Όπως δεν ξέρετε, παίδες μου αγαπημένοι, αυτήν την εποχή κρατάω ένα παιδί (δηλαδή, τι παιδί; Κορίτσι είναι, που λέει και η γιαγιά του η κυρία Μόρφω). Για τα προς το ζην, ξέρετε. Τώρα τι ζην μπορεί να εξασφαλίσει το 350άρι που παίρνω, μόνο η Πολυάννα μπορεί να δώσει ικανοποιητική απάντηση.
Πάω λοιπόν κάθε πρωί στις 07:30 που την κάνουν οι γονείς απ΄ το σπίτι και μένω μέχρι τις 5 που γυρνάν επιτέλους κατευχαριστημένοι που ξεφορτώθηκαν το παιδί τους (Τι παιδί; Κορίτσι είναι) για 9 ώρες στα χέρια μιας ηλίθιας (εμού) που μετά της παίρνει άλλες 9 ώρες για να πάψει να μιλάει σαν τη Μιλούπα.
Σήμερα, η ηλίθια (εγώ, δηλαδή. Το εξηγώ γιατί κι εσείς που διαβάζετε μια ηλίθια, δεν θα είστε και αϊνστάινδες) ζήτησε από τη γιαγιά του την κυρία Μόρφω να έρθει για ένα δίωρο στο σπίτι να απασχολήσει το παιδί όσο η ηλίθια (εγώ πάλι, μην ξεχνιόμαστε) θα τελείωνε ένα essay που πρέπει να παραδώσει στον καθηγητή της (να και κάτι άλλο που δεν ξέρετε: κάνω ένα εξ αποστάσεως course στη χημεία) Μη με ρωτήσετε γιατί. Δεν ξέρω.
Κάποιοι λένε ότι απογοητεύτηκα από τη φιλοσοφία βλέποντας ότι χειροτέρεψε τον φυσικό ξερολισμό μου. Άλλες πηγές το αποδίδουν στην απότομη παρακολούθηση όλων των σεζόν του Breaking Bad και φοβούνται ότι θα το ρίξω στο εμπόριο κρύσταλ μεθ. Η μάνατζερ πάλι πιστεύει ότι απλά δεν ξέρω τι μου γίνεται. (Εγώ ψηφίζω μάνατζερ)
Τες πα. Η Μόρφω μετά από τη σχετική γκρίνια ήρθε ντυμένη σαν την Κατερίνα Γιουλάκη στο «Ρετιρέ» και με φίλησε σταυρωτά. Της έβαλε ένα καφέ και προσπάθησα να ανταλλάξω δυο τρεις φράσεις μαζί της εξ ευγενείας πριν τη χώσω να παίξει με το παιδί (τι παιδί; Κορίτσι είναι) Σας παραθέτω αυτούσιο τον διάλογο για να μη λέτε μετά ότι δεν είμαι αντικειμενική.
ΕΓΩ= Αχ πολύ με υποχρεώνετε, κυρία Μόρφω, που θα απασχολήσετε το παιδί. Είναι αδύνατον να γράφω και να παίζω.
ΜΟΡΦΩ= Τι παιδί, καλέ; Κορίτσι είναι.
ΕΓΩ= Μάλιστα.
ΜΟΡΦΩ= (ρίχνει μια ματιά στο λάπτοπ που κρατούσα αγχωμένη) Εσύ, βρε πουλάκι μου, τι τα θες τώρα αυτά στην ηλικία σου;
ΕΓΩ= Ποια αυτά;
ΜΟΡΦΩ= Τα σεμινάρια και τα κολέγια και τα ξέρω ‘γω.
ΕΓΩ= Γιατί τι έχει η ηλικία μου; Υπάρχει ηλικία για τη μόρφωση; Κι άμα υπάρχει εγώ την έχω. Ούτε 30 χρονών δεν είμαι ακόμα. Παιδί είμαι ουσιαστικά.
ΜΟΡΦΩ= Όχι παιδί. Κορίτσι. Τι κορίτσι, δηλαδή…
ΕΓΩ= Κυρία Μόρφω, το χοντραίνετε.
ΜΟΡΦΩ = Τριάντα χρονών δεν είσαι κορίτσι, αγάπη μου. Σε κάνα δυο χρόνια θα είσαι μεγαλοκοπέλα.
