Η νύχτα θέλει…
Η νύχτα θέλει κορμί και μέλι
διπλό σεντόνι που σε γλιτώνει
θέλει τσιγάρο, βαρύ "Σαντέ".
Να μη σε γνώριζα, να μη σε χώριζα
να μη σε κράταγα στα χέρια μου ποτέ.
Η νύχτα θέλει καρδιές με βέλη
σβηστά τα φώτα, κλειδί στην πόρτα
την Καίτη Γκρέυ σ’ αργές στροφές.
Να μη σε φώτιζαν και σ’ αιχμαλώτιζαν
της περασμένης σου αγάπης οι φωτιές.
Η νύχτα θέλει κορμί και μέλι
φωνή που σβήνει προτού να γίνει
παλιό καθρέφτη που ξέρει πως.
Για όσα γίνανε, για όσα μείνανε
κανείς δε φταίει απ’ τους δυο μας δυστυχώς.
Η νύχτα ζηλεύει…
Ζηλεύει η νύχτα κάτι απ’ το φως της έχεις πάρει
στρέφεις το βλέμμα ψηλά κι ανάβει το φεγγάρι
έξω απ’ το χρόνο γύρω σου ακίνητα τοπία
χορεύεις μόνη μέσα σε μια φωτογραφία
Παίξε με στα χέρια σου σαν σφαίρα
πέτα με ψηλά στον αέρα
δώσε μου πνοή απ’ την πνοή σου
να ξαναγεννηθώ μαζί σου
Η νύχτα φεύγει με τις μνήμες σου φωτίζει
ο κόσμος όλος γύρω από σένανε γυρίζει
εικόνα ονείρου που η μέρα δεν τη σβήνει
δε μ’ αγγίζεις μα τα σημάδια σου μ’ αφήνεις
Παίξε με στα χέρια σου σαν σφαίρα
πέτα με ψηλά στον αέρα
δώσε μου πνοή απ’ την πνοή σου
να ξαναγεννηθώ μαζί σου
Ζεστό ποτάμι αυτή τη ζεστασιά σου δώσ’ μου
θερμό εσύ ρεύμα στην κρύα θάλασσα του κόσμου
Παίξε με στα χέρια σου σαν σφαίρα
πέτα με ψηλά στον αέρα
δώσε μου πνοή απ’ την πνοή σου
να ξαναγεννηθώ μαζί σου
Μένει…
Πέλαγο να ζήσω δε θα βρω
σε ψυχή ψαριού κορμί γατίσιο
κάθε βράδυ βγαίνω να πνιγώ
πότε άστρα πότε άκρη της αβύσσου
κάτι κυνηγώ σαν τον ναυαγό
τα χρόνια μου σεντόνια μου τσιγάρα να τα σβήσω
Αυτή η νύχτα μένει
αιώνες παγωμένη
που δυο ψυχές δεν βρήκαν καταφύγιο
κι ήρθαν στον κόσμο ξένοι και καταδικασμένοι
να ζήσουν έναν έρωτα επίγειο
Χάθηκα κι εγώ κάποια βραδιά
πέλαγο η φωνή του Καζαντζίδη
πέφταν τ’ άστρα μες στη λασπουργιά
μαύρος μάγκας ο καιρός και μαύρο φίδι
μου `γνεφε η καρδιά πάρε μυρωδιά
το λάδι εδώ πως καίγεται και ζήσε το ταξίδι
Αυτή η νύχτα μένει
αιώνες παγωμένη
που δυο ψυχές δεν βρήκαν καταφύγιο
κι ήρθαν στον κόσμο ξένοι και καταδικασμένοι
να ζήσουν έναν έρωτα επίγειο
‘Η φεύγει ….
Απ’ την αρχή μοιάζει ν’ αρχίζουμε ξανά
Όλα τα πριν
με κιμωλία ήταν γραμμένα.
