Όταν ο Ωριγένης αποκάλεσε άγγελο τον Ιωάννη Βαπτιστή, δεν το έκανε ενθυμούμενος απλά τον Ησαΐα και τον Μάρκο παρά μάλλον για να δείξει πως το πεπρωμένο των ανθρώπων είναι η ισαγγελία.
Καθόλου περίεργο λοιπόν που μια από τις πιο χαρακτηριστικές στάσης του Ιωάννη είναι αυτή της δαχτυλοδειξίας, καθώς είναι αυτός που δείχνει τον Ιησού στους θνητούς (κατά τα Ευαγγέλια) όπως και στους νεκρούς (κατά τον Νικόδημο). Και αν η αποκάλυψη αυτή συμβαίνει σε οριζόντιο επίπεδο, η στραμμένη κάθετα χειρονομία του Ιωάννη στο περίφημο έργο του Λεονάρντο Ντα Βίντσι έρχεται για να συμπληρώνει το σταυρικό μας σχήμα που δηλώνει το γεφύρωμα των δυο κόσμων…
Το ορθωμένο χέρι που δείχνει ψηλά λοιπόν, κατευθύνει το βλέμμα μας στην πηγή αλλά και τον σκοπό όλων των πραγμάτων. Το μάτι θα αναζητήσει στον ουρανό και τον ήλιο αυτή την αρχή και δεν θα είναι λάθος. Ο εσωτερικός οφθαλμός όμως γνωρίζει καλύτερα πως ακόμη και ο ουρανός αλλά και ο ήλιος αυτός δεν είναι παρά απλά είδωλα μιας άλλης πνευματικής αρχής.
Ως έτσι, το ορθωμένο δάχτυλο δηλώνει την ροπή των πραγμάτων προς τα άνω, στις ανώτερες καταστάσεις ύπαρξης, σε εκείνες της καταστάσεις ενότητας όπως ένα είναι και το δάχτυλο που ορθώνετε (δηλαδή στέκει ορθά επομένως ορθώνεται δια της ορθοπραξίας).
Έτσι, κοντά στην τροπή των δέντρων που υψώνονται, στα στάχια που σηκώνουν περήφανα το κορμί τους, αλλά και στον άνθρωπο που ατενίζει, το σηκωμένο δάχτυλο είναι σύμβολο της ίδιας της δύναμης της ζωής (γι΄αυτό και αποκτά φαλλική ιδιότητα ως κατάπυγον) που δείχνει πως όλα έχουν μοναδικό, κοινό σκοπό, την υπέρβαση των ορίων της βάσης τους για την ένωση με το Ένα.
