Άγιος ή ενσάρκωση του Αντίχριστου; Προφήτης και θαυματουργός θεραπευτής ή απατεώνας, Γερμανός κατάσκοπος και πολιτικός συνωμότης; Όταν πρόκειται για την αμφιλεγόμενη προσωπικότητα του Γκριγκόρι Γεφίμοβιτς Ρασπούτιν οι απόψεις διίστανται, ενώ τα πράγματα που γνωρίζουμε σίγουρα για τη ζωή και τη δράση του είναι ελάχιστα. Δεν γνωρίζουμε καν, για παράδειγμα, την ακριβής ημερομηνία γέννησής του.
Γιος χωρικών, ο Ρασπούτιν γεννήθηκε –εικάζεται- στις 10 Ιανουαρίου του 1869, σε ένα χωριό χαμένο στα βάθη της Σιβηρίας. Δεν μορφώθηκε ποτέ, με αποτέλεσμα να μην μπορεί παρά να γράφει κάποια ακατανόητα και ανορθόγραφα μικρά σημειώματα. Ενώ εργαζόταν σαν αγρότης και καροτσέρης στο χωριό του, είχε γίνει ήδη γνωστός για την ακόλαστη ζωή του, με αποτέλεσμα να του δοθεί το προσωνύμιο με το οποίο είναι γνωστός σήμερα, το οποίο και σημαίνει ακόλαστος.
Η δίψα του για κοινωνική ανέλιξη τον οδήγησε στη αρχή σε ένα σιβηριανό μοναστήρι, όπου και ήρθε σε επαφή με ακραία δόγματα, όπως αυτό των Μαστιγωμένων, σύμφωνα με το οποίο «γυναίκες και άντρες χόρευαν και τραγουδούσαν ενώ ταυτόχρονα μαστίγωναν αλύπητα ο ένας τον άλλο και κυλιόντουσαν μανιωδώς στη γη, μέσα σε μια ολοκληρωτική έκσταση».
Σύντομα βέβαια εξέλιξε περαιτέρω το δόγμα αυτό, διατυπώνοντας το δικό του, σύμφωνα με το οποίο η σεξουαλική εξάντληση ήταν το καλύτερο μέσο για να φθάσει ο πιστός στην κατάσταση της «θείας αταραξίας», ώστε να βρεθεί πιο κοντά στο θεό.
Μετά από ένα σύντομο διάλειμμα «οικογενειακής ζωής»,ο Ρασπούτιν εγκατέλειψε το σπίτι και την οικογένειά του το 1901 για να γίνει προσκυνητής και πέρασε μεγάλο διάστημα περιπλανώμενος. Ανακήρυξε τον εαυτό του «άγιο», καθώς σύμφωνα με ισχυρισμούς του, η Μαύρη Παρθένα του Καζάν, μια, υποτίθεται, θαυματουργή ρώσικη εικόνα, εμφανίστηκε εμπρός του και τον ενθάρρυνε να αφήσει το χωριό του για να προσφέρει τις υπηρεσίες του στη ρωσική πρωτεύουσα, και ζούσε από τις δωρεές των χωρικών.
Το 1903 μετακομίζει στην Πετρούπολη, όπου και ανοίγει ιατρείο, αποφασισμένος να πετύχει. Στέκεται τυχερός. Χάρη σε μια μανία που είχε καταλάβει την υψηλή κοινωνία για τον μυστικισμό και τον αποκρυφισμό, γρήγορα καταφέρνει να αποκτήσει φανατικούς θαυμαστές σε αριστοκρατικούς κύκλους.
Το φθινόπωρο του 1905 η αυτοκρατορική οικογένεια είναι κλονισμένη από την ανακάλυψη ότι ο διάδοχος του θρόνου, Αλεξέι Νικολάγεβιτς, είναι αιμοφιλικός. Ο Ρασπούτιν διαβεβαιώνει ότι μπορεί να τον γιατρέψει. Η Τσαρίνα Αλεξάνδρα τον πιστεύει, ο Τσάρος Νικόλαος, όμως, όχι. Ζητά, λοιπόν, τη γνώμη του επισκόπου Θεοφάνη. «Η Μεγαλειότητές σας θα είχαν μεγάλο όφελος αν τον άκουγαν διότι είναι η φωνή της γης Ρωσίας που μιλά από το στόμα του. Γνωρίζω όλα όσα του καταλογίζουν. Ξέρω ποιες είναι οι αμαρτίες του, ξέρω ότι είναι πολλές και τις περισσότερες φορές απεχθείς. Όμως υπάρχει μέσα του μια τόσο μεγάλη δύναμη μετάνοιας και μια τέτοια αγαθή πίστη στην ουράνια ευσπλαχνία που σχεδόν θα εγγυώμουν την αιώνια σωτηρία του. Μετά από κάθε μετάνοια είναι τόσο καθαρός όσο το παιδί που μόλις βαπτίστηκε. Φαίνεται καθαρά ότι ο Θεός τον ευνοεί», διαβεβαιώνει αυτός τον Τσάρο.
Το 1908, λοιπόν, ο Ρασπούτιν οδηγείται στα ανάκτορα, και –άγνωστο πως- καταφέρνει το ακατόρθωτο. Με αποστάγματα και γιατροσόφια δικής του έμπνευσης, η κατάσταση της υγείας του διαδόχου βελτιώνεται σημαντικά. Από εδώ και πέρα κανείς δεν μπορεί να τον σταματήσει. Είτε μέσω των γνωριμιών του, είτε της εύνοιας της Τσαρίνας και των πολυάριθμων ερωτικών του σχέσεων, είναι πλέον παντοδύναμος. Εμπλέκεται δυναμικά ακόμη και στην πολιτική. Μέσω, μάλιστα, της Τσαρίνας, είχε προσπαθήσει να πετύχει την υπογραφή ξεχωριστής συνθήκης ειρήνης μεταξύ της Γερμανίας και της Ρωσίας, αντιπάλων κατά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Αυτή του η κίνηση, μάλιστα, τον είχε καταστήσει ύποπτο ως πράκτορα των Γερμανών.
