Οι εμβοές των ώτων είναι κάτι που απασχολεί όλο και περισσότερα άτομα την σήμερον ημέρα. Παρατηρούνται σε όλες τις ηλικίες και τα αίτια είναι ποικίλα. Στην τρίτη ηλικία επικρατούν περισσότερο αίτια παθο-φυσιολογικά, όπως η καταστροφή των αισθητηρίων κυττάρων του ακουστικού νεύρου ή η συλλογή υγρού πίσω από το τύμπανο. Σε νεαρή ηλικία όμως έχουμε μεγαλύτερη ποικιλία καταστάσεων και αιτιών που μπορούν να οδηγήσουν στον ενοχλητικό αυτό θόρυβο στα αυτιά. Ένας σημαντικός παράγοντας είναι η έκθεση σε δυνατούς ήχους. Πολλές φορές όταν ο έφηβος ή ο φοιτητής εκτίθεται επανειλημμένα στην δυνατή μουσική, ξενυχτάει σε χώρους όπου η ένταση της μουσικής δεν επιτρέπει την ομαλή επικοινωνία με τους άλλους, την επόμενη μέρα βρίσκει τον εαυτό του με «παράσιτα» στα αυτιά, μικροενοχλήσεις ή ακόμη και έντονη δυσφορία.
Τι γίνεται όμως σε ψυχολογικό επίπεδο; Μπορεί το στρες να συσχετιστεί με την μείωση της ακοής και την αλλοίωση στην ποιότητα της λήψης ηχητικών σημάτων; Σύμφωνα με έρευνα του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας(2012), το 92% των ασθενειών οφείλονται στο στρες. Με αυτά τα στατιστικά, είναι αδιανόητο να μην αναλύσουμε τον ψυχολογικό παράγοντα και τον ρόλο του στην εμφάνιση των εμβοών. Ο Φρόυντ είχε μιλήσει για τον ψυχολογικό μηχανισμό της απώθησης. Όταν ένα γεγονός παραείναι τραυματικό για ένα άτομο, το απωθεί στο υποσυνείδητο, το ξεχνά και δεν το ανακαλεί για να μη προκαλέσει πόνο στον εαυτό του. Το φαινόμενο αυτό σχετίζεται με πολλές αισθητηριακές διαταραχές. Πολύ έντονα εκφράζεται και στην παιδική μυωπία. Όταν ένα παιδί γίνεται μάρτυρας ενός βίαιου γεγονότος, ή μιας δυσβάσταχτης (συναισθηματικά) κατάστασης, σε κάποιες περιπτώσεις παρατηρούμε την απότομη πτώση της όρασης χωρίς να υπάρχει γενετική προδιάθεση.
Και βέβαια, όλοι οι άνθρωποι έχουν μια ιδιαίτερη σχέση με το αισθητηριακό τους σύστημα. Κάποιοι είναι “οπτικοί” τύποι, ενώ άλλοι είναι “ακουστικοί”. Αυτό σημαίνει πως το ένα κανάλι πρόσληψης πληροφοριών είναι πιο ευαίσθητο και προτιμότερο από το άλλο. Οι οπτικοί τύποι λοιπόν, μετά από μια δυσάρεστη εμπειρία είναι πολύ πιο πιθανό να αποκτήσουν μυωπία. Είναι μια κραυγή της ψυχής που φωνάζει “δεν θέλω να βλέπω άλλο”. Ενώ οι ακουστικοί τύποι είναι πολύ πιθανόν να αποκτήσουν μια έκπτωση στην ποιότητα της πρόσληψης ήχων και να αποκτήσουν εμβοές.
Όταν κανείς ζει με εμβοές, το πρώτο πράγμα που πρέπει να ρωτήσει τον εαυτό του είναι το εξής: Τι δεν ήθελα να ακούσω σε κάποια φάση της ζωής μου; Ποια κατάσταση ή ποια εμπειρία με έκανε να απαρνηθώ την ικανότητα να έχω άριστη ποιότητα ακοής; Ψάχνοντας λοιπόν μέσα μας, είναι πιθανόν να βρούμε ψύχο-συναισθηματικά μπλοκαρίσματα που συμβάλλουν στην διατήρηση μιας χρόνιας κατάστασης που επιβαρύνει την ακοή.
