Το θέατρο του παραλόγου εκτυλίσσεται αυτές τις μέρες στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.
Ποιος έχει το δίκιο;
Όσοι έχουμε σπουδάσει εκεί μέσα, ξέρουμε καλά τί παίζεται πίσω απ' τις κλειστές πόρτες των γραφείων.
Ξέρουμε καλά ποιοι είναι οι "σοφοί" καθηγητές.
Όποιος έκανε τον κόπο να ρίξει μια ματιά σε κατάλογο με τα ονόματα των καθηγητών, διαπίστωνε πολύ γρήγορα ότι τα περισσότερα επίθετα... επαναλαμβάνονταν 3-4 φορές!
Δηλαδή ήταν κάποιος καθηγητής (π.χ. Τρεχαγυρευόπουλος), καθηγήτρια στο ίδιο Πανεπιστήμιο ήταν κι η γυναίκα του (Τρεχαγυρευοπούλου- Φούφουτου), αλλά ήταν κι η κόρη του (Τρεχαγυρευοπούλου-Τυχαίου), ήταν κι ο γαμπρός του (Τυχαίος).
Ο γαμπρός του (Τυχαίος) είχε κατά σύμπτωση συνάδελφο στο ίδιο πανεπιστήμιο τον ξάδελφό του (Τυχαίος), που είχε μαζί του τη γυναίκα του (Τυχαίου-Περαστικού), η οποία είχε εκεί και τον πατέρα της (Περαστικός).
Ο πατέρας της (Περαστικός) δούλευε κοντά στην γυναίκα του που ήταν αδελφή του πρώτου (Περαστικού-Τρεχαγυρευοπούλου).
Και οι ομόκεντροι κύκλοι συνεχίζονται...
Κάπως ετσι είναι η δομή του Πανεπιστημίου Αθηνών.
Ακόμη κι ένας πολύ γνωστός πρώην Πρύτανης, πήρε την έδρα του μόνιμου καθηγητή (νεώτατος, σπάζοντας όλα τα ρεκόρ), επειδή έγινε... γαμπρός του κοσμήτορα και κατόπιν ανήλθε στην πυραμίδα της... αξιοκρατίας, αναδεικνυόμενος ως και πρύτανης!
Έκτοτε επιθυμεί να φέρει την κάθαρση στο ελληνικό κράτος...
(εδώ γελάνε)
Ας μην αναλωθούμε όμως στην περιπτωσιολογία. Όποιος έχει σπουδάσει στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, ξέρει πάρα πολύ καλά τι γίνεται και πολλά-πολλά ακόμη παραδείγματα.
Εγώ αναφέρθηκα απλώς στο πιο.. διάσημο!
Και θα ρωτήσει κάποιος "μα καλά, τι είναι αυτά που λες; ΑΣΕΠ δεν περνάνε;"
Εδώ θα εισπράξει το σατανικό μου γέλιο (μπουαχαχαχαχα) και την απάντηση ότι οι καθηγητές εγκρίνονται από τα διοικητικά συμβούλια, στα οποία συμμετέχουν οι καθηγητές (δηλαδή, το μισό τους σόι) και κάποιοι εκπρόσωποι φοιτητικών παρατάξεων (άααλλη βρώμα αυτή... γι' αυτές, όμως, θα τα πούμε παρακάτω).
Αυτοί είναι λοιπόν οι περιώνυμοι και περισπούδαστοι καθηγητές πανεπιστημίου, με τη μεγάλη γλώσσα και τον τεράστιο κώλο, ο οποίος σφηνώνει στην καρέκλα και δεν ξαναβγαίνει ώσπου να πεθάνουν και να κάτσει στην ίδια καρέκλα κληρονομικῷ δικαίῳ ως... διάδοχος ο γιος τους, ώσπου να φτάσει κι αυτός στα βαθιά του γεράματα!
Διάβασε εδώ ιστορίες πανεπιστημιακής οικογενειακής... τρέλας!