Όλοι, όμως, στη Ρωσία, αριστοκράτες και λαός,μιλούσαν για την αναγκαιότητα της απαλλαγής της χώρας από τον Ρασπούτιν. Μένει μόνο να βρεθεί αυτός που θα το τολμήσει. Το οποίο και έγινε. Κάποιοι αριστοκράτες παίρνουν την απόφαση να βγάλουν από τη μέση τον όλο και πιο επικίνδυνο άνθρωπο. Ανάμεσά τους βρίσκεται ένας 28χρονος, σύζυγος της ανιψιάς του Τσάρου, ο πρίγκιπας Φέλιξ Γιουσούπωφ, ο οποίος τη νύχτα της 29ης προς την 30η Δεκεμβρίου 1916, ο Γιουσούπωφ, προσκάλεσε τον Ρασπούτιν στο σπίτι του, στο Πέτρογκραντ, για να τον δηλητηριάσει. Όταν, παραδόξως, αυτό δεν πιάνει, τον πυροβολεί ξανά και ξανά. «Το κεφάλι μου κόντευε να σπάσει, οι σκέψεις μου είχαν θολώσει. Με έπνιγε η μανία και το μίσος. Με έπιασε κάτι σαν κρίση. Όρμησα πάνω του και άρχισα να τον χτυπάω με ένα ρόπαλο από καουτσούκ, σαν να με είχε πιάσει τρέλα», θα διηγηθεί αργότερα ο πρίγκιπας.
Κι όμως ο Ρασπούτιν δεν πέθανε ούτε από το δηλητήριο, ούτε από τις σφαίρες. Στη συνέχεια οι συνωμότες είχαν ρίξει το πτώμα του στο παγωμένο ποτάμι. Όπως, δείχνει, λοιπόν, η αυτοψία που διενεργήθηκε στο πτώμα του, ανέπνεε ακόμα και τη στιγμή που ρίχτηκε στο ποτάμι. Ο Ρασπούτιν πέθανε από πνιγμό ή από κρυοπάγημα. Επίσημα ως ημέρα του θανάτου του έχει αναγνωριστεί η 29η Δεκεμβρίου του 1916.
Μετά τη νεκροψία, το πτώμα του βαλσαμώθηκε και θάφτηκε στο αυτοκρατορικό παρεκκλήσιο, αφού πρώτα τον ξενύχτησε η αυτοκράτειρα, παρέα με έμπιστά της πρόσωπα. Σε όλο το επόμενο διάστημα, οι φήμες για τον τρόπο με τον οποίο πέθανε ο Ρασπούτιν έκαναν τους αγρότες να τιμούν φοβισμένοι το λείψανο του «αγίου».Εξαγριωμένοι από την κατάσταση αυτή, η ηγεσία των μπολσεβίκων που εν τω μεταξύ είχαν επικρατήσει, αποφάσισαν μια τελευταία εκταφή και μετέφεραν τα λείψανά του κρυφά τη νύχτα σε άγνωστο σημείο στην καρδιά ενός κοντινού δάσους.
Rasputin: Οι σεξουαλικές εμμονές που τον οδήγησαν στο τέλος
Έμεινε στην ιστορία ως σεξουαλικά αχόρταγος, διαβολικός και παραπλανητικός μοναχός αλλά και εραστής της Αλεξάνδρας, της τελευταίας Τσαρίνας της Μόσχας.
Αλκοολικός, σεξομανής, πανούργος, επικίνδυνος, τρομακτικός, πολλά από τα επίθετα που ακολουθούν τον Ρασπούτιν. Ένα νέο βιβλίο βγαίνει με αποκαλυπτικές πληροφορίες για τον βίο και την πολιτεία του μοναχού Γκριγκόρι Ρασπούτιν.
Ο ίδιος αποκαλούσε τον εαυτό του «η μινιατούρα του Χριστού» και θεωρούνταν «άγιος» από την τσαρική οικογένεια της Ρωσίας. Παρ' όλα αυτά ο Γκριγκόρι Ρασπούτιν ήταν κάθε άλλο παρά άγιος.
Γεννημένος το 1869, γιος χωρικού, μεγάλωσε σε ένα χωριό της Σιβηρίας που ονομαζόταν Ποκροβσκογιέ. Σύμφωνα με μύθους της περιοχής ο νεαρός Ρασπούτιν, είχε μαγικές ιδιότητες. Οι αγελάδες της οικογένειας του παρήγαγαν περισσότερο γάλα από αυτές των άλλων χωρικών, αλλά και κάθε φορά που κάποιος έχανε ένα ζώο, ο Ρασπούτιν με “προφητεία” το έβρισκε.
Μπήκε νωρίς στην μοναστική ζωή, αλλά γύρω στα 20 του, αποφάσισε ότι με το να κάνει έρωτα με γυναίκες ερχόταν πιο κοντά στη Θεία Φώτιση.
Σύμφωνα με το νέο βιβλίο «Rasputin: A Short Life» της συγγραφέως Frances Welch, που δημοσιεύεται μετά από πολλά χρόνια ερευνών και συλλογής μαρτυριών για τον Ρώσο μοναχό, ο Ρασπούτιν ήταν στην ουσία ένας σεξομανής αλκοολικός που εκμεταλλευόταν τις γυναίκες.
Όργια με δύο αδερφές, 15 και 20 ετών αντίστοιχα, βρήκε από μαρτυρίες η συγγραφέας καθώς και διάφορες άλλες συγκλονιστικές ικανότητες όπως το να προλαμβάνει ατυχήματα, μαντεύοντας τα.
