Βλέπετε την κοπέλα στο μπροστά τραπέζι, εκεί στα δεξιά; Αυτή με την πλούσια καστανή κώμη και τα έντονα ζυγωματικά. Την λένε Μαντώ και ομολογουμένως, το κοραλί φόρεμα που με ζήλο προσπαθεί να φτάσει κάτω από τους μηρούς, της προσδίδει σήμερα απαράμιλλη γοητεία, αφήνοντας τα καλλίγραμμα πόδια της στο έλεος του ήλιου. Καλή επιλογή, αν με ρωτάτε.
Φαίνεται άλλωστε και στα μάτια του Λουκά. Δεν χορταίνει να την κοιτάζει. Στροβιλίζει για λίγο τον μέτριο φραπέ με το καλαμάκι και την ξανακοιτά. Μοιάζει μάλλον να την ατενίζει τώρα. Εκείνη του χαμογελά. Μη θαρρείτε βέβαια πως ο εκείνος δεν είναι αντάξιός της. Τα ξανθά του μαλλιά φαίνονται να χρυσαφίζουν όταν ο ήλιος άθελα τα φωτίζει, ενώ το γεροδεμένο του ανάστημα ξεχωρίζει ακόμα κι αν κάθεται σκυφτός στην καρέκλα του.
Ρίξτε τώρα μία ματιά, λίγο παραπέρα, πίσω από τον γυμνό θάμνο, πλάι στο παρτέρι με τα θλιμμένα λουλούδια. Ένα ζευγάρι ξαποσταίνει, μα δε μιλά. Εκείνη κοιτάζει τους περαστικούς, μα με φειδώ, δε θέλει να δημιουργήσει την λάθος εντύπωση. Μα από ποιόν κρύβεται! Το αγόρι απέναντι της έχει προφανώς ξεχάσει την παρουσία της, αν και διόλου αδιάφορη δεν είναι. Ψυχαγωγείται μοναχός πάνω από μια μίνι οθόνη κινητού. Η ώρα περνά, κι αυτοί το ίδιο. Απλά περνούν. Την ώρα, το χρόνο, τη ζωή τους. Δε φαίνονται να δυσανασχετούν, μα σίγουρα κάτι τρέχει.
Μην αναρωτιέστε, η Μαντώ είναι. Και το αγόρι που πασχίζει να αποφύγει το βλέμμα της ο Λουκάς είναι ξανά! Είναι απλώς δύο πτυχές ζωής, ή μάλλον δυο επιλογές. Το τι θα κάνουμε με τη ζωή μας εξαρτάται μονάχα από εμάς -και πασχίζω τώρα να μη φανώ κοινότοπη-, πάντα ρέει ο φόβος τούτος. Μπορούμε να την παιδέψουμε, να την ατιμάσουμε, να την εξαγοράσουμε ή να την πουλήσουμε. Είμαστε όμως από την άλλη, το ίδιο ικανοί να πιστέψουμε σε αυτήν, να τη γνωρίσουμε, να την καλλιεργήσουμε, να τη δαμάσουμε, να τη φέρουμε τέλος πάντων στα μέτρα μας.
Οι σχέσεις είναι θαρρώ ένα μαρτύριο, αλλά ίσως από τα πιο γλυκά που μπορείς να υποστείς. Μοιάζουν μ’ εκείνη την πικρή σοκολάτα υγείας που μισώ (ποιος αλήθεια νοιάζεται για θερμίδες;) Είναι απαίσια και κακόγευστη. Μα δεν παύει να είναι σοκολάτα!
Μια γιαγιά μου λέει συνεχώς, και να φέρνω το λόγο -ή τον παράλογό της-, δεν ξέρω, ξανά στο νου : «ό, τι από –η αρχίζει, να το φοβάσαι» οδύρεται, «άτιμο είναι!» Και συνεχίσει αραδιάζοντας σκόρπια επιχειρήματα στον ήδη αβάσιμο συλλογισμό της: «η γυναίκα, η δουλειά, η γη, η απιστία, όλα γένους θηλυκού», παραλογίζεται και καταπίνει τα φωνήεντα ένα-ένα. Μα να, τώρα δα ξεφυτρώνει στο μυαλό μου η απάντηση. «Τόσα καλά πηγάζουν από το γένος το θηλυκό, γιαγιά! Είναι η μητέρα, η ευτυχία, η κατανόηση, η φιλία και η αγάπη». «Ναι, μα τα πρωτεία κατέχει ο έρωτας και δαύτος θα `ναι πάντα αρσενικός», μοιάζει να ηχεί στα αυτιά μου η ταχεία ανταπάντηση.
Ίσως και έτσι να ‘χουν τα πράγματα, ποιος αλήθεια ξέρει! Ωστόσο, είναι στο χέρι και των δυο -από τα γένη τα γραμματικά εννοώ-, να ζυγιάσουν τα λάθη, τις ευθύνες, τα θέλω και τα μπορώ. Οι σχέσεις τώρα μοιάζουν να μιμούνται τα αποδημητικά πουλιά. Τρέφονται και φτιάχνονται το μισό χρόνο εδώ, μα μόλις οι κακουχίες πιάσουν, ο καιρός τα παίρνει μαζί και φεύγουν για τα ξένα, χάνονται και δε γυρίζουν πάντα. Ψάχνουν για τόπους εύφορους, αρμονικά πλασμένους και χτίζουν εκεί τείχη ψηλά. Και αν δύναμη δεν εύρουν να γυρίσουν, μένουν εκεί και αφήνουν την ψυχή τους μετέωρη για τους περαστικούς, τους χθεσινούς, τους δήθεν και τους άλλους…
~Μπουμπάρη Μαριλένα
Δείτε όλα τα άρθρα της Μαριλένας ΕΔΩ