ΕΓΩ= Μα δεν είμαι 30 χρονών.
ΜΟΡΦΩ= Πόσο είσαι;
ΕΓΩ= Τώρα με εκνευρίσατε και δεν σας λέω.
ΜΟΡΦΩ= Είδες; Κρύβεις τα χρόνια σου. Καλά κάνεις.
ΕΓΩ= Κυρία Μόρφω, τι λέτε; Γιατί να κρύψω τα χρόνια μου; Εγώ είμαι στο άνθος της ηλικίας μου.
ΜΟΡΦΩ = Όχι για πολύ ακόμα. Και αν συνεχίσεις να ‘σαι σκυμμένη συνέχεια στα βιβλία, ο λαιμός σου θα γίνει χάλια. Ψηλά το κεφάλι. Το είπε προχτές η Τζενούλα η Μπαλατσινού στο Μέγκα.
ΕΓΩ= Είπε η Τζενούλα για τον δικό μου τον λαιμό στο Μέγκα;
Η κυρία Μόρφω τρέχει, αρπάζει το τηλεκοντρόλ, ανοίγει τη ρημαδοτηλεόραση και πετάγεται μπροστά μου η Τζενούλα που έτριβε μια καρέκλα Λουδοβίκου 13ου μαζί με έναν τεχνίτη για να την κάνουνε Λουδοβίκου 14ου. Φορούσε ένα καρό πουκαμισάκι ειδικό για μαστορέματα ακολουθώντας τη μακρά παράδοση καλλονών που ντύνονται απλά σε ζόρικες περιστάσεις όπως η αείμνηστος Αλίκη που βασανίστηκε ως δασκάλα με ξανθά μαλλιά με ψεύτικη βλεφαρίδα και eye liner. Εγώ είχα μείνει κόκαλο. Η κυρία Μόρφω βολεύτηκε στον καναπέ αγνοώντας εμένα και φωνάζοντας το παιδί (τι παιδί; Κορίτσι είναι…) να έρθει να κάτσει δίπλα της.
ΜΟΡΦΩ= Έλα εδώ, αγάπη μου, να δούμε μαζί την κυρία Τζένη. Κοίτα τι όμορφη που είναι. Τον βλέπεις αυτόν; Ο άντρας της είναι. Κούκλος ε; Και χρήμα με ουρά.
ΕΓΩ= Τι του λέτε του παιδιού, καλέ; Αφού πτώχευσε αυτός.
ΜΟΡΦΩ= Άσε μας, αγάπη μου, που πτώχευσε ο Πέτρος. Όλο το καλοκαίρι στη Μύκονο ήτανε το παλικάρι. Βούιξε το ΧΕΛΟΟΥ.
ΕΓΩ= Ε, όχι και παλικάρι ο εξηντάρης. Εμένα με είπατε μεγαλοκοπέλα στα 30.
ΜΟΡΦΩ= Αυτός είναι άντρας, καλέ. Τι συγκρίνεσαι;
ΕΓΩ= Κυρία Μόρφω, πάτε καλά; Τι είναι αυτά που λέτε; Σας υπενθυμίζω ότι ζείτε στον 21ο αιώνα και ότι δεν είστε ο Άνθιμος.
ΜΟΡΦΩ= Και που ζούμε στον 21ο αιώνα τι, δηλαδή; Άλλαξε τίποτα; Μην είσαι χαζή. Άσε τα πτυχία και τις βλακείες, πήγαινε κάνε ανταύγειες τα μαλλάκια σου, φόρεσε κάνα ντεκολτεδάκι, κάνα τακουνάκι, ξέρεις. Αν δεν τυλίξεις τώρα κάνα κελεπούρι μετά θα ξεπέσεις στον κατιμά.
Τι ήταν να το ακούσω αυτό; Μου ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι, άρπαξα το παιδί απ΄ το χέρι και έτρεξα να ταμπουρωθώ στο δωμάτιό του. Έπρεπε να σώσω επειγόντως τον αυτοσεβασμό του από τη δηλητηριώδη γιαγιά.
ΜΟΡΦΩ= Τι έπαθες, καλέ, και κοκκίνισες έτσι; Πού το πας το παιδί;
ΕΓΩ= Αποφάσισα να το περιφρουρήσω, κυρία Μόρφω μου, γιατί δεν είναι παιδί. Είναι κορίτσι!
