Μέσα στην κατάσταση – θέση, την οποία ονομάζουμε επίπεδο του ανθρώπου, ζούμε μία κατάσταση «παράνοιας», βλέποντας τις κοινωνίες των ανθρώπων... Πουθενά ελπίδα, πουθενά παρηγοριά…. Σε μια τέτοια φάση, (συνειδητοποίηση), διαπιστώνουμε, πως μόνη λύση αποτελεί για μας, η «στροφή» στον εαυτό μας.
Και πάμε, πάμε, πάμε, ο καθένας με την προσωπική του ιστορία επιλογών, ανθρώπων και καταστάσεων, και φτάνουμε τελικά σε μια στιγμή, που ενώ είμαστε πολύ πιο πέρα από εκεί που ξεκινήσαμε, (και βλέποντας γύρω μας και τους άλλους ανθρώπους, που παραμένουν εγκλωβισμένοι εκεί που ήμασταν εμείς κάποτε), παρ’ όλα αυτά, να νιώθουμε πως δεν ανήκουμε στην ανθρωπότητα ως αυτό που βλέπουμε, (συνειδησιακά), μα ούτε και αισθανόμαστε κάτοικοι ενός κάποιου, επόμενου βασιλείου. (Ζώντας ακόμα σε αυτόν τον κόσμο).
Είμαστε λοιπόν μετέωροι. Ανάμεσα στο ψέμα αυτού του κόσμου, και στην Αλήθεια, ενός άλλου κόσμου. Που ενώ την ζούμε εδώ, όλο το περιβάλλον τελικά είναι πράγματι εχθρικό απέναντι μας…. Γνωρίζουμε όμως καλά πως βαδίζουμε σωστά, αλλά αισθανόμαστε ταυτόχρονα, πως δεν είμαστε κάπου… Δεν είμαστε πουθενά.. Που ανήκουμε;
Αναρωτιόμαστε λοιπόν, γιατί έχουμε αυτή την ανάγκη «να ταυτοποιήσουμε» τον εαυτό μας; Όμως, διαπιστώνουμε, πως δεν υπάρχουν τα ανάλογα στοιχεία για να μπορέσει να γίνει αυτή η ταυτοποίηση, (ώστε να ησυχάσουμε επιτέλους). Υπάρχουν οι κάτω, (που δεν ανήκουμε πια εκεί), και υπάρχουν και οι πάνω, (που δεν φτάσαμε ακόμα).
Καλά όλα αυτά, αλλά τελικά, Εμείς, που είμαστε;
(Με την έννοια της θέσης μέσα μας,
κι όχι με την έννοια του «χώρου»).
Και η διαπίστωση; Η ζωή μας όλη, ένα συνεχόμενο κυνήγι…. Ένας αγώνας, και τίποτε άλλο. Ένα παίδεμα τελικά, με μία ώθηση μέσα μας,
Να γίνουμε κάτι. Να φτάσουμε κάπου…
Ε, λοιπόν, φτάνει! (Αυτό είναι που πρέπει να συνειδητοποιήσουμε).
Να πούμε μέσα μας, πως αυτό το κυνήγι, επιβάλλεται να πάψει να μας ορίζει. Αρκετά!!!
Να καταλάβουμε, πως ποτέ δεν χρειάζεται κάπου να πάμε, κάπου να φτάσουμε, κάτι να γίνουμε, κάτι να πετύχουμε… Είμαστε αυτό ακριβώς που Είμαστε! Ο καθένας μας. Με τα στραβά του, τα κουτσά του, τα όμορφα του, τις αδυναμίες και τα ταλέντα του. Αυτά καθ’ αυτά είναι που ήρθαμε να ζήσουμε! Και όχι να γίνουν το «μέσο» για να πετύχουμε, ή να κατορθώσουμε κάτι άλλο….
Το ότι ο Θεός έκανε (λέμε) τον καθένα όπως είναι, και είναι τέλειος, δεν αποτελεί ένα παραμυθάκι για μικρά παιδιά. Είναι μια τόσο αληθινή Πραγματικότητα, που εμείς οι ενήλικοι άνθρωποι, τρέμουμε να την πιστέψουμε. Ενώ αυτό ακριβώς πρέπει να κάνουμε…
Επειδή λοιπόν είμαστε τέλειοι, (έχοντας ο καθένας τα Ατομικά, Μοναδικά του χαρίσματα), γι’ αυτό ακριβώς,
Πρέπει να πάψουμε να ταυτοποιούμε τον εαυτό μας!
