Μέρος Πρώτο
Υπάρχει στη μέση ένα συμβόλαιο. Περί αυτού δεν υπάρχει αμφιβολία. Υπάρχει από τη πρώτη στιγμή της γνωριμίας. Άφατο. Υπάρχει χωμένο βαθιά στο μυαλό του καθενός μας ακόμα και εάν δεν το συνειδητοποιούμε.
Σε γνωρίζω, μου αρέσεις, ελπίζω να δεχθείς να με εξυπηρετείς όπως άλλωστε και εγώ ελπίζω να δεχθώ-καταφέρω να εξυπηρετώ εσένα.
Δεν ξέρω εάν η λέξη ‘’εξυπηρέτηση’’ είναι εκείνη που θα κάνει πολλούς να διαφωνήσουν ενοχλούμενοι ή ο πεζός τρόπος προσέγγισης του θέματος ευθύς εξ΄αρχής.
Για την πρώτη περίπτωση θα ήμουν πρόθυμος να αντικαταστήσω το λήμμα ‘’εξυπηρέτηση’’ με το άλλο το περισσότερο αποδεκτό ‘’κάλυψη’’. Στο να καλύπτει δηλαδή κανείς τις ανάγκες του άλλου στον γάμο ή στην σχέση η οποία κάλυψη μάλλον είναι σκοπός, αποτέλεσμα (αγαστής συνεργασίας-συμπόρευσης), στόχος ευκλεής.
Για τον δεύτερο θα εμμείνω, μια και είμαστε μεγάλοι και άρα θεωρώ ότι μπορούμε να δούμε το θέμα πέρα από στρογγυλεύσεις, ωραιοποιήσεις, και όμορφες ρομαντικές διαθέσεις.
Στην πρώτη περίπτωση, παίζουμε με τις λέξεις όπως θα έχετε καταλάβει την ώρα που η ουσία είναι αλλού και όχι στο εάν εξυπηρετώ ή καλύπτω (με διάθεση εξαιρετική ή όχι, αν και πολλά θα μπορούσε να σημαίνει...)
Στη δεύτερη, αποζητούμε το ακέραιο νόημα της σχέσης-σύμβασης.
· Νοιώθω ότι είμαι κάποιος/α στα μάτια σου.
· Αρέσκομαι στον τρόπο με κοιτάς-αποδέχεσαι.
· Από εσένα παίρνω τον εαυτό που θα ήθελα να έχω.
· Προτίθεμαι να δημιουργώ τις προϋποθέσεις εκείνες ώστε να συνεχίσεις να μου δίνεις.
(ο κατάλογος θα μπορούσε να είναι μακρύς και ίσως πονετικός)
Θα ήθελα να επισημάνω (το έχω αναφέρει σε προηγούμενα άρθρα μου) ότι δεν υπάρχει πιο εγωιστικό πράγμα από τον έρωτα (διότι δεν ερωτευόμαστε το αντικείμενο του πόθου μας, αλλά το εαυτό μας τον ίδιο, στο πρόσωπο του άλλου. Θα το αναλύσουμε σε επόμενο άρθρο) και αυτό το λέω ώστε να μην εκπλήσσεστε με το πρώτο πρόσωπο που χρησιμοποιώ και με τις βολές οι οποίες στοχεύουν πρωτίστως σε εμάς και όχι στον σύντροφο.
Καταλαβαίνω ότι έχουμε ξεκινήσει κάπως περίεργα, όμως το μέγα ζητούμενο είναι η κατάληξη, ομοίως και η διαδρομή, ασχέτως του σημείου εκκίνησης.
Ο έρωτας λοιπόν για να επανέλθουμε, ασφαλώς και ενέχεται. Ασφαλώς και με την πλέον δυναμική του παρουσία. Δεν θα ήταν δυνατόν να παραβλέψουμε την αφετηρία όλων σχεδόν των σχέσεων, μα αυτός όμως κρατάει δύο με τρία χρόνια… (!) Οι ειδικοί το λένε και όχι εγώ. Συμφωνώ ότι αφήνει (σε πάρα πολλές περιπτώσεις) υπέροχα υπόλοιπα (αγάπες, εκτιμήσεις, σεβασμούς και πλείστα άλλα) όλα υπέροχα, αλλά έρωτας κατόπιν αυτού του ιδίου ...δεν υπάρχει! Αργότερα θα δώσουμε και τον ορισμό του ώστε να μπορούμε να συνεννοούμεθα έχοντας όμοια βάση.
