-«Από πότε έγινα τόσο κλειστός χαρακτήρας; Τι άλλαξε; Τι συνέβη;»
– «Δεν έχει πραγματική σημασία τι συνέβη.»
-«Τότε τι έχει;»
-«Εσύ θα μου πεις.»
Το σκέφτηκε μερικές στιγμές και μετά απάντησε.
– «Σημασία έχει ότι ένα μέρος του εαυτού μου έχει αλλάξει, φοβάται.»
-«Απλά έχεις ωριμάσει.» Απάντησε χαμογελώντας φιλικά.
-«Ορισμένες φορές νιώθω ότι δεν μπορώ, δεν πρέπει να έχω προσωπικές σχέσεις.»
-«Όλοι χρειάζονται ανθρώπους στη ζωή τους. Όσο και αν δεν το παραδέχονται.»
-«Έχω αφήσει τον εαυτό μου να πληγωθεί, να πέσει κάτω, να γίνει κομμάτια. Επανειλημμένα. Πονάει. Θέλω να σταματήσει να πονάει.»
-«Αυτό δεν είναι που σε κάνει άνθρωπο όμως; Το να πληγώνεσαι, να πέφτεις και να σηκώνεσαι;»
-«Δεν έχω τη δύναμη να είμαι αδύναμη πλέον…»
-«Τι εννοείς;»
-«Κάθε φορά που πληγώνομαι, πέφτω, γίνομαι κομμάτια, αποφασίζω να μην το δείξω. Να φανώ δυνατή.» Απάντησε με πρωτοφανή ειλικρίνεια.
-«Δεν νομίζεις πως αυτό είναι λάθος;» Τη κοίταξε συμπονετικά και με κατανόηση.
-«Φυσικά και είναι!»
-«Και τι κάνεις για αυτό;»
-«Κλείνομαι στον εαυτό μου, γίνομαι πιο δυνατή.»
-«Ή πείθεις τον εαυτό σου πως είναι ο τρόπος για να γίνεις… Στη πραγματικότητα είσαι αδύναμη. Η ζωή θέλει δύναμη, αλλά χρειάζεται και αδυναμία, κλάμα, λάθη κι ελπίδα.»
-«Αδύναμη;» Ρώτησε φανερά εκνευρισμένη ζαρώνοντας το μέτωπο της, μη δίνοντας σημασία στις υπόλοιπες λέξεις που είπε.
-«Ναι αδύναμη!» Απάντησε σαν να μην την ενδιαφέρει τόσο πολύ η γνώμη της και πρόσθεσε:
«Η ζωή χρειάζεται όμορφους ανθρώπους που έχουν χαμένο βλέμμα, που κλαίνε χωρίς να τους ενδιαφέρει τι θα πει ο κόσμος, που σωπαίνουν, που ονειρεύονται, που ρισκάρουν για να πραγματοποιήσουν τα όνειρα τους, ακόμα και αν αυτό σημαίνει ότι θα χάσουν τα πάντα, που έχουν τον πόνο, το παράπονο και τη τσαντίλα στη μπροστινή τσέπη του τζιν τους, που παίρνουν ελπίδα από ένα χαμόγελο, που νευριάζουν και ηρεμούν το ίδιο εύκολα, που δείχνουν αυτό που αισθάνονται χωρίς να τους καίγεται καρφί αν θα συμφωνήσουν ή θα νευριάσουν μαζί τους, χωρίς να φοβούνται.»
-«Μα ο φόβος είναι αυτό που σε κρατάει ζωντανό.» Αυτή τη φορά κράτησε κάθε λέξη που της είπε. Κάθε λέξη ήταν σημαντική, πολύτιμη.
-«Ζωντανός δεν νιώθεις όταν φοβάσαι. Αλλά όταν δίνεις σε κάποιον άλλο άνθρωπο την ευκαιρία να σε καταστρέψει.»
-«Έτσι απλά;» Ρώτησε απορημένη.
-«Έτσι απλά. Και ελπίζεις.»
-«Ελπίζεις σε τι;»
-«Ελπίζεις να μην το κάνει… Όχι αυτή τη φορά…» Χαμήλωσε το κεφάλι και τη πήρε αγκαλιά.
