Έχουμε ένα αρνητικό συναίσθημα,
όπως συμβαίνει σχεδόν καθημερινά
σχεδόν σε όλους και όλες.
Το αισθανόμαστε λίγο πιο ψηλά από την κοιλιά,
στην περιοχή του ηλιακού πλέγματος,
(άλλες φορές μας κάθεται και στο στομάχι).
Αν και το εξωτερικό γεγονός που μας το προκάλεσε
έχει παρέλθει εδώ και μερικές ώρες,
συνεχίζουμε να αισθανόμαστε αυτήν την ενέργεια
σαν πέτρα,
ή μερικές φορές σαν κάποιος να μας έχει χτυπήσει
σε εκείνο το σημείο δυνατά.
Είναι ένα συναίσθημα,
όμως το νοιώθουμε σαν σωματικό πόνο,
ο οποίος όμως διαχέεται σε όλο το σώμα.
Συμβαίνει να συντηρούμε αυτό το συναίσθημα
με το να σκεπτόμαστε συνεχώς
το γεγονός που το προκάλεσε,
και πολλές ψυχολογικές πτυχές,
μας συντροφεύουν σε αυτή την διαδικασία.
Το συναίσθημα αυτό μπορεί να είναι
θυμός,
φόβος,
αγωνία
ή οτιδήποτε…
Ας βάλουμε τον θυμό, στο υποθετικό μας γεγονός…
Ο θυμός είναι η πτυχή του εαυτού μας η οποία,
μας φλογίζει το συγκινησιακό μας κέντρο
όταν εκδηλώνεται,
και μας βάζει πολλές και διάφορες
αρνητικές σκέψεις στο μυαλό μας.
Μας οδηγεί τις περισσότερες φορές
σε παράλογες και ανεξέλικτες συμπεριφορές.
Στη περίπτωση μας
λόγο της μεγάλης έντασης του γεγονότος,
το κινητικό κέντρο έχει αποδυναμωθεί,
και μια παράξενη κούραση
έχει καταβάλει το σώμα μας.
Κάθε ψυχικό επιπρόσθετο,
κάθε πτυχή που συμμετέχει
σε αυτή την ψυχολογική εμπειρία
έχει ανασύρει από την μνήμη,
ιστορικά στοιχεία του παρελθόντος
που αφορούν τα χαρακτηριστικά του ελαττώματος
και της ενέργειας του,
και μας τα θυμίζει δια μέσου του νου,
με κάθε λεπτομέρεια.
Ο νους στην υπηρεσία του ελαττώματος,
συνδυάζει τα παλιά αυτά στοιχεία,
με τα καινούρια γεγονότα,
και μας κατευθύνει σε μια ίδια και μηχανική αντίδραση.
Που μπορεί να είναι και βίαιη συμπεριφορά.
Το ελάττωμα που ελέγχει τον νου
στο συγκεκριμένο γεγονός,
ελπίζει σε μια καλή μερίδα ενέργειας για την τροφή του.
Ο θυμός που κυριαρχεί στη συγκεκριμένη στιγμή
ελπίζει σε ένα καλό ξέσπασμα.
Η εκδίκηση σε μια ευκαιρία για την ρεβάνς.
Ο εγωισμός πληγωμένος αναρωτιέται...
Η αίσθηση του αδικημένου επίσης
θεωρεί απίστευτο το γεγονός, κλπ …
Η αγανάκτηση επαναλαμβάνει για άλλη μια φορά
το γνωστό «βαρέθηκα πια…» και άλλα πολλά.
Όλα αυτά αντανακλούν στο συγκινησιακό μας κέντρο
και είναι τόσο βαριές οι ενέργειες αυτές
που μας έχουν κάτσει στο στομάχι,
που τις αισθανόμαστε σαν πέτρα,
ασήκωτες,
αχώνευτες ,
και ανυπόφορες.
Ήταν ξαφνικό το γεγονός και απρόσμενο
και ήμασταν σε κατάσταση ηρεμίας (αφασίας)
όταν συνέβη, ξαφνιαστήκαμε,
δεν ήμασταν επάγρυπνοι
και έτσι πιαστήκαμε μέσα στη δυσάρεστη εμπειρία.
Έτσι η ενέργεια από το εξωτερικό γεγονός,
μας αποβλάκωσε σχεδόν
και μας κατέβασε αρκετά ψυχολογικά…
Εκεί στο γεγονός, χάνοντας τον έλεγχο της ενέργειας μας, βρεθήκαμε σε μια κατάσταση,
όπου όλες αυτές οι πτυχές του εαυτού μας
προσπαθούσαν να ελέγξουν
αυτά που θα πούμε,
αυτά που θα αισθανθούμε
και αυτά που θα κάνουμε.
