Φάουστ του Γιόχαν Βόλφγκανγκ Γκαίτε

Η αιώνια μάχη του καλού με το κακό αποτυπώνεται τέλεια στο κλασικό ποίημα του Γκαίτε και δεν δύναται να λάβει χώρα παρά μόνο όταν το πρώτο (γιατί τέτοια θέλω να πιστεύω πως είναι κατά βάση η φύση του ανθρώπου) προκαλεί το δεύτερο. 

Η άτυχη ψυχή του πρωταγωνιστή παίζεται βέβαια κορώνα γράμματα ήδη από τους πρώτους στίχους του έργου, καθιστώντας την προσέγγιση του Γκαίτε μάλλον μοιρολατρικη και θεοκεντρική. 

Ο Κύριος και ο Μεφιστοφελής συζητούν για την ανικανοποίητη φύση του σοφού Γκαίτε που ξόδεψε όλη του τη ζωή στην απόκτηση της γνώσης, τελικά δεν έφτασε στην αλήθεια και έχασε τα νιάτα του γι' αυτό. 

Το ζητούμενο είναι επομένως πως είναι μια ψυχή χωρισμένη στα δύο. Από τη μια κρατιέται σε αυτή τη ζωή, σφιχτά στον κόσμο αυτόν, για να φτάσει σε μεγάλες ανακαλύψεις. 

Από την άλλη όμως με ορμή απ' τη σκόνη υψώνεται στις σφαίρες των τρανών προγόνων ψηλά. Τα δυο κομμάτια δε μπορούν να ζήσουν μαζί και έχουν οδηγήσει σε τέτοια απελπισία τον πρωταγωνιστή, που δεν επιθυμεί άλλο να ζει. Ως εκ τούτου, ο Κύριος δε μπορεί να προστατέψει τον δούλο του (όπως χαρακτηριστικά τον αποκαλεί). 

Όσο είναι ακόμη ζωντανός, ο Μεφιστοφελής μπορεί να τον διεκδικήσει.

ΚΥΡΙΟΣ

...Τους ομοίους σου δε μίσησα ποτέ.

Από τα πνεύματα που αρνούνται, ο πονηρός

ο λιγότερο μου είναι βαρετός. 

Κουράζεται ο άνθρωπος πολύ 

και γρήγορα γυρεύει να ησυχάσει,

γι' αυτό μου αρέσει να έχει ένα μαζί,

που ως διάολος πλάθει και κεντά στη δράση.

ΜΕΦΙΣΤΟΦΕΛΗΣ

Να βλέπω που και που το γέρο εδώ μου αρέσει,

και προσέχω μη κόψουμε τη σχέση.

Τι καλοσύνη να μιλεί του σατανά

ένας τρανός αφέντης τόσο ανθρωπινά....

Ο διάβολος εμφανίζεται αρχικά με τη μορφή ενός σκύλου που εισβάλλει με αυτόν τον τρόπο στο σπίτι του Φάουστ και κάνει την εμφάνισή του κατά τη διάρκεια ενός από τα γνωστά παραληρήματά του για τους ανώφελους κόπους της ζωής του. 

Ο Μεφιστοφελής του τάζει όσους "θησαυρούς" θελήσει ζητώντας ως αντάλλαγμα τη ψυχή του. Χαρακτηριστικά δηλώνει πως γρήγορα θα αποκαλυφθεί πόσο η τέχνη του αξίζει. Ο Φάουστ συναινεί σε ένα μονοπάτι σκοτεινό και καταστροφικό. 

Συνοδευμένος από τον συκοφάντη μπαίνει σε καταγώγια που δε θα έμπαινε ποτέ, συνομιλεί με κακά πνεύματα και παρασύρει ένα δεκαεξάχρονο κορίτσι, τη Μαργαρίτα σε έναν έρωτα που θα την οδηγήσει σε τραγικό τέλος. Κατά τη διάρκεια αυτού του τα "ταξιδιού" ο Φάουστ αλλάζει συναισθήματα: απελπισία - έρωτας - μετάνοια.

 Ωστόσο η συμφωνία είναι κατά πως φαίνεται πράγμα απαράβατο και μη αναστρέψιμο.

Πέρα από το θέμα του έργου που έχει αναλυθεί λογοτεχνικά, φιλοσοφικά και ιστορικά αξιοσημείωτα είναι τα εξής: 

1. Ο χαρακτήρας του Φάουστ βασίζεται σε ένα υπαρκτό πρόσωπο που γεννήθηκε στα 1460 περίπου και έφερε το ίδιο όνομα: Φάουστ Γεώργιος ή Γιόχαν Φάουστους. Ο ίδιος καυχιόταν για τις μαγικές του ικανότητες, ενώ παράλληλα θρύλοι διαδίδονται γύρω από τις περίεργες συνθήκες του θανάτου του...πως δηλαδή έπεσε θύμα στραγγαλισμού από τον ίδιο τον διάβολο. 