Καλούμεθα λοιπόν σε συμπόρευση, με όλα τα άξια υπόλοιπα, μέσα σε μία σχέση στην οποία και έχουμε επενδύσει (χρόνο, ελπίδες, συναισθήματα) χωρίς την έλξη της πρώτης επαφής. Δίχως το πάθος εκείνο που μας έκανε σχεδόν τυφλούς. Το πράγμα δυσκολεύει.
Η λογική της καθημερινής πρακτικής, μας έχει προσγειώσει και βρίσκουμε χαρές μέσα από ήρεμες καταστάσεις με φίλους, με παρέες και ως ζευγάρι (βεβαίως) πολλές φορές, αλλά πάντα με το μυαλό στο έδαφος και τη σύνεση παρά πόδας (αν όχι την ίδια στιγμή της χαράς, οπωσδήποτε την αμέσως επόμενη. Οι υποχρεώσεις πολλές ή λίγες δεν σταματούν.)
· Και μέσα και έξω από το γάμο (για τη δεύτερη περίπτωση το επιχείρημα επιτείνει την ισχύ του)
Μέσα από τη λογικοποίηση λοιπόν της συμβίωσης, επέρχεται αναμφίβολα και η κριτική. Πράγματα και θέματα τα οποία πίσω από αδιάφανο γυαλί του έρωτα δεν φαινόταν, τώρα ως δια μαγείας το τζάμι έπαψε να είναι γαλακτερό και φανερώνει. Φανερώνει και την …ακαταστασία των ρούχων (πεζό παράδειγμα) αλλά και την προσπάθεια καταμερισμού (δικαίως) των αναλογούντων ευθυνών.
Η περίοδος χάριτος δείχνει να έχει παρέλθει και μέσα από την κατανόηση (στις καλές περιπτώσεις) χρεώνονται οι υπεύθυνοι τις ευθύνες τους. Ως είθισται και αρμόζει.
Η ξεγνοιασιά δείχνει απούσα διότι υπάρχουν θέματα που πρέπει να λυθούν και για λυθούν απαιτείται κόπος, σκέψη, ξεβόλεμα την ώρα που το κόκκινο της επιθυμίας, το ακραίο συναισθήματος που έκανε τη διαφορά, απαλύνεται. Γίνεται κάπως πιο άτονο. Ξενερώνει…
Δεν υπάρχει κάτι το μεμπτό σε όλα αυτά. Δεν μπορεί να κατηγορηθεί η φύση για οτιδήποτε, μια και για όλα είμαστε υπεύθυνοι εμείς και ως ζευγάρι και κατά μόνας, για το σύνολο ακόμα και των ψυχολογικών μεταπτώσεων οι οποίες ακολουθούν ως επακόλουθα φυσικά την πορεία της σχέσης μας.
· Γάμος-σχέση δίχως έστω και ελάχιστη φθορά δεν υφίσταται. Νόμος
· Γάμος σχέση με λιγότερη φθορά, ναι.
Το μείζων θέμα λοιπόν είναι το πώς θα καταφέρουμε να επιζήσουμε των δεινών που μας επιφυλάσσει η διαρκής συμβίωση. Να καταφέρουμε να δούμε με ποιους τρόπους μπορούμε να αποφύγουμε τη βουτιά στο τέλμα, το οποίο με την πάροδο του χρόνου θα σημάνει το ουσιαστικό τέλος της σχέσης (δυό άνθρωποι που μένουν κάτω από τη ίδια στέγη δεν είναι απαραίτητα και σύντροφοι, ούτε με την ουσιαστική έννοια του όρου, αλλά ούτε και με την πραγματική (συν+τροφός) μια και συνήθως τρώνε χωριστά (και αυτό επίσης λέει πολλά).
Οι τρόποι λοιπόν επίτευξης του σκοπού συνοψίζονται στην επιθυμία. Στη διατήρηση της έλξης η οποία είναι και η πρώτη αποσκιρτούσα της συμβίωσης.
Το δεδομένο, καθιστά εφικτά πάντα τα ζητούμενα τα οποία με τη σειρά τους απολύουν την αίγλη τους…
Συνηθίζουμε (δυστυχώς). Θα δούμε τι μπορούμε να κάνουμε...
