Όταν περνάμε μια δύσκολη φάση
στην ζωή μας,
διαμορφώνεται μέσα μας,
μια πολύ γκρίζα απόχρωση,
λίγο πριν από το απόλυτο σκοτάδι.
Μία αίσθηση βαθιάς απουσίας.
Θλίψη και οργή γεμίζουν τα σωθικά μας.
Αισθανόμαστε ότι όλοι είναι απόντες,
ακόμη και ο Θεός,
εκτός από τον τύραννο
και δήμιο εαυτό μας.
Νιώθουμε ότι τίποτα δεν θα είναι όπως πριν,
κι ίσως να μην υπάρξει και μετά.
Κι όμως,
περνάει και αυτό
κι αυτά
κι άλλα πολλά
που σίγουρα μες στην ζωή θα ανταμώσουμε.
Και σαν σηκώσουμε κεφάλι καθώς λέμε,
κάνουμε τον σταυρό μας,
που τελικά πονέσαμε,
δακρύσαμε,
αισθανθήκαμε αδύναμοι
και φοβισμένοι,
γιατί όλα αυτά μαζί μας δίδαξαν,
μας βάθυναν
και καλλιέργησαν εντός μας
ότι πιο όμορφο υπάρχει στην ψυχή μας.
Είναι τελικά όλες αυτές οι μαύρες σκιές
που απλώνονται στην ζωή μας,
που συνθέτουν το φώς
στο πρόσωπο μας.
Δίχως αυτές δεν θα είμαστε εμείς…