Αποσπάσματα από το βιβλίο αποκαλύπτουν γιατί ήταν τόσο εύκολο τελικά να πεθάνει:
«Στις 16 Δεκεμβρίου του 1916, αστυνομικοί είδαν τον Ρασπούτιν να παραπατά μεθυσμένος στον δρόμο για το σπίτι του, καθώς βρισκόταν εκεί για την φύλαξη του, κατ' εντολή της Τσαρικής οικογένειας το σπίτι του. Ο Ρασπούτιν ξάπλωσε για λίγο και μετά πήγε στο μπάνιο όπου πλενόταν σε όλο το σώμα και ειδικά στα γεννητικά του όργανα από μια από τις γυναίκες ακόλουθους του όπως συνήθιζε. Μετά το μπάνιο η γυναίκα τον ράπιζε με ξυλόβεργες για να βελτιώσει την κυκλοφορία του δέρματος του. Έπειτα αποφάσισε να επισκεφτεί στην κοντινότερη εκκλησία, για να κηρύξει ενάντια στο Σατανά. Το αγαπημένο του ρητό βέβαια ήταν πάντα “Δεν υπάρχει μετάνοια αν δεν υπάρχει αμαρτία”. Μετά από περίπου 12 μπουκάλια κρασιού ποικιλίας «Madeira» ο μοναχός δέχεται την επίσκεψη μιας ζουμερής ξανθιάς που λέγεται «αδερφή Μαρί». Η ανηψιά του 'Αννα παρούσα στην επίσκεψη είπε ότι ο μοναχός είχε μια «ένταση» την οποία τον βοήθησε η γυναίκα να... αποσυμφορήσει. Λίγο αργότερα μέλος της ευρύτερης πριγκιπικής οικογένειας τον καλεί στο παλάτι για μεταμεσονύκτια συνάντηση. Και εκεί θα βρει τον τραγικό του θάνατο.»
Σύμφωνα με την συγγραφέα, η έρευνα της και η εύρεση διαφόρων ημερολογίων που δεν έχουν δημοσιευτεί ποτέ, αποκαλύπτουν οτι ο μοναχός είχε τόσο μεγάλη εμμονή με το σεξ που λογικό ήταν η παγίδα του θανάτου του να είχε σαν θέλγητρο το ίδιο το σεξ.
Όπως ο ίδιος έλεγε στις γυναίκες με τις οποίες κοιμόταν «δεν σας διακορεύω, σαν εξαγνίζω». Σύμφωνα με το βιβλίο ο μοναχός είχε ένα μοναδικό ταλέντο, μπορούσε να διαστέλλει τις κόρες των ματιών του κατά βούληση, κάτι που προσέθετε στην εντυπωσιακή του εμφάνιση που απλά τρέλαινε τις γυναίκες. Επίσης, ο μοναχός ήταν γνωστός για την.. οσμή του και για τις αποκρουστικές του συνήθειες υγιεινής. Περηφανευόταν ότι δεν πλενόταν για έξι μήνες και πολλοί περιγράφουν ότι είχε απαίσια αναπνοή και μαυρισμένα δόντια.
Παρ' όλα αυτά, οι σεξουαλικές του... ακόλουθοι δεν αποθαρρύνονταν, συνέχιζαν να τον κυνηγούν για να πάρουν λίγο από την... θεία φώτιση του και μάλιστα θεωρούνταν τυχερές αν τους έδινε και ένα ψευδώνυμο (τα οποία ήταν άκρως χυδαία και σεξουαλικά).
Ακόμα και η σύζυγος του Πρασκόβια, τρία χρόνια μεγαλύτερη του, ανεχόταν τις ερωμένες του, λέγοντας ότι έχει «αρκετές δυνάμεις για όλες». Με τις ώρες περίμεναν οι γυναίκες έξω από το σπίτι του σύμφωνα με καταγεγραμμένες ερμηνείες που αναφέρονται στο βιβλίο. Ξετρελαμένη μαζί του και η Τσαρίνα Αλεξάνδρα, που δεν δεχόταν καμία κακή κουβέντα για τον εκλεκτό της «άγιο».
Πολλοί όμως ήταν αυτοί που τον ήθελαν νεκρό και εν τέλει, δηλητηριάστηκε στο παλάτι, καθώς πήγαινε να συναντήσει μια πριγκίπισα Ιρίνα, μέλος της βασιλικής αυλής που η οικογένεια της είχε χάσει πλεονεκτήματα και θέσεις εξαιτίας του μοναχού. Περιμένοντας την πριγκίπησα με τον άνδρα της και φίλους του, ο μοναχός ήπιε αμέτρητες ποσότητες δηλητηριασμένου κρασιού αλλά δεν έδειχνε συμπτώματα. Έτσι αναγκάστηκαν να τον πυροβολήσουν. Μια μέρα μετά ο μοναχός ήταν τραυματισμένος αλλά ζωντανός και έτσι τον πολτοποίησαν σχεδόν στο ξύλο, ώσπου και πέθανε.
Το βιβλίο αναμένεται να «ταρακουνήσει» την Ρωσία, αλλά και τον κόσμο, καθώς φαίνεται ότι ο άτακτος μοναχός είναι ακόμα πολύ ενδιαφέρον θέμα.
Η σχέση της τσαρίνας της Ρωσίας με τον δαιμόνιο Ρασπούτιν. Ο μοναχός που αποπλανούσε τις αριστοκράτισσες για να τις «εξαγνίσει» και μεθυσμένος, βίαζε τις πόρνες...
Στις 26 Νοεμβρίου του 1894, ο τσάρος της Ρωσίας Νικόλαος Β΄ παντρεύτηκε την πριγκίπισσα Αλεξάνδρα του γερμανικού κρατιδίου Έσση. Ο γάμος τους ήταν από έρωτα, παρά τις αντιρρήσεις της μητέρας του Νικόλαου και μετά από δύο επίμονες προτάσεις του τσάρου. Η όμορφη τσαρίνα έκανε τέσσερα κορίτσια και μετά από πολλές προσπάθειες κατάφερε να φέρει στον κόσμο τον πολυπόθητο διάδοχο. Μόνο που ο Αλέξιος, όπως τον αποκαλούσαν, έπασχε από αιμορροφιλία, που προκαλεί αδυναμία πήξης του αίματος σε περιπτώσεις αιμορραγίας. Εκείνη την εποχή ήταν ανίατη και συνήθως οδηγούσε σε πρόωρο θάνατο. Η Αλεξάνδρα ήταν απαρηγόρητη. Κάλεσε γιατρούς μέχρι και από το Θιβέτ για να κάνουν καλά το γιο της, αλλά μάταια. 
