Και κάθε μέρα γεννιέσαι.
Και πεθαίνεις.
Και μετά γεννιέσαι ξανά.
Παίρνεις τις στάχτες σου και φυσάς ζωή.
Και το 'τίποτα' γίνεται 'κάτι'.
Και το χώμα γίνεται οντότητα.
Και παίρνεις μορφή.
Και αποκτάς ψυχή.
Και ανακαλύπτεις από την αρχή
τις δυνάμεις και τις αδυναμίες σου.
Τις ανασφάλειες σου και την αντοχή
να διεκδικήσεις τα ''θέλω'' σου.
Και ερωτεύεσαι ξανά.
Και γελάς.
Και πονάς.
Και κλαις.
Και εκπλήσσεσαι καθώς βλέπεις μια χούφτα
κεράσια να χρωματίζει τα χέρια σου.
Τα χείλη σου.
Την καρδιά σου.
Και αναρωτιέσαι για το πως
το μπλε του ουρανού γίνεται μωβ.
Και λευκό.
Και κίτρινο.
Και από πηλός γίνεσαι πέτρα.
Και σκληραίνεις.
Και χτίζεις τείχη ψηλά γύρω σου.
Και δεν αφήνεις κανέναν να τα περάσει.
Απο φόβο.
Μην χάσεις πάλι την ψυχή σου.
Και μείνεις άδειος.
Κενός.
Αλλά δεν καταλαβαίνεις
οτι την ψυχή την χάνεις.
Και την βρίσκεις.
Κάθε φορά που ανατέλει.
Και δύει ο ήλιος.
Και αρκεί μόνο ένα τραγούδι.
Ένα βλέμμα.
Ή ένα δάκρυ.
Για να γκρεμίσουν τα τείχη
που με τόσο κόπο έφτιαξες.
Να τα διαλύσουν
και να σε αφήσουν εκτεθειμένο.
Να σε αφήσουν εκτεθειμένο
σ'αυτόν τον απέραντο κύκλο.
Σ'αυτόν τον κύκλο που λέγεται ζωή.