Γιατί ότι χαρακτηριστικά του δώσουμε, θα είναι αυτά που έχουμε απλά διαπιστώσει ότι έχουμε, και όχι όλα όσα βρίσκονται τελικά μέσα μας, με τα οποία η ίδια η φύση μας έχει προικίσει…
Αρνούμαστε δηλαδή τι; Να δεχτούμε το να μας παίζει ο Νους μας όλα αυτά τα «θανάσιμα» παιχνίδια. Και λέω θανάσιμα, γιατί οδηγούν καθημερινά στους χιλιάδες θανάτους και πόνους που βιώνουμε, και που πολλές φορές, οδηγούν ακόμα και στο να φύγουμε εντελώς από αυτό το πεδίο μόνοι, πονεμένοι, απογοητευμένοι…
Γιατί να πάψουμε να δεχόμαστε όλα αυτά τα παιχνίδια του Νου;
Γιατί κάθε φορά που βρίσκουμε πως κάτι μπορούμε να το κάνουμε καλά, πως μπορούμε πράγματι να το καταφέρουμε, μας κάνει να βρισκόμαστε στα ουράνια, και κάθε φορά που κάτι δεν ταιριάζει με ότι νιώθουμε οι ίδιοι μέσα μας, ή «δεν το έχουμε», ενώ βλέπουμε πως το έχουν κάποιοι άλλοι, κατρακυλάμε στην κόλαση….
Εμείς όμως τελικά; Που είμαστε Εμείς σε όλο αυτό, όταν συμβαίνει; Που είμαστε σε αυτά τα παιχνίδια του Νου;
Γιατί παιχνίδια του Νου, δεν είναι μόνο το να μας παρασέρνουν οι ανεξέλεγκτες σκέψεις, και άσχετες πολλές φορές μεταξύ τους, (ο λεγόμενος εσωτερικός Διάλογος). Είναι και όλες οι καθοριζόμενες απόψεις περί χτισίματος της συνείδησης μας, καθώς και ο παρασυρμός μας σε γενικότητες. Όπως οι καταστάσεις που πλέκουν σιγά-σιγά, χρόνο το χρόνο, περίτεχνα και επιδέξια, όλες αυτές τις φυλακές, στις οποίες ζούμε μέσα, χαρακτηρίζοντας τες, ζωή μας….
Γιατί, μια και η οποιαδήποτε κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε, (ακόμα και ανώτερη υποτίθεται να είναι), όταν της προσδίδουμε συγκεκριμένα χαρακτηριστικά , τότε είναι κι αυτή μια φυλακή... Γιατί αυτά τα συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, αυτόματα αποκλείουν όλα τα άλλα, τα οποία γίνονται αυτόματα ξένα για μας και μακρινά...
Επίσης, αφού τα χαρακτηριστικά αυτά είναι συγκεκριμένα, σημαίνει πως εμείς οι ίδιοι γινόμαστε συγκεκριμένοι, και άρα εντασσόμαστε, μέσα σε έναν ακόμα περιορισμό. Φαντάζει όμορφο για να κομπάζουμε γι’ αυτό, μα δεν παύει να είναι περιορισμός.
Αυτά όλα είναι τα παιχνίδια του Νου…. Μπορεί να μην αφορούν χαμηλής στάθμης περιορισμένες σκέψεις, αλλά και πάλι, είναι Νους…. Πιο λεπτής υφής παιχνίδια μεν, αλλά που μας εμποδίζουν, παρά μας βοηθούν στο να είμαστε Ελεύθεροι….
Γιατί, το δίχτυ της σκέψης, μας εγκλωβίζει στα χαμηλά επίπεδα, (με τον φόβο της καθημερινότητας, τις υποχρεώσεις κλπ, με τη δικαιολογία της λειτουργία της καθημερινής ζωής), αλλά επίσης, κατά τον αυτό τρόπο, μας εγκλωβίζει «εξίσου», στα ανώτερα του παιχνίδια όμως πλέον… Αλλά πάλι είναι ο Νους….
