Ο συναισθηματικός μας κόσμος είναι ο πλούτος μας…
Είναι αυτό το πεδίο που μας κάνει ανθρώπινα Όντα
και αληθινούς ως προς την Φύση των συναισθημάτων μας,
μας δίνει χώρο να βιώνουμε την εμπειρία μας
στην Φυσική μας Ζωή,
να νιώθουμε περισσότερα πράγματα,
από όσα οι αισθήσεις μας αντιλαμβάνονται.
Πως έγινε ο συναισθηματικός μας κόσμος όμως…
Γεμάτος τραύματα,
πληγές και μπλοκαρισμένα συναισθήματα,
που δεν πρόλαβαν να γίνουν Αγάπη...
Από εκεί και πέρα ήταν θέμα χρόνου
να γίνει το Είναι μας μπάχαλο…
καταλαβαίνω και τον πόνο των ανθρώπων,
όταν ανακαλύπτουν το
πόσο άθλιο και παγωμένο έχουν αφήσει
τον συναισθηματικό τους κόσμο, έρμαιο,
λες και δεν ανήκει σ' αυτούς,
αλλά σε κάποιους άλλους...
θεωρώ όμως ότι αν έχεις ευκαιρία να το δεις,
αν επιλέξεις δηλαδή να έχεις αυτήν την ευκαιρία,
τότε αντιλαμβάνεσαι ότι το να θάβεις τον πόνο
δεν σημαίνει ότι σου περνάει κιόλας.
Πόνος είναι να βλέπεις πως έγινες,
αλλά νομίζω μεγαλύτερος πόνος
για την Ζωή ενός ανθρώπου είναι να κάνει πως δεν πονάει...
να υποκρίνεται...
Γιατί η Ψυχή του ξέρει,
όσα το «εγώ» του δεν θέλει να αντιληφθεί
και εκεί είναι όλη η Ουσία της υποκρισίας...
Ότι δεν γλιτώνεις τίποτα τελικά,
με το να κάνεις ότι δεν έχεις πόνο
και όλα είναι καλά ή να γίνονται άσχημα ξαφνικά…
Η επιβίωση μπορεί να κυλάει ομαλά στην ζωή μας…
με τα σκαμπανεβάσματα της εννοείται,
όμως κανείς δεν είπε
ότι εδώ ήρθαμε μόνο για να επιβιώσουμε σαν είδος.
Κάτι σε κατσαρίδα μου θυμίζει αυτό!
Και όσο η ανθρωπότητα συμπεριφέρεται σαν κατσαρίδα,
τότε συνεχώς θα βρίσκονται
νέα όπλα για να την εξοντώνουν,
και θα επιβιώνει συνεχώς,
αντέχοντας ολοένα και περισσότερο
τα νέα όπλα που την εξοντώνουν…
Είναι Νόμος!
Είμαστε Άνθρωποι του Φωτός…
Νομίζω ότι για τους περισσότερους
αυτό είναι μια ελπίδα...
Σαν κανείς να μην το πιστεύει στην ουσία του...
Κάτι σαν το "όλοι άγγελοι είμαστε,
αλλά πέσαμε από αυτήν την κατάσταση"...
Πιο βλακεία πεθαίνεις, δηλαδή...
Γι' αυτό και η Αγάπη έχει γίνει θεωρία.
Γιατί αυτό που πιστεύεις ή ονειρεύεσαι,
αν δεν έχει γίνει Αλήθεια,
θα σε ξυπνάει πάντα σαν εφιάλτης.
Πως καταντήσαμε κατσαρίδες,
ακόμα αναρωτιέμαι…
Να αντέχουμε συνεχώς ότι μας εξοντώνει
και απλά να γκρινιάζουμε
γιατί χάσαμε την κοινωνική πρόνοια...
Την Θεία Πρόνοια που χάσαμε μέσα μας
την έχει κανείς αντιληφθεί ή μπα?