Ο κεντρικός πυρήνας επομένως της ιστορίας επιβιώνει ανά τους αιώνες μέχρι που έφτασε στα χέρια του Γκαίτε ή ακόμη αργότερα του Τόμας Μαν. 

2. Το έργο έχει την κλασική μορφή ποιητικού κειμένου με έντονα αρχαιοελληνικά τραγικά στοιχεία. Υπάρχει η επίκληση στον ποιητή, υπάρχει ο χορός που ενσαρκώνεται στη μορφή και στη φωνή των πνευμάτων, ο πρωταγωνιστής που σφάλλει, ένα πρόσωπο εξαιρετικά τραγικό μέχρι το τέλος. Η κάθαρση βέβαια δεν είναι απολύτως ξεκάθαρη. Θα έλεγα ότι προοικονομείται από τον ίδιο τον διάβολο, αλλά δεν εκτυλίσσεται ποτέ μπροστά στα αναγνωστικά μας μάτια.

 3. Η άβγαλτη Μαργαρίτα, η καταπιεσμένη από τη μητέρα της, η χωρίς αυτοπεποίθηση κοπέλα της οποίας η μοίρα διαγράφεται ζοφερή, είναι η μόνη που καταλαβαίνει - σαν από ένστικτο αγνής ψυχής - τον διάβολο. 

4. Η γλώσσα είναι περίπλοκη, οι εικόνες εναλλάσσονται ταχύτατα, το ύφος είναι λυρικό, πλούσιο σε συνδηλώσεις και μεταφορές. Οι μοναδικές στιγμές που ο Γκαίτε έγραψε με απλότητα ήταν στις ατάκες του διαβόλου και υποψιάζομαι πως δεν είναι τυχαίο. Θα κλείσω με την προοικονομία της κάθαρσης που παραδέχεται ο Μεφιστοφελής πολύ νωρίς, έτσι για να μας δώσει ελπίδα για το άσχημο τέλος:

Εκείνο ενάντια στο Μηδέν που στέκει τώρα, 

το κάτι, αυτός ο κόσμος ο χοντρά κομμένος, 

ολότελα δεν είναι πειραγμένος, 

όσα κι αν πιχειρίστηκα ως την ώρα

με μπόρες, κύματα, σεισμούς και πυρκαγιά - 

στέκουν ατάραχα και πέλαα και στεριά!

Κι η κολασμένη δα των ζώων και ανθρώπων γεννά

αυτή είναι αδύνατο κανένας να τη βλάψει:

πόσους δεν έχω ως τώρα θάψει!

Κι αίμα καινούργιο νέο πηδά ολοένα.

Έτσι πάει πάντα, είναι κανένας να λυσσιάζει.

Σημ. Η μετάφραση είναι του εξαιρετικού Κωσταντίνου Χατζόπουλου και κυκλοφορεί με την εικονογράφηση των έργων του Ντελακρουά από τις εκδόσεις "γράμματα".

via

Cinema: FAUST (ΦΑΟΥΣΤ) του Αλεξάντερ Σοκούροφ (2011)

 Δείτε την Εδώ 


Και Εδώ 

FAUST ΦΑΟΥΣΤ του Αλεξάντερ Σοκούροφ με τους Γιοχάνες Τσάιλερ, Χάνα Σιγκούλα, Αντουάν Μόνοτ Τζούνιορ, Ιζόλντα Ντισόκ, Γκεόργκ Φρίντριχ, Μαξίμ Μεχμέτ, Τζόελ Κίρμπι Υπόθεση: Η γνωστή ιστορία του Φάουστ, που πουλά την ψυχή του στον διάβολο. Η διάσημη ιστορία του αριστουργήματος της παγκόσμιας λογοτεχνίας, FAUST, του Γκαίτε, σε μια πολύ διαφορετική, σύγχρονη και ελεύθερη απόδοσή του. Μια απόδοση και ανάγνωση της ιστορίας, που σκοπό έχει να δείξει την ουσία που δεν διαφαίνεται εύκολα. Ποιο είναι το χρώμα ενός κόσμου που οδηγεί σε κολοσσιαίες ιδέες; Ποιο είναι το άρωμά του; Στον κόσμο του Φάουστ, είναι όλα πνιγηρά: συνταρακτικά σχέδια γεννιούνται στο στριμωγμένο μέρος όπου περιδιαβαίνει ο Φάουστ. Είναι ένας στοχαστής, που διαλαλεί ιδέες, μεταδίδει λέξεις, που κάνει σχέδια, ένας ονειροπόλος. Ένας ανώνυμος άντρας που ωθείται από απλά ένστικτα: πείνα, απληστία, λαγνεία. Ένα δυστυχισμένο, κυνηγημένο πλάσμα, που θέτει μια πρόκληση στον Φάουστ του Γκαίτε. Γιατί να μείνει εκεί όταν μπορεί να πάει παραπέρα; Κι ακόμα παραπέρα, και πιο πέρα, πιέζοντας πάντα προς τα εμπρός, χωρίς να προσέχει ότι ο χρόνος μένει ακίνητος...

