Η τέχνη του να ζούμε καλύτερα
Μήπως στην προσπάθεια να είμαστε ευτυχισμένοι καταλήξαμε να ζούμε τον καταναγκασμό της ευτυχίας, που έχει γίνει συνώνυμο της πληρότητας;
Σήμερα μοιάζει ανήθικο να μην είσαι ευτυχισμένος, όπως λέει και ο Μπρύκνερ στην "Αέναη Ευφορία". Έχουμε, όπως τονίζει, περάσει από το δικαίωμα στην ευτυχία, στην ευτυχία σαν επιταγή.
Η αλήθεια είναι πως έχουμε ξεχάσει να «είμαστε» και αναλωνόμαστε στο να «κάνουμε», ώστε να «έχουμε».
Κάθε ρήμα και άλλη κοσμοθεωρία. Γιατί όσα και να έχεις, δεν σε κάνει να είσαι πιο άνθρωπος, να είσαι πιο ευτυχισμένος, πιο ήρεμος, πιο γαλήνιος και πολλά άλλα.
Η Δυστυχία που φτιάχνουμε μόνοι μας
Σκέφτομαι ότι ίσως να έχει δίκιο ο Watzlawick όταν αναρωτιόταν «τι και πού θα ήμασταν χωρίς τη δυστυχία μας; Τη χρειαζόμαστε απελπισμένα».
Για να συμπληρώσει λίγο πιο κάτω στο βιβλίο του "Φτιάξε τη δυστυχία σου μόνος σου": «Βέβαια, ο αριθμός των ανθρώπων που είναι προικισμένοι από τη φύση με ταλέντο να δημιουργήσουν την προσωπική τους κόλαση, είναι σχετικά μεγάλος», κάτι στο οποίο τείνω να συμφωνήσω.
Συχνά χτίζουμε τη φυλακή που μας εγκλωβίζει, συντηρούμε τις σχέσεις που μας περιορίζουν, και ζούμε ζωές αβίωτες -στερημένες από χαρά, προσωπική εξέλιξη και αγάπη.
Όσα δεν μας έμαθε κανείς για τη ζωή
Τι είναι η ζωή μας λοιπόν; Μήπως ένα εκκρεμές μεταξύ ευτυχίας και δυστυχίας;
Διαβάζοντας το βιβλίο του Ken Robinson «Άλλη λογική», αναλογίστηκα για πολλοστή φορά, πόσα δεν μας έμαθαν στο σχολείο για τη ζωή, για τον εαυτό μας, για το πώς σκεφτόμαστε και το πώς νιώθουμε.
Μας έμαθαν για ημίτονα και συνημίτονα, μάθαμε νεράκι την προπαίδεια, μάθαμε για ιστορία, γεωγραφία και άλλα πολλά, αλλά δεν μάθαμε να λέμε πώς νιώθουμε πέρα από ένα ξερό καλά, κακά, μέτρια ή χάλια.
Πού πήγε ο θυμός, η λύπη, η απογοήτευση, η στεναχώρια, η ματαίωση, η χαρά, η προσμονή, ο ενθουσιασμός, η καχυποψία, η αγωνία, η απελπισία, η οργή, η ηρεμία, η γαλήνη και τόσα άλλα συναισθήματα;
Δεν μάθαμε να αναλαμβάνουμε την ευθύνη του εαυτού μας και των πράξεων μας, δεν μάθαμε να σεβόμαστε τον άλλο, το περιβάλλον, τα ζώα. Δεν μάθαμε να είμαστε ενεργοί πολίτες, να προβληματιζόμαστε, να ταλανιζόμαστε και να αποφασίζουμε για το μέλλον μας.
Ο φόβος της αλλαγής και του καινούριου
Κυρίως όμως, νομίζω πως δεν μάθαμε να εξελισσόσαστε και να αφήνουμε τη βολή, το βόλεμα μας.
Όλα αφορούν την αλλαγή.
Πόσο έτοιμοι είμαστε ή πόσο φοβόμαστε να αλλάξουμε, να μετακινηθούμε, να διαπραγματευτούμε κάτι καινούριο.
Το άγνωστο μας τρομάζει, μας παραλύει, όπως και τα συναισθήματα που θα μας προκαλέσει.
Λένε πως το οικείο, όσο λάθος, στραβό και αν είναι, έχει τεράστια δύναμη. Έχουν δίκιο, γιατί είναι το γνώριμο, αυτό που ξέρουμε, είναι το αναμενόμενο και δεν μας φοβίζει.
Το νέο, το καινούργιο, το αδιαμόρφωτο, είναι άγνωστο και ως τέτοιο μας τρομάζει.
Όμως αν δεν το καλωσορίσουμε στη ζωή μας, θα ζούμε με συνεχείς συμβιβασμούς και όποιος επιλέγει πάντα μεταξύ του ρίσκου την ασφάλεια, καταλήγει να ζει μέσα στην ανασφάλεια.
Ζούμε μια εποχή που τελειώνουν σιγά-σιγά οι σιγουριές του χθες σε επίπεδο ιδεών, αντιλήψεων, δουλειών, σχέσεων και πολλών άλλων.
Σαφώς και δεν υποστηρίζω την κατάλυση κάθε αξίας και αξιόλογης ιδέας, όμως αν δεν κοσκινίσει κανείς το δικό του αλεύρι, αυτό που κληρονόμησε, δεν θα ζυμώσει το δικό του ψωμί ποτέ και θα αναμασά κομμάτια από το παρελθόν.
Ακόμα και στις σχέσεις χρειάζεται να δουλέψει ο ένας μαζί με τον άλλο, για να επαναπροσδιορίσουν το κενό, μαζί.
Τα κενά που υπήρχαν για χρόνια τα κάλυπταν οι ώρες δουλειάς, τα ψώνια, οι διακοπές, η τηλεόραση και το lifestyle.
Τώρα έπεσε η κουρτίνα και φάνηκαν όσα κάλυπτε.
Κλείνοντας, να σας θυμίσω κάτι:
Τα καράβια μπορεί να βρίσκουν ασφάλεια στα λιμάνια,
αλλά είναι φτιαγμένα για να ταξιδεύουν.
Της Έρας Μουλάκη Ψυχολόγου- Ψυχοθεραπεύτριας
