Όταν είχες να κάνεις με τον ξένο ήσουν πολύ ευγενικός, αλλά με το παιδί σου που αγαπάς δεν φέρθηκες με τον ίδιο τρόπο

Κάποτε έπεσα επάνω σε έναν περαστικό.


“Με συγχωρείτε του είπα”.

H απάντησή του ήταν, 

« Σε παρακαλώ συγχώρεσε με, δεν σε είδα καν».

Ήμασταν πολύ ευγενικοί μεταξύ μας. Είπαμε αντίο και συνεχίσαμε τον δρόμο μας…


Στο σπίτι όμως τα πράγματα είναι διαφορετικά στο πως συμπεριφερόμαστε στους συγγενείς μας.

Αργότερα εκείνη την ημέρα, μαγειρεύοντας, η κόρη μου στεκόταν πολύ ήσυχα δίπλα μου.

Εγώ σε μια απότομη κίνηση παραλίγο να την ρίξω κάτω.

 «Φύγε από την μέση, είπα ανάγωγα.» 

Εκείνη έφυγε, με πληγωμένη την καρδιά με τον τρόπο που της μίλησα.

Εκεί που ήμουν ξαπλωμένη, άκουσα μέσα μου μια φωνή να μου λέει:

“Όταν είχες να κάνεις με τον ξένο ήσουν πολύ ευγενικός, αλλά με το παιδί σου που αγαπάς δεν φέρθηκες με τον ίδιο τρόπο.

Ρίξε μια ματιά στο πάτωμα της κουζίνας, εκεί θα βρεις λίγα λουλούδια.

Αυτά είναι τα λουλούδια που μάζεψε για σένα.


Εκείνη καθόταν ήσυχα για να μην χαλάσει την έκπληξη. Εσύ δεν είδες τα δάκρυα στα μάτια της.

Αισθάνθηκα πολύ άσχημα και άρχισα να δακρύζω.

Πήγα στο κρεβάτι της και πολύ τρυφερά την ξύπνησα.

 «Είναι για εμένα αυτά τα λουλούδια;» 

Εκείνη χαμογέλασε,

 « Ναι τα μάζεψα από τους αγρούς. Τα μάζεψα γιατί ήταν όμορφα, ειδικά τα μπλε.


Τότε της είπα: 

« Κόρη μου σου ζητώ συγνώμη για τον τρόπο που σου φέρθηκα σήμερα, δεν έπρεπε να σου βάλω τις φωνές.»

Εκείνη μου απάντησε:

 “ Μητέρα δεν πειράζει. Σ’αγαπώ όπως και να έχει.»


Της απάντησα 

« Κορίτσι μου σ’αγαπώ πολύ και πήρα τα λουλούδια, ειδικά τα μπλέ.»

 via