Οι γνωστοί γκρινιάρηδες!
Ξεκινάνε τη ζωή τους από νωρίς ως γκρινιάρικα μωρά που πονάει η κοιλίτσα τους, ίσα ίσα για να τρέξει η μαμά με το μπαμπά να τα νταχντιρντίσει.
Τα μωρά, που μια γρατζουνιά τους είναι αρκετή να ξεσηκώσει μια γειτονιά, να σηκώσει τρία σούπερ πούμα και να αναγκάσει τον υπουργό Εσωτερικών να κηρύξει τη χώρα σε κατάσταση κόκκινου συναγερμού.
Εκείνη η τσιρίδα χωρίς δάκρυα.
Βέβαια, μόλις τραβήξουν την προσοχή ξεχνιούνται και οι πόνοι και τα αίματα.
Συνήθως εξελίσσονται στα παιδιά που χρησιμοποιούν το γοερό κλάμα για να αποφύγουν την κατσάδα της δασκάλας, την τιμωρία της μαμάς, οτιδήποτε μπορεί να τα ζορίσει.
Αν δεν συμβεί κάτι σοβαρό ώστε να ωριμάσουν, καταλήγουν drama queens και drama kings.
Γιατί ναι, υπάρχει και αρσενική βερσιόν και ίσως είναι και πιο ενοχλητική.
Είναι τα άτομα που θα δεις το όνομα τους στην αναγνώριση και αυθόρμητα θα αναρωτηθείς τι έγινε πάλι.
Είναι αυτοί που αρκετές φορές επέλεξες να μην τους σηκώσεις το τηλέφωνο, γιατί δεν είχες όρεξη για πρήξιμο.
Θα σε πάρουν οποιαδήποτε ώρα του εικοσιτετραώρου για να σου εξιστορήσουν με τρεμάμενη φωνή το κακό που τους βρήκε θεωρώντας δεδομένη τη διάθεση σου να ακούσεις το οτιδήποτε τραγικό τους βρήκε, πάλι!
Γιατί το δράμα τους, πάντα έχει προτεραιότητα ό,τι κι αν έχεις να κάνεις.
Θα αναρωτηθούν πολλές φορές "Γιατί σε μένα ρε π&*#%η μου!!", "Τι μαλακομαγνήτη έχω!", "Ποιος με μούντζωσε;".
Και εννοείται ότι τα προβλήματα τους χωράνε μόνο σε ένα απύθμενο πηγάδι απ' όπου τραβάνε με κλήρο τη "συντέλεια" που τους βρίσκει κάθε φορά.
Προβλήματα που ποικίλλουν.
Γκόμενος που δεν τους κάθεται, αφεντικά που τους κάνουν τη ζωή μαύρη, μάνα που θέλει κουφέτα και εγγονάκια, σπιτονοικοκυρά που θέλει τα νοίκια, κράτος που θέλει φόρους, ενώ προσθέτονται σε όλα αυτά οι ψυχοσωματικοί πόνοι στο στομάχι και οι ημικρανίες.
Λίστα ατέρμονη. Κάθε πρόβλημα σαν λερναία ύδρα γεννά περισσότερα προβλήματα, τα προβλήματα γεννάνε περισσότερη κλάψα και η κλάψα κάνει πλούσιες τις φαρμακευτικές, γιατί μετά από οποιαδήποτε συναναστροφή με τέτοιους ανθρώπους, δεν είναι αρκετή μια απλή δόση παυσίπονου.
Και τώρα, ελέω κρίσης... Πόση μιζέρια...Ειδικά όταν βλέπεις δυο μέτρα άντρες οικογενειάρχες να μιρλιάζουν για την οικονομική κατάσταση και τις πολιτικές ευθύνες, νιώθεις πως θες να ξεριζώσεις τα αυτιά σου.
Εννοείται βεβαίως πως κάθε συζήτηση αναφέρει μόνο τα προβλήματα και ούτε υπόνοια λύσης.
Γιατί αν επιλυθεί το θεματάκι του, με τι θα σου ζαλίζει τον έρωτα;
Πόσες φορές θες να του φωνάξεις ότι δεν σε νοιάζει! Να του πεις get a life!
Ότι δεν θες να ακούσεις γιατί είσαι θετικός άνθρωπος και προτιμάς να βρίσκεις λύσεις παρά να βουλιάζεις στον βούρκο της μιζέριας
Ότι δεν έχεις καμιά όρεξη να σου μαυρίζει την ψυχή!
Πόσο θα ήθελες να επαναλάβεις τη φράση από τον Χέρτσογκ του Σολ Μπέλοου "Μην κλαις, βλάκα, ζήσε ή πέθανε, αλλά μην δηλητηριαζεις τα πάντα".
