Όταν τα δεδομένα γίνονται ζητούμενα...
Εδώ είναι το δύσκολο. Ένα άτομο που βρισκόταν στη ζωή σου καθημερινά και νοιαζόσουν για αυτό κι αυτό για εσένα ξαφνικά να «φεύγει». Δεν θέλω να συγκεκριμενοποιήσω το ρήμα. Ο καθένας δέχεται την απώλεια όπως αισθάνεται. Θάνατος, χωρισμός, τσακωμός… Κι όμως όλα σε πληγώνουν τόσο πολύ. Ένα άτομο δεν υπάρχει πλέον στη ζωή σου κι εσύ αναρωτιέσαι το γιατί; Όχι το γιατί έφυγε (γιατί λογικά κάτι θα τον οδήγησε σε αυτό) αλλά γιατί πλέον δεν είναι εδώ μαζί σου.
Δυστυχώς είναι πολύ κακό πράγμα η συνήθεια. Η συνήθεια καθιστά τα άτομα στη ζωή μας ως δεδομένα, δεν ανοιγόμαστε σε αυτά, δεν τα δίνουμε την πρέπουσα σημασία, τα πληγώνουμε πιστεύοντας πως θα είναι εκεί πάντα για εμάς. Όταν όμως παύουν να αποτελούν τη ζωή μας; Σκεφτόμαστε πόσα δεν είπαμε, πόσα δεν κάναμε , πόσα δεν προλάβαμε. Αλλά γιατί δεν προλάβαμε; Δεν είχαμε χρόνο ή απλά εμείς επιλέξαμε να αισθανθούμε ασφαλείς με το να μην ανοιχτούμε περιμένοντας την κατάλληλη ευκαιρία , η οποία βέβαια δεν ήρθε ποτέ.
Όταν λοιπόν τα δεδομένα γίνονται ζητούμενα μένουμε μόνοι. Ψάχνουμε να βρούμε τις χαμένες στιγμές, τα άσχημα λόγια, τις παραλίγο τέλειες ευκαιρίες για να ανοιχτούμε αλλά αυτές πλέον αποτελούν παρελθόν. Μένουμε στο σπίτι σκεφτόμαστε τι έπρεπε να κάνουμε και τι χάσαμε. Και το χειρότερο ξέρετε ποιο είναι; Όταν αυτό που έχασες ήταν αυτό από το οποίο έπαιρνες κατά κάποιο τρόπο ζωή. Δεν το είχες καταλάβει όμως, λάθος στιγμή; Δειλία; Σιγουριά;
Να λοιπόν όμως που η φιλία, η σχέση, η οικογένεια δεν είναι εκεί για πάντα. Σε αφήνει , την αφήνεις, σε βαριέται, κουράζεται, πληγώνεται, ξεχνάει, φέρεται εγωιστικά ή το χειρότερο δεν μπορεί να έρθει να σε βρει και να σου πει ότι θέλει να είναι όλα όπως παλιά γιατί πλέον κάποιος "Άλλος" αποφάσισε για την τύχη του και δεν βρίσκεται πλέον εδώ για εμάς.
Αν λοιπόν σου δινόταν μόνο μία μέρα, μία τελευταία μέρα για να την περάσεις με τα αγαπημένα σου πρόσωπα τότε σκέψου τι θα έκανες για αυτά και ποια άτομα θα βρίσκονταν μέσα στη μέρα σου. Αφού τα σκεφτείς ξεκίνα να κάνεις έστω το 1/3 από αυτά που θέλεις μαζί τους κάθε μέρα. Κάθε μέρα να υπενθυμίζεις πόσο σημαντικά είναι για εσένα και πόσο στεναχωρημένος θα ήσουν αν δεν υπήρχαν στη ζωή σου.Πες ένα «σαγαπώ», ένα «συγγνώμη» ένα «ευχαριστώ» που ο εγωισμός σου δεν σου το επέτρεπε.
Μην περιμένεις την επόμενη μέρα. Δεν ξέρεις καν αν θα υπάρχει και αν θα μπορείς να ανατρέψεις την κατάσταση. Οι άνθρωποι είναι σαν μικρά κομμάτια γυαλί, σπάνε πολύ εύκολα και δεν επιβιώνουν για πάντα αφού μετά από καιρό θρυμματίζονται. Ποιος σου λέει λοιπόν ότι τα άτομα που βρίσκονται δίπλα σου θα σε περιμένουν; Θα περιμένουν αυτή την κουβέντα που τόσο καιρό δεν έλεγες, αυτή την επίσκεψη που λόγω των «υποχρεώσεων» δεν έγινε ποτέ, αυτή την κίνηση που ποτέ δεν τόλμησες;
Όταν τα δεδομένα γίνονται ζητούμενα τότε νιώθουμε πληγωμένοι , μόνοι, αδύναμοι και πολλές φορές ηλίθιοι που δεν προσπαθήσαμε να τα κάνουμε ζητούμενα ενώ κανονικά δεν έπρεπε να τα θεωρούμε δεδομένα. Τίποτα δεν είναι δεδομένο στη ζωή μας. Είμαστε απλά μία μικρή ποσότητα ενέργειας που αιωρείται σε ένα σώμα που περιφέρεται μόνο του σε όλη τη διάρκεια της ζωής του. Πολλές φορές βέβαια υπάρχουν και άλλα τέτοια σώματα που το κρατούν παρέα και έτσι η ζωή γίνεται πιο γρήγορη και πιο ευχάριστη.
Αν λοιπόν έχεις βρει αυτή την άλλη «ενέργεια» σε κάποιο σώμα που αποκαλείται φίλος, σχέση, οικογένεια τότε μην την αφήσεις να απομακρυνθεί από εσένα εύκολα. Δεν είναι εύκολο να δέχεσαι την απώλεια. Την μετανιώνεις για μία ζωή. Και μην είσαι σίγουρος ότι αυτό το άλλο σώμα ύστερα από ό, τι έχει συγχωρέσει θα γυρίσει πάλι πίσω. Δώσε λοιπόν, μίλα, ζήσε και διεκδίκησε κάθε μέρα σαν να είναι η τελευταία. Μην επαναπαύεσαι, πολλές φορές τα δεδομένα μπερδεύουν και μας κάνουν άπραγους, ασυμβίβαστους και εγωιστές.
Για να μην γίνουν λοιπόν τα «σωστά» δεδομένα ζητούμενα κάνε τα δεδομένα σου ζητούμενα και να θυμάσαι ότι τελικά αν και όποτε αυτά φύγουν από τη ζωή σου εσύ τα αξιοποίησες και τα έζησες τη στιγμή που έπρεπε και όπως έπρεπε…
Γράφει ο Πυθαγόρας Κωνσταντίνος Ελευθεριάδης...