Και ως ένα σημείο το πέτυχαν.
(Υπήρχαν βέβαια και πτυχές
που είχαν θετική επίδραση πάνω στο συμβάν,
όπως της ψυχραιμίας της αυτοσυγκράτησης)
Όταν είμαστε ασυνείδητοι
και κυριαρχεί η κατάσταση της εγρήγορσης
(κύματα βήτα του εγκεφάλου),
το εύρος της αντίληψης μας είναι περιορισμένο.
Ακούμε μόνο τις σειρήνες (πτυχές) μέσα στο μυαλό μας
και έχουμε φυσικά και τα ανάλογα συναισθήματα
που αντιστοιχούν σε αυτές τις πτυχές.
Καταλαβαίνουμε ότι χανόμαστε πλέον
μέσα στην εμπειρία,
μέσα στο γεγονός,
το οποίο σαν ένας τεράστιος μαγνήτης
ρουφά την προσοχή μας και όλο ό,τι είμαστε.
Δεν βιώνουμε την εμπειρία με επίγνωση,
αλλά μας παρασύρει στο χάσιμο και στη λήθη
Στην ασυνειδησία.
Ξαφνικά κάπου μια έμπνευση...
Και επιλέγουμε λοιπόν να κάνουμε
μια διαφορετική από τα συνηθισμένα ψυχολογική κίνηση.
Επιλέγουμε δηλαδή, αν θα παραμείνουμε έρμαιο
στις ψυχολογικές αυτές καταστάσεις,
ή να συγκεντρώσουμε την ενέργεια μας,
(όση μας έχει απομείνει)
και να κάνουμε το βήμα της συνειδητής απεμπλοκής.
Εδώ είναι η πιο σημαντική στιγμή,
όταν ενώ ακούμε τις σειρήνες και τις φωνές
μέσα στο μυαλό μας και τα ουρλιαχτά
από τα ψυχολογικά μας στοιχειά,
εμείς αποφασίζουμε να δεθούμε
στο κατάρτι του καραβιού μας (καρδιά)
όπως ο Οδυσσέας,
και να ακούσουμε το ψυχολογικό τραγούδι μας.
Με άλλα λόγια να παρατηρήσουμε εδώ και τώρα,
αυτό που συμβαίνει στην ψυχολογία μας.
Αρχικά φαίνεται ότι είναι οδυνηρό και δύσκολο,
διότι αποφασίζουμε να ξεφύγουμε από κάτι
που την συγκεκριμένη στιγμή το θεωρούμε πραγματικό
και το μόνο αληθινό στη ζωή μας
και να βαδίσουμε κάπου στο άγνωστο…
Ακόμα και αν είναι ένα δραματικό γεγονός
δεν θέλουμε να αποχωριστούμε το δράμα μας.
Όμως εκτιμούμε ότι δεν εξυπηρετεί
αυτή η ψυχολογική κατάσταση
και τελικά επιλέγουμε την απεμπλοκή μας
από την ψυχολογική σύγχυση που επικρατεί.
Μαζεύουμε όλη την προσοχή μας, (την ενέργεια μας)
που είναι διάσπαρτη παντού
και την συγκεντρώνουμε
μέσα στο σώμα μας, στο σημείο της καρδιάς,
με αποτέλεσμα οι πτυχές μας
να μην έχουν διανοητική ενέργεια να χρησιμοποιήσουν
για την σκέψη,
ούτε και συγκινησιακή ενέργεια
να χρησιμοποιούν για να εκφράζουν
αρνητικά συναισθήματα.
Έτσι δεν υπάρχει πλέον η αναγκαία ενέργεια που χρειάζονται για να εκδηλώνονται.
Συνεχίζουν όμως να φιλονικούν
με ότι ενέργεια τους έχει απομείνει,
και προσπαθούν να πείσουν
για το γνήσιο της δικής τους πραγματικότητας,
ώστε πάλι να ξεχαστούμε,
και να αφεθούμε στο ψυχολογικό τους (μας) τραγούδι.
(Έχουν και δίκιο από την μεριά τους διότι θέλουν να τραφούν).
Όμως πλέον η ψυχολογική μετατόπιση,
μας έχει δώσει μια άλλη αντίληψη της ζωής!
Η εικόνα του εξωτερικού γεγονότος
έχει χάσει την μαγνητική δύναμη
και η εσωτερική και ψυχολογική μας κατάσταση
γίνεται πιο ομαλή.
Η ψυχολογική απεμπλοκή από το γεγονός είναι καθοριστική!*
Ανακτούμε την ενέργεια του εαυτού μας
και αρχίζουμε να αντιλαμβανόμαστε πιο καθαρά…
Τι είναι η ζωή!