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

ΧΡΥΣΟΣ ΛΕΩΝ 68ου Φεστιβάλ Βενετίας 2011
ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟ ΒΡΑΒΕΙΟ ΚΡΙΤΙΚΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ 68ου Φεστιβάλ Βενετίας 2011
FUTURE FILM FESTIVAL DIGITAL AWARD

Το FAUST αποτελεί ελεύθερη απόδοση του πρώτου (και πιο διάσημου) μέρους του έπους του Γκαίτε, ενώ το σενάριο υπογράφει ο Γιούρι Άραμποφ. Δεν πρόκειται για μια απλή κινηματογραφική διασκευή του μυθικού αυτού ποιήματος, αλλά για μία ανατρεπτική ερμηνεία του από τον Σοκούροφ. Είναι μάλλον μια φιλοσοφική μελέτη των θεμάτων της τραγωδίας του. Αλήθεια, στην ταινία του Σοκούροφ ο διάβολος Μεφιστοφελής δεν παρουσιάζεται ως μυθολογικό, αλλά ως ζωντανό πρόσωπο – ενεχυροδανειστής. Υπάρχει ο Θεός. Υπάρχει και ο άνθρωπος. Ο διάβολος δεν είναι θεατρική επινόηση, -θεωρεί ο σκηνοθέτης της ταινίας. Ο Φάουστ του είναι ένας οραματιστής επιστήμονας του 19ου αιώνα, ένας επαναστάτης, ένας άνθρωπος του πνεύματος. Παραμένει όμως «άνθρωπος» και για αυτό κουβαλά τις αδυναμίες της σάρκας: φιλοδοξία, απληστία, πόθο. Σύμφωνα με την ερμηνεία του Σοκούροφ, ο Δρ. Φάουστ συντάσσεται με το διάβολο γιατί έχει κουραστεί να μάχεται την Εκκλησία, η οποία κλείνει συνεχώς το στόμα της επιστήμης και εμποδίζει το έργο των ερευνητών. Ο Φάουστ κλείνει τη συμφωνία του με τον Άρχοντα του Σκότους, με την ελπίδα ενός πραγματικού Διαφωτισμού! 

«Ο Φάουστ δεν είναι ήρωας της λογοτεχνίας. Είναι ένας πραγματικός άνθρωπος με σάρκα και οστά» είπε ο ρώσος δημιουργός Αλεξάντρ Σοκούροφ μιλώντας για τον δικό του «Φάουστ».

Η καινοτομία της προσέγγισης του Σοκούροφ είναι ότι εδώ, δεν είναι τόσο ο Διάβολος που να προτείνει την ανταλλαγή της ψυχής του Φάουστ αλλά ο ίδιος ο δόκτορας τον προσεγγίζει πρώτος. 

Συνεχίζει ο Σοκούροφ: «Πού βρίσκονται τα σύνορα; Στην κόλαση ή στον παράδεισο; Στην ταινία μου τα όρια αυτά δεν υπάρχουν. Πόσο κοστίζει μια ψυχή; Τίποτε. Είναι τόσο εύκολο να πουληθεί. Το βέβαιο είναι ότι ο Γκαίτε και ο Φάουστ είναι κλειδιά του παγκόσμιου πολιτισμού γιατί μιλούν για την αιώνια πιθανότητα του ανθρώπου να προδώσει, να χαθεί στο σκοτάδι. Και λένε επίσης ότι η νίκη δεν είναι πάντα το τέλος της ιστορίας. Η ήττα μπορεί επίσης να είναι το τέλος. Αν δεν είχε υπάρξει ο Φάουστ, ενδεχομένως να μην είχε υπάρξει ο Ντοστογιέφσκι ή ο Πούσκιν. Χωρίς τον Φάουστ δεν θα υπήρχε λογοτεχνία».