Σβήνεις τον πίνακα
Μα μένουν τελικά
Στην ηλικία αυτού του κόσμου
χαραγμένα.
Απ’ την αρχή μοιάζει ν’ αρχίζουμε ξανά
Όλα τα πριν
είναι χαρτιά μισοκαμένα
Όρθιοι οι ώμοι
και τα χέρια σου ψηλά
και της ψυχής τα ρούχα λερωμένα.
Νύχτα που φεύγει
αυτός ο αιώνας και το φως
μόλις που φαίνεται στα μάτια
σου κρυμμένο.
Μία…
Έλα μαζί μου μια νύχτα μόνο
Μακριά σου λιώνω απ’ το πόνο
Σε θέλω απόψε εδώ
Σε θέλω….
Έλα μια νύχτα μαζί μου κόβεται η πνοή μου
Όταν σου μιλάω πάντα τρέμει η φωνή μου
Έλα, μαζί μου απόψε μόνο
Όταν είμαι κοντά σου χάνω το χρόνο
Λιώνω για σε δω έστω μια στιγμή
Πες μου μόνο που είσαι και σε λίγο θα ‘μαι εκεί
Πες μου τι θέλεις κι εγώ για σένα θα το κάνω
Μαζί σου νιώθω κάτι παραπάνω
Στο λέω έχω να δώσω πολλά
Δεν ξέρω μόνο αν θα με φτάσουν τα λεφτά
Το μόνο σίγουρο είναι ότι έχω μπόλικη τρέλα
Άκου με και μην φοβάσαι
Απλά έλα…
Έλα μαζί μου μια νύχτα μόνο
Μακριά σου λιώνω απ’ το πόνο
Σε θέλω απόψε εδώ
Σε θέλω….
Κάποιες γυναίκες έχουν το διαφορετικό
Κι αν ήταν τραγούδι θα ήταν ερωτικό
Είναι ωραίες σαν να ’χουν κάτι απ‘ τ’ όνειρό σου
Έλα να σου δείξω πιο αστέρι είν’ το δικό σου
Έλα μην το σκέφτεσαι, μην αντιστέκεσαι
Μην φοβάσαι, μη σε νοιάζει που μαζί μου μπλέκεσαι
Μου αρέσει τόσο που σαν παιδάκι φέρεσαι
Κι όταν σε κοιτάω κοκκινίζεις σαν να ντρέπεσαι
Κοίτα, για σένα που μπορώ να φτάσω
Αρκεί για μένα να σε προφτάσω
Αρκεί αλήθεια να σ’ αγγίξω, να σε πιάσω
Χωρίς εσένα δεν έχω κάτι άλλο να χάσω
Έλα μαζί μου μια νύχτα μόνο
Μακριά σου λιώνω απ’ το πόνο
Σε θέλω απόψε εδώ
Σε θέλω….
Έλα μην το σκέφτεσαι, μην αντιστέκεσαι
Να μην φοβάσαι που μαζί μου μπλέκεσαι
Θέλω μόνο να σε βλέπω να χαίρεσαι
Όλα γίνονται ωραία όταν κοντά μου έρχεσαι
Θέλω να σ’ έχω, να σε προσέχω
Δεν αντέχω άλλο πίσω σου να τρέχω
Θέλω να ξυπνάω κοίτα μάτια σου να βλέπω
Απ’ όλα τα’ άσχημα πλέον θέλω ν’ απέχω…
Έλα μαζί μου μια νύχτα μόνο
Μακριά σου λιώνω απ’ το πόνο
Σε θέλω απόψε εδώ
Σε θέλω….
Και…..Ζόρικη…
Θέλω να ζήσω, να μη λυγίσω,
να ξαναδώ τον εαυτό μου να γελά,
μοιάζει η καρδιά μου χωρίς εσένα
μ’ ένα ποτάμι που μονότονα κυλά,
που μονότονα κυλά.