Οι αυτοκράτορες της Ρωσίας Νικόλαος και Αλεξάνδρα με τον γιο τους Αλέξιο
Η γνωριμία με το Ρασπούτιν και οι σεξουαλικές διαστροφές του Το 1908 άκουσε για έναν περιπλανώμενο καλόγερο με υπερφυσικές και θεραπευτικές ικανότητες, τον Γκριγκόρι Ρασπούτιν. Ιδιαίτερα θεοσεβούμενη, πίστεψε αμέσως στις «θεικές» δυνάμεις του και άνοιξε διάπλατα τις πόρτες των ανακτόρων για τον πανούργο καιροσκόπο Ρασπούτιν. Εκείνος πέταξε αμέσως τα φάρμακα των γιατρών, άρχισε τις προσευχές, επέβαλλε σε ύπνωση τον μικρό διάδοχο και του έδωσε να πιει δικά του ελιξήρια, αν και δεν ήταν παρά ένας αμόρφωτος χωρικός. Κάποιοι υποστηρίζουν ότι οι γιατροί έδιναν στον Αλέξιο ασπιρίνη που προκαλεί αιμοραγία και ο Ρασπούτιν χωρίς να το ξέρει, του σταμάτησε μια επιβλαβή θεραπεία. Πάντως, γρήγορα ο κληρονόμος του τσαρικού θρόνου εμφάνισε σημάδια βελτίωσης. Όποτε έπεφτε σε υποτροπή, ο μυστηριώδης καλόγερος τον έκανε πάλι καλά. Η Αλεξάνδρα, κατενθουσιασμένη από τον «άγιο» Ρασπούτιν, τον επέβαλλε στην αυτοκρατορική αυλή και υποχρέωσε τα παιδιά της να κάνουν στενή παρέα μαζί του. Ο Νικόλαος διαφωνούσε, γιατί από τη μυστική αστυνομία γνώριζε τα σεξουαλικά όργια και την άσωτη ζωή του, αλλά αναγκάστηκε να τον αποδεχτεί μιας και έσωσε τον μοναχογιό του. Ο Ρασπούτιν ξελόγιαζε δεκάδες γυναίκες ανήλικες και ενήλικες. Καθημερινά τις υποχρέωνε να ικανοποιούν τα σαδιστικά σεξουαλικά βίτσια του, λέγοντας τους ότι τις εξαγνίζει και απομακρύνει από μέσα τους το σατανά. Τις έπειθε με μια μόνο ματιά καθώς είχε πολύ έντονο βλέμμα, αλλά και τη δυνατότητα να γυρνά τους βολβούς των ματιών του. Μερικές φορές πάθαινε κρίσεις, άρπαζε βίαια μια πόρνη του δρόμου, εξαφανιζόταν σε κάποιο σπίτι και σε λίγο έβγαινε μιλώντας με δυνατή φωνή και κάνοντας περίεργες χειρονομίες. Στην πρωτεύουσα κυκλοφορούσε η φήμη ότι ήταν προικισμένος με ένα τεράστιο όργανο, σαν του αλόγου. Ταυτόχρονα, αυξανόταν ο κύκλος των πιστών του Ρασπούτιν στο γυναικείο πληθυσμό των αργόσχολων κυριών της υψηλής κοινωνίας. Τον σέβονταν και τον τιμούσαν σα να ήταν επίσκοπος, ενώ δεν ανήκε καν σε μια μονή. Οι κοντέσες και οι δούκισσες επισκέπτονταν το διαμέρισμά του, του φιλούσαν το χέρι, γονάτιζαν μπροστά του, τον γέμιζαν δώρα και όταν έφευγαν ζητούσαν ως χάρη να πάρουν να πλύνουν τα λερωμένα ρούχα του, αν ήταν δυνατόν με υπολείμματα ιδρώτα!...
Ο Ρασπούτιν, δεύτερος από αριστερά, πίνει τσάι με την Τσαρίνα (κάθεται αριστερά του). 1914 Το σκάνδαλο της αποπλάνησης της τσαρίνας και των κοριτσιών της από το Ρασπούτιν...
Το σκάνδαλο της αποπλάνησης της τσαρίνας και των κοριτσιών της από το Ρασπούτιν Ο Ρασπούτιν ανέπτυξε στενές σχέσεις με την τσαρίνα και τις κόρες της, τις οποίες επισκεφτόταν και αργά τη νύχτα στα δωμάτια τους. Πολύ γρήγορα κυκλοφόρησε και η μυστική αλληλογραφία της ίδιας και των παιδών της μαζί του. «Αγαπημένε, ακριβέ, μοναδικέ φίλε, πόσο πολύ θα ήθελα να σε δω και πάλι. Εμφανίστηκες σήμερα μπροστά μου σε ένα όνειρο. Σε σκέφτομαι πάντα, αγαπημένε μου, επειδή είσαι τόσο καλός απέναντί μου…» Δεν άργησαν να κυκλοφορήσουν οι φήμες στην καλή κοινωνία, ότι η Αυτοκράτειρα και οι τέσσερις πριγκίπισσες αποπλανήθηκαν από τον σκοτεινό καλόγερο. Κυκλοφόρησαν ακόμη και πορνογραφικά σκίτσα του Ρασπούτιν με τις κυρίες της δυναστείας Ρομανόφ. Εξαιτίας του σκανδάλου, ο τσάρος τον διέταξε να εγκαταλείψει την Αγία Πετρούπολη για κάποιο διάστημα, προς δυσαρέσκεια της αυτοκράτειρας. Παρά τις φήμες, οι σχέσεις της αυτοκρατορικής οικογένειας με τον Ρασπούτιν συνεχίστηκαν μέχρι τη δολοφονία του στις 17 Δεκεμβρίου 1916.
