Να τι συμβαίνει μέσα στην ψυχή:
1ον Ο θαυμασμός.
2ον Λέμε μέσα μας: τι ευχαρίστηση να της δίνω φιλιά,
να παίρνω φιλιά κλπ.!
3ον Η προσδοκία.
Μελετάμε τα χαρίσματα.
Είναι η στιγμή που μια γυναίκα
θα έπρεπε να δίνεται
για τη μέγιστη δυνατή σαρκική απόλαυση.
Ακόμη και στις πιο συγκρατημένες γυναίκες,
τα μάτια κοκκινίζουν
την ώρα της προσδοκίας∙
το πάθος είναι τόσο δυνατό,
η απόλαυση τόσο έντονη,
ώστε προδίδεται με χτυπητά σημάδια.
4ον Ο έρωτας γεννήθηκε.
Ερωτεύομαι σημαίνει αντλώ απόλαυση όταν
βλέπω,
αγγίζω,
νιώθω με όλες τις αισθήσεις μου
κι από όσο πιο κοντά μπορώ
ένα αξιέραστο αντικείμενο,
το οποίο επίσης με ερωτεύεται.
5ον Αρχίζει η πρώτη κρυστάλλωση.
Χαιρόμαστε να στολίζουμε
με χίλια δυο προτερήματα μια γυναίκα
για τον έρωτα της οποίας είμαστε σίγουροι∙
περιγράφουμε λεπτομερώς
και με απέραντη ικανοποίηση την ευτυχία της.
Όλο αυτό καταλήγει στο
να εγκωμιάζουμε υπερβολικά
μια εξαίσια ιδιοκτησία που μας ήρθε εξ ουρανών,
που δεν τη γνωρίζουμε,
είμαστε όμως σίγουροι για την απόκτησή της.
[…]
Αυτό που ονομάζω κρυστάλλωση
είναι η διεργασία του πνεύματος το οποίο,
με βάση όσα του παρουσιάζονται,
ανακαλύπτει ότι το αντικείμενο του έρωτά του
διαθέτει και καινούρια χαρίσματα.
[…]
Ένας παθιασμένος άνδρας
βλέπει σε κείνη που ερωτεύεται
όλα τα προτερήματα∙
εντούτοις,
η προσήλωσή του μπορεί ακόμη να περισπαστεί,
γιατί η ψυχή κορέννυται με ό,τι είναι πάντα ίδιο,
ακόμη και με την τέλεια ευτυχία.
Να τι γίνεται τότε προκειμένου να σταθεροποιηθεί η προσήλωση:
6ον Γεννιέται η αμφιβολία.
Αφού δέκα ή δώδεκα ματιές
ή οποιαδήποτε άλλη σειρά πράξεων
που μπορούν να κρατήσουν
από μια στιγμή ως πολλές ημέρες
πρώτα γέννησαν
και στη συνέχεια επιβεβαίωσαν τις προσδοκίες,
ο ερωτευμένος,
ο οποίος έχει συνέλθει από τον πρώτο εντυπωσιασμό
και έχει ήδη συνηθίσει στην ευτυχία του
ή καθοδηγείται από τη θεωρία που,
βασιζόμενη πάντα στις πιο συχνές περιπτώσεις,
δεν πρέπει να ασχολείται παρά
μόνο με τις εύκολες γυναίκες,
ο ερωτευμένος, λέω,
ζητά πιο θετικές διαβεβαιώσεις
και θέλει να σπρώξει πιο πέρα την ευτυχία του.
Θα αντιμετωπίσει την αδιαφορία,
την ψυχρότητα,
ακόμη και τον θυμό,
αν επιδείξει μεγάλη αυτοπεποίηση∙
στη Γαλλία, μια χροιά ειρωνείας που μοιάζει να λέει:
«Έχετε προχωρήσει λιγότερο από όσο νομίζετε»
[…]
Ο εραστής φτάνει να αμφιβάλλει για την ευτυχία
που υποσχόταν στον εαυτό του∙
βλέπει με αυστηρότητα τους λόγους
που νόμιζε ότι είχε για να ελπίζει.
Θέλει να ριχτεί στις άλλες απολαύσεις της ζωής
αλλά τις βρίσκει εκμηδενισμένες.
Τον καταλαμβάνει ο φόβος μίας φρικτής δυστυχίας
και, μαζί μ” αυτόν, η βαθιά προσήλωση.
7ον Δεύτερη κρυστάλλωση.
Αρχίζει τότε η δεύτερη κρυστάλλωση
και τα διαμάντια που φτιάχνει είναι
επιβεβαιώσεις τούτης της σκέψης:
Με αγαπάει.
Κάθε δευτερόλεπτο της νύχτας
που ακολουθεί τη γέννηση των αμφιβολιών,
και ύστερα από μια στιγμή φρικτής δυστυχίας,
ο ερωτευμένος λέει μέσα του:
«Ναι, με αγαπάει».
Και η κρυστάλλωση στρέφεται προς την ανακάλυψη
νέων θέλγητρων∙
έπειτα τον αδράχνει ξανά η αμφιβολία
με το αγριωπό βλέμμα και τον σταματά.
Το στήθος του ξεχνά να ανασάνει∙
μονολογεί:
«Μα μ” αγαπά στ” αλήθεια;»
Και μέσα σ” αυτές τις βασανιστικές
και ηδονικές εναλλαγές, ο καημένος
ο ερωτευμένος νιώθει έντονα:
«Θα μου έδινε απολαύσεις που μονάχα
εκείνη στον κόσμο μπορεί να μου δώσει».
Το προφανές αυτής της αλήθειας,
αυτό το μονοπάτι στο χείλος
ενός τρομακτικού γκρεμού,
και το άγγιγμα, με το άλλο χέρι, της τέλειας ευτυχίας
κάνουν τη δεύτερη κρυστάλλωση
να υπερέχει κατά πολύ της πρώτης.
Ο ερωτευμένος τριγυρίζει αδιάκοπα
ανάμεσα στις τρεις ετούτες σκέψεις:
1ον Έχει όλα τα χαρίσματα.
2ον Με αγαπά.
3ον Τι να κάνω για να της αποσπάσω
την πιο ατράνταχτη απόδειξη του έρωτά της;
Η πιο σπαρακτική στιγμή του νέου ακόμη έρωτα είναι
όταν αντιλαμβάνεται ότι έχει κάνει έναν λάθος συλλογισμό
και ότι πρέπει να καταστρέψει
ένα ολόκληρο σχέδιο κρυστάλλωσης.
Αρχίζουν οι αμφιβολίες γι” αυτή καθαυτή την κρυστάλλωση.
Stendhal, Περί έρωτος (εκδ. Πατάκη) – απόσπασμα
Study of a couple – Egon Schiele (1890 -1918)