Η ταινία FAUST αποτελεί το τελευταίο μέρος της τετραλογίας για τη φύση της εξουσίας: «Μολώχ», «Ταύρος», «Ο Ήλιος». Η πρώτη ταινία της τετραλογίας, «Μολώχ», ήταν αφιερωμένη στον Χίτλερ, η δεύτερη – «Ταύρος»- στον Λένιν και η Τρίτη - «Ήλιος» στον Ιάπωνα αυτοκράτορα Χιροχίτο. «Ο Φάουστ, ο Λένιν, ο Χιροχίτο και ο Χίτλερ είναι ζωντανοί άνθρωποι και εμείς σε γνωστό βαθμό, γινόμαστε συνεργοί των έργων τους» λέει ο Σοκούροφ.

Ο σκηνοθέτης, ως συμπλήρωμα και αποκορύφωμα όλων των προηγούμενων ταινιών της τετραλογίας, στον FAUST έχει πλάσει τώρα ένα φιλοσοφικό σύμπαν, όπου κινηματογραφικές εικόνες απαράμιλλης ομορφιάς προσθέτουν την αλληγορική τους διάσταση στο διάλογο ανάμεσα στα φυσικά, θνητά μας όρια και το αχαλίνωτο μας πνεύμα. 

Η ταινία προβλήθηκε στο διαγωνιστικό τμήμα του ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΒΕΝΕΤΙΑΣ 2011 και προκάλεσε μεγάλη εντύπωση αλλά κατέκτησε και το ανώτερο βραβείο: τον Χρυσό Λέοντα! Η απόφαση για την απονομή του κύριου βραβείου της 68ης Μόστρα στην ταινία «FAUST» πάρθηκε ομόφωνα,- είπε ο πρόεδρος της κριτικής επιτροπής του φεστιβάλ της Βενετίας, χολυγουντιανός σκηνοθέτης Ντάρεν Αρονόφσκι ("Ο μαύρος κύκνος") και πρόσθεσε «Υπάρχουν ταινίες που σε κάνουν να κλάψεις, άλλες που σε κάνουν να γελάσεις, και κάποιες που σε αλλάζουν για πάντα όταν τις δεις. Αυτή είναι μια τέτοια ταινία».

Ο Βαλέρι Κίτσιν, ένας από τους μεγάλους Ρώσους κριτικούς κινηματογράφου, που παρακολούθησε το γεγονός, ανέφερε σχετικά με την προβολή της ταινίας ότι «την παρακολουθούσαν μέσα σε ατμόσφαιρα απόλυτης σιωπής, κάτι που συμβαίνει πολύ σπάνια. Τα χειροκροτήματα δεν σταματούσαν κατά τη διάρκεια της μακρόχρονης προβολής των τίτλων. Τεράστιος θρίαμβος και νομίζω ότι του αξίζει. Η τετραλογία του Σοκούροφ είναι τεράστιο έργο για τους ανθρώπους της εξουσίας και για την εξευτελιστική επίδραση της εξουσίας».

Η ταινία τιμήθηκε με δύο ακόμα βραβεία της Μόστρα: «Οικουμενικής κριτικής επιτροπής για τον ουμανισμό» και «Future Film Festival Digital Award».

Η ιδέα για την ταινία «FAUST» είχε εμφανιστεί στον Σοκούροφ πριν 30 χρόνια, αλλά αποπεράτωσε το γύρισμά της κυριολεκτικά τις παραμονές του Φεστιβάλ της Βενετίας. Αποτελεί επίσης ένα επιτυχημένο παράδειγμα της ευρωπαϊκής πολιτιστικής συνεργασίας. Στο γύρισμα της ταινίας πήραν μέρος άνθρωποι 38 εθνικοτήτων. Στον ρόλο του Φάουστ εμφανίστηκε ο Γερμανός ηθοποιός θεάτρου Γιοχάνες Τσάιλερ και του Μεφιστοφελή – ο Ρώσος χορευτής και ηθοποιός Αντόν Αντασίνσκι.

Τα γυρίσματα της ταινίας ξεκίνησαν στην Τσεχία πριν από 2 χρόνια με προϋπολογισμό που έφτασε τα 12 εκατομμύρια Ευρώ, μεγαλύτερο μέρος του οποίου καταναλώθηκε στην κατασκευή των σκηνικών: μιας φιξιόν πόλης του 19ου αιώνα, η οποία χτίστηκε λίγο πιο έξω από την Πράγα.