Θα σε καπνίσω σ’ ένα τσιγάρο,
με λίγο πάγο μονορούφι θα σε πιω,
και θα σφραγίσω τα δυο μου χείλη
να μη φωνάξουν τ’ όνομά σου και κοπώ,
στ’ όνομά σου θα κοπώ.
Τι να το κάνω που μου έδωσες πολλά,
μια νύχτα ζόρικη τα πήρες όλα πίσω,
εσύ ήσουν πάντοτε αυτή που δε χωρά
στην αγκαλιά που εγώ δεν πρόλαβα να κλείσω,
τι να το κάνω που μου έδωσες πολλά,
μια νύχτα ζόρικη τα πήρες όλα πίσω,
εσύ ήσουν πάντοτε αυτή που δεν τολμά
κι εγώ αυτός που θέλω όλα να τα ζήσω.
Θέλω να ζήσω, να ξεκινήσω,
να ξαναχτίσω απ’ το μηδέν ό,τι μπορώ,
μοιάζει η καρδιά μου χωρίς εσένα
μ’ ένα παιδί που συνεχώς το συγχωρώ,
συνεχώς σε συγχωρώ.
Τι να το κάνω που μου έδωσες πολλά,
μια νύχτα ζόρικη τα πήρες όλα πίσω,
εσύ ήσουν πάντοτε αυτή που δε χωρά
στην αγκαλιά που εγώ δεν πρόλαβα να κλείσω,
τι να το κάνω που μου έδωσες πολλά,
μια νύχτα ζόρικη τα πήρες όλα πίσω,
εσύ ήσουν πάντοτε αυτή που δεν τολμά
κι εγώ αυτός που θέλω όλα να τα ζήσω,
τι να το κάνω.
Εσύ ήσουν πάντοτε αυτή που δεν τολμά
κι εγώ αυτός που θέλω όλα να τα ζήσω.
Θέλω να ζήσω, να μη λυγίσω,
να ξαναδώ τον εαυτό μου να γελά,
μοιάζει η καρδιά μου χωρίς εσένα
μ’ ένα ποτάμι που μονότονα κυλά,
που μονότονα κυλά.
Αλλοίμονο…μπορεί και δύο….
Χωρίς την αγάπη σου θα ήμουνα μόνος
Η πίκρα θα μ’ έπνιγε, το δάκρυ, ο πόνος
Εσύ με οδήγησες στης γης την ελπίδα
Του κόσμου το νόημα στα μάτια σου είδα
Αλίμονο σ’ αυτούς που δεν αγάπησαν
Αλίμονο, αλίμονο, αλίμονο
Αλίμονο σ’ αυτούς που δε δακρύσανε, ζωή
Την ομορφιά σου δε γνωρίσανε ζωή
Την ομορφιά σου δε γνωρίσανε
Μπορεί να γελάστηκα, μπορεί να πληγώθηκα
Μα τ’ άστρα στον ώμο μου ξενύχτης φορτώθηκα
Κι αν είχε το ψέμα της ναυάγιο κάνει
Τον κόσμο τον ένιωσα αγάπης λιμάνι
Αλίμονο σ’ αυτούς που δεν αγάπησαν
Αλίμονο, αλίμονο, αλίμονο
Αλίμονο σ’ αυτούς που δε δακρύσανε, ζωή
Την ομορφιά σου δε γνωρίσανε ζωή
Την ομορφιά σου δε γνωρίσανε
Ήταν πάντα ..όμως…
Φτάσαμε κι απόψε στου καημού την ώρα
πώς να φύγω τώρα πώς να σ' αρνηθώ
Μια σκουριά για θαύμα κι ένα φως κηλίδα
άστραψε και σ' είδα πριν σε θυμηθώ
Κι ήταν πάντα η νύχτα
Τις φωνές που πνίγει
Για να αντέχουν λίγοι
Κι ήταν πάντα η νύχτα
Κι ήταν που κοιτούσες όλα αυτά που σβήνουν
τι μπορούν να γίνουν μ' ένα "Σ' αγαπώ"
Φτάσαμε κι απόψε στη στροφή του δρόμου