Εξάλλου, μην ξεχνάμε ότι τον καθηγητή Πανεπιστημίου δεν τον κουνάει και δεν τον ελέγχει κανείς!
Αν ένας καθηγητής σχολείου αδικήσει κατ' εξακολούθησιν μαθητές, τότε θα ελεγχθεί και θα υπάρξει κάποια παρέμβαση για την περίπτωσή του.
Όταν όμως ένας καθηγητής Πανεπιστημίου αδικεί κατ' εξακολούθησιν φοιτητές, τότε δε γίνεται τίποτα. Σας το λέω και από προσωπική πείρα. Δεν ήμουν απ' τους αδικημένους, αλλά θυμα΄μαι πολλά περιστατικά απ' τα φοιτητικά μου χρόνια.
Θυμάμαι μέχρι και καθηγητή που "τα' παιρνε" για να περάσει φοιτητές.
Το κόστος ανά μάθημα ήταν λίγο κάτω από το ύψος του βασικού μισθού.
Άλλοι, πάλι, για να αναδειχθούν στον ακαδημαϊκό χώρο, επειδή όλες οι άλλες πόρτες είναι κλειστές, προσεγγίζουν το ακαδημαϊκό λόμπι από το... παράθυρο. Ήτοι, ευρω-επιτροπές, φιλανθρωπικές οργανώσεις της μόστρας, ΜΚΟ των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της κονόμας, ΕΛΙΑΜΕΠ και Ροταριανοί όμιλοι.
Έτσι μόνο γίνεσαι ακαδημαϊκός, αν δεν είσαι "του σογιού".
Και μαζεύονται πολλές, μα πάρα πολλές "μεμονωμένες περιπτώσεις", ώσπου μας βάζουν σε σκέψεις, όπως τα πολυεπαναλαμβανόμενα "μεμονωμένα περιστατικά" της περιβόητης αστυνομικής βίας.
Αυτή είναι λοιπόν η πλειοψηφία των λεγόμενων διανοούμενων, δημοσιολόγων και πνευματικών ανθρώπων: κάτι φλούφληδες που υπάρχουν ελέω οικογενειοκρατίας, ρουσφετολογίας έως και... μασονίας!
Αυτοί που αξίζουν να αναδειχθούν σ' αυτές τις θέσεις ή τα παρατάνε νωρίς ή τραβάνε για τα ξένα, μπας και εκτιμήσει κανείς τη δουλειά τους.
Γιατί στο Ελλάντα βασιλεύουν πάντα 100 οικογένειες μετά των χιλιάδων άμεσα εξαρτώμενων υποτακτικών τους.
Το σκυλολόι των καθηγητάδων της φάπας λοιπόν, τώρα ξάφνου θυμήθηκε τη νομιμότητα!
Αφού διορίστηκε αναξιοκρατικά, ρουσφετολογικά και άρα ουσιαστικώς παράνομα στο Πανεπιστήμιο -και μάλιστα εφ' όρου ζωής-, τώρα έρχεται να κάνει στην ελληνική κοινωνία μαθήματα... νομιμότητας!
Αυτό μοιάζει από αστείο εώς... αηδιαστικό.
Απ' την άλλη μεριά, στοιβάζονται φοιτητικές παρατάξεις και ομοϊδεάτες τους καθηγητάδες.
Οι οποίοι διαμαρτύρονται τάχα για το εκάστοτε σύστημα και, κάθε φορά που πάει να γίνει η παραμικρή αλλαγή (είτε καλή είτε κακή είτε... αδιάφορη), κάθε φορά που πάει να ληφθεί η παραμικρή απόφαση ακόμη και για το... χαρτί της τουαλέτας του Πανεπιστημίου, υπερασπίζονται το παλιό, συνήθως χωρίς σοβαρές και εφαρμόσιμες αντιπροτάσεις.