Μέρος Δεύτερο
Πριν λοιπόν φτάσει η ώρα εκείνη η οποία από πολλούς μπορεί να χαρακτηρισθεί ανεπίστρεπτη ή για κάποιους άλλους περισσότερο αισιόδο-ξους δυσκόλως αναστρέψιμη, προσέχουμε.
Προσέχουμε για να έχουμε…
Να έχουμε τη δυνατότητα των ελιγμών εκείνων οι οποίοι θα μας δίνουν το δικαίωμα επιλογής της επανεκκίνησης του παιχνιδιού.
Προχωρήσαμε αρκετά, ας γυρίσουμε λίγο προς τα πίσω...
Το μυστήριο του γάμου μας έχει ήδη την ικανότητα να μετράει πέντε, δέκα ή και περισσότερα χρόνια (Μην παραξενεύεστε. Όλο και περισσότερα ζευγάρια ονομάζουν τις βλάβες τις σχέσης τους ανήκεστες και μετά την εικοσαετία). Ενδεχομένως ομοίως και της σχέσης.
Οι ματιές και των δύο έχουν αλλάξει, οι περισσότερες κινήσεις έχουν συμβεί και λίγο έως πολύ η σχέση-γάμος βαδίζει από μόνη της μέσα στη συνήθεια και την καθημερινή ελάχιστη εναλλαγή εικόνων.
Πριν αρχίσουν οι χρεώσεις, πριν ξεκινήσουν οι εκατέρωθεν βολές για την υπαιτιότητα του ενός ή του άλλου για το ποιος έχει το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης, καλό θα ήταν να αναρωτηθεί ο καθένας μονάχος του, εάν και εφ’ όσον είναι διατεθιμένος να κάνει όχι μία (γιατί ποτέ δεν φτάνει) αλλά πολλές περισσότερες προσπάθειες προκειμένου να ισορροπήσει αρχικά τη σχέση του και κατόπιν να την διασώσει.
Το πρώτο επόμενο σημείο που εμφανίζεται να πάσχει των προστριβών είναι εκείνο το σεξουαλικό. Και είναι απολύτως φυσικό διότι προκειμένου να υπάρξει με τρόπο αποδεκτό, χρειάζεται μία εκ των προτέρων αμοιβαία αποδοχή.
‘’Είμαι κάποιος για σένα. Με θαυμάζεις τουλάχιστον σε αυτό το σημείο. Γνωρίζω ότι περνάς καλά μαζί μου και απολαμβάνω αυτή σου την αποδοχή. Καμαρώνω αυτή την ικανότητά μου. Έχω πολλούς λόγους να συνεχίσω να βρίσκομαι μαζί σου’’
Κατά την προσωπική μου άποψη είναι ίσως το πρώτο και σημαντικότερο κομμάτι της σχέσης που πρέπει να διαφυλαχθεί ακόμα και στις περιόδους του μεγάλου πολέμου. Ακόμα και όταν τα μαχαίρια ακονίζονται και χρησιμοποιούνται. Ακόμα και τότε, είναι πάρα πολύ σημαντικό το συγκεκριμένο θέμα να μένει έξω από τη διαμάχη.
Ο λόγος είναι γιατί το σεξ ήταν ανέκαθεν η μόνη ισχυρή γέφυρα που κατάφερνε να ενώνει διαχρονικά το ζευγάρι έστω και για λίγο (μετά τα παιδιά ενδεχομένως).
Επάνω στον τομέα αυτό, μπορεί να οικοδομηθεί η νέα προσπάθεια επιβίωσης της σχέσης-γάμου, μια και απαιτείται (για το -καλό- σεξ) σύμπνοια, αγαστή συνεργασία και προσέγγιση. Και πολλή προσπάθεια βεβαίως, καμία αντίρρηση.
Το αποτέλεσμα όμως δικαιώνει γιατί οι συντελεστές πλησιάζουν, αγκαλιάζονται, ανασαίνονται.
Οι χρεώσεις λοιπόν και οι ευθείες βολές στο συγκεκριμένο τομέα, κάλλιστα και πάρα πολύ ορθά, μπορούν να θεωρηθούν ως απαγορευμένες. Θα μπορούσαν ακόμα να αποκτήσουν και την ταμπέλα της αήθους επίθεσης, μια και το θέμα είναι ιδιαιτέρως λεπτό για τον καθένα. Είναι πρώτα από όλα θέμα πολιτισμού, καθώς κάλλιστα ο ένας εκ των δύο θα μπορούσε να έχει εμφανές σωματικό ή ψυχολογικό πρόβλημα.
