Επιλογή συντρόφου: Από το νου και την καρδιά τι να διαλέξω;

Λογική ή καρδιά; Καρδιά ή λογική;
Το αιώνιο ερώτημα κάθε ελεύθερης γυναίκας που έχει περάσει τα τριάντα, ξεγλιστρά με μαεστρία από το βιολογικό της ρολόι αλλά την απασχολεί πάντα το θέμα της συντροφικότητας.
Η κοινωνία επιβάλλει έναν σύντροφο ώριμο, επαγγελματικά αποκατεστημένο, τρυφερό μέλλοντα σύζυγο και πατέρα. Σκιαγραφεί το πορτρέτο του καλού παιδιού και σου κάνει πλύση εγκεφάλου για να το δεχτείς ως τη μόνη ενδεδειγμένη λύση.
Και πες πως είσαι τυχερή και βρίσκεις αυτό το «διαμάντι» σύμφωνα με τα κοινωνικά πρότυπα και το ερωτεύεσαι κιόλας.
Κοινώς, σου έπεσε ο πρώτος αριθμός του λαχείου.

Αν όμως το Σύμπαν, κατά την προσφιλή του συνήθεια, σε περιπαίξει και δε γίνουν έτσι τα πράγματα; Αν δηλαδή εμφανιστεί το καλό παιδί στο δρόμο σου αλλά η καρδιά σου παραμένει με σταθερούς παλμούς; Αν δε σου λέει τίποτα μέσα σου;
Καταστροφή…
Ο ιδανικός γαμπρός για τους γονείς, που ποθούν να δουν τη συνέχεια τους σε κάποιο συνονόματο εγγόνι.
Για τους φίλους,  που θέλουν να είσαι ζευγαρωμένη.
Για τους λοιπούς συγγενείς, που έχουν αρχίσει να ανοίγουν το στόμα τους και να πετούν υπόνοιες, αμφιβολίες, κουσούρια και φυσικά χαρακτηρισμούς…
Ο ιδανικός γαμπρός για εκείνους, ο αδιάφορος σύντροφος για σένα.
Αταίριαστος, ασύμβατος, αδιάφορος.
Τι κάνεις όταν όλοι κι όλα σου φωνάζουν να τον πάρεις κι εσύ θέλεις να πάρεις τα βουνά τρέχοντας μακριά του;

Και τι γίνεται όταν η καρδιά σου βρίσκει να χτυπήσει την πιο ακατάλληλη ώρα και για το πιο ακατάλληλο άτομο;
Έναν άνθρωπο που μπορεί να μην έχει παρόν και πιθανόν ούτε λαμπρό μέλλον.
Έναν άνθρωπο που ακόμη δε μπορείς να μαντέψεις το χαρακτήρα του μα διεγείρει όλες τις αισθήσεις, καίγοντας εντελώς τα εγκεφαλικά σου κύτταρα;
Τοίχος. Κι εσύ τρέχεις καταπάνω του δίχως φρένα…
Φρένο ή γκάζι;
Από το νου και την καρδιά τι να διαλέξεις;

Μια ισορροπημένη οικογένεια δίχως σπίθα; Δίχως αυτό το «κάτι» που κόβει την ανάσα;Και μπορεί οι πιο ρεαλιστές του έρωτα να λένε πως σύντομα αυτό το «κάτι» χάνεται και μένει η αγάπη, αλλά αν δεν υπήρξε ποτέ;
Πως μπορείς να καταδικάσεις τον εαυτό σου σε μια σύμβαση δίχως έρωτα, μόνο και μόνο επειδή μεγαλώνεις; Επειδή κάποιοι αποφάσισαν πριν από σένα, πως μια γυναίκα μετά τα τριάντα της οφείλει να κάνει οικογένεια και να διαιωνίσει το γένος;
Πως οφείλει να κάνει συνετές επιλογές και να παραμένει με έναν άντρα που θα είναι καλός σύντροφος και πατέρας;
Και που το ξέρουν αυτοί; Από πότε ένας ξένος, ένας τρίτος αποφασίζει ποιο είναι καλό για σένα;
Όταν η πόρτα του σπιτιού σου κλείσει, εκείνοι θα μείνουν έξω. Κι εσύ, αν τους έχεις ακούσει, θα είσαι εκούσια κλειδωμένη με κάποιον «κατάλληλο» που δε σου λέει τίποτα. Θα έχεις μόνη σου βάλει τα χέρια σου και καταστρέψει τη ζωή σου. Γιατί όσο καλός πατέρας να είναι κάποιος, αν υποθέσουμε ότι υπάρχει γονίδιο τέτοιο και το διαθέτει, η ευτυχία κρύβεται στην ένωση. Στο μαγικό συνδυασμό των ανθρώπων.
Στη χημεία τους.
Αν δύο άνθρωποι είναι συμβατοί,  γίνονται ένωση, αδιάσπαστη κι αδιαπέραστη από τον οποιοδήποτε.
Αν όμως όχι, παραμένουν μίγμα. Και μάλιστα ετερογενές…
Με τον έναν στον αφρό και τον άλλο να πιάνει πάτο, σκέτο βαρίδι.
Κι αγάπη μου, αν δεν αντιδράσεις, εσύ θα είσαι το βαρίδι…

Η συντροφικότητα είναι το μεγαλύτερο αγαθό που χαρίστηκε στον άνθρωπο. Η δυνατότητα να μοιράζεται όσα έχει στο νου και την καρδιά του, τη μέρα και τη ζωή του.
Μα με έναν άνθρωπο που θα μιλά μέσα του πραγματικά κι όχι με εκείνον που θα υπαγορεύσει η ληξιαρχική πράξη γέννησης και ο κοινωνικός περίγυρος.
Απελευθέρωσε τον εαυτό σου από τα δεσμά του και ζήσε. Και δεν πρόκειται να πας χαμένη. Γιατί θα έχεις κάνει τις δικές σου επιλογές κι όχι των άλλων.
Αρκέσου στα βαρίδια της δικής σου ύπαρξης, μη φορτώνεσαι και ξένα…
Κι αν φας τα μούτρα σου, θα γελάσεις ειρωνικά στον καθρέφτη και θα πεις:
«Με γεια μου με χαρά μου, πάμε για άλλα».
Έρωτας είναι μάτια μου και σε καλεί να τον ζήσεις. Δίχως πρέπει, δίχως άγχη, δίχως πίεση και ηλικίες.
Πάρε όσα έχει να σου δώσει, φτιάξε το τώρα σου και βλέπεις για το αύριο.
Μια ζωή άλλωστε γι’ αυτό το αύριο τρέχεις, χάνοντας το παρόν.
Και που ξέρεις…
Ίσως σε ξαφνιάσει με το πόσο «κατάλληλος» μπορεί να φανερωθεί για την ψυχή σου, κάποιος που οι άλλοι θα εξόριζαν ως «εντελώς ακατάλληλο»…
Ότι πάντως κι αν γίνει, εσύ θα είσαι πλήρης…
Δε θα κουβαλάς ούτε απραγματοποίητα «αν», ούτε τύψεις για όσα δεν τόλμησες.
Θα έχεις ζυγιάσει νου και καρδιά και θα έχεις οδηγήσει τη ζωή σου εκεί που λαχταρούσες περισσότερο:
Στο «θέλω» κι όχι στο «πρέπει».

via