σαν ταινία τρόμου που δε θες να δω
Μια ζωή χαμένη μ' ένα λάθος βέλος
Κι άρχιζα απ' το τέλος το σκοτάδι αυτό
Νύχτα…….ανεκτίμητα….μοναχική……
Η νύχτα ξέρει και φοβάται, μας αγαπάει, μας λυπάται
Μαζί μας πίνει, ξενυχτάει και το πρωί για ύπνο πάει
Η νύχτα θέλει ν’ αγαπιέται και από έρωτα χτυπιέται
Καπνίζει, βρίζει και διαβάζει, κλαίει σαν παιδί κι αναστενάζει
Η νύχτα παίζει και κιθάρα και μένει πάντα από τσιγάρα
Γράφει τραγούδια και ζηλεύει, γυρνάει στους δρόμους κι αλητεύει
Η νύχτα ντύνεται γυναίκα και ξεκινάει κατά τις δέκα
Τους άλλους βάζει να τα σπάνε και τα πληρώνει όσα και να ναι
Η νύχτα κάνει απιστίες και παίρνει μέρος σε ληστείες
Βάζει μια βόμβα στην Κυψέλη κι ύστερα λέει ότι θέλει
Η νύχτα ότι και να γίνει, αναλαμβάνει την ευθύνη
Κι αυτός που ξέρει τι συμβαίνει, ζει με τη νύχτα και σωπαίνει
Η νύχτα θέλει κορμί και μέλι
διπλό σεντόνι που σε γλιτώνει
θέλει τσιγάρο, βαρύ "Σαντέ".
Να μη σε γνώριζα, να μη σε χώριζα
να μη σε κράταγα στα χέρια μου ποτέ.
Η νύχτα θέλει καρδιές με βέλη
σβηστά τα φώτα, κλειδί στην πόρτα
την Καίτη Γκρέυ σ’ αργές στροφές.
Να μη σε φώτιζαν και σ’ αιχμαλώτιζαν
της περασμένης σου αγάπης οι φωτιές.
Η νύχτα θέλει κορμί και μέλι
φωνή που σβήνει προτού να γίνει
παλιό καθρέφτη που ξέρει πως.
Για όσα γίνανε, για όσα μείνανε
κανείς δε φταίει απ’ τους δυο μας δυστυχώς.
Η νύχτα ζηλεύει…
Ζηλεύει η νύχτα κάτι απ’ το φως της έχεις πάρει
στρέφεις το βλέμμα ψηλά κι ανάβει το φεγγάρι
έξω απ’ το χρόνο γύρω σου ακίνητα τοπία
χορεύεις μόνη μέσα σε μια φωτογραφία
Παίξε με στα χέρια σου σαν σφαίρα
πέτα με ψηλά στον αέρα
δώσε μου πνοή απ’ την πνοή σου
να ξαναγεννηθώ μαζί σου
Η νύχτα φεύγει με τις μνήμες σου φωτίζει
ο κόσμος όλος γύρω από σένανε γυρίζει
εικόνα ονείρου που η μέρα δεν τη σβήνει
δε μ’ αγγίζεις μα τα σημάδια σου μ’ αφήνεις
Παίξε με στα χέρια σου σαν σφαίρα
πέτα με ψηλά στον αέρα
δώσε μου πνοή απ’ την πνοή σου
να ξαναγεννηθώ μαζί σου
Ζεστό ποτάμι αυτή τη ζεστασιά σου δώσ’ μου
θερμό εσύ ρεύμα στην κρύα θάλασσα του κόσμου
Παίξε με στα χέρια σου σαν σφαίρα
πέτα με ψηλά στον αέρα
δώσε μου πνοή απ’ την πνοή σου
να ξαναγεννηθώ μαζί σου
Μένει…
Πέλαγο να ζήσω δε θα βρω
σε ψυχή ψαριού κορμί γατίσιο
κάθε βράδυ βγαίνω να πνιγώ