Σε ποια γυναίκα για παράδειγμα θα μπορούσε κάποιος να πει: ''είσαι άσχημη, δεν μου αρέσεις'' και να έχει, έστω και μετά από καιρό, την απαίτηση η γυναίκα αυτή να νιώσει όμορφη και ακομπλεξάριστη δίπλα του; Η απάντηση είναι ποτέ.
Θα σέρνει την κουβέντα αυτή σαν καρότσι, σαν ουρά, μαζί της κάθε φορά που θα τον βλέπει.
Κρατώντας λοιπόν τον τομέα αυτόν στο απυρόβλητο, αφήνουμε μια γέφυρα ανοιχτή.
Ποτέ δεν χρειάζεται κάποιος να γίνει τραχύς ακόμα και σε δεδομένο διαζύγιο. Είναι όπως είπαμε θέμα πολιτισμού.
Μετά λοιπόν από την εκατέρωθεν καταφατική απάντηση στο ερώτημα ‘’Θέλω να σώσω την σχέση-γάμο μου’’ μπορούν να χρησιμοποιηθούν ένα σωρό θεμιτές κινήσεις οι οποίες μπορούν να βοηθήσουν.
Κακά τα ψέματα τα περισσότερα καλά ξεκινούν στο ζευγάρι από το σεξ.
Σε μία σχέση όταν δεν υπάρχει η σωματική επαφή ή έστω συμβαίνει αλλά είναι ψυχρή, ομοιάζοντας με υποχρέωση για την γυναίκα και ανάγκη για τον άντρα, τότε επί της ουσίας δεν υφίσταται σχέση. Απλά δεν υφίσταται. Υπάρχει μονάχα κοροϊδία, φόβος, δειλία, βόλεψη, ανικανότητα διαχείρισης μια περίπλοκης κατάστασης, δυσκολία εύρεσης άλλου προσώπου, παιδιά σε δύσκολη ηλικία, γονείς, οικονομικά θέματα και δυο χιλιάδες άλλα ζητήματα. Σχέση όμως με την πλούσια έννοια του όρου, όχι!
Στο δια ταύτα λοιπόν, οι κινήσεις που μπορούν να γίνουν.
Ας ξεκινήσουμε από τις πιο εύκολες που αφορούν περισσότερο τις γυναίκες μια και είναι το ωραιότερο κομμάτι της ζωής των ανδρών... Οι αιτίες των καλών και των κακών του. (με την ωραιότερη των εννοιών)
Αλλαγή εμφάνισης. Χρώμα μαλλιών, μήκος, ρούχα, εσώρουχα.
Τα θέλουμε πρόστυχα*. Θα φοβηθούμε τις λέξεις; Αλίμονο, δεν θα καταφέρναμε ούτε να ξεκινήσουμε. Σκοπός του άρθρου δεν είναι να πούμε εκείνα που ξέρετε και που έχουν ειπωθεί αλλά εκείνα που ενδεχομένως δεν φαντάζεστε... Στις επόμενες συνέχειες θα δείτε ότι επί της ουσίας δεν υπάρχουν όρια αρκεί να το θέλουν τουλάχιστον δύο... Το ίδιο ισχύει και στις ομαδικές συνευρέσεις. Στις παρτούζες... Μην τρομάζετε απλή αναφορά έγινε, θα ήταν όμως κρίμα να ντρεπόμαστε να αναφέρουμε τα γεγονότα.
