Ένας άντρας μπαίνει σε ένα τραίνο που έγραφε ότι πηγαίνει στο Λονδίνο. Ρωτάει έναν άνθρωπο που καθόταν μέσα στο βαγόνι : «Αυτό το τραίνο πηγαίνει στο Λονδίνο;». Ο άνθρωπος λέει «ναι», αλλά επειδή διαβάζει την εφημερίδα του, η απάντηση του ακούστηκε κάπως αβέβαιη, οπότε ο άνδρας δεν πείθεται. Ξαναρωτάει τον ίδιο άνθρωπο: «Κύριε, όντως πηγαίνει στο Λονδίνο;» Ο άλλος απαντάει θυμωμένα επειδή αναγκάζεται να διακόψει το διάβασμα της εφημερίδας: «Ναι, όντως πηγαίνει στο Λονδίνο».
Ένας άλλος επιβάτης ρωτάει τον αβέβαιο άντρα: «Δεν ξέρεις να διαβάζεις; Παντού γράφει ότι το τραίνο πηγαίνει στο Λονδίνο!» Τελικά ο άντρας πείθεται και ετοιμάζεται να καθίσει, ενώ το τραίνο είναι έτοιμο να φύγει. Εκείνη τη στιγμή ένας αργοπορημένος επιβάτης μπαίνει τρέχοντας στο βαγόνι, χωρίς να διαβάσει που πηγαίνει και ρωτάει τον άντρα της ιστορίας: «Αυτό το τραίνο πηγαίνει στο Λονδίνο;» Κι ο άντρας απαντάει: «Ωχ, όχι ρε γαμώτο, με κάνατε πάλι να μην είμαι σίγουρος!»
Αυτό ακριβώς κάνουμε οι περισσότεροι με τον εαυτό μας. Η γνώμη οποιουδήποτε άλλου μπορεί να μας κάνει να αμφιβάλουμε για την αξία μας. Περιμένουμε την άποψη των άλλων ως επιβεβαίωση για να νοιώσουμε όμορφοι, για να νοιώσουμε καλοί, για να νοιώσουμε ιδιαίτεροι. Το ίδιο το γεγονός ότι ζητάμε την γνώμη τους, δείχνει ότι μέσα μας ταλαντευόμαστε, ότι δεν στηριζόμαστε στον εαυτό μας και χρειαζόμαστε στήριγμα από τους άλλους. Αυτό φυσικά συμβαίνει γιατί δεν γνωρίζουμε την πραγματική φύση μας. Αν η ζωή σου εξαρτάται από την έγκριση των άλλων, τότε ζεις μια ζωή ψεύτικη, μη αυθεντική κι εσύ γίνεσαι μίζερος και δυστυχισμένος. Η ζωή σου μπορεί να είναι αυθεντική μόνο όταν δεν σκοτίζεσαι για το τι λένε οι άλλοι. Όταν απλώς ασχολείσαι με αυτό που θέλεις πραγματικά να φτάσεις εσύ και όχι με αυτό που προσδοκούν ή εγκρίνουν οι άλλοι για σένα.
Ο άνθρωπος που είναι υγιής δεν σκοτίζεται για τους άλλους αλλά επίσης δεν έχει και καμιά κρίση για τους άλλους. Δεν ζητάει την γνώμη κανενός και δεν κρίνει ποτέ κανέναν. Είναι η δική τους ζωή και τελικά εκείνοι είναι υπεύθυνοι γι’ αυτήν. Αν θέλουν να είναι δημιουργικοί ωραία. Αν επιζητούν χρήματα και υλικές απολαύσεις πολύ καλά κάνουν. Αν θέλουν να ζήσουν με τρέλα την κάθε στιγμή ακόμη πιο ωραία.
Ο Θεός εξάλλου ποτέ δεν ήταν προϊόν που μπορείς να αγοράσεις. Ο Θεός ήταν πάντοτε για τους τρελούς, για εκείνους που δεν ικανοποιούνται με χρήματα, με κύρος, με εξουσία, για ανθρώπους που δεν ασχολούνται με το εφήμερο, με το απατηλό.
Ο κόσμος όμως είναι τακτοποιημένος μέσα στην αυταπάτη κι όποτε κάποιος ξεφύγει από τον κύκλο τους, αρχίζουν όλοι να φωνάζουν δυνατά πως έχει τρελαθεί. Αυτό συμβαίνει απλώς για να προστατέψουν τον εαυτό τους γιατί αν εσύ είσαι σωστός τότε εκείνοι πρέπει να είναι λάθος. Ολόκληρη η ζωή τους διακυβεύεται κι ασφαλώς εκείνοι είναι η πλειοψηφία.
