Κάθε σωματίδιο ανθρώπινης σάρκας ζητά ανταπόκριση.
Και κάθε ομορφιά ζητά την εξήγησή της.
Γιατί όταν η ομορφιά μένει ανεξήγητη
οι πονηροί την οδηγούν στα σκοτάδια και τη φαρμακώνουν.
Η εξήγηση δεν καταργεί τη χαρά.
Απλώς την κάνει ερωμένη όλων
για να μη βρικολακιάσει στο ιερό των χριστιανών
και στα βρακοζώνια των μουσουλμάνων.
Η ομορφιά δεν είναι η φραγκόκοτα του διαφημιστή
ούτε η πλουμιστή πουτανίτσα των εφοπλιστών του Αιγαίου.
Η ομορφιά δεν είναι το ηλιοβασίλεμα
που βλέπουν με το καλάμι οι φυλακισμένοι των πόλεων.
Η ομορφιά δε νοιώθεται
στον προγραμματισμένο προαυλισμό του Σαββατοκύριακου.
Δεν πιάνεται σε μια φωτογραφία ή σε μιαν ψηφιακή απόχη.
Η ομορφιά είναι συνήθως πίσω απ’ αυτό που φαίνεται
και πίσω απ’ αυτό που νιώθεται.
Είναι η ουσία που σε κάνει να θέλεις να ζεις.
Είναι η ουσία που αν τη χάσεις θες να χωθείς μες τη γη.
Να βγάλεις αγκάθια.
Να βγάλεις βολβούς θανάτου και τσουκνίδες.
Η ομορφιά είναι ο φορτιστής της καρδούλας που σπαρταρά.
Η ομορφιά δεν είναι μορφή.
Είναι η γλώσσα με την οποία διαβάζουμε τον κόσμο
για να μπορέσουμε να τον αντέξουμε.
Κάθε άλλη ανάγνωση χωρίς τη γλώσσα της ομορφιάς
μυρίζει κρεματόριο και εταιρία.
Ραχιτικούς επιστήμονες, μηρυκαστικά μαθητούδια
που βάζουν την ψυχή στον κώλο για να πάρουν βαθμό
και δόξα και να βγάλουν λεφτά και να πάρουν βραβεία
και ντελικάτη πρέζα για να ταΐσουν τη μεσόκοπη πλήξη τους.
Η ομορφιά αποκτά περιεχόμενο
όταν περιγράφει φαινόμενα και καταστάσεις.
Όταν εν φαντασία και λόγω βγάζει ζουμί απ’ την πέτρα.
Όταν η επιστήμη την βάζει στο στόμα της
μιλάει γλυκά και ανθρώπινα.
Επουλώνει πληγές,
δίνει δύναμη στα κορμιά,
χτίζει κόσμους.
Όταν η τέχνη τη βάζει στο χέρι της
τότε το μέγα Τίποτε παίρνει μορφή και περιεχόμενο.
Γιατί η ομορφιά δίνει κλωτσιά
στ’ αρχίδια της μπουρζουαζίας που τη θέλει μαντρωμένη.
Γιατί η ομορφιά δεν γαμεί και δέρνει δούλους
στα αμπάρια των πλοίων,
δεν σκοτώνει σαν το σκυλί τον εργάτη της γης.
Δε δηλητηριάζει παιδιά και γέρους.
Δε λιθοβολεί γυναίκες.
Δε φοράει ράσα.
Δεν έχει ψεύτικα βυζιά.
Η ομορφιά είναι ο τρόπος που βλέπει το μάτι μας.
Κι αν το μάτι μας δεν το γυμνάζει η ομορφιά
τότε γινόμαστε μισάνθρωποι και σάπιοι.
Και ψεύτικοι.
Αριβίστες, δάσκαλοι που κουνάνε το δάχτυλο
αντί να το βάλουν στο χοντρό τους κώλο.
Γινόμαστε σκατόψυχοι και λίγοι.
Μηδαμινοί,
μίζεροι,
υπάλληλοι γραφειοκράτες,
διεκπεραιωτές της μιας και μοναδικής μας ζωής.
Η ομορφιά μπορεί να πάρει και τα όπλα
εν φαντασία και ανάγκη.
Μπορεί να βγάλει και περίστροφο.
Η ομορφιά είναι ομορφιά
πρωτίστως γιατί πολεμά την ασχήμια.
Γιατί πολεμά τους κακούς.
Γιατί βάζει βόμβες στις πρεσβείες των κακομούτσουνων.
Γιατί βράζει στην κατσαρόλα του ποιητή
κι όχι στην χύτρα καταστολής του χωροφύλακα.
ΑΝΤΩΝΗΣ ΑΝΤΩΝΑΚΟΣ