Κι αυτά λοιπόν ακόμα είναι που πρέπει να σταματήσουν. Από ποιον; Από εμάς….. Και για να σταματήσουν, πρέπει κατ’ αρχήν να δούμε όλο αυτό που κάνει ο Νους μας για να μπορέσουμε να το αρνηθούμε. Να πάψουμε επιτέλους να συμμετέχουμε σε όλο αυτό το παιχνίδι του… Γιατί ενώ είναι φορέας μας, (εργαλείο), έχει φτάσει να είναι αυτός, που οδηγεί τα βήματα μας στη ζωή.
Και τι γίνεται; Για άλλη μια φορά να βρεθούμε σε μηδενική βάση. Ναι, μηδενική!
Γιατί κάθε στιγμή που κατακτάμε ένα επίπεδο, και βρισκόμενοι στο επόμενο, νομίζουμε πως κάπου έχουμε φτάσει, μέχρι, να αντιληφθούμε πως χρειάζεται κι άλλο να συνεχίσουμε. Μα για το άγνωστο που μας περιμένει, δεν έχουμε καμία ένδειξη. Οπότε, με βάση το μηδέν είναι που συνεχίζουμε. (Αλλιώς μένουμε στάσιμοι).
Σε κάθε μηδενική βάση όμως μέχρι τώρα, δεν κάναμε τίποτε άλλο, από το να οδηγηθούμε τελικά εδώ…. Και το εδώ, προϋποθέτει ότι όλες τις Νοητικές καταχωρήσεις είναι που πρέπει να υπερνικήσουμε, για να είμαστε Πραγματικά πέραν... Που ενώ δεν θα έχουμε πάει πουθενά, Είμαστε πάντα εκεί... Μόνο που τώρα, ήρθε ο καιρός, όχι μόνο να το πιστέψουμε, όχι μόνο να το συνειδητοποιήσουμε, αλλά και να το ζήσουμε.
Το μυαλό, όπως και η πολυπλοκότητα στη ζωή μας, μας έχει κάνει να πιστέψουμε πως χρειάζονται διεργασίες, καταστάσεις, κλιμακωτές κατανοήσεις, οδηγίες, θέματα, κλπ, ενώ τίποτα από όλα αυτά δεν ισχύει. Απλά κάθε φορά, (κι εκεί έγκειται η ουσία), κατακτάμε ένα επίπεδο, με την έννοια ότι απεγκλωβιζόμαστε από κάποιες αλυσίδες μας. Μετά κι άλλες, μετά κι άλλες. Όλο όμως το «κόσμημα» φεύγει, μόνο αν πάψει ΕΝΤΕΛΩΣ Ο ΝΟΥΣ. (Άσχετα αν αργότερα είναι για να χρησιμοποιείται).
Τι σημαίνει αυτό πρακτικά;
Ότι
Δεν γνωρίζουμε απολύτως τίποτα!
Απολύτως τίποτα!
Και πως τα πάντα κάθε μέρα, μας είναι εντελώς άγνωστα!!! Τότε, ενώ έχουμε μνήμη, δεν έχουμε παρελθόν. Με την έννοια, πως έχουμε μεν ζήσει στο παρελθόν όσα ζήσαμε, (όσων αφορούν το να ξέρουμε να κινηθούμε μέσω της πείρας μας σε αυτόν τον κόσμο για να λειτουργούμε), αλλά δεν «μεταφέρουμε όλη μας την ύπαρξη στο εκεί», (δεν φέρνουμε δηλαδή το παρελθόν μας μαζί μας εδώ, τώρα), αλλά ούτε και πηγαίνουμε στο άγνωστο μέλλον μας, (ή το φέρνουμε τώρα, εδώ μπροστά μας), προσδιορίζοντας το νομίζοντας….
Είμαστε Εδώ! Κι αυτή είναι η ουσία!