Συνεχίζοντας λέω ότι,
Χρειάζεται μια νέα εικόνα (στα μάτια και του άλλου και του εαυτού μας) καθώς προσφέρει στο ζευγάρι ένα διαφορετικό είδος φαντασίωσης. Η ιδέα στον άντρα, ότι γυναίκα του, αρέσει, του δημιουργεί συνειρμούς οι οποίοι μόνο καλό μπορούν να κάνουν (εκτός των περιπτώσεων παθολογικής ζήλιας). Πάντα στο κάθε παράδειγμα θα παίρνουμε τον μέσο όρο εκτός από τα παραδείγματα εκείνα όπου θα γίνει ιδιαίτερη μνεία. Θα υπάρξουν και τέτοια για τους περισσότερο μυημένους)
Η αίσθηση, ο φόβος της απώλειας λοιπόν, συνδράμει στην έξαρση του πάθους. Και στα δύο φύλα. Η άδολη (αρχικά για τους αμύητους) συναναστροφή του/της συντρόφου σε μία γιορτή για παράδειγμα με τους φίλους των φίλων, δεν θα μπορούσε παρά λειτουργήσει ως καταλύτης για το επερχόμενο βράδυ. Οι ματιές των άλλων, εγείρουν διάθεση προστασίας του ήδη κεκτημένου, ανεβάζοντας τη λίμπιντο του αρσενικού και του θηλυκού βεβαίως, καθώς απολαμβάνει τη διεκδίκηση-αποδοχή του.
Κανείς εκ των δύο δεν θα πρέπει να θεωρείται δεδομένος. Το μέγα διαχρονικό σφάλμα των ζευγαριών. Η έλλειψη της μαγείας, η απώλεια του αμφίβολου. Η σιγουριά που γίνεται παγίδα. Ο άντρας παύει να είναι διεκδικητής. Χάνει τον ρόλο του -για αυτά θα μιλήσουμε σε επόμενο άρθρο-.
Προϋπόθεση βεβαίως (όπως προηγουμένως είπαμε) οι γέφυρες σεξουαλικής προσέγγισης, να έχουν παραμείνει ανοιχτές. Τα προβλήματα να θεωρηθούν ως κακό-ατυχές διάλειμμα, ήδη ξεπερασμένο ή μία σελίδα η οποία προς το παρόν έχει γυρίσει. Η επιθυμία της νέας αρχής να είναι γεγονός, διότι σε άλλη περίπτωση δεν θα μιλάμε ούτε καν για διάθεση επανασύνδεσης.
Η έξοδος από το σπίτι είναι επίσης σημαντική, όπως και η διοργάνωση κάποιας βραδιάς συνεστίασης με φίλους. Με καλεσμένους σε περίπτωση διαφωνίας μια του ενός και μια του άλλου ή και συγχρόνως των δύο, εφ’ όσον ταιριάζουν τα χνώτα των καλεσμένων, που λένε.
Το ζευγάρι χρειάζεται να μοιράσει τον χρόνο του με άλλους ανθρώπους. Σχεδόν επιβάλλεται, ώστε να δημιουργηθούν νέες παραστάσεις και να προκύψουν νέα θέματα προς συζήτηση. Όλα σημαντικά, μιά και η ήπια αφωνία μεταξύ δύο ανθρώπων κατατρώγει τα θεμέλια, χειρότερα από τους καυγάδες.
Η αμέτοχη …συμμετοχή στη σχέση, συνιστά νόσο.
Προγραμματισμός λοιπόν.
Επεξεργασία του πού, του πώς και του πότε. Υπάρχει η δυνατότητα; Φεύγουμε για ένα διήμερο ταξίδι σε καλό ξενοδοχείο, αλλά με νέους όρους. Το παιχνίδι έχει αλλάξει.
Ο ένας εκ των δύο κλείνει δωμάτιο και κανονίζει το πρόγραμμα, ο δε άλλος, οφείλει να τον εκπλήξει…
Δεν υπάρχουν χρήματα; Κανονίζουμε με τον σύντροφό μας ένα ραντεβού. Κάπου για φαγητό, για χορό ή έστω για ένα ποτό. Ο κάθε ένας φεύγει ξεχωριστά, ώστε να αναζητήσει να ψάξει να βρει το χαμένο του μισό με τη νέα εμφάνιση. Να το πλησιάσει με τρόπο διαφορετικό και να προσπαθήσει να το κατακτήσει ξανά...
Χρειάζεται πάνω από όλα ανοιχτό μυαλό. Θα μιλήσουμε για τα ενδεχόμενα τα μη τετριμμένα στο επόμενο…
*Στο μέτρο που το σώμα το επιτρέπει. Επιθυμούμε το μέγιστο αισθητικά καλό αποτέλεσμα. Οι γυναίκες σε αυτό τον τομέα μπορούν εμπιστεύονται τα μάτια του άντρα, άλλωστε για αυτά ντύνονται και σε αυτά θέλουν να αρέσουν.