Το παιχνίδι!
Τελικά η εμπειρία δεν χάθηκε
……………………………………………..
Τα ψυχολογικά χαρακτηριστικά
δεν είναι πραγματικά δικά μας,
αλλά τα έχουμε δημιουργήσει εμείς οι ίδιοι,
για αυτό και εκτός από πτυχές,
ή ελαττώματα, τα λέμε και ψυχικά επιπρόσθετα.
Όλα αυτά έχουν λόγο, άποψη, και αίσθημα
μέσα στον ψυχισμό μας
διότι κάποτε μέσα στον χρόνο και στο χώρο,
τους δώσαμε αξία,
και ένα κομμάτι από τον εαυτό μας,
την προσοχή μας,
τα πιστέψαμε, τα δεχτήκαμε,
και έγιναν τελικά μέρος της ψυχολογίας μας.
Έγιναν οι πεποιθήσεις μας.
Όταν είμαστε ασυνείδητοι,
πιστεύουμε ότι όλα αυτά είμαστε εμείς.
Όταν όμως μετατοπίσουμε την αντίληψη μας
και συγκεντρώσουμε την προσοχή μας στη καρδιά μας,
τότε μόνο ζούμε, και βιώνουμε την αλήθεια
και κατανοούμε ότι όλα αυτά είναι διαφορετικές πτυχές
του ψυχολογικού μας κόσμου,
αλλά δεν είναι ο εαυτός μας.
Υπάρχουν ψυχικά επιπρόσθετα όπως
ο εγωισμός,η υπερηφάνεια,
τα οποία μας κάνουν να αισθανόμαστε όμορφα,
ίσως επειδή έχουμε ένα όνομα στην κοινωνία,
ή έχουμε χρήματα,ή έχουμε την αίσθηση
ότι είμαστε δυνατοί, ότι είμαστε θεοί,
αλλά όταν έρχεται η ζωή και μας δείχνει ένα άλλο πρόσωπο, ξαφνικά βυθιζόμαστε μέσα σε μια κατάσταση
που δεν ξέραμε ότι υπήρχε
και τότε βλέπουμε πόσο ανίσχυροι και αδύναμοι είμαστε.
Όσοι ασχολούμαστε
με την πνευματική ανάπτυξη του εαυτού μας,
έχουμε μια ιδιότροπη υπερηφάνεια,
βαθειά μέσα στην ψυχολογία μας.
Ότι τα ξέρουμε όλα, ότι έχουμε το φως, την θεότητα,
ότι ανήκουμε στους επίλεκτους του πνεύματος,
ξέρουμε να αγαπάμε κλπ.
Όταν έρχεται όμως η ζωή με άγριο πρόσωπο
και χρειάζεται
η θειότητα μας, το πνεύμα μας, και η αγάπη μας,
βλέπουμε ότι δυστυχώς,
ήταν όλα πνευματικές θεωρήσεις,
ιδέες άλλων, όμορφες, που όμως δεν κάναμε πράξη.
Η απληστία μας κάνει να πιστεύουμε
ότι όσο περισσότερα έχουμε
τόσο πιο ασφαλείς και ευτυχισμένοι θα είμαστε,
έτσι στρέφουμε την προσοχή μας επίσης
στην απόκτηση αγαθών,
και όλο και περισσότερων αγαθών,
όμως όπως κάθε ψυχικό επιπρόσθετο είναι τυφλό,
έτσι και η απληστία όσα αγαθά και αν έχουμε,
ποτέ δεν θα φτάνουν,
και ποτέ δεν γνωρίζουμε την πολυπόθητη ευτυχία.
Υπάρχουν εκατοντάδες ψυχικά επιπρόσθετα
στην ψυχολογία μας
και κάθε στιγμή εφόσον είμαστε ασυνείδητοι
δημιουργούμε καινούρια.
Άσχετα το πόσο καλές προθέσεις μπορεί να έχουμε
και να φανταζόμαστε ένα κόσμο δικαιοσύνης και ειρήνης.
Κάθε ψυχικό επιπρόσθετο,
ένα πράγμα χρειάζεται από εμάς,
να το δελεάσει να το μαγνητίσει για να συνεχίζει να τρέφεται και να υπάρχει…
Την προσοχή μας!
Και στο κόσμο μας υπάρχουν
άπειρες εικόνες και σενάρια,
κωμωδίες και δράματα, φιλοσοφίες και δόγματα
τα οποία οποιοδήποτε επιπρόσθετο μπορεί
να χρησιμοποιήσει, να προσαρμόσει,
έτσι ώστε να γοητεύσει την προσοχή μας.