Ο ΣΟΚΟΥΡΟΦ ΓΙΑ ΤΟΝ FAUST:

«Ο Φάουστ είναι το τελευταίο μέρος μιας κινηματογραφικής τετραλογίας πάνω στη φύση της εξουσίας. Οι κύριοι χαρακτήρες στις τρεις πρώτες ταινίες είναι αληθινές ιστορικές φιγούρες: τον Άντολφ Χίτλερ, (ΜΟΛΩΧ, 1999), Βλαντιμίρ Λένιν (ΤΑΥΡΟΣ, 2000) και τον αυτοκράτορα Χιροχίτο (Ο ΗΛΙΟΣ, 2005). Η συμβολική εικόνα του Φάουστ συμπληρώνει τη σειρά των σπουδαίων τζογαδόρων που έχασαν το πιο σημαντικό στοίχημα της ζωής τους. Ο Φάουστ μοιάζει εκτός τόπου και χρόνου σε αυτή τη συλλογή πορτρέτων, ένας σχεδόν μουσειακός λογοτεχνικός χαρακτήρας μέσα σε μια απλή πλοκή. Τι έχει κοινό με όλες αυτές τις πραγματικές φυσιογνωμίες που έχουν ανέλθει στην κορυφή της εξουσίας; Μια αγάπη για τις λέξεις που είναι εύκολο να τις πιστέψεις και μια παθολογική δυστυχία στην καθημερινή τους ζωή. Το κακό μπορεί να αναπαραχθεί και ο Γκαίτε ήταν αυτός που περιέγραψε την ουσία αυτού: «Οι δυστυχισμένοι άνθρωποι είναι επικίνδυνοι».

«Είναι ένα φιλμ για τον σύγχρονο άνθρωπο που στερείται κάθε ιδέα ανώτερων αρχών, που τον συνδέουν με τον κόσμο, έναν άνθρωπο που έχει χάσει εντελώς την ικανότητα να κατανοήσει δυνάμεις θεολογικής φύσης. Οι τύραννοι στις προηγούμενες ταινίες της τετραλογίας του, έβλεπαν τους εαυτούς τους ως εκπροσώπους του Θεού στη γη, αλλά έκαναν μια δυσάρεστη ανακάλυψη: ήταν απλώς άνθρωποι. Στον Φάουστ, ισχύει το αντίστροφο: ένας άντρας μετατρέπεται σε είδωλο μπροστά στα μάτια μας. Η εξουσία κάνει νόημα στον Φάουστ. Το μότο του είναι: Αν το θέλω, έτσι θα γίνει. Η πανηγυρική πορεία του Φάουστ στον κόσμο είναι μόνο η αρχή, καθώς κλείνει η ταινία. Φεύγει ταξίδι ώστε να γίνει ένας τύραννος, ένας πολιτικός ηγέτης, ολιγαρχικός– ένας Λένιν, ένας Χίτλερ, ένας Αμπράμοβιτς. Είναι σύμπτωση που ο σκηνοθέτης διακόπτει αυτό το ταξίδι;»

Seance

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ ΣΟΚΟΥΡΟΦ ΣΤΟ BBC ΓΙΑ ΤΟ FAUST:

BBC: Όλες οι προηγούμενες ταινίες της τετραλογίας ήταν αφιερωμένες σε υπαρκτά ιστορικά πρόσωπα. Γιατί ολοκληρώνετε την τετραλογία με έναν ημι-φανταστικό χαρακτήρα; 

Σοκούροφ: Στην ταινία μου, ο Φάουστ δεν είναι φανταστικός χαρακτήρας αλλά ένας ζωντανός άνθρωπος. Ο Φάουστ του Γκαίτε, ένα από τα πιο διάσημα έργα στην ιστορία της λογοτεχνίας και του ανθρώπου γενικότερα και οι υπόλοιποι χαρακτήρες του, είναι φυσικά φανταστικοί.

BBC: Αλλά ποια είναι η σύνδεσή του με τον Χίτλερ, τον Λένιν και τον Χιροχίτο; 

Σοκούροφ: Άμεση. Σας παρακαλώ να δείτε την ταινία. Θα ξεκαθαρίσουν όλα.

BBC: Φτιάξατε μια ταινία σε συνεργασία με τον σεναριογράφο Γιούρι Άραμποφ. Τι αποκλίσεις υπάρχουν από το έργο του Γκαίτε;

Σοκούροφ: Ο Γιούρι έγραψε το σενάριο στα ρώσικα. Η ταινία γυρίστηκε στα γερμανικά. Το να προσαρμόσεις από τα ρώσικα στα γερμανικά, αναπόφευκτα οδηγεί σε μεγάλες αλλαγές στη δραματουργία και το περιεχόμενο. Μια άλλη γλώσσα είναι ένας ολόκληρος νέος κόσμος, νέες σχέσεις, καινούργιοι χαρακτήρες, νέα νοήματα. Και, φυσικά, για να προσαρμόσουμε στη γερμανική γλώσσα, στραφήκαμε στον Γκαίτε. Αλλά παράλληλα με τον Γκαίτε, έχουμε εισάγει στην ταινία μια απλή επεξηγηματική γραμμή. Για παράδειγμα, έναν νέο χαρακτήρα, τον πατέρα του Φάουστ, που χρειάζεται για να υποστηρίξει την υπόσταση του Δρ. Φαούστους ως ενός υπαρκτού ανθρώπου. Αν, αφού δουν αυτή την ταινία, οι άνθρωποι θα θέλουν να διαβάσουν Γκαίτε, αυτό θα είναι το μεγαλύτερο δώρο για μένα.