Το δωμάτιο στο οποίο η τσαρίνα δεχόταν ιδιωτικά τον Ρασπούτιν
Ο Ρασπούτιν και αυτοκράτειρα συνομωτούν πολιτικά Ο δαιμόνιος Ρασπούτιν ασχολήθηκε υπόγεια και με την πολιτική, συνωμοτώντας με την τσαρίνα. Έδιωχναν από το υπουργικό συμβούλιο όποιον ήταν αντίθετος με τα σχέδια τους. Έπεισαν μάλιστα μαζί με την αυτοκράτειρα τον τσάρο Νικόλαο να αναγνωρίσει την προσάρτηση της Βοσνίας- Ερζεγοβίνης στην Αυστροουγγαρία. Παραλίγο να πετύχουν και την υπογραφή ξεχωριστής συνθήκης ειρήνης μεταξύ της Γερμανίας και της Ρωσίας, που ήταν αντίπαλοι στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Για αυτή του την κίνηση θεωρήθηκε πράκτορας των Γερμανών. Δεν άργησε να δημιουργήσει φανατικούς εχθρούς που προσπάθησαν να τον δολοφονήσουν πολλές φορές. Είτε με όπλο είτε με δηλητήρια είτε με μαχαίρι, ο Ρασπούτιν πάντα γλίτωνε, μέχρι το Δεκέμβριο του 1916, όπου οι αντίπαλοι του πέτυχαν το σκοπό τους. Η τελευταία αυτοκράτειρα της Ρωσίας, Αλεξάνδρα, γεννήθηκε στις 5 Ιουνίου του 1872.
Ποιο μυστικό έκρυβε ο διαβόητος καλόγερος Ρασπούτιν;
Ποιος ήταν –άραγε- ο διαβόητος αυτός «καλόγερος», που έκανε άνω κάτω την τσαρική αυλή και επηρέαζε τόσο πολύ τον κόσμο της εποχής εκείνης, όπου οι προλήψεις και οι δεισιδαιμονίες ήσαν κάτι παραπάνω από ό,τι φανταζόμαστε;
ΕΙΝΑΙ γνωστό, ότι ο Γκριγκόρι Ρασπούτιν, ακόμα και σήμερα αποτελεί μία φυσιογνωμία τα χαρακτηριστικά της οποίας δεν μπορεί εύκολα κάποιος να προσδιορίσει.
Διαβάζοντας το βιβλίο του Αλεξάντερ Ρασπούτιν, γιου του περιβόητου αυτού «καλόγερου», με τίτλο: «Ρασπούτιν: Ο πατέρας μου», από τις Εκδόσεις Ψυχογιός, θέλησα να μου δοθούν μερικές εξηγήσεις σε κάποια, αναπάντητα -αν θέλετε- ερωτήματα, που έχουν τεθεί γι’ αυτόν, όπως αυτά που θέτει ο Εκδότης:
Ήταν ένας τυχοδιώκτης ο οποίος εκμεταλλευόταν τις ανθρώπινες αδυναμίες ή ένας μοναχός με πρόθεση πάντα να βοηθήσει και να προσφέρει στο γενικό καλό;
Εξαπατούσε την Αυτοκράτειρα Αλεξάνδρα, ή ήταν ο μοναδικός που μπορούσε να προσφέρει ηρεμία και πρωτίστως θεραπεία στον μικρό Αλεξέϊ, διάδοχο του θρόνου των Ρομανόφ;
Γλεντούσε και μεθοκοπούσε βυθιζόμενος σε φιλήδονες και ακόλαστες πράξεις ή προσπαθούσε να εξαγνιστεί αντιμετωπίζοντας κατά μέτωπο την αμαρτία;
Ακόμα και η προέλευση του ονόματός του δημιουργούσε αντιθέσεις: προερχόταν από τη λέξη raspoutie, που σημαίνει σταυροδρόμι εις ανάμνηση του χωριού του στη Σιβηρία ή από την λέξη rasputnik, που σημαίνει ακόλαστος άνθρωπος;
Ίσως οι απαντήσεις σε όλα αυτά τα ερωτήματα να μη δοθούν ποτέ, όμως το παραπάνω βιβλίο να μας δίνει τη δυνατότητα να δημιουργήσουμε την προσωπική μας άποψη για το μύθο που καλύπτει τη ζωή του "τρελλού μοναχού" Ρασπούτιν.
Ας δούμε, όμως,τι λένε σ’ ένα ενημερωτικό σημείωμα οι παραπάνω εκδόσεις:
«Μετά την πτώση του τσάρου Νικολάου Β', η Προσωρινή Κυβέρνηση διορίζει το Δέκατο Τρίτο Τμήμα, με σκοπό να αποκαλύψει τις Σκοτεινές Δυνάμεις. Η μεγάλη κόρη του Ρασπούτιν, η Ματριόνα Γκριγκόρεβνα Ρασπούτινα, ένα χρόνο περίπου μετά τη δολοφονία του πατέρα της, καλείται να περιγράψει τις τελευταίες 7 ημέρες της ζωής του. Παρακολουθούμε την ιστορία να εξελίσσεται, με πλήθος ιστορικών στοιχείων και μυθιστορηματικών αφηγήσεων. Η Μαρία αναλαμβάνει να φέρει σε πέρας ένα δύσκολο έργο: να αποκαταστήσει τη χαμένη τιμή του πατέρα της, της οικογένειάς της, ακόμα και της ίδιας. Δεν διστάζει να αναδείξει τις αδυναμίες του "τρομερού και φοβερού" Ρασπούτιν και να αποκαλύψει εκείνες τις στιγμές που ένοιωσε την μεγάλη αγάπη και τον θαυμασμό για τον πατέρα της να μετατρέπεται σε μίσος και να συμπλέει με τους αριστοκράτες της Ρωσίας που επιθυμούσαν το θάνατό του. Όμως, πεπεισμένη ότι ο πατέρας της διαθέτει κάποιες ισχυρές ικανότητες, και βιώνοντας ανάλογες εμπειρίες μαζί του, προσπαθεί να τον μεταπείσει, να τον σώσει, να τον αποτρέψει από τον γκρεμό που αναπόφευκτα οδηγείται.».
