Πλησιάζουν Χριστούγεννα.
Οι μεγάλες πρωτεύουσες του κόσμου
έχουν ήδη »ντυθεί» στον ανάλογο ρυθμό,
συναγωνιζόμενες η μία την άλλη
στο πιο ακριβό και θελκτικό σκηνικό.
Τα καταστήματα και αυτά με τη σειρά τους
έχουν επιδοθεί σε έναν αγώνα δρόμου
για το στολισμό των βιτρινών.
Ό,τι πιο στυλάτο κυκλοφορεί
πρέπει να παρουσιαστεί μπροστά
στα έκπληκτα μάτια των περαστικών,
που προσπαθούν να πείσουν τον εαυτό τους
ότι όλα είναι τέλεια, τώρα που έρχονται οι γιορτές.
Πρέπει δηλαδή να είναι καλά,
δεν είναι cool να μην είσαι.
Θα είσαι θες δε θες!
Με το ζόρι μίζερε άνθρωπε!
Ε,όχι ρε πούστη μου,
έχω δικαίωμα να μην είμαι.
Δεν θέλω να είμαι.
Δεν θέλω να προσπαθώ να πείσω μαζί με τους γύρω μου
και εμένα ότι «it’s cristimaaaas,yeeaahhh»,
Super ουάου καταστάσεις!
Αφήστε με να μην είμαι ξετρελαμένη
με τις γιορτές που έρχονται,
δώστε μου το δικαίωμα να είμαι
όπως θέλω και όπως γουστάρω…
Να αφεθώ στα κλάματα
άμα μου λείπουν πρόσωπα αγαπημένα
και να ένας λυγμός να βγαίνει από μέσα μου
που δεν είναι κοντά μου τέτοιες μέρες.
Να αφεθώ στα κλάματα για όλα τα λάθη
που έκανα τη χρονιά που πέρασε...
Να κλάψω για όσα θέλησα μα δεν τόλμησα...
για όσα λάθος τόλμησα...
Να κλάψω για όσα άφησα
να μου περάσουν στη ζωή μου
χωρίς να αντιδράσω, οι φαύλοι πολιτικάντηδες
που ορίζουν τη ζωή μου, αλλά και τη ζωή του παιδιού μου.
Να κλάψω όσο πιο πολύ μπορώ μέχρι να με πάρει ο ύπνος.
Και το πρωί να σηκωθώ με μάτια πρησμένα
και να πιω έναν δυνατό καφέ,
έχοντας γραμμένο το ρεβεγιόν εκεί που ξέρετε!
Να κλειστώ στο σπίτι φορώντας τις φόρμες μου
χωρίς να τρελαίνομαι για που θα πάω, τι θα φορέσω,
πότε θα κλείσω ραντεβού
για να συμμορφώσω το σγουρό μαλλί μου.
Πως στο διάολο θα βαφτώ,
λες και με ένα κιλό σοβά απλωμένο στο πρόσωπο μου
γίνομαι άλλος άνθρωπος.
Το πρωί τα ίδια χάλια δηλαδή σκατά θα είμαι,
όπως ήμουν τόσες άλλες μέρες,
τη χρονιά που σχεδόν έφυγε πια.
Θέλω να είμαι άνθρωπος!
Να νιώθω ευάλωτη,
κυκλοθυμική,
ξεσπώντας πότε σε γέλια και πότε σε κλάματα.
Να μπορώ να ευχαριστηθώ απλές βόλτες
χωρίς να νιώθω ρομπότ
που έχει προγραμματιστεί να τρέχει σαν τρελό,
σαν υστερικό να προλάβει, τι αλήθεια;
Αναρωτήθηκες;
Θες να είναι ο σκοπός σου
οι τσάντες με τα ψώνια και μόνο;
Αν δεν κάνεις αυτά τα τόσο προβλέψιμα δώρα
στους δικούς σου, τι θα γίνει άραγε;
Δεν θα εξακολουθήσουν να σ’αγαπούν;
Δεν θα είσαι γι’αυτούς ακόμα σημαντική;
Αν σου δώσουν απλά ένα ζεστό φιλί
και μια σφιχτή αγκαλιά,δεν θα είσαι σημαντική;
Με πόσα λαμπάκια θα στολίσεις
τη μελαγχολία σου και φέτος, αλήθεια;
Εγώ δεν θέλω να την κρύψω,
θέλω να τη νιώθω, να τη λέω και να τη δείχνω.
Θέλω να είμαι εγώ και μόνο εγώ.
Χωρίς μακιγιάζ, φρου-φρου κι αρώματα.
Θέλω να σκέφτομαι,
να αναπολώ και να ονειρεύομαι
απλά και ανθρώπινα.
Πειράζει;
