Μια ψυχαναλυτική -και όχι μόνο- προσέγγιση στα θέματα της ανθρώπινης σεξουαλικότητας, του έρωτα, της αγάπης, της επιλογής συντρόφου και του γάμου. Αυτή είναι η επεξήγηση που ακολουθεί τον τίτλο του νέου βιβλίου του Ματθαίου Γιωσαφάτ «Να παντρευτεί κανείς ή να μην παντρευτεί;», που πριν λίγες ημέρες κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Αρμός. με το λαδί ανοιχτό εξώφυλλο, τον κατακόκκινο τίτλο και το ευτυχές νιόπαντρο (;) ζευγάρι σε χωριστά «δωμάτια».
Επιλέγω για όσους τον δοκίμασαν και όσους τον φοβούνται τέσσερα αποσπάσματα. Γι’ αυτούς που κουβάλησαν τα πρότυπά τους και τα υποδύθηκαν στο δικό τους σπιτικό. Για εκείνους που δεν τόλμησαν να τα βάλουν με τη μαμά και τον μπαμπά τους. Και για τους τελευταίους των Μοϊκανών που πίστεψαν στον έρωτα, στη δέσμευση της ζωής, της κοινής πορείας που οι δύο κάνουν ανοδική. Το ανικανοποίητο της ζωής ψάχνει στο γάμο να ηρεμήσει. Τα καταφέρνει όμως;
- «Η οικογένεια είναι κάτι από το οποίο δεν μπορούμε να ξεφύγουμε εύκολα. Όπως δεν μπορεί να ξεφύγει το παιδί. Το βρέφος εξαρτάται από τους γονείς του, δεν μπορεί να πει, «δεν μ’ αρέσουν αυτοί, να διαλέξουμε άλλους», ούτε να φύγει. Και βέβαια έχει ήδη κάποιες απογοητεύσεις στη ζωή του. Το σώμα του έχει αέρια, πόνους… το γάλα είναι ζεστό ή κρύο… θέλει να κοιμηθεί… το φαγητό δεν είναι καλό… Μετά, όταν μεγαλώνουμε και παντρευόμαστε, μαλακώνουμε: «Γιατί έκανες έτσι τον μουσακά…», που δεν μας άρεσε κτλ. Επαναλαμβάνεται, δηλαδή, το ίδιο πράγμα».
- «Το 50% των ανθρώπων χωρίζουν σε όλο τον κόσμο. Στην Ελλάδα, πριν από τέσσερα-πέντε χρόνια ήταν 23% και είχαν πει ότι σε πέντε χρόνια θα φθάσει το 35%. Έχει ήδη φθάσει στο 37% και σε πέντε ακόμα χρόνια θα φθάσουμε κι εδώ στον συνήθη παγκόσμιο ρυθμό του 50%. Το παράξενο πάλι (για να καταλάβετε τις δυσκολίες του γάμου) είναι ότι πολλά ζευγάρια που χωρίζουν, ξαναπαντρεύονται. Και αναρωτιέσαι: Αφού απέτυχε η όλη ιστορία, τον χώρισες, έφτυσες αίμα, τον ξαναπαντρεύεσαι μετά από τρεις μήνες, έξι μήνες, έναν χρόνο. Γιατί;(…). Διότι πάλι βλέπει τα καλά, τα ενήλικα κομμάτια, και δεν ζει τα άλλα, τα προβληματικά, που δεν είναι μόνο του άλλου συζύγου αλλά και του ίδιου – με τη μητέρα του φυσικά. Αυτό το λέμε μεταβίβαση».
- «Όταν λοιπόν παντρευόμαστε, ύστερα από λίγο, μετά τον πρώτο έρωτα που τελειώνει σύντομα, αν οι σύζυγοι είναι ανώριμοι, »αρχίζουν τα όργανα». Ένα σωρό τραγωδίες και κωμωδίες έχουν γραφτεί για φουλ ερωτευμένους που επιστρέφουν μετά από μια βδομάδα ή έναν μήνα του μέλιτος κι είναι αποφασισμένοι να χωρίσουν. Δεν φαντάζεστε πόσο συχνά συμβαίνει αυτό!».
- «Όπως είπαμε, ο έρωτας είναι η προβολή των αναγκών μας σε άλλους ανθρώπους, που ελπίζουμε ότι θα τις ικανοποιήσουν. Αυτό λέμε έρωτα βασικά. Κι επειδή θέλουμε να τις ικανοποιήσουν, τον εξιδανικεύουμε τον άλλον και πιστεύουμε ότι είναι αυτός που θέλουμε. Η επιθυμητή μητέρα, όπως λέω, ή ο επιθυμητός πατέρας. Δεν βλέπουμε τα ελαττώματα, γιατί τότε το έχουμε ανάγκη».
- «Συνήθως με κατηγορούν ότι υποστηρίζω ότι ο άνθρωπος δεν είναι μονογαμικός. Αλλά το θέμα είναι ότι σήμερα οι άνθρωποι είναι πολύ πιο ελεύθεροι και πιο πολυγαμικοί αλλά δεν είναι πιο ευτυχισμένοι. Ένα πρόβλημα είναι η σεξουαλικότητα στον γάμο, αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Παρόλο που δεν πιστεύω ότι ο άντρας είναι μονογαμικός, η μεγαλύτερη ευτυχία που έχω δει είναι να βρει κανείς τον κατάλληλο άνθρωπο και να είναι και μονογαμικός. Αυτό είναι το 5% που είναι τα ευτυχισμένα ζευγάρια. Οι άλλοι δεν είναι πιο ευτυχισμένοι επειδή μπορούν να έχουν πολλούς συντρόφους, παρόλο που συχνά είναι μια εκτόνωση. Πολλοί γάμοι διατηρούνται με τη βοήθεια της απιστίας».
protagon.gr/ Λίνα Παπαδάκη
