, νομίζουμε ότι έχουμε χρόνο για να φιλήσουμε το σύζυγο μας και να του πούμε ότι τον αγαπάμε. ΠΑΝΤΑ νομίζουμε ότι έχουμε χρόνο.
Και τότε έρχεται μια στιγμή που τον χάνουμε. Ξαφνικά. Ξαφνικά χάνουμε αυτόν τον άνθρωπο. Ξαφνικά δεν έχουμε χρόνο πια και ούτε θα έχουμε ποτέ ξανά μαζί του. Τότε σκεφτόμαστε τα πόσα «δεν έχω χρόνο» ξεφουρνίσαμε όταν μας ζητούσαν να συζητήσουμε ή να βγούμε βόλτα, τα πόσα βράδια μείναμε στη δουλειά αντί να γυρίσουμε στο σπίτι να παίξουμε με τα παιδιά μας, τα πόσα απογεύματα βγήκαμε ανούσιες βόλτες αντί να πιούμε ζεστό καφεδάκι με την γιαγιά και τον παππού, τα πόσα σ’αγαπώ δεν είπαμε γιατί μπορούσαμε να τα πούμε αύριο, τις πόσες αγκαλιές δεν δώσαμε από πείσματα και νεύρα, τις τόσες μέρες που χάσαμε επειδή νομίζαμε ότι υπήρχε επόμενη.
Έρχεται όμως η μέρα που δεν υπάρχει επόμενη. Έρχεται η μέρα που δεν έχεις πια χρόνο.
Φαντάσου τον άνθρωπο αυτό και τώρα σκέψου ότι η μέρα που πέρασε σε έφερε μια μέρα πιο κοντά στην τελευταία μέρα μαζί του. Ελπίζω να άξιζε...
~~~~~~
"Για τον Αντώνη Φιλιππουση"
~ Αναστασία-Μαρία Ζαβιτσάνου