Ούτε που κοιτάνε τί προτείνεται κάθε φορά. Απλώς η βελόνα έχει κολλήσει στο "όχι".
Και, αν τυχόν καμιά φορά κάποια πρότασή τους τύχει έγκρισης από τα συλλογικά όργανα του Πανεπιστημίου, τότε απαιτούν στην απόφαση για το χαρτί της τουαλέτας να εισαχθεί και ψήφισμα κατά των... ιμπεριαλιστικών επιθέσεων στο Οτινανιστάν και, αφού το αίτημά τους προφανώς δεν εισακούγεται, αποχωρούν ηρωικά καταγγέλοντας το σύστημα.
Και η ζωή κυλάει ομαλώς και επαναστατικοφανώς.
Και το βράδυ πάνε για ούζα στο Μεταξουργείο να χτίσουν μεταξύ 2 και 3 το πρωί με βαρύ κεφάλι την ιδανική κοινωνία...
Άσε που στηρίζουν το αισχρό σύστημα συμμετοχής εκπροσώπων φοιτητικών παρατάξεων στη συνδιοίκηση του Πανεπιστημίου.
Δηλαδή, για να εγκριθεί π.χ. η αναγωγή ενός μη μόνιμου καθηγητή σε μόνιμο, πρέπει όπως είπαμε να περάσει η απόφαση από το διοικητικό συμβούλιο.
Εκεί, δε φτάνει η βρώμα και η πλέμπα των ρουσφετοκαθηγητάδων, αλλά συμμετέχουν και φοιτητοπατέρες!
Οι οποίοι φυσικά, συναλλάσσουν την ψήφο τους με προνόμια και παραταξιακά αλλά και προσωπικά.
Δηλαδή, ο εκπρόσωπος των φοιτητών αφενός θα πάρει το "καλό τραπεζάκι" για την παράταξή του, δίπλα στο κυλικείο, θα "κλείσει" τις καλύτερες αίθουσες της σχολής τις καλύτερες ώρες για τις εκδηλώσεις που θέλει να διοργανώσει, θα πετύχει και μια ευνοϊκή μεταχείριση των ανώτερων μελών της παράταξης από τον συγγενή πολιτικά κύκλο καθηγητών και ενδεχομένως και από άλλους κύκλους, με τους οποίους θα "συμπέσει" σε κάποια απόφαση.
Αφετέρου, θα καταφέρει να αποκομίσει πολύ καλές σχέσεις με καθηγητές, οι οποίοι θα τον περάσουν σε μαθήματα που θα 'χει γράψει μόνο το όνομά του (ή ακόμη και σε μαθήματα που δεν έχει γράψει- ναι έχει γίνει πολλάκις κι αυτό) και στη συνέχεια, ανεξαρτήτως βαθμού και τυπικών προσόντων και μορίων, θα εγκριθεί στο μεταπτυχιακό και στο διδακτορικό πρόγραμμα των καθηγητών αυτών!
Φοιτητικό κίνημα, λέμε!
(Θυμάμαι πολλές περιπτώσεις σχεδόν αγράμματων φοιτητών που έφυγαν με διδακτορικό, ελέω παρατάξεων και συνδιοίκησης)
Αυτό για το οποίο άλλοι ιδρώνουν καθισμένοι επί μήνες στην καρέκλα του γραφείου τους διαβάζοντας για να περάσουν το 8,5 (βαθμό πτυχίου), οι ίδιοι το καταφέρνουν με μια απλή συναλλαγή: σου προσφέρω την ψήφο μου, με κάνεις άρχοντα.
(Βέβαια, υπάρχει κι άλλο είδος αναξιοκρατίας στην επιλογή των μεταπτυχιακών: οι γλείφτες ή αλλιώς οι "τυροπιτοκουβαλητές" των καθηγητών. Άλλη κουβέντα όμως αυτή)
Αυτοί οι συναλασσόμενοι με το σύστημα εκπρόσωποι φοιτητών ανήκουν φυσικάκατά κανόνα στη ΔΑΠ και την ΠΑΣΠ (ως τα άλλοτε κραταιά κόμματα), αλλά δεν μπορούμε να πούμε ότι απέχουν τελείως και οι Κνίτες και οι Εαακίτες.
