Η αγαπημένη μου στήλη στα περιοδικά ήταν εκείνη που είχε τον τίτλο «αληθινές ιστορίες».
Αυτές μ’ άρεσαν πάντα. Αυτές που εξιστορούσαν τις ζωές των άλλων. Ζωές με βάσανα, πόνο, κλάμα. Άνθρωποι που υποφέρουν για τους δικούς τους λόγους και θέλουν να μοιράσουν τον πόνο τους για να τον μειώσουν.
Ήταν σαν από βίτσιο να θέλω να μπω στη ζωή τους για δέκα λεπτά. Να νιώσω τον πόνο τους κι ύστερα να φύγω με την ασφάλεια της δικής μου ονειρεμένης ύπαρξης.
Έκλαψα πολλές φορές διαβάζοντάς τες. Έκλαιγα και ταυτόχρονα ένιωθα ανακούφιση γιατί όλα αυτά τα ζούσαν άλλοι. Εγώ ήμουν ασφαλής.
Τους θαύμαζα ταυτόχρονα που είχαν τη δύναμη να ξεπερνούν τα εμπόδια και να πηγαίνουν παρακάτω τη ζωή τους. Με τραύματα αλλά και μια ακατανόητη αισιοδοξία.
Για ‘μένα ήταν τα παραμύθια μου.
Ξέχασα να συστηθώ. Είμαι η Ρένα εκ του Ειρήνη και είμαι πια 42. Παιδί εύπορης οικογένειας με πτυχία και μεταπτυχιακά. Τα γαλλικά, το μπαλέτο και το πιάνο εννοούνται.
Δεν είχα να νοιαστώ ποτέ για κανέναν, τα πάντα μου ερχόντουσαν πριν καλά καλά τα ζητήσω. Όλα στο πιάτο. Είχα ξεφύγει και από τον χαρακτηρισμό καλομαθημένη, ήμουν κακομαθημένη. Κι αυτό το ένα γράμμα, πιστέψτε με, κάνει μεγάλη διαφορά.
Τα πάντα, όπως σας είπα, σε πλήρη αφθονία. Τώρα που το σκέφτομαι και πιο καθαρά νόμιζα πως μπορούσα να αγοράσω ό,τι ήθελα, μέχρι και ανθρώπους.
Όλα, μάλλον, τα νόμιζα. Νόμιζα ότι ήμουν ευτυχισμένη, ικανοποιημένη, ότι είχα φίλους, δικούς μου ανθρώπους. Νόμιζα πολλά.
Μέχρι που έγινε η στροφή πολλών μοιρών και κατάλαβα ότι δεν έχω και τόσα πολλά.
Αιτία ο έρωτας. Το όνομα αυτού Κώστας.
Ο Κώστας το αντίθετο από ‘μένα. Ήταν ένας άντρας που εργάζονταν για να ζήσει, τίποτα δεν του ήρθε έτοιμο και απολάμβανε την κάθε στιγμή του με χαρά.
Όταν γνωριστήκαμε αυτός ήταν 33 κι εγώ 31. Με ξένιζαν πολλά πράγματα πάνω του αλλά με κέρδιζαν άλλα τόσα.
Άρχισα να ξεφεύγω από το μικρόκοσμο μου. Έβλεπα και πέρα απ’ αυτόν. Το πιο σπουδαίο όλων ήταν ότι δεν δέχτηκε ποτέ χρήματα από ‘μένα. Ακόμη κι όταν ήξερα ότι τα είχε ανάγκη.
Μου έβγαλε συναισθήματα που δεν ήξερα μέχρι τότε ότι υπάρχουν κι ας μην ήμουν και κοριτσάκι.
Για να μη λέω πολλά, παντρευτήκαμε μετά από δυο χρόνια. Με λίγη μουρμούρα από τους δικούς μου. Πέρασε, όμως, γρήγορα όταν κατάλαβαν πως δεν είχε σκοπό «να μας φάει τα λεφτά».
Δε μείναμε στο «παλάτι» μου. Μείναμε σε διαμέρισμα και τις δουλειές τις έκανα εγώ πια. Το αστείο είναι ότι μου άρεσε όλο αυτό. Ήμουν ευτυχισμένη.
Η νέα μου ζωή με ικανοποιούσε πλήρως. Για άλλη μια φορά είχα ό,τι ήθελα έστω και με διαφορετικό τρόπο.
Σε τέτοιες καταστάσεις είναι που το «μπαμ» κάνει τόσο θόρυβο που σε τσακίζει.
Πριν δυο χρόνια ο Κώστας είχε ένα τροχαίο. Τόσο σοβαρό που ξέρω όλα τα νοσοκομεία και όλα τα φάρμακα.
Ξέρω, επίσης, πια ότι τα χρήματα δεν αγοράζουν τίποτα. Όσα κι αν μπορούσα να προσφέρω δεν ήταν αρκετά. Γιατί δεν μπορούσαν να τον επαναφέρουν.
Το χειρότερο μάθημα που έμαθα ποτέ.
Κατάλαβα τι πάει να πει πόνος, τον ένιωσα τόσο έντονα που έγινε ένα μαζί μου.
Όση ώρα σας γράφω τη δική μου αληθινή ιστορία ο Κώστας με κοιτάει αλλά δεν έχω ιδέα αν και τι σκέφτεται. Έχω να ακούσω τη φωνή του δυο ολόκληρα χρόνια. Κάποιες στιγμές μου δίνει σημάδια πως μ’ ακούει και τότε γεμίζω δύναμη.
Μεγάλο πράγμα η αγάπη, όμως. Κι αυτό είναι το καλύτερο μάθημα που μου δίδαξε.
Το πρώτο μάθημα που θα διδάξω με τη σειρά μου στο Γιώργο που στα τέσσερα του ξέρει ήδη ν’ αγαπάει έναν πατέρα που κάποιος θα ‘λεγε πως δεν μπορεί να του προσφέρει τίποτα.
Τα πάντα είναι κύκλος. Αυτό που μ’ άρεσε να κάνω , τώρα το κάνω εγώ για ΄σας. Έχω κι εγώ πια μια αληθινή ιστορία να μοιραστώ που μπορεί να έχει πολύ πόνο αλλά έχει και πολλή αγάπη και τίποτα δεν συγκρίνεται μαζί της.
Και μια συμβουλή. Να μη θεωρείτε κανέναν και τίποτα δεδομένο.