JOHANNES ZEILER

Αυστριακός ηθοποιός, ο Zeiler σπούδασε στη Βιέννη στη σχολή Max-Reinhardt. Εκεί είχε την ευκαιρία να συνεργαστεί με καλλιτέχνες όπως τον Ferruccio Soleri, Oleg Tabakov και Samy Molcho. Καταξιωμένος, ταλαντούχος ηθοποιός θεάτρου, έχει αποκτήσει μεγάλη εμπειρία όλα αυτά τα χρόνια, γεγονός που τον έφερε στον θίασο Faust Ensemble του διάσημου PETER STEIN, του οποίου έγινε μέλος. Με τον θίασο αυτό έχει περιοδεύσει σε πολλά σημεία της Γερμανίας αλλά και στην Αυστρία, στη Βιέννη. Έχει εργαστεί σε πολλές τηλεοπτικές παραγωγές ενώ η πιο σημαντική κινηματογραφική στιγμή του μέχρι τώρα είναι ο πρωταγωνιστικός ρόλος στην ταινία FAUST του Αλεξάντερ Σοκούροφ, όπου ενσαρκώνει τον ομώνυμο τραγικό ήρωα. Η ταινία, που έλαβε την ανώτερη διάκριση στο Φεστιβάλ Βενετίας 2011, τον Χρυσό Λέοντα, έφερε τον Zeiler στο σύγχρονο ευρωπαϊκό κινηματογραφικό προσκήνιο, με μια εξαιρετική ερμηνεία.

ANTON ADASINSKY

Ρώσος μίμος και κλόουν, ο Αdasinsky έγινε γνωστός για τις πρώτες του συνεργασίες με το θέατρο Litsedei. Είναι ιδρυτής της θεατρικής ομάδας Derevo με παρουσία κυρίως στο Λονδίνο και στην Αγία Πετρούπολη. Ως ηθοποιός, εκτός από την ταινία «Φάουστ», μετρά άλλες τέσσερις εμφανίσεις στις ταινίες, «Süd. Grenze» (2001), την οποία έγραψε και σκηνοθέτησε, «Radi neskolkikh strochek» (1985), «Unikum» (1983), στο βίντεο «The Nutcracker» (2008) και στο μουσικό ντοκιμαντέρ «Rok» (1989).

HANNA SCHYGULLA

Το όνομα της Χάνα Σιγκούλα είναι συνδεδεμένο με αυτό του Φασμπίντερ, ενός από τους μεγαλύτερους σκηνοθέτες όλων των εποχών. Μαζί ιδρύσανε το "Αντι-θέατρο" αλλά και έκαναν μερικές πολύ σημαντικές ταινίες όπως τα "Effie Briest", "Ο γάμος της Μαρίας Μπράουν", "Τα πικρά δάκρυα της Πέτρα Φον Καντ" και "Lili Marleen". Έχει συνεργαστεί με μερικούς από τους σημαντικότερους σκηνοθέτες της εποχής μας όπως τον Αντρέι Βάιντα "Un amour en Allemagne", τον Βιμ Βέντερς "Faux Mouvement", την Μαργκαρέ Βον Τρότα "L'Amie", Ζαν Λικ Γκοντάρ "Passion", τον Κένεθ Μπράνα "Νεκροί Ξανά", τον Μπέλα Ταρ "Οι αρμονίες του Wekmeister", αλλά και πρόσφατα τον Αλεξάντερ Σοκούροφ, στο βραβευμένο πια “Faust”. Έχει αποσπάσει Αργυρή Άρκτο για την ερμηνεία της στο "Ο γάμος της Μαρίας Μπράουν" αλλά και το Χρυσό Φοίνικα για την ερμηνεία της στo "Stori di Pietra" του Μάρκο Φερέρι.

GEORG FRIEDRICH

Καταξιωμένος ηθοποιός από την Αυστρία, που έχει συμμετάσχει σε πολλές αξιόλογες ευρωπαϊκές παραγωγές.