– «Δεν έχει πραγματική σημασία τι συνέβη.»
-«Τότε τι έχει;»
-«Εσύ θα μου πεις.»
Το σκέφτηκε μερικές στιγμές και μετά απάντησε.
– «Σημασία έχει ότι ένα μέρος του εαυτού μου έχει αλλάξει, φοβάται.»
-«Απλά έχεις ωριμάσει.» Απάντησε χαμογελώντας φιλικά.
-«Ορισμένες φορές νιώθω ότι δεν μπορώ, δεν πρέπει να έχω προσωπικές σχέσεις.»
-«Όλοι χρειάζονται ανθρώπους στη ζωή τους. Όσο και αν δεν το παραδέχονται.»
-«Έχω αφήσει τον εαυτό μου να πληγωθεί, να πέσει κάτω, να γίνει κομμάτια. Επανειλημμένα. Πονάει. Θέλω να σταματήσει να πονάει.»
-«Αυτό δεν είναι που σε κάνει άνθρωπο όμως; Το να πληγώνεσαι, να πέφτεις και να σηκώνεσαι;»
-«Δεν έχω τη δύναμη να είμαι αδύναμη πλέον…»
-«Τι εννοείς;»
-«Κάθε φορά που πληγώνομαι, πέφτω, γίνομαι κομμάτια, αποφασίζω να μην το δείξω. Να φανώ δυνατή.» Απάντησε με πρωτοφανή ειλικρίνεια.
-«Δεν νομίζεις πως αυτό είναι λάθος;» Τη κοίταξε συμπονετικά και με κατανόηση.
-«Φυσικά και είναι!»
-«Και τι κάνεις για αυτό;»
-«Κλείνομαι στον εαυτό μου, γίνομαι πιο δυνατή.»
-«Ή πείθεις τον εαυτό σου πως είναι ο τρόπος για να γίνεις… Στη πραγματικότητα είσαι αδύναμη. Η ζωή θέλει δύναμη, αλλά χρειάζεται και αδυναμία, κλάμα, λάθη κι ελπίδα.»
-«Αδύναμη;» Ρώτησε φανερά εκνευρισμένη ζαρώνοντας το μέτωπο της, μη δίνοντας σημασία στις υπόλοιπες λέξεις που είπε.
-«Ναι αδύναμη!» Απάντησε σαν να μην την ενδιαφέρει τόσο πολύ η γνώμη της και πρόσθεσε:
«Η ζωή χρειάζεται όμορφους ανθρώπους που έχουν χαμένο βλέμμα, που κλαίνε χωρίς να τους ενδιαφέρει τι θα πει ο κόσμος, που σωπαίνουν, που ονειρεύονται, που ρισκάρουν για να πραγματοποιήσουν τα όνειρα τους, ακόμα και αν αυτό σημαίνει ότι θα χάσουν τα πάντα, που έχουν τον πόνο, το παράπονο και τη τσαντίλα στη μπροστινή τσέπη του τζιν τους, που παίρνουν ελπίδα από ένα χαμόγελο, που νευριάζουν και ηρεμούν το ίδιο εύκολα, που δείχνουν αυτό που αισθάνονται χωρίς να τους καίγεται καρφί αν θα συμφωνήσουν ή θα νευριάσουν μαζί τους, χωρίς να φοβούνται.»
-«Μα ο φόβος είναι αυτό που σε κρατάει ζωντανό.» Αυτή τη φορά κράτησε κάθε λέξη που της είπε. Κάθε λέξη ήταν σημαντική, πολύτιμη.
-«Ζωντανός δεν νιώθεις όταν φοβάσαι. Αλλά όταν δίνεις σε κάποιον άλλο άνθρωπο την ευκαιρία να σε καταστρέψει.»
-«Έτσι απλά;» Ρώτησε απορημένη.
-«Έτσι απλά. Και ελπίζεις.»
-«Ελπίζεις σε τι;»
-«Ελπίζεις να μην το κάνει… Όχι αυτή τη φορά…» Χαμήλωσε το κεφάλι και τη πήρε αγκαλιά.
Αγγελική Ξαγοράρη
via