Ας γυρίσουμε όμως στα προβλήματα όρασης. Πολλές φορές, σε άτομα με υπερανεπτυγμένο “Εγώ”, άτομα δηλαδή φιλόδοξα και ως έναν βαθμό νευρωτικά, παρατηρείται κι ένα άλλο ενδιαφέρον φαινόμενο. Οι άνθρωποι αυτοί είναι συνήθως επιτυχημένοι στην δουλειά τους ή και σε άλλους τομείς της ζωής τους, λόγω του ότι δεδομένου των ψυχολογικών τραυμάτων παιδικής ηλικίας, έχουν μάθει να κρατάνε μέσα τους το ανθρώπινο κομμάτι τους, να μην εκφράζουν τα συναισθήματά τους και να καταπιέζουν τον εαυτό τους σε νευρωτικό επίπεδο προκειμένου να καταφέρουν κάποιους στόχους. Έτσι, εύκολα πετυχαίνουν την αναγνώριση με τίμημα να παραμελούν τις ψυχολογικές και συναισθηματικές τους ανάγκες. Σε τέτοιου είδους άτομα λοιπόν, όταν έχουν μυωπία, ειδικά που προέρχεται από κάποιο παρελθοντικό τραύμα, τους είναι εξαιρετικά δύσκολο έως ακατόρθωτο να καταφέρουν να χρησιμοποιήσουν μόνοι τους φακούς επαφής. Γιατί συμβαίνει αυτό; Είναι σαν να φοβούνται, να τρέμουν στην ιδέα να αγγίξουν τα μάτια τους. Η σκέψη και μόνο του αγγίγματος του ματιού τους προκαλεί δέος. Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός πως συνήθως δεν έχουν απολύτως κανένα πρόβλημα με το να τους βάλει τους φακούς κάποιο άλλο άτομο.
Η συμπεριφορά αυτή και η αντίδραση στην απευθείας επαφή με τα μάτια κρύβει αλληγορικό νόημα. Ποιο είναι λοιπόν το πιο ευαίσθητο σημείο πάνω στο σώμα μας, το πιο απροστάτευτο, αυτό που είναι ο “καθρέφτης” της ψυχής? Φυσικά τα μάτια! Ένα τέτοιο άτομο λοιπόν, που μπορεί να φαίνεται υπερφιλόδοξο και δυναμικό εκ΄πρώτης όψεως, αλλά στην ουσία είναι υπερευαίσθητο και αδυνατεί να διαχειριστεί κάποια γεγονότα που έχει απωθήσει στο υποσυνείδητό του, αδυνατεί επίσης να έρθει σε επαφή με το ευαίσθητο κομμάτι του που φαίνεται στην επιφάνεια, κι είναι τα μάτια! Ο συμβολισμός είναι σαφής. Είναι σαν να φοβάται να αγγίξει τον εαυτό του εκεί που νομίζει πως μπορεί να τον πονέσει, να τον σπάσει.
Συχνά ένα τέτοιο άτομο παραπονιέται για το γεγονός της πολλαπλής εκμάθησης χρήσης φακών επαφής που πάντοτε καταλήγει σε αποτυχία. Μια συνεδρία με έναν έμπειρο ψυχολόγο όμως μπορεί να προσφέρει πολύ μεγαλύτερο αποτέλεσμα στην επίλυση αυτού του προβλήματος!
Συνοψίζοντας, θα ήθελα να τονίσω πως το μήνυμα που πρέπει όλοι μας να πάρουμε από αυτό το άρθρο είναι να μην παραμελούμε τις ανάγκες του εαυτού μας. Είτε σωματικές, για παράδειγμα να τρεφόμαστε υγιεινά και να κοιμόμαστε νωρίς για να ισορροπούμε τους βιορυθμούς μας, είτε τις ψυχο-συναισθηματικές. Οι ψυχο-συναισθηματικές μας ανάγκες δυστυχώς πολύ συχνά παραμελούνται και καταπιέζονται. Ο θεσμός του ψυχολόγου στην Ελλάδα χρήζει πολύ μεγαλύτερης αναγνωρισιμότητας και αποδοχής από την ήδη υπάρχουσα. Η θεώρηση πως η άγνοια των επιθυμιών της ψυχής δεν έχει κανένα αντίκτυπο στο φυσικό σώμα είναι ουτοπία. Γι αυτό λοιπόν, αγαπήστε και αποδεχτείτε τον εαυτό σας έτσι όπως είναι, εξερευνήστε τον κι αφήστε τον να εκφραστεί! Κι είναι σίγουρο πως τα αποτελέσματα θα σας εκπλήξουν!
Έλενα Σεράνοβα
Σύμβουλος Ψυχικής υγείας,
ειδικευμένη στην Νευροθεραπεία
και Κβαντική Βίο-Ανάδραση
via
