Τις σκοτεινές μου στιγμές πλέον τις αγαπώ ιδιαίτερα.
Κάποτε τις φοβόμουν, όπως και οι περισσότεροι.
Μου προκαλούσαν ανασφάλειες
και έλλειψη αυτοπεποίθησης.
Μόνη εντελώς μέσα τους χάνομαι για λίγο
μέχρι να με βρω ξανά.
Εξερευνώ, ανακαλύπτω, αγγίζω όρια, άλλοτε τα ξεπερνώ..
Και όταν βγαίνω από εκεί είμαι ήδη ένα βήμα παραπέρα.
Γιατί έχω δουλέψει σκληρά με τον εαυτό μου,
να τον τιθασεύσω όπου χρειάζεται,
να τον αφήνω ελεύθερο όπου είναι αναγκαίο...
Να αναθεωρώ και να αλλάζω.
Να πιάνω πάτο και να ξανασηκώνομαι.
Όσο πιο γρήγορα εξοικειωθούμε μαζί τους,
τόσο πιο εύκολα θα τα βρούμε με τον εαυτό μας.
Θα αποδεκτούμε τα λάθη, τις αποτυχίες μας, το παρελθόν
και θα πάρουμε αποφάσεις...
Δεν τις δημοσιεύω από επιλογή.
Είναι από εκείνα που κρατάς
για σένα και τους πολύ κοντινούς σου ανθρώπους.
Όποιος κρατάει μια ισορροπημένη στάση ζωής,
αισιοδοξεί και μάχεται με χαμόγελο,
δεν σημαίνει ότι δεν ζει σκοτεινές στιγμές.
Απλώς επιλέγει ποιες θα μοιράζεται
βάση τις ιδιοσυγκρασίας
και του είδους της επικοινωνίας που έχει με τον καθένα.
Οι σκοτεινές στιγμές μας είναι
οι προπονήσεις πριν από τους αγώνες,
που συνήθως κανείς δεν ενδιαφέρεται να μάθει.
Κι όμως είναι πιο σημαντικές
κι από τους ίδιους τους αγώνες.
