Κατά το πρώτο μισό εικοστού αιώνα, συγγραφείς όπως ο Άλντους Χάξλευ ή ο Τζορτζ Όργουελ εισχώρησαν στον κόσμο των δυστοπιών, δημιουργώντας φουτουριστικά μυθιστορήματα όπου οι άνθρωποι έχαναν την ελευθερία τους για να γίνουν μέρη ενός κοινωνικού μηχανισμού ο οποίος απαγόρευε, παρακολουθούσε, χειραγωγούσε, αλλά όμως ως αντάλλαγμα παραχωρούσε μια υποτιθέμενη ευτυχία.
Στα τέλη του εικοστού αιώνα, οι αδελφοί Γουτσόφσκι ακολούθησαν τις δυστοπίες αυτές των αρχών του ίδιου αιώνα με την ταινία τους «Τhe Matrix». To «The Matrix» παρουσιάζει έναν κόσμο όπου οι άνθρωποι ζουν μια ζωή που δεν είναι αληθινή αλλά εικονική προσομοίωση.
Οι άνθρωποι υπάρχουν για τις μηχανές, είναι η πηγή ενέργειας που αυτές χρειάζονται για να επιβιώσουν. Και, για να παράγουν οι άνθρωποι αυτή την ενέργεια, πρέπει να ζουν, ή τουλάχιστον να νομίζουν ότι ζουν, μια ζωή.
Το περίεργο είναι, όπως βεβαιώνει μια μηχανή, ο πράκτορας Σμιθ, ότι οι άνθρωποι δεν ανταποκρίνονται θετικά πιστεύοντας ότι ζούσαν μια ζωή τέλεια, ευτυχισμένη, χωρίς προβλήματα, και τελικά πέθαιναν.
Έπρεπε να αναδημιουργήσουν έναν κόσμο με κακοτυχίες, συγκρούσεις, διαφωνίες και προβλήματα ώστε οι άνθρωποι να επιζήσουν. Με αυτό τον τρόπο, οι αδελφοί Γουατσόφσκι θέτουν ένα ερώτημα που έχει προκαλέσει πολλή σκέψη στο διάβα της ιστορίας: Γιατί ο άνθρωπος δεν αντέχει να είναι πάντα ευτυχισμένος κι ωστόσο αναζητάει συνεχώς την ευτυχία και απαιτεί αυτή να είναι διαρκής;
Μια ερώτηση που σοκάρει και προκαλεί μια δίνη από ερωτηματικά υπαρξιακής φύσεως. Γιατί να βαριέται κάποιος την ευτυχία κι απ΄την άλλη γιατί να την κυνηγά; Είναι η ευτυχία ή η μονοτονία αυτή που δείχνει ότι κάτι δεν πάει καλά;
Η απάντηση πιθανότατα να κρύβεται στο μυστήριο της ζωής. Η ζωή είναι απρόβλεπτη κι αυτό είναι το ωραίο. Μπορεί να σκεφτόμαστε για μια στιγμή πως είμαστε ευτυχισμένοι και πως έχουμε όλα αυτά που θέλουμε αλλά πάντα θα βρούμε να μας λείπει κάτι. Το συναίσθημα της ευτυχίας δε διαρκεί για πάντα και για καλή μας τύχη ούτε η δυστυχία είναι μόνιμη.
Ο Γάλλος φιλόσοφος Πασκάλ Μπρυκνέρ τονίζει ότι η κοινωνία έχει δημιουργήσει ένα μόνιμο αίτημα ευτυχίας. Στο βιβλίο του «Η αέναη ευφορία» επισημαίνει ότι μοιάζει σαν να μας αναγκάζουν να είμαστε ευχαριστημένοι, να δείχνουμε τη χαρά μας, να κρύβουμε τη δυστυχία. Η φράση «Να είστε ευτυχισμένοι» μετατρέπεται σε εντολή, σε δάχτυλο κατήγορου που δείχνει όποιον δεν το κατορθώνει.
Ο άνθρωπος είναι εκτεθειμένος σε ανατροπές και σκαμπανεβάσματα, σε μεταβλητές συνθήκες. Έχει ανάγκη να προχωράει, να κινείται, να αποφασίζει. Τα προβλήματα είναι μια διαδικασία απ΄την όποια όλοι καλούμαστε να περάσουμε. Μια διαδικασία που μας γεμίζει με εμπειρίες και δύναμη. Ο πόνος, η θλίψη, η απογοήτευση, η ματαίωση είναι μέρος της ζωής. Μπορεί να μας δυσκολεύουν ως συναισθήματα και να μην ξέρουμε τι να τα κάνουμε όμως υπάρχουν και δεν μπορούμε να τα αγνοούμε.
Ζήστε την ευτυχία και μην αναλώνεστε στο κυνήγι της.
Ζήστε την στο εδώ και τώρα.
Να θυμάστε η ευτυχία είναι παροδική!