Κι αυτοί, όπου κατάφερναν να έχουν δύναμη να επηρεάζουν καταστάσεις, έκαναν τις δικές τους... ομορφιές.
Η Πανσπουδαστική, (ΚΝΕ) π.χ., σε κάποιο Πανεπιστήμιο της χώρας που τυχαίνει να γνωρίζω τα πράγματα από εγκυρότατη πηγή, τα 'χε κάνει πλακάκια με την ακροδεξιά εκεί ΔΑΠ (πολύ πριν εμφανιστούν οι Σαμαράδες κι οι Βορίδηδες στην αρχηγία) και με το κραταιό εκεί σύστημα διοίκησης, οδηγώντας το Πανεπιστήμιο στον γκρεμό.
Τα ΕΑΑΚ πάλι, αν και είναι πιο... "του κεφαλιού τους", σε ορισμένες περιπτώσεις έχουν κάνει κι αυτά τις τσαχπινιές τους με την ΠΑΣΠ και το δικό της σύστημα καθηγητών, με αντάλλαγμα μια άδεια για πάρτυ σε χώρο της σχολής.
Μια και το 'φερε η κουβέντα, πάντα η ΠΚΣ και η ΔΑΠ ήταν φιλαράκια, όπως και η ΠΑΣΠ με τα ΕΑΑΚ.
Και βέβαια, για να είμαστε δίκαιοι, το Πανεπιστήμιο λόγω οικογενειοκρατίας και τζακοκρατίας δεξιοκρατείται 150 χρόνια τώρα.
Η ΔΑΠ σήμερα, μετά από χιλιάδες "Τζουλιο-πάρτυ", στηρίζει τις "μεταρρυθμίσεις"...
Οι ΔΑΠίτες και οι ΠΑΣΠίτες, λοιπόν, έχουν εξ αντικειμένου τη μερίδα του λέοντος στη βρωμιά της δυνδιοίκησης των πανεπιστημίων.
Οι Κνίτες και οι Εαακίτες, πάλι, κατά κανόνα έχουν... άλλο κουσούρι.
Αν και όταν (δηλαδή σχεδόν πάντα) θεωρούν ότι μια απόφαση της διοίκησης δεν τους αρέσει, μπουκάρουν μέσα με τον τσαμπουκά και σταματούν με το "έτσι θέλω" τη διαδικασία!
Μιλούν εξ ονόματος του λαού και των φοιτητών (ασχέτως αν σχεδόν πάντα αποτελούν κοινωνική μειοψηφία) και επιβάλλουν τη θέλησή τους τσαμπουκαλήδικα ως κοινοί νταήδες.
Δηλαδή είναι που 'ναι απέραντη η βρωμιά στα Πανεπιστήμια, έχουμε και τους νταήδες να κάνουν το κομμάτι τους! Εν ονόματι του "λαϊκού κινήματος", βέβαια...
Του ποιου;
Μα του "λαϊκού κινήματος"!
Δεν τα 'μαθες;
Υπάρχει λαϊκό κίνημα!
Είναι... λαϊκό κίνημα οι 40 που μπουκάρουν στις αίθουσες των συνεδριάσεων για να επιβάλουν τη θέλησή τους!
Άμα δεν έχει περάσει κανείς από το Πανεπιστήμιο, θα νομίζει πως είναι πράγματι απλώς μια αντιπροσωπεία των χιλιάδων φοιτητών που τους στηρίζουν.
Εγώ αντίθετα, βλέποντας το προχθεσινό περιστατικό στην Πρυτανεία, διαπιστώνω πωςείναι οι ίδιοι 40!