ΠΟΙΟΣ ΗΤΑΝ, ΟΜΩΣ, Ο ΡΑΣΠΟΥΤΙΝ;
Ο Γκριγκόρι Γεφίμοβιτς Ρασπούτιν, (περίπου 1871-1916), ήταν ένας Ρώσος καλόγερος, που για ένα διάστημα άσκησε μεγάλη επίδραση στη ρωσική αυτοκρατορική οικογένεια.
Γεννήθηκε στο Ποκρόβσκογε της Σιβηρίας. Ανήλικος εγκατέλειψε το σπίτι του και περιπλανιόταν στα μοναστήρια της Ρωσίας. Όταν επέστρεψε στο χωριό του, είχε αποκτήσει τη φήμη του αγίου. Το 1907 μπήκε στους εκκλησιαστικούς κύκλους της Αγίας Πετρούπολης, απέκτησε δεσμούς με επισκόπους και άλλους εκκλησιαστικούς παράγοντες της ρωσικής πρωτεύουσας. Γρήγορα η φήμη του έφτασε στην αυτοκρατορική αυλή μέσω του μεγάλου δούκα Νικόλαου.
Η ασκητική του όψη και η ευγλωττία του εντυπωσίασαν το αυτοκρατορικό ζεύγος και κατέληξε να γίνει γιατρός και μυστικοσύμβουλός τους. Λέγεται ότι μπόρεσε να σταματήσει πολλές φορές την αιμορραγία του μικρού διαδόχου του ρωσικού θρόνου, που έπασχε από αιμοφιλία, με τη βοήθεια του υπνωτισμού. Έφτασε έτσι, μετά την έναρξη του α' παγκόσμιου πολέμου, να ασκεί τεράστια επίδραση στην Αυλή και να καθορίζει την εσωτερική πολιτική της χώρας μέσω της θρησκόληπτης και νευρωτικής αυτοκράτειρας.
Ο Ρασπούτιν διόριζε τα μέλη της Ιεράς Συνόδου, καθώς επίσης και ανώτερους διοικητικούς υπαλλήλους, ακόμη και υπουργούς. Όταν μερικοί πρίγκιπες συνειδητοποίησαν την καταστροφική επίδρασή του στο παλάτι (τον θεώρησαν μάλιστα όργανο των Γερμανών), αποφάσισαν να τον σκοτώσουν. Η δολοφονία του έγινε από το μεγάλο δούκα Παύλοβιτς και τον πρίγκιπα Γιουσούποφ, στο σπίτι του τελευταίου, στις 30 Δεκεμβρίου 1916. (Βλέπε: Εγκυκλοπαίδεια: «Μαλλιάρης-παιδεία»).
ΠΟΙΟ ΗΤΑΝ ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΠΟΥ ΕΚΡΥΒΕ Ο ΡΑΣΠΟΥΤΙΝ;
Σε μία συζήτηση που είχε ο γράφων με τον αείμνηστο σήμερα Δρ Γιέρμακ (κατά κόσμον Νικολαϊ Δούλγερ Σεϊκίν), έναν Ελληνορώσο συγγραφέα και ιστορικό ερευνητή, που ήταν μόνιμος ανταποκριτής του Λιβυκού Πρακτορείου Ειδήσεων «Τζαμαχιρία», και τον οποίον γνώρισε στα γραφεία της εφημερίδας «Ορθόδοξος Τύπος», του αποκάλυψε ότι ο Ρασπούτιν έκρυβε ένα περίεργο –και ανεξήγητο, ασφαλώς- μυστικό.
Το μυστικό του ήταν μία ιδιότητα να «εξοστρακίζει» ακόμη και τα φλας των φωτογραφικών μηχανών (ένα είδος σημερινού ... Γιούρι Γκέλερ, δηλαδή) και δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι ακόμη και τα φιλμ, όταν επιθυμούσε, κατά ένα περίεργο μυστήριο έβγαιναν … μαύρα! Αυτή την περίεργη και ομολογουμένως ανεξήγητη ιδιότητα, ο Ρασπούτιν την χρησιμοποιούσε και την επεδείκνυε κατά κόρον, για να φαντάζει στους γύρω του κάτι σαν ... Θεός ή, τουλάχιστον, ... απεσταλμένος Αυτού!!!
Σε ερώτηση του γράφοντος μήπως όλα αυτά ήσαν διαδόσεις για να διευρύνεται το μυστήριο γύρω απ’ αυτήν την περίεργη προσωπικότητα, η απάντηση ήταν ένα δικό του αινιγματικό ερωτηματικό, πράγμα το οποίο άφησε μεγαλύτερο το ομιχλώδες τοπίο γύρω από τον διαβόητο αυτό καλόγερο, Γκριγκόρι Γεφίμοβιτς Ρασπούτιν.
Να σημειωθεί μόνον ότι το γεγονός αυτό, με τις φωτογραφικές μηχανές, ο Δρ Γιέρμακ το αναφέρει σε ένα από τα πάμπολλα και ολιγοσέλιδα αντιαιρετικά βιβλία, που έχει εκδώσει ο «Ορθόδοξος Τύπος».
Ένας άλλος …Γκριγκόρι Ρασπούτιν
Μπορεί το σπίτι του Ρασπούτιν, στο Ποκρόφσκογε της επαρχίας Τομπόλσκ της Σιβηρίας να έχει κατεδαφιστεί, ωστόσο, ακριβώς απέναντι βρίσκεται ένα μικρό ιδιωτικό μουσείο για τη ζωή του πασίγνωστου Ρώσου μυστικιστή.
Η πιο αστεία λεπτομέρεια του έργου των ερευνητών είναι ο αριθμός των ψευδοαπογόνων του Ρασπούτιν, που τους προσεγγίζει.
Το σπίτι του Γκριγκόρι Ρασπούτιν έβλεπε στην οδό Τομπόλσκι τρακτ, απ’ όπου πέρναγαν οι καταδικασμένοι, μέσα από το χωριό Ποκρόβσκογιε, της περιφέρειας Τιουμέν. Σήμερα, ο αυτοκινητόδρομος περνάει έξω από το χωριό, το σπίτι του Ρασπούτιν έχει κατεδαφιστεί, όμως απέναντι απ’ αυτό το σημείο, βρίσκεται ένα κτίριο με φωτεινό ξύλινο φράχτη και ξυλόγλυπτα παράθυρα, το οποίο λειτουργεί ως μουσείο, αφιερωμένο στον πασίγνωστο Ρώσο, που έδωσε το όνομά του σε χιλιάδες εστιατόρια αλλά και σε μια κακή γερμανική βότκα.