Τα χαρακτηρίζει το ψέμα,
και η τεχνική τους είναι η παραποίηση της αλήθειας
με ταμπέλες και στολίδια,
προκειμένου να επιτύχουν το στόχο τους.
Η ψυχολογική απεμπλοκή σημαίνει
μετατόπιση της προσοχής μας από έξω
(εξωτερικά των αισθήσεων)
στο εσωτερικό μας (εσωτερικά των αισθήσεων)
Η θέση της προσοχής μας είναι στην καρδιά μας.
Και αυτή η εργασία δεν γίνετε από μόνη της,
χρειάζεται την δική μας συνειδητή συμμετοχή.
Πριν από τετρακόσια χρόνια περίπου
η φυλή των ινδιάνων Ναβάχο πέρασαν μια περίοδο κρίσης (προβλήματα με τις γύρω φυλές , ξηρασία, έλλειψη τροφής)
Οι σοφοί Ναβαχο συνειδητοποίησαν
ότι έπρεπε να αξιοποιήσουν την εσωτερική τους δύναμη
στο έπακρο ώστε να υπομείνουν τις σκληρές συνθήκες
του εξωτερικού τους κόσμου έτσι όπως εξελίσσονταν.
Ήξεραν ότι η επιβίωση τους
εξαρτιόταν από την εσωτερική δύναμη τους,
ώστε αυτή την συνειδητοποίηση να την κάνουν πράξη.
Αναγνωρίζοντας ότι οι δοκιμασίες της ζωής τους,
τους έσπρωξαν στα βάθη των μεγαλύτερων δεινών τους, ανακάλυψαν επίσης ότι οι ίδιες δοκιμασίες τους έδειξαν
και τα πιο δυνατά σημεία τους.
Το κλειδί για την επιβίωση τους ήταν
να ζήσουν τις προκλήσεις της ζωής,
χωρις να χαθούν μέσα στην εμπειρία
και έπρεπε να βρουν μια άγκυρα μέσα τους,
που τελικά,
τους έδωσε την εσωτερική δύναμη να αντέξουν
τις δοκιμασίες τους και τη γνώση
που θα τους δώσει μια καλύτερη ημέρα.
Από αυτό το μέρος της εσωτερικής κυριαρχίας,
αντλούσαν την πίστη να υπερβούν τους κινδύνους,
να αλλάξουν τη ζωή τους,
και να επηρεάσουν αισθητά τον κόσμο τους.
(Το γεγονός αυτό αναφέρεται στο βιβλίο: secrets of the lost mode of prayer τουGregg Braden)
Εφόσον και εμείς έχουμε αυτή την κατανόηση…
Τότε καταλαβαίνουμε ότι δεν μας χρειάζονται αυτά
τα ψυχολογικά δημιουργήματα,
και ότι δεν μας εξυπηρετούν στο δρόμο μας,
τότε τα ελευθερώνουμε.
Ο τρόπος για να τα ελευθερώσουμε
είναι να σταματάμε να τα τρέφουμε.
Να τα αποδυναμώνουμε
διατηρώντας την προσοχή μας στη καρδιά
και αυτό είναι η επίγνωση.
Κάθε ψυχικό επιπρόσθετο καθώς ελευθερώνεται,
αφήνει επίσης ένα ελεύθερο κομμάτι της προσοχής
που είχε εγκλωβισμένο κατά την δημιουργία του.
Το κρατούσε εγκλωβισμένο για να μπορεί να υπάρχει.
Αυτό το κομμάτι
όπως όλα τα στοιχεία που αποτελούν το σύμπαν,
επιστρέφει πάντα στην πηγή του, στην εστία του.
Και όσο αφορά το ποσοστό προσοχής
που ελευθερώνεται από κάθε ψυχικό επιπρόσθετο,
επιστρέφει στην πηγή του που είναι η Συνείδησή μας.
Και η συνείδηση τότε αφυπνίζεται.
*Αυτό δεν συνεπάγεται ότι ξαφνικά
διαλύεται το ψυχολογικό τραύμα,
αλλά κατανοούμε ότι
ούτε το ψυχολογικό τραύμα είμαστε,
ούτε η αιτία που το προκάλεσε.
Αυτή η κατανόηση μας τοποθετεί
σε ένα ευρύτερο (υψηλότερο) πεδίο αντίληψης,
ώστε τα ψυχολογικά στοιχεία και η επίδραση τους
στην ψυχολογία μας
αρχίζει να μειώνεται
και τελικά να εξαλείφεται,
ανάλογα με την προσωπική μας συνειδητή δράση.
