Πού πάει αγάπη όταν χάνεται;
Κρύβεται σε μια γωνιά και κλαίει;
Μπαίνει μέσα σε ένα σκοτεινό ντουλάπι και κουλουριάζεται;
Όχι. Στην δική μου ιστορία, όταν η αγάπη χάνεται, τελειώνει,
πάει σε ένα μέρος ηλιόλουστο και λαμπερό και κάνει party!
Χορεύει mambo και πίνει Sangria.
Μαζεύει τις βαλίτσες της και τις γεμίζει με αναμνήσεις,
στιγμές και σχολαστικά φυλαγμένα λόγια
και αρχίζει το ταξίδι της για ένα μέρος
τόσο μαγικό όσο και η χώρα του Ποτέ – Ποτέ.
Δεν ξέρω πώς θα μπορούσε να λέγεται αυτό το μέρος,
ξέρω όμως πως μυρίζει γιασεμί και γαρδένια
και τα βράδια γεμίζει με κεριά βανίλια τον περίγυρο.
Κι η αίσθηση που έχει η αγάπη όταν φεύγει;
Σαν να χώνεσαι μέσα σε χλιαρό νερό.
Ούτε κρύο για να ξυπνήσει όλες τις αισθήσεις σου,
ούτε ζεστό για να σε πνίξει.
Είναι η αίσθηση του χλιαρού που σου ξυπνάει μέσα σου
την ηρεμία και την οικειότητα.
Γιατί αυτό συμβαίνει όταν η αγάπη τελειώνει.
Σου μένει η οικειότητα, η ηρεμία, το νοιάξιμο, το ενδιαφέρον.
Κι αυτό είναι το τέλος της διαδρομής.
Για να φτάσεις σε αυτό το τέλος,
υπάρχουν δρόμοι που θα τους περπατήσεις και θα ματώσεις.
Θα τους περπατήσεις χωρίς να ξέρεις
αν θα είναι στρωμένοι με άσφαλτο ή θα είναι
ξεχασμένα κακοτράχαλα δρομάκια γεμάτα χαλίκια.
Κι όσο περπατάς προς το τέλος,
υπάρχει πάντα ένα χαλικάκι
που θα μπει μέσα στο παπούτσι σου και θα σε πονάει.
Είναι σαν τις αναμνήσεις,
όταν προσπαθείς να κρατήσεις μια αγάπη ζωντανή.
Δεν μπορείς.
Όταν εξαντληθεί η αγάπη δεν ξαναγεμίζει.
Δεν είναι έρωτας να ξαναγεννηθεί.
Η αγάπη μοιράζεται, σκορπιέται κι αν είναι αρκετή,
λιγοστεύει μα δεν τελειώνει.
Αν όμως σε κάποια σημεία της διαδρομής
σκορπίστηκε παραπάνω,
αν δόθηκε απλόχερα
χωρίς να κοιτάξεις ποτέ το «αποθεματικό»,
τότε υπάρχει περίπτωση και να τελειώσει.
Μην με κοιτάς με αυτά τα μάτια τα θυμωμένα.
Προτιμώ ένα τέλος από μια συμβιβασμένη ψευδαίσθηση.
Δεν μπορώ να μείνω επειδή σε νοιάζομαι.
Δεν μπορώ να μείνω επειδή
σε αγάπησα για πολύ ή για λίγο, δεν έχει σημασία.
Δεν πρέπει να μείνω επειδή
δε φτάσαμε μαζί στην γραμμή του τερματισμού.
Ένα από τα πολλά σημάδια μιας αγάπης
είναι να περπατάς πλάι πλάι.
Ούτε να τρέχω εγώ, ούτε να με περιμένεις εσύ.
Η αγάπη οφείλει να βιώνεται αβίαστα, ήρεμα, χαλαρά.
Henri Martin- Οι εραστές
Η αγάπη δεν μπορεί να νικιέται ποτέ κι από τίποτα.
Ούτε από την καθημερινότητα, ούτε από την ρουτίνα.
Ούτε από προβλήματα ούτε από χαμένες μάχες.
Η αγάπη από μόνη της είναι ένας κερδισμένος πόλεμος.
Κι αν σου τελείωσε, δεν πειράζει.
Μην ντροπιάζεις την αγάπη με ενοχές.
Δεν τις πρέπουν.
Η αγάπη είναι περήφανη, ασυμβίβαστη, αγέρωχη.
Δεν έχει μέσα της την τρέλα του έρωτα.
Δεν έχει μέσα της πείσμα και εγώ.
Η αγάπη από μόνη της, κουβαλάει βαθιά αξιοπρέπεια.
Δεν πέφτει στα πατώματα, δεν εκδικείται, δεν διεκδικεί.
Είναι μια αρχόντισσα, που δεν υποτάσσεται και δεν γονατίζει.
Αυτή είναι η αγάπη.
Κι όσο κι αν με αγαπάς.
Κι όσο κι αν στεκόμαστε απόψε απέναντι
ο ένας από τον άλλο και το βλέμμα σου
ακόμα δεν έχει μαλακώσει.
Κι όσο κι αν εκείνο το πετραδάκι μου έχει ματώσει το πόδι,
προτιμώ να φύγω όρθια έστω και κουτσαίνοντας
παρά να συμβιβάσω την αγάπη που μοιραστήκαμε.
Κι εσύ, όταν ο καιρός περάσει και καταλάβεις,
θα μπορέσεις να στείλεις και την δικιά σου αγάπη
στο μέρος χωρίς όνομα.
Θα την περιμένουν πολλά «χαμένα» αισθήματα
να χορέψουν, να πιουν, να θυμηθούν και να γελάσουν.
Γιατί η αγάπη φιλαράκο, υπάρχει μόνο όταν συνυπάρχει.
Αλλιώς φτιάχνει βαλίτσες και αποχωρεί!