πότε άστρα πότε άκρη της αβύσσου
κάτι κυνηγώ σαν τον ναυαγό
τα χρόνια μου σεντόνια μου τσιγάρα να τα σβήσω
Αυτή η νύχτα μένει
αιώνες παγωμένη
που δυο ψυχές δεν βρήκαν καταφύγιο
κι ήρθαν στον κόσμο ξένοι και καταδικασμένοι
να ζήσουν έναν έρωτα επίγειο
Χάθηκα κι εγώ κάποια βραδιά
πέλαγο η φωνή του Καζαντζίδη
πέφταν τ’ άστρα μες στη λασπουργιά
μαύρος μάγκας ο καιρός και μαύρο φίδι
μου `γνεφε η καρδιά πάρε μυρωδιά
το λάδι εδώ πως καίγεται και ζήσε το ταξίδι
Αυτή η νύχτα μένει
αιώνες παγωμένη
που δυο ψυχές δεν βρήκαν καταφύγιο
κι ήρθαν στον κόσμο ξένοι και καταδικασμένοι
να ζήσουν έναν έρωτα επίγειο
‘Η φεύγει ….
Απ’ την αρχή μοιάζει ν’ αρχίζουμε ξανά
Όλα τα πριν
με κιμωλία ήταν γραμμένα.
Σβήνεις τον πίνακα
Μα μένουν τελικά
Στην ηλικία αυτού του κόσμου
χαραγμένα.
Απ’ την αρχή μοιάζει ν’ αρχίζουμε ξανά
Όλα τα πριν
είναι χαρτιά μισοκαμένα
Όρθιοι οι ώμοι
και τα χέρια σου ψηλά
και της ψυχής τα ρούχα λερωμένα.
Νύχτα που φεύγει
αυτός ο αιώνας και το φως
μόλις που φαίνεται στα μάτια
σου κρυμμένο.
Μία…
Έλα μαζί μου μια νύχτα μόνο
Μακριά σου λιώνω απ’ το πόνο
Σε θέλω απόψε εδώ
Σε θέλω….
Έλα μια νύχτα μαζί μου κόβεται η πνοή μου
Όταν σου μιλάω πάντα τρέμει η φωνή μου
Έλα, μαζί μου απόψε μόνο
Όταν είμαι κοντά σου χάνω το χρόνο
Λιώνω για σε δω έστω μια στιγμή
Πες μου μόνο που είσαι και σε λίγο θα ‘μαι εκεί
Πες μου τι θέλεις κι εγώ για σένα θα το κάνω
Μαζί σου νιώθω κάτι παραπάνω
Στο λέω έχω να δώσω πολλά
Δεν ξέρω μόνο αν θα με φτάσουν τα λεφτά
Το μόνο σίγουρο είναι ότι έχω μπόλικη τρέλα
Άκου με και μην φοβάσαι
Απλά έλα…
Έλα μαζί μου μια νύχτα μόνο
Μακριά σου λιώνω απ’ το πόνο
Σε θέλω απόψε εδώ
Σε θέλω….
Κάποιες γυναίκες έχουν το διαφορετικό
Κι αν ήταν τραγούδι θα ήταν ερωτικό
Είναι ωραίες σαν να ’χουν κάτι απ‘ τ’ όνειρό σου
Έλα να σου δείξω πιο αστέρι είν’ το δικό σου
Έλα μην το σκέφτεσαι, μην αντιστέκεσαι
Μην φοβάσαι, μη σε νοιάζει που μαζί μου μπλέκεσαι
Μου αρέσει τόσο που σαν παιδάκι φέρεσαι
Κι όταν σε κοιτάω κοκκινίζεις σαν να ντρέπεσαι
Κοίτα, για σένα που μπορώ να φτάσω
Αρκεί για μένα να σε προφτάσω
Αρκεί αλήθεια να σ’ αγγίξω, να σε πιάσω
Χωρίς εσένα δεν έχω κάτι άλλο να χάσω
Έλα μαζί μου μια νύχτα μόνο
Μακριά σου λιώνω απ’ το πόνο
Σε θέλω απόψε εδώ
Σε θέλω….
