Υπάρχει μέσα μου αυτό το επίκτητο πράγμα, που χαίρεται όταν κάποιος προσπαθεί να το αυξήσει και λυπάται μόλις κάποιος άλλος το μειώνει, γιατί άλλη σκέψη δεν έχει από την επιβίωσή του.
Σε στιγμές ασυνειδησίας υφαίνει μέσα στη φαντασία μου τις πιο απίθανες ιστορίες.
Βλέπω τον εαυτό μου να ποζάρει σαν το κεντρικό πρόσωπο ενός έργου, να γίνεται ήρωας και να συγκεντρώνει μόνο το θαυμασμό και τους επαίνους των άλλων.
Είναι αυτό που προσπαθεί να διαιωνίσει την υπόστασή του μέσα από την επιβολή στους άλλους και δημιουργεί σχέσεις μόνο πάνω στη βάση του κέρδους, της ωφέλειας και όχι της αγνής αγάπης.
Κάνει ότι μπορεί για να τονώσει την σπουδαιότητά του, την παρουσία του, την ύπαρξή του και γίνεται έξω φρενών με την επιτίμηση. Του αρέσει να συγκεντρώνει γύρω του μόνο κόλακες.
Μόλις ο προβολέας της συνειδητότητας πέσει πάνω του, τρέχει το ανόητο πανικόβλητο να κρύψει τη γύμνια του. Όλες οι γελοίες πόζες της φθαρτής του φύσης διαλύονται, χάνει το έδαφος κάτω απ’ τα πόδια του, δεν έχει πια στήριγμα για να συνεχίσει.
Αν η φλόγα της επίγνωσης συνεχίσει αδιάκοπα να φωτίζει κάθε του αυτοεξυψωτική τάση, κάθε ανάγκη για έπαινο και επιβολή στο συνάνθρωπο, γίνεται πιο χαλαρό στη δομή του, αρχίζει να φθίνει στην έντασή του και στο τέλος εξαφανίζεται.
Και είναι αυτός ο θάνατός του, που σηματοδοτεί την αφύπνιση της αναίτιας χαράς, της αληθινής, κρυμμένης στο υπόβαθρο, φύσης μας.
Είναι το ΕΓΩ
Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...