Γεννήθηκε στο Σάλτσμπουργκ, σπούδασε στη Βιέννη και συμμετείχε σε ταινίες των πιο διάσημων Αυστριακών καλλιτεχνών, όπως Michael Haneke, Ulrich Seidl, Michael Sturminger, ενώ το 2003 πήρε πρωταγωνιστικό ρόλο στην ταινία WELCOME HOME του Andreas Gruber. Το 2004 έπαιξε σε Βερολινέζικο θέατρο σε σκηνοθεσία Ulrich Seidl ενώ το 2005 έπαιξε στην ταινία KNALLHART  του Detlev Buck, που συμμετείχε στο Φεστιβάλ του Βερολίνου, αλλά και στις ταινίες IMPORT/EXPORT του Ulrich Seidl και KLIMT  του Raoul Ruiz.

Και το 2011 συμμετείχε σε ταινίες που προβλήθηκαν στο φεστιβάλ του Βερολίνου, τα MY BEST ENEMY του Wolfgang Murnberger και ABOVE US ONLY SKY του Jan Schomburg ενώ μια ξεχωριστή στιγμή την ίδια χρονιά ήταν η συμμετοχή του στην ταινία FAUST του Alexander Sokurov, η οποία βραβεύτηκε πανηγυρικά στο Φεστιβάλ Βενετίας, με τον Χρυσό Λέοντα.

Έχει ψηφιστεί ένα από τα «Ανερχόμενα αστέρια της Ευρώπης» το 2004.

ΑΛΕΞΑΝΤΕΡ ΝΙΚΟΛΑΓΙΕΒΙΤΣ ΣΟΚΟΥΡΟΦ

Γεννήθηκε το 1951 στο χωριό Ποντορβίκα. Το 1974 εγγράφεται στο Τμήμα Παραγωγής του Πανρωσικού Κινηματογραφικού Ινστιτούτου (VGIK). Οι εξαιρετικές επιδόσεις του θα επιβραβευθούν με την υποτροφία Eisenstein. Το 1979, έδωσε εξετάσεις και αποφοίτησε ένα χρόνο νωρίτερα από το προβλεπόμενο, γυρίζοντας αντί για το προβλεπόμενο εικοσάλεπτο σπουδαστικό φιλμ, την "Μοναχική Ανθρώπινη Φωνή" διάρκειας 87 λεπτών. Η ταινία χαρακτηρίστηκε ως φορμαλιστική και αντισοβιετική και απορρίφθηκε, ο ήδη εξόριστος Αντρέ Ταρκόφσκι μεσολάβησε, έτσι ώστε το έργο να γίνει, τυπικά τουλάχιστον, αποδεκτό από τις αρχές.
Με συστατική επιστολή του Ταρκόφσκι ο Σοκούροφ προσλαμβάνεται στα στούντιο της Lenfilm, το 1980, εκεί θα γυρίσει τις πρώτες του ταινίες μυθοπλασίας. Στα στούντιο του τότε Λένινγκραντ (σημερινής Αγίας Πετρούπολης) δουλεύει τα πρώτα του ντοκιμαντέρ. Στα τέλη της δεκαετίας του '80 οι ταινίες του προβάλλονται πια δημοσίως και εκπροσωπούν την Κοινοπολιτεία (πλέον) σε πολυάριθμα διεθνή φεστιβάλ και εκδηλώσεις. Η επόμενη δεκαετία τον βρίσκει να γυρνά ταυτόχρονα, ταινίες μυθοπλασίας και ντοκιμαντέρ.Στα μέσα της δεκαετίας του 90 εξοικειώνεται με τις νέες τεχνολογίες. Αρχίζει την παραγωγή μιας σειράς ντοκιμαντέρ, με αρκετά από αυτά να βασίζονται σε Ιαπωνικά κεφάλαια, χάρη στη συμμετοχή των εκεί θαυμαστών του. Μόνιμος θαμώνας των κορυφαίων Φεστιβάλ, με συχνότατες βραβεύσεις και μέλος της Ευρωπαϊκής ακαδημίας κινηματογράφου. Με την "Ρώσικη Κιβωτό" επιτυγχάνει μια αξιοζήλευτη εισπρακτική πορεία σε Η.Π.Α. και Ευρώπη, η ταινία καταξιώνεται ως ένα από τα πιο αναπάντεχα, ακραία σινεφίλ μπλοκμπάστερ. Σημαντικές επίσης ταινίες του  είναι οι «Μητέρα και γιος», «Πατέρας και γιος» αλλά και η τετραλογία της εξουσίας, που γύρισε από το 1999 έως και το 2011, που εξετάζει σπουδαίες ιστορικές και λογοτεχνικές φυσιογνωμίες.
Ζει και εργάζεται στην Αγία Πετρούπολη, κοντά στο αγαπημένο του Ερμιτάζ.

