Λες:
δεν έχω τίποτα.
Τα έχασα όλα!
Μα είναι αλήθεια αυτό.
Δεν είχες ποτέ τίποτα.
Νόμιζες ότι είχες.
Στην πραγματικότητα τί σου άνηκε
από όλα αυτά που νόμιζες ότι είχες;
Μπορείς να φτιάξεις
ένα τούβλο από το σπίτι που μένεις;
Μπορείς να φτιάξεις
ένα κουμπί ή μια κλωστή
από το ρούχο που φοράς;
Κι αν τυχόν μπορείς αυτά,
δεν μπορείς εκατοντάδες άλλα πράγματα
που νομίζεις ότι σου ανήκουν.
Μπορείς να φτιάξεις
τους άλλους όπως εσύ θέλεις;
Γι αυτό δεν σου ανήκει τίποτα
και κανένας.
Είμαστε και ζούμε και έχουμε,
εξαιτίας μιας Ανώτερης
από την δική μας Νοημοσύνη.
Και αυτό το ξεχνάμε
κάθε δευτερόλεπτο σε αυτόν το βίο.
Η Ζωή δεν είναι δικό μας κατασκεύασμα.
Οπότε την στιγμή που λες δεν έχω τίποτα,
είναι η πιο ευλογημένη στιγμή στην ζωή σου.
Γιατί ευθύς αμέσως παραδέχεσαι
και θυμάσαι πως
από κάπου αλλού έρχονται όλα αυτά.
Εξαιτίας Κάποιου Άλλου
υπάρχουν όλα αυτά που δεν έχεις,
αλλά και εσύ μαζί.
Και τότε όλα είναι αλλιώς.
Είναι ευλογία
να συνειδητοποιήσεις πως δεν έχεις τίποτα,
γιατί τότε
το παραμικρό που σου δίνεται έχει τεράστια αξία.
Περιέχει τεράστια αγάπη
και νιώθεις πελώρια ευγνωμοσύνη.
Με απέραντη αγάπη
μας δίνονται τα πάντα.
Όμως εμείς με κλειστά μάτια
σαν από πάντα τυφλοί
και με κλειστά χέρια σαν θυμωμένες γροθιές,
δεν τα παίρνουμε.
Νομίζουμε πως όλα είναι δικά μας.
Πως μας ανήκουν
και πως κάποιος μας τα έχει στερήσει.
Τίποτα δεν είναι δικό μας
γι αυτό μπορούμε να έχουμε τα πάντα.
Τα μόνα που μας λείπουν είναι
η σεμνότητα και η ταπεινοφροσύνη.
Και τελικά ίσως μόνο η ενθύμηση.
Είναι τα εμπόδια για την ευγνωμοσύνη.
Και η ευγνωμοσύνη
ανοίγει ανεκτίμητους δρόμους.
Τίποτα δεν είναι δικό μας,
γι αυτό μπορούμε να έχουμε τα πάντα.
Τίποτα δεν είμαστε,
για αυτό μπορούμε να είμαστε τα πάντα.