Και αφήνουμε, (μη γνωρίζοντες τίποτα), την ίδια τη ζωή να μας δείξει τα πρωτοαναγνωριζόμενα από μας κάθε φορά θαύματα της. Με τα δικά της βήματα να οδηγούμαστε. Στην κάθε στιγμή, στη κάθε μας ανάσα…
Χωρίς χαρακτηριστικά, χωρίς στόχους, χωρίς τίποτα από όλα αυτά... Γιατί μοναδικός Πραγματικός Στόχος, είναι η ίδια η ζωή στο ξεδίπλωμα της, και περιλαμβάνοντας μέσα της κι εμάς, (που είμαστε και υπάρχουμε εδώ), είναι που εκτελεί το Έργο της.
Γιατί την κάθε πρόοδο μας τελικά, (με την έννοια των εσωτερικών μας επιτεύξεων, που αφορούν τη Συνειδησιακή μας Εξέλιξη), δεν την οριοθετούμε εμείς, δημιουργώντας νοητικές επεξηγήσεις γ’ αυτήν, ούτε με το να προσπαθούμε να πείσουμε τους άλλους για τα χαρακτηριστικά της, ώστε να πειστούμε και οι ίδιοι. Η ίδια η πορεία μας στην κάθε στιγμή είναι που την χτίζει, και καμιά (Νοητική) εικόνα δεν μπορεί να προσδώσει την Αλήθεια γι’ αυτήν, ούτε και ποτέ, κανείς άλλος άνθρωπος.
Γι’ αυτό μας είναι αδύνατο να αντιληφθούμε το επίπεδο στο οποίο βρισκόμαστε. Γιατί όταν το κάνουμε, με ποια κριτήρια το κάνουμε; Πάντα, με τα κριτήρια συγκρίσεων μας σε σχέση με τους άλλους ανθρώπους που γνωρίζουμε, ή, με τα χαρακτηριστικά ανθρώπων που μας έγιναν γνωστά από βιβλία που διαβάσαμε. Άκαιρη όμως και άχρηστη αυτή μας η σύγκριση, μια και όπως ειπώθηκε, ο καθένας μας είναι Μοναδικός!
Οπότε, η μόνη σύγκριση που θα μπορούσε να μας φανεί χρήσιμη, (κι αυτή πάλι υπό προϋποθέσεις), αφορά, το πώς ήμασταν αισθανόμενοι παλαιότερα, με το πώς νιώθουμε σήμερα. Αν η σύγκριση αυτή μας φέρνει πλούτο, τότε βαδίζουμε σαφώς ορθά. Αν όχι, μάλλον ακόμα δεν έχουμε ξεκινήσει κανένα εσωτερικό, Πραγματικό ταξίδι και απλά παίζουμε….
Γιατί, είμαστε Μοναδικοί και Ολοκληρωμένοι. Αυτό σημαίνει, πως κανένας δεν συγκρίνεται μαζί μας, ούτε και εμείς, είναι ποτέ δυνατόν να συγκριθούμε με κανέναν άλλον. Όλα αυτά, έχουν να κάνουν λοιπόν με συγκρίσεις και πρότυπα γενικότερα, δημιουργημένα από τις παραδόσεις και τις κοινωνίες. Κι αυτό, γιατί θέλουν όλοι να είμαστε ίδιοι (ή, να μας κάνουν ίδιους). Γιατί μόνο τότε θα πιστεύουμε ότι είμαστε και ίδιοι, και έτσι χειριζόμενοι πιο εύκολα, όπως ακριβώς και το κάνουν…. Γιατί το επιτρέπουμε; Να πως από Άτομα, γινόμαστε κοπάδι…
Η Μοναδικότητα του καθένα μας όμως, εμφανίζεται στα μάτια μας, (και βιώνεται), όταν δεν βρισκόμαστε στις συγκρίσεις. Συγκρίσεις που η πηγή τους βρίσκεται έξω από τον εαυτό μας. (Στους άλλους, στα δεδομένα της κοινωνίας, στα πρότυπα…..) Πόσο τραγικά τα λάθη μας…
Όμως, όλα κάποια στιγμή αποκαλύπτονται…. Πότε;Όταν ακούμε κάποια στιγμή, την μέσα μας Πηγή, και την ακολουθούμε. Τότε βαδίζουμε σωστά, κάνοντας ήρεμα, αβίαστα, αυτό που ήρθαμε ο καθένας μας να κάνει εδώ…
Χρειάζεται λοιπόν, να αντιλαμβανόμαστε πότε το μυαλό (ο Νους μας), μας δουλεύει… Εκτός αν νομίζουμε ακόμα πως είμαστε το μυαλό μας, οπότε καλά θα κάνουμε να το διαπιστώσουμε κάποια στιγμή σύντομα, αν δεν θέλουμε να παραμείνουμε φυλακισμένοι, νομίζοντας πως αυτό που ζούμε είναι ελευθερία, και πως για τα πάντα απλά, φταίνε όλοι οι άλλοι….
