H σιωπή της προσευχής...

Θα 'θελα να σιωπούσα. 

Να σταματούσα να σου γράφω... 

Να μη λέω πολλά. 

Ή μάλλον να μη λέω τίποτα. 

Τι σημασία έχουν τα λόγια; 

Σημασία έχει μονάχα η καρδιά. 
Να προσεύχεται η καρδιά. 

Να μιλάει η ψυχή. 

Έτσι απλά. 

Με την προσευχή. 

Χωρίς να το ακούει και να το βλέπει κανείς.

Στην εκκλησία, σε ένα δωμάτιο ή ακόμα και στο δρόμο. 

Αλλά να κάνω προσπάθειες να ψάχνω για το Χριστό. 

Να μην περιμένω να έρθει η ώρα της κυριακάτικης Λειτουργίας 
(ουφ, κουράγιο τελειώνει! υπομονή, μισή ώρα έμεινε ακόμα). 

Αλλά να ψάχνω, να αναζητώ τον Θεό...

Έχεις δει αγίους ανθρώπους; 

Μοναχούς, ασκητές, αγιορείτες ακόμα και ανθρώπους απλούς, οικογενειάρχες;

 Οι άγιοι άνθρωποι δε λένε πολλά. 

Δε μιλάνε πολύ. 

Και "καλημέρα" να σου πουν, αυτό εντυπώνεται στην ψυχή σου. 

Ελκύεσαι, μαλακώνεις, παίρνεις χάρη. 
Φωτίζεσαι... 

Έτσι πρέπει να προσπαθούμε να είμαστε, να γινόμαστε.

Όχι πολλά λόγια και θεωρίες και ωραίες έξυπνες φράσεις και κουβέντες... 

Αυτά δεν έχουν νόημα. 

Χάνονται, ξεθωριάζουν, σβήνουν, ξεχνιούνται. 

Μια προσευχή, όμως, ποτέ δε χάνεται. 
Ποτέ δε σβήνεται...

Εύχομαι να γίνεις και συ άνθρωπος τέτοιος. 

Άνθρωπος προσευχής! 

Να εύχεσαι και συ για μένα... 

Σεβάχ

πηγή via

Φως Ψυχής