Έλα μην το σκέφτεσαι, μην αντιστέκεσαι
Να μην φοβάσαι που μαζί μου μπλέκεσαι
Θέλω μόνο να σε βλέπω να χαίρεσαι
Όλα γίνονται ωραία όταν κοντά μου έρχεσαι
Θέλω να σ’ έχω, να σε προσέχω
Δεν αντέχω άλλο πίσω σου να τρέχω
Θέλω να ξυπνάω κοίτα μάτια σου να βλέπω
Απ’ όλα τα’ άσχημα πλέον θέλω ν’ απέχω…
Έλα μαζί μου μια νύχτα μόνο
Μακριά σου λιώνω απ’ το πόνο
Σε θέλω απόψε εδώ
Σε θέλω….
Και…..Ζόρικη…
Θέλω να ζήσω, να μη λυγίσω,
να ξαναδώ τον εαυτό μου να γελά,
μοιάζει η καρδιά μου χωρίς εσένα
μ’ ένα ποτάμι που μονότονα κυλά,
που μονότονα κυλά.
Θα σε καπνίσω σ’ ένα τσιγάρο,
με λίγο πάγο μονορούφι θα σε πιω,
και θα σφραγίσω τα δυο μου χείλη
να μη φωνάξουν τ’ όνομά σου και κοπώ,
στ’ όνομά σου θα κοπώ.
Τι να το κάνω που μου έδωσες πολλά,
μια νύχτα ζόρικη τα πήρες όλα πίσω,
εσύ ήσουν πάντοτε αυτή που δε χωρά
στην αγκαλιά που εγώ δεν πρόλαβα να κλείσω,
τι να το κάνω που μου έδωσες πολλά,
μια νύχτα ζόρικη τα πήρες όλα πίσω,
εσύ ήσουν πάντοτε αυτή που δεν τολμά
κι εγώ αυτός που θέλω όλα να τα ζήσω.
Θέλω να ζήσω, να ξεκινήσω,
να ξαναχτίσω απ’ το μηδέν ό,τι μπορώ,
μοιάζει η καρδιά μου χωρίς εσένα
μ’ ένα παιδί που συνεχώς το συγχωρώ,
συνεχώς σε συγχωρώ.
Τι να το κάνω που μου έδωσες πολλά,
μια νύχτα ζόρικη τα πήρες όλα πίσω,
εσύ ήσουν πάντοτε αυτή που δε χωρά
στην αγκαλιά που εγώ δεν πρόλαβα να κλείσω,
τι να το κάνω που μου έδωσες πολλά,
μια νύχτα ζόρικη τα πήρες όλα πίσω,
εσύ ήσουν πάντοτε αυτή που δεν τολμά
κι εγώ αυτός που θέλω όλα να τα ζήσω,
τι να το κάνω.
Εσύ ήσουν πάντοτε αυτή που δεν τολμά
κι εγώ αυτός που θέλω όλα να τα ζήσω.
Θέλω να ζήσω, να μη λυγίσω,
να ξαναδώ τον εαυτό μου να γελά,
μοιάζει η καρδιά μου χωρίς εσένα
μ’ ένα ποτάμι που μονότονα κυλά,
που μονότονα κυλά.
Αλλοίμονο…μπορεί και δύο….