Είναι τόσο μα τόσο δύσκολο να στραφεί ο Άνθρωπος στον εαυτό του με όλη αυτή τη «μάχη» που αντιμετωπίζει, όχι μόνο από όλο το ανθρώπινο σύστημα των κοινωνιών, όχι μόνο από το περιβάλλον των ανθρώπων γύρω του, αλλά και από τους ίδιους τους φορείς του, που κι αυτοί, έχουν συνηθίσει «δυστυχώς» να στρέφονται εναντίον του….
Γιατί άντε: Το περιβάλλον των ανθρώπων και της κοινωνίας όταν κλείνουμε την πόρτα του σπιτιού μας το αφήνουμε έξω. Τα αποτελέσματα του όμως σε μας, όπως και τους φορείς μας με τους οποίους ζούμε όλο το εικοσιτετράωρο, δεν είναι δυνατόν να τους κλείσουμε με μια πόρτα στα μούτρα έξω και να ξεμπερδέψουμε….
Εκεί είναι που χρειάζεται να αντιληφτούμε ότι δεν είμαστε εμείς οι φορείς μας. Ούτε το σώμα μας το υλικό είμαστε, ούτε τα συναισθήματα μας είμαστε, ούτε και οι σκέψεις μας είμαστε. Πρέπει λοιπόν, όταν μας παρουσιάζουν τις ορέξεις τους επηρεαζόμενα από το εξωτερικό περιβάλλον, Εμείς, να βλέπουμε το τι θέση παίρνουμε ως προς αυτά.
Διότι, (κι αυτό είναι το τραγικό), επειδή οι φορείς μας είναι μαζί μας (και τους βλέπουμε να λειτουργούν όπου κι αν πάμε, ότι κι αν κάνουμε), νομίζουμε, πως εμείς είναι που πράττουμε. Λάθος! Οι φορείς μας πράττουν, έχοντας πάρει προ πολλού την Εξουσία από τα χέρια μας. Εμείς, σαν Εμείς, δεν είμαστε πουθενά.
Γι’ αυτό δεν αισθανόμαστε ολοκληρωμένοι. Διασπασμένοι, και διαχωρισμένοι είμαστε, όταν κάθε φορέας μας κάνει τα δικά του. Και το μόνο που γίνεται, είναι ότι απλά «μας κουβαλά» μαζί του στα τερτίπια του…. Χρειάζεται λοιπόν να ενωθούμε πρώτα με τους φορείς μας, για να στρέψουμε κατόπιν την προσοχή και προς τους άλλους ανθρώπους, στο περιβάλλον, και μετά στην κοινωνία, για να ενωθούμε και «με τους πιο έξω από εμάς». Γιατί και οι φορείς μας, μη θαρρούμε πως είναι μέσα μας. Κι αυτοί ακόμα, βρίσκονται έξω από εμάς, εξαιτίας του τρόπου που λειτουργούμε…
Η Ηρεμία του Σώματος,
η Ισορροπία των Συναισθημάτων,
και η Ησυχία (Σιωπή) του Νου,
είναι ικανά να μας φέρουν την Ελευθερία, και τη μόνη ζωή που μας αξίζει. Τίποτε από αυτά που απλά μόνο νομίζουμε….
Αυτός είναι ο μόνος Αγώνας!
Ένας Αγώνας όμως, μη Αγώνας!
Γιατί ενώ από την όψη του Ανθρώπου η Ηρεμία του Σώματος, η Ισορροπία των Συναισθημάτων, και η Ησυχία (Σιωπή) του Νου είναι επιτεύξεις, από την όψη της Ύπαρξης του, είναι απλά η φυσιολογική κατάσταση του Είναι του.