Οι ίδιοι 40 που έβλεπα και τότε που ήμουν εγώ στο Πανεπιστήμιο.
Όχι τα ίδια πρόσωπα. Αλλά πιστά αντίγραφά τους.
Η ίδια ορδή μπαχαλοφρονούντων, χοροστατούσης μιας τσιρίδας διαπεραστικής, ίδια με αυτή που άκουγα όλα τα χρόνια που ήμουν κι εγώ στη σχολή.
Λες και τους βγάλαμε φωτοτυπία.
Πάντοτε αυτοί οι 40 δήλωναν "εκπρόσωποι κάποιων χιλιάδων άλλων", μα στην πραγματικότητα ήταν πάντα εκπρόσωποι του εαυτού τους και μόνο. Άντε και της παρέας τους από τα χθεσινοβραδινά ούζα.
Πάντα οι ίδιοι. Αυτοί που αναμασούσαν ολημερίς την "καραμέλα του φασίστα" και την έσκαγαν στα μούτρα όποιου είχε την ατυχία να διαφωνήσει με κάποιες πρακτικές τους, ώσπου η λέξη έγινε λάστιχο και σήμερα σε κανέναν δεν κάνει εντύπωση ότι στην κυβέρνηση της χώρας συμμετέχουν 5-6 φασίστες. Κανονικοί.
Όχι αυτοί που απλώς "σήκωσαν ένα δάχτυλο" και τους παρομοίασαν με τον... Χίτλερ, τον Μουσολίνι, τον Μέττερνιχ και ξέρω γω ποιον άλλον. Κανονικοί. Απ' αυτούς που θέλουν σφαγές και αίμα.
Απ' το πολύ αναμάσημα όμως έλιωσε η "καραμέλα του φασίστα" και πλέον η λέξη έχει χάσει το ειδικό της βάρος, μετά από τόσες επαναλήψεις, περισσότερες κι απ' αυτές των "Δύο ξένων".
Με ποιον απ' τους δύο είμαι, λοιπόν;
Ποιος θεωρώ ότι έχει το δίκιο;
Η ρουσφετο-Πρυτανεία ή οι 40 αυτοαναπαραγόμενοι επαναστάτες;
Κανένας απ' τους δύο!
Αρνούμαι φυσικά να υπερασπιστώ την άποψη ότι η Πρυτανεία θέλει τάχα να φέρει τον άνεμο της αλλαγής στο Πανεπιστήμιο. Ποια; Η ρουσφετο-Πρυτανεία; Το άκρον άωτον της οικογενειοκρατίας; Αυτή που αναδείχθηκε στη θέση της μετά από κυβερνητικές μεθοδεύσεις;
Οι ακαδημαϊκοί της συμφοράς; Οι αργυρώνητοι κονδυλοφόροι-μαντατοφόροι της καταστροφής, που λειτουργούν ως ακαδημαϊκό άλλοθι των άθλιων κυβερνήσεων;
Δε θα την υπερασπιστώ για το ποιόν της, αν και θα παραδεχτώ πως έχει δίκιο όταν λέει πως τελοσπάντων έχει τουλάχιστον το δικαίωμα να συνεδριάζει και να παίρνει αποφάσεις, χωρίς 40 άτομα πάνω απ' το κεφάλι της που δημιουργούν μπάχαλο και βρίσκονται παράνομα εκεί.
Να κι ένα χαριτωμένο...
Αρνούμαι βέβαια απ' την άλλη να υπερασπιστώ αυτούς τους 40. Γιατί τους ξέρω. Μπορεί να 'χουν χίλια δίκια για το ποιόν της Πρυτανείας, μπορεί οι ίδιοι να 'ναι άσπιλοι κι αμόλυντοι, μπορεί να έχουν δίκιο για την στόχευση των εφαρμοζόμενων πολιτικών στην Παιδεία, αλλά κι αυτοί δεν έχουν το δικαίωμα να αυτοαναγορεύονται προστάτες των λαϊκών συμφερόντων (όταν μάλιστα είναι και μειοψηφία στα τμήματά τους) και να παριστάνουν τους νταήδες των σχολών.