Χωρίς την αγάπη σου θα ήμουνα μόνος
Η πίκρα θα μ’ έπνιγε, το δάκρυ, ο πόνος
Εσύ με οδήγησες στης γης την ελπίδα
Του κόσμου το νόημα στα μάτια σου είδα
Αλίμονο σ’ αυτούς που δεν αγάπησαν
Αλίμονο, αλίμονο, αλίμονο
Αλίμονο σ’ αυτούς που δε δακρύσανε, ζωή
Την ομορφιά σου δε γνωρίσανε ζωή
Την ομορφιά σου δε γνωρίσανε
Μπορεί να γελάστηκα, μπορεί να πληγώθηκα
Μα τ’ άστρα στον ώμο μου ξενύχτης φορτώθηκα
Κι αν είχε το ψέμα της ναυάγιο κάνει
Τον κόσμο τον ένιωσα αγάπης λιμάνι
Αλίμονο σ’ αυτούς που δεν αγάπησαν
Αλίμονο, αλίμονο, αλίμονο
Αλίμονο σ’ αυτούς που δε δακρύσανε, ζωή
Την ομορφιά σου δε γνωρίσανε ζωή
Την ομορφιά σου δε γνωρίσανε
Ήταν πάντα ..όμως…
Φτάσαμε κι απόψε στου καημού την ώρα
πώς να φύγω τώρα πώς να σ' αρνηθώ
Μια σκουριά για θαύμα κι ένα φως κηλίδα
άστραψε και σ' είδα πριν σε θυμηθώ
Κι ήταν πάντα η νύχτα
Τις φωνές που πνίγει
Για να αντέχουν λίγοι
Κι ήταν πάντα η νύχτα
Κι ήταν που κοιτούσες όλα αυτά που σβήνουν
τι μπορούν να γίνουν μ' ένα "Σ' αγαπώ"
Φτάσαμε κι απόψε στη στροφή του δρόμου
σαν ταινία τρόμου που δε θες να δω
Μια ζωή χαμένη μ' ένα λάθος βέλος
Κι άρχιζα απ' το τέλος το σκοτάδι αυτό
Και για να μην ξεχνιόμαστε…
Η νύχτα ότι και να γίνει, αναλαμβάνει την ευθύνη
Κι αυτός που ξέρει τι συμβαίνει, ζει με τη νύχτα και σωπαίνει….
Κι αυτός που ξέρει τι συμβαίνει, ζει με τη νύχτα και σωπαίνει….
Νύχτα…….ανεκτίμητα….μοναχική……
Η νύχτα ξέρει και φοβάται, μας αγαπάει, μας λυπάται
Μαζί μας πίνει, ξενυχτάει και το πρωί για ύπνο πάει
Η νύχτα θέλει ν’ αγαπιέται και από έρωτα χτυπιέται
Καπνίζει, βρίζει και διαβάζει, κλαίει σαν παιδί κι αναστενάζει
Η νύχτα παίζει και κιθάρα και μένει πάντα από τσιγάρα
Γράφει τραγούδια και ζηλεύει, γυρνάει στους δρόμους κι αλητεύει
Η νύχτα ντύνεται γυναίκα και ξεκινάει κατά τις δέκα
Τους άλλους βάζει να τα σπάνε και τα πληρώνει όσα και να ναι
Η νύχτα κάνει απιστίες και παίρνει μέρος σε ληστείες
Βάζει μια βόμβα στην Κυψέλη κι ύστερα λέει ότι θέλει
Η νύχτα ότι και να γίνει, αναλαμβάνει την ευθύνη
Κι αυτός που ξέρει τι συμβαίνει, ζει με τη νύχτα και σωπαίνει
Η νύχτα θέλει…
Η νύχτα ζηλεύει…
Μένει…
‘Η φεύγει …
Μία…
Και… Ζόρικη…
Αλλοίμονο… μπορεί και δύο…
Ήταν πάντα... όμως…
Και για να μην ξεχνιόμαστε…
Η νύχτα ότι και να γίνει, αναλαμβάνει την ευθύνη
Κι αυτός που ξέρει τι συμβαίνει, ζει με τη νύχτα και σωπαίνει….
Νύχτα… ανεκτίμητα… μοναχική…
Vivi