Μπροστά από την είσοδο του μουσείου υπάρχει μια χαραγμένη επιγραφή, πάνω σε μια πέτρα. Τα λόγια είναι παρμένα από το ημερολόγιο του τελευταίου τσάρου της Ρωσίας: «Αλλάξαμε άλογα στο χωριό Ποκρόβσκογιε. Μείναμε πολλή ώρα μπροστά από το σπίτι του Γκριγκόρι (Ρασπούτιν)».
Δύο μήνες μετά το γεγονός αυτό, ο Νικόλαος Β’, η αγαπημένη του σύζυγος Αλεξάνδρα, οι τέσσερις πριγκίπισσες, ο 13χρονος Τσαρέβιτς Αλέξιος και οι τρεις υπηρέτες θα εκτελεστούν στο υπόγειο της οικίας Ιπάτιεφ στην Eκατερίνενμπουργκ.
Τα αντικείμενα του Ρασπούτιν
Από την δεκαετία του 1970, το ζεύγος Βλαντίμιρ και η Μαρίνα Σμιρνόφ συγκεντρώνουν, έγγραφα, επιστολές, φωτογραφίες και αντικείμενα που άνηκαν στον Ρασπούτιν. Το 1991 ίδρυσαν το πρώτο ιδιωτικό μουσείο, στη Ρωσία, αγοράζοντας ένα παλιό διώροφο κτίριο στο χωριό Ποκρόβσκογιε της περιφέρειας Τιουμέν, όπου ζούσαν οι γονείς του Ρασπούτιν, «του πιο γνωστού Ρώσου στον κόσμο» κατά την άποψη των Σμιρνόφ . Το μουσείο διαθέτει δύο μεσαίων διαστάσεων δωμάτια, όπου έχουν τοποθετηθεί πράγματα από το σπίτι του Ρασπούτιν, αυθεντικές φωτογραφίες και έγγραφα, τα οποία το ζεύγος Σμιρνόφ αναζήτησε σε αρχεία, αγόρασε δημοπρασίες των Σόθμπις κι απέκτησε με ανταλλαγή από εκείνους, οι πρόγονοι των οποίων έτυχε να γνωρίζουν τον «μεγάλο Ρώσο μυστικιστή» Ρασπούτιν.
Aπό τα τρία παιδιά του Ρασπούτιν, μόνο η κόρη του η Ματριόνα είχε απογόνους.
Όταν οι οικογένεια του Ρασπούτιν, μετά τον θάνατό του, εξορίστηκε στο Σαλεχάρντ, η επιτροπή για τη φτώχεια των χωρικών μοίρασε την περιουσία του. Οι μουσειολόγοι Σμιρνόφ κατέφυγαν στις κομματικές λίστες και επισκέφτηκαν τα σπίτια των απογόνων τους στο Ποκρόβσκογιε. Έτσι, βρέθηκε μια βιενέζικη καρέκλα, ένας σπασμένος καθρέφτης, ένα πιάτο με τα αρχικά της Αλεξάνδρα Φιόντοροβνα, ένα κουδούνι εξώπορτας και άλλα αντικείμενα που αποτελούσαν το περιβάλλον του αυτοκρατορικού αστέρα. Επίσης, στη συλλογή του μουσείου υπάρχουν μπουκάλια βότκας «Ρασπούτιν» και διάφορα βιβλία αφιερωμένα στον ίδιο, από σοβαρές επιστημονικές μελέτες μέχρι συνταγές από ποικίλα γιατροσόφια, φτιαγμένα υποτίθεται από τον Ρασπούτιν.
Σωρεία φευδοαπογόνων
Οι Σμιρνόφ κατάφεραν να εξακριβώσουν την ημερομηνία γέννησης του Ρασπούτιν, να εξερευνήσουν το ιστορικό της προέλευσης του επωνύμου του, ακόμη και να αναζητήσουν την πραγματική δισέγγονη του μεγάλου μυστικιστή, που μένει τώρα στο Παρίσι, η Λοράνς Ιό-Σολοβιόφ. Όπως και όλα τα άλλα που σχετίζονται με τον Ρασπούτιν, το έτος γέννησης, το γενεαλογικό του δέντρο, αλλά και η ζωή των απογόνων του, για πολλά χρόνια, αποτελούσαν αντικείμενο ποικίλων λογοτεχνικών και ιστορικών μυθοπλασιών.
Ο Βλαντίμιρ Σμιρνόφ έκανε αίτηση στο ληξιαρχείο της περιοχής Γιαρκόβσκι και ανακάλυψε το έγγραφο, όπου στις 9 Ιανουαρίου 1869, ο ιερέας Τιτόφ έγραφε: «Στο χωριό Ποκρόβσκογιε, στην οικογένεια του χωρικού Εφίμ Γιάκοβλεβιτς Ρασπούτιν και της γυναίκας του, που και οι δυο τους είναι ορθόδοξοι, γεννήθηκε ο Γκριγκόρι». Επίσης ο Σμιρνόφ λέει πως η εγκυκλοπαίδεια Britannica έστειλε μια βεβαίωση όπου είναι γραμμένο ότι άλλαξαν την ημερομηνία γεννήσεως του Ρασπούτιν.