Εξάλλου, δεν πείστηκα ποτέ για τα ειλικρινή τους κίνητρα για βελτίωση των Πανεπιστημίων, καθώς αυτό που ζητούσαν μονίμως ήταν "χαλάρωση του προγράμματος". Λες και είχαν... πολυσφιχτεί ως τότε και ζητούσαν και χαλάρωση! Αυτοίονειρεύονται τη μετριότητα, προκειμένου να βασιλεύσει επιτέλους η εξυπναδίστικη ημιμάθειά τους.
Ακόμη περισσότερο θα 'λεγα πως απογοητεύομαι από τις αριστερές νεολαίες που έχουν εθιστεί στην υπεράσπιση του παλιού και του σάπιου.
Και μάλιστα φτάνει στα όρια της παράνοιας να υπερασπίζονται αυτοί τόσο πολύ τη συνδιοίκηση των πανεπιστημίων, όταν ξέρουμε καλά ότι αυτή είναι πηγή διαφθοράς και συνδιαλλαγής και εν τέλει ηθικής αποψίλωσης του φοιτητικού συνδικαλισμού, στον οποίον κατά τ' άλλα ομνύουν.
Καιρός είναι να κλείσει αυτή η πηγή σαπίλας που αφενός εκτρέφει φοιτητές-παραγοτίσκους, που μεγαλοπιάνονται και αφετέρου δίνει δίκιο σ' αυτούς που θέλουν να καταργήσουν το φοιτητικό συνδικαλισμό.
Τι προτείνω;
Όχι άλλη στείρα αντίδραση, όχι άλλο παραγοντισμό, όχι άλλο νταηλίκι, όχι άλλες κομματικές παρωπίδες, όχι άλλες χαζοκαταλήψεις, όχι άλλο μιμητισμό των χειρότερων μεταπολιτευτικών πανεπιστημιακών καταστάσεων.
Επιστροφή στο διάβασμα, επιστροφή στα αμφιθέατρα, επιστροφή στη αγωνιστική διεκδίκηση πραγματικών αιτημάτων που αφορούν πράγματι την πλειοψηφία των φοιτητών και όχι μια μειοψηφία φοιτητοπατέρων και επαγγελματιών αγωνιστών.
Και έτσι θα ξαναβρούν δικαίωση οι επόμενοι αγώνες, όταν θα συνοδεύονται από ηθικό και λογικό δίκιο και βέβαια όταν εκφράζουν την έμπρακτη, ψυχή τε και σώματι, υποστήριξη ενός μαζικού φοιτητικού κινήματος.
Απαιτείτα μηδενισμός κι επανεκκίνηση απ' την αφετηρία, δηλαδή, για το φοιτητικό κίνημα.
Άμα είναι χιλιάδες φοιτητές απ' έξω, δεν υπάρχει Πρυτανεία.
Αν είναι οι ίδιοι 40, τότε υπάρχει και παραϋπάρχει αιδ ικαιούται να συνεδριάζει.
Οι ακραίες μορφές αντίδρασης (καταλήψεις, εισβολές) απαιτούν μαζικές κινητοποιήσεις και κοινωνική συναίνεση.
Τότε μόνο νομιμοποιούνται ηθικά και πολιτικά.
Οι 40 "ακτιβιστές" δεν είναι φοιτητικό κίνημα.
Οι 40 δεν είναι η αναζωπύρωση του φοιτητικού κινήματος, αλλά ο ενταφιασμός του, μέσω της αιώνιας αναπαραγωγής μιας επαναστατικοφανούς φρασεολογίας, η οποία όμως βγάζει μάτι ότι πρόκειται απλώς για αντιδραστικό συντηρητισμό που αναπαράγει συνεχώς τον εαυτό του αερολογώντας.
toixo-toixo