ΕΠΙΛΕΓΜΕΝΗ ΦΙΛΜΟΓΡΑΦΙΑ

1978 Μοναχική ανθρώπινη φωνή - έγχρωμο/ασπρόμαυρο - 87 λεπτά
1980 Διαβάθμιση - έγχρωμο - 30 λεπτά
1983 Οδυνηρή ομοιομορφία - έγχρωμο - 110 λεπτά
1988 Ημέρες έκλειψης - έγχρωμο - 137 λεπτά
1989 Σώσε και προστάτευσε - έγχρωμο - 137 λεπτά
1990 Δεύτερος Κύκλος - έγχρωμο/ασπρόμαυρο - 92 λεπτά
1992 Πέτρα - ασπρόμαυρο - 84 λεπτά
1993 Σελίδες που ψιθυρίζουν - έγχρωμο - 77 λεπτά
1996 Μητέρα και Γιος - έγχρωμο - 73 λεπτά
1999 Μολώχ - έγχρωμο - 102 λεπτά
2000 Ταύρος - έγχρωμο  - 104 λεπτά
2001 Ρώσικη Κιβωτός -έγχρωμο - 99 λεπτά
2003 Πατέρας και Γιος - έγχρωμο - 83 λεπτά
2005 Ο Ήλιος - έγχρωμο - 110 λεπτά
2007 Αλεξάνδρα –έγχρωμο -95’
2011 Faust- έγχρωμο -134’

ΓΙΟΧΑΝ ΒΟΛΦΓΚΑΝΓΚ ΓΚΑΙΤΕ

Ο Γιόχαν Βόλφγκανγκ Γκαίτε (Johann Wolfgang Goethe, Φρανκφούρτη, 28 Αυγούστου 1749 - Βαϊμάρη, 22 Μαρτίου 1832) ήταν Γερμανός νομικός, ποιητής και πεζογράφος. Η οικογένεια του ήταν μια από τις πιο εύπορες στη Φρανκφούρτη, προσφέροντάς του πολλές δυνατότητες μόρφωσης. Σε ηλικία 15 χρονών έγραψε τα πρώτα του ποιήματα, τα οποία στη συνέχεια κατέστρεψε. Το 1765 ξεκίνησε σπουδές Νομικής στη Λειψία κατόπιν επιθυμίας του πατέρα του. Παράλληλα με τις σπουδές του ασχολήθηκε με τις εικαστικές τέχνες. Στην Λειψία ήρθε σε επαφή με το έντονο ελληνικό στοιχείο της πόλης. Ως φίλος των Ελλήνων και της Ελλάδος αφιέρωσε πολλά έργα του στην Ελληνική Αρχαιότητα.
Το 1769 αρρώστησε και επέστρεψε στη Φρανκφούρτη. Την ίδια περίοδο άρχισε να ανακαλύπτει μέσα του και τον πρωταγωνιστή του Φάουστ. Το 1770 ολοκλήρωσε τις σπουδές Νομικής και παράλληλα παρακολούθησε μαθήματα Ιατρικής, Χημείας και Βοτανικής. Επέστρεψε στη Φρανκφούρτη και ασχολήθηκε με τη δικηγορία. Το 1774, συγκλονισμένος από την αυτοκτονία ενός φίλου του, έγραψε Τα πάθη του νεαρού Βέρθερ, ένα μυθιστόρημα που λάτρεψε ο Ναπολέων και έγινε λάβαρο του ηθικού και πνευματικού κινήματος. Η Βαϊμάρη υπήρξε σημαντικός σταθμός στη σταδιοδρομία του Γκαίτε, καθώς είχε αναλάβει εκεί καθήκοντα Υπουργού του Δούκα. Ένα από τα σημαντικότερα έργα του Γκαίτε είναι το Ταξίδι στην Ιταλία, το οποίο έγραψε κατά τη διαμονή του στη νότια Ιταλία. Μέχρι το 1805 είχε στενή επαφή και φιλία με τον Σίλλερ και μια βαθιά φιλία αναπτύχθηκε μεταξύ των δύο ανδρών. Το 1806 παντρεύτηκε την Κριστιάνε Βούλπιους, με την οποία είχε ήδη από το έτος 1789 ένα γιο. Ο Φάουστ, το δημιούργημα ολόκληρης της ζωής του, ολοκληρώθηκε με τον δεύτερο τόμο ένα χρόνο πριν το θάνατο του, το 1832 στη Βαϊμάρη

via