Η πιο αστεία λεπτομέρεια του έργου των ερευνητών είναι ο αριθμός των ψευδοαπογόνων του Ρασπούτιν, που τους προσεγγίζει. Οι Σμιρνόφ έχουν πια πάψει να μετράνε διάφορους «άμεσους» και «εξώγαμους» κληρονόμους του γενειοφόρου Ρώσου μυστικιστή.«Υπάρχουν πάνω από εκατό Μαρίες, Αναστασίες, Αλέξιοι, που σώθηκαν ως εκ θαύματος στο υπόγειο της οικίας Ιπάτιεφ. Ήρθε η σειρά των απογόνων του Ρασπούτιν»εξιστορεί με ύφος επικριτικό ο Σμιρνόφ
Η γαλλίδα δισέγγονη
Στο μεταξύ, από τα τρία παιδιά του Ρασπούτιν, μόνο η κόρη του η Ματριόνα είχε απογόνους. Ο γιός του Ντμίτρι πέθανε μαζί με τη γυναίκα του τη Φέσα στο Σαλεχάρντ. Η κόρη Βάρια πέθανε από τύφο στη Μόσχα το 192 και ο τάφος της βρίσκεται στο νεκροταφείο Νοβοντέβιτσιε.
Η Ματριόνα, μαζί με τον άντρα της Σολοβιόφ, που ήταν αξιωματικός του Λευκού Στρατού, έφυγε με το τσεχοσλοβακικό σώμα, με το τελευταίο πλοίο που αναχώρησε από το Βλαντιβοστόκ. Ο άντρας της πέθανε λίγο αργότερα, και για να μπορέσει να συντηρήσει τη κόρη της αναγκάστηκε να εργαστεί ως θηριοδαμάστρια σε τσίρκο. Το κοινό εντυπωσιαζόταν με το όνομά της «Μαρία Ρασπούτινα», πάνω στις αφίσες.
Το 2005, η δισέγγονη του Ρασπούτιν, η γαλλίδα Λοράνς επισκέφτηκε το Ποκρόβσκογιε και δώρισε στο μουσείο αυθεντικές φωτογραφίες και έγγραφα. Είναι αξιοσημείωτο ότι η Λοράνς απέκρυβε για πολύν καιρό την καταγωγή της από τους φίλους της, και ανακοίνωσε το όνομα του προπάππου της μόνο κατά την ημέρα των 60ων γενεθλίων της.
O Γκριγκόρι Ρασπούτιν γεννήθηκε το 1869 στο χωριό Ποκρόφκοε της Περιφέρειας Τιουμέν και δολοφονήθηκε στην Αγία Πετρούπολη το 1916.
Ένα άλλο προφίλ
Σχετικά με την «στερεοτυπική» εικόνα του Ρασπούτιν που τον θέλει μπεκρή και διεστραμμένου, ο Βλαντίμιρ Σμιρνόφ προτείνει την εκδοχή που αρμόζει σ’ έναν μουσειολόγο που κατανοεί τις ατέλειες του κόσμου: «Ο Ρασπούτιν ανήγειρε με δικά του έξοδα την εκκλησία στο χωριό Ποκρόβσκογιε, ίδρυσε αντιαλκοολικό σύλλογο, βοηθούσε τους άπορους, δίδασκε στα παιδιά τους την φιλανθρωπία, δεν έτρωγε κρέας και γαλακτοκομικά, έκανε προσκυνήματα σε ιερά χριστιανικά μέρη, όπως στο Κίεβο, στην Πετσέρσκαγια Λαύρα και στον Πανάγιο Τάφο στην Ιερουσαλήμ. Ήταν αγράμματος, αλλά ήξερε απέξω την Αγία Γραφή και την ερμήνευε με τόση γραφικότητα που συγκλόνιζε όχι μόνο τους ιερείς, αλλά και την οικογένεια του Τσάρου…»
Όπως η ζωή του Ρασπούτιν, έτσι και ο θάνατός του καλύπτονται με ένα μείγμα από δοξασίες και αποκρύψεις. Δολοφονήθηκε στην Αγία Πετρούπολη την νύχτα της 17ης Δεκεμβρίου του 1916, μετά από συνωμοσία του Φέλιξ Γιουσούποφ, του Μεγάλου Πρίγκιπα Ντμίτρι Πάβλοβιτς, του αξιωματικού της βρετανικής ασφάλειας MI6 Όσβαλντ Ρέινερ και του μοναρχικού Βλαντίμιρ Πουρισκέβιτς. Θεωρείται ότι Ρασπούτιν δηλητηριάστηκε με κυάνιο μέσα σε μια τούρτα, όμως ο ίδιος δεν έτρωγε γλυκά και ο ιατροδικαστής δεν εντόπισε ίχνη δηλητηρίου στη σωρό του.
Το γεγονός του θανάτου
Σύμφωνα με τον Σμιρνόφ, ο Ρασπούτιν μάλλον χτυπήθηκε θανάσιμα και πυροβολήθηκε μερικές φορές στο κεφάλι, την κοιλιά και την πλάτη. Έπειτα έδεσαν τα χέρια του μπροστά, τον τύλιξαν σε μια κουρτίνα και τον πόντισαν από τη γέφυρα της αυτοχειρίας στον ποταμό, Μάλαγια Νέβκα.
Όπως η ζωή του Ρασπούτιν, έτσι και ο θάνατός του καλύπτονται με ένα μείγμα από δοξασίες και αποκρύψεις.
Όταν, κατ’ εντολή του Αυτοκράτορα, η σωρός του Ρασπούτιν ανασύρθηκε απ’τα νερά, είδαν ότι τα χέρια του ήταν ελεύθερα, ενώ το δεξί χέρι ήταν ανασηκωμένο με τρία δάχτυλα ενωμένα, για να κάνει τον σταυρό του, σαν να είχε καταλάβει ότι δεν επρόκειτο να αναδυθεί ποτέ.
Ωστόσο, σύμφωνα με άλλες πληροφορίες, ήταν ήδη νεκρός όταν οι δολοφόνοι έριξαν τη σωρό του στο ποτάμι. Λίγο πριν τον θάνατό του ο Ρασπούτιν είχε συναντηθεί με τον Ιωάννη της Κροστάνδης. Ο Πατήρ Ιωάννης τον ρώτησε : «Ποιό επώνυμο έχεις;» και όταν ο άλλος απάντησε: «Ρασπούτιν (δηλαδή, άσωτος)» παρατήρησε: «Πρόσεχε, αυτό θα ορίσει τη μοίρα σου». Και έτσι ακριβώς συνέβη.
πηγή: Η Ρωσία τώρα.
