Και έρχεται η στιγμή,
μια φυσιολογική στιγμή,
που θα ερωτευθούμε…
Όλος ο οργανισμός μας κινητοποιείται,
τα ψυχικά επίπεδα ανυψώνονται προς τις ποιότητες τους,
έτοιμα να δώσουν Αγάπη…
Δεν είναι κάτι αφύσικο,
η Αγάπη είναι η Φύση μας…
Και όταν έρθει η επόμενη ημέρα,
αρχίζουν τούτες οι ποιότητες της Ψυχής να καταλαγιάζουν
και αναδύονται οι φόβοι,
οι ανασφάλειες,
οι ζήλειες,
οι διεκδικήσεις…
Σαν να μην έμεινε τίποτα
από εκείνη την πρωταρχική λαχτάρα
που ένωσε δύο Όντα του Θεού μέσα στην Πηγή τους…
Η Αγάπη βυθίστηκε σε έναν ασυνείδητο κόσμο,
αντί να ανυψωθεί στον Θεό,
και ο Έρωτας έγινε μάχη,
καχυποψία,
ακόμα και τρομοκρατία…
Οι μικρές διαφορές
στις προσωπικότητες δύο ανθρώπων μέσα στην σχέση,
γίνονται τεράστιες και ενίοτε ανυπέρβλητες…
Μάχη σώμα με σώμα
και εκείνη η διάθεση να επικρίνεις τον «εχθρό»,
να κρατήσεις άμυνες,
να τον κατηγορήσεις για όλα…
Τι πάει να πει είμαι άντρας, είμαι γυναίκα…
Όταν ξεχνάς ότι είσαι Άνθρωπος,
έρχεται το ασυνείδητο να σου θυμίσει τι έχεις γίνει…
Οι διαφορές μας με τον σύντροφο μας
δεν είναι καταστροφικές,
καταστροφικός είναι ο τρόπος που τις διαχειριζόμαστε…
Όμως υπάρχουν κάτι Αιώνια,
που χρειάζεται να τα διαφυλάξουμε στην Καρδιά μας,
γιατί είναι ιερά και ένα από αυτά είναι ο Έρωτας…
Όμως θέλει και Ψυχή και είναι καταπάτηση των Νόμων,
αν τον αντιμετωπίσεις σαν σάρκα…
Αυτά πληρώνουμε σήμερα…
Το ότι δεν διαφυλάξαμε στην καρδιά μας
τούτα τα Αιώνια…
