Οι σκέψεις μας γίνονται οι πράξεις μας και καθορίζονται από τη στάση ζωής που ακολουθούμε: σκεφτόμαστε βάσει αισιοδοξίας ή απαισιοδοξίας; Και οι δύο αυτές στάσεις ζωής, έχουν μια κοινή συνισταμένη: προσπαθούν να προβλέψουν το πώς θα καταλήξουν οι προσπάθειές μας στο μέλλον.
Όπως είπε και ο NicholasButler:“Η αισιοδοξία είναι απαραίτητη για την επιτυχία. Είναι επίσης θεμελιώδης για το θάρρος και την πραγματική πρόοδο.”
Η δύναμη της θέλησης είναι εκείνη που μας κινητοποιεί να σκεφτόμαστε με συγκεκριμένο τρόπο. Άπαξ και μιλάμε για θέληση, τότε σίγουρα δεν μπορούμε να βγάλουμε απ’ έξω την έννοια της επιλογής.
Ας σκεφτούμε το έργο ενός ζωγράφου: Στον καμβά του επιλέγει τα χρώματα που θα απεικονίσουν την έμπνευσή του. Οι σκέψεις και οι πράξεις μας είναι οι προσωπικές μας πινελιές στο περιβάλλον που ζούμε – εμείς διαλέγουμε τις αποχρώσεις που θέλουμε.
Ένας τρόπος που θα μας βοηθήσει να σκεφτόμαστε πιο αισιόδοξα είναι να θυμηθούμε μια προηγούμενη θετική εμπειρία που είχε ένα καλό τέλος. Η εμπειρία συνεργάζεται με τη μνήμη και έτσι η αισιοδοξία μπορεί να μετατραπεί σε μια θετική στάση ζωής.
Όταν αισιοδοξούμε πλησιάζουμε την επιτυχία, το θάρρος και την πραγματική πρόοδο. Από τη στιγμή που θα αποφασίσουμε συνειδητά πως θέλουμε να αποκτήσουμε κάτι, τότε ο εαυτός μας ψάχνει τις καλύτερες δυνατές επιλογές για το πετύχει. Όταν ξεκινάμε μια προσπάθεια χρειαζόμαστε τοθάρρος και την τόλμη. Το θάρρος ενισχύει την αυτοεκτίμησή μας και το αντίστροφο.
Αν δεν πιστέψουμε ότι θα περάσουμε τις εξετάσεις στο δίπλωμα της ξένης γλώσσας για παράδειγμα, τότε δε θα ρισκάρουμε να κάνουμε ό,τι χρειάζεται για την επιτυχία μας. Οι πιθανότητες να πετύχουμε στις εξετάσεις μειώνονται και σε περίπτωση που αποτύχουμε, επαληθεύουμε τον αρχικό μας φόβο, που δεν ήταν άλλος από την αποτυχία.
Ας σκεφτούμε πόσες φορές έχουμε πέσει θύμα αυτής της σκέψης: Στην πραγματικότητα οι συνέπειες της απαισιοδοξίας κάνουν ακριβώς το αντίθετο έργο με αυτό της αισιοδοξίας. Υιοθετούμε μια εικόνα αποτυχίας, η οποία φθείρει την αυτοεκτίμηση και μας αδρανοποιεί, με αποτέλεσμα να βιώνουμε αυτό που τελικά φοβηθήκαμε. Η στάση ζωής λειτουργεί σαν αυτοεκπληρούμενη προφητεία, επομένως είναι επιλογή μας το αν αυτή θα είναι θετική.
Η αισιοδοξία, δεν είναι σίγουρα μια αφελής σκέψη ούτε μια –χωρίς λόγο- θετική σκέψη. Οφείλει ναστηρίζεται σε ισχυρά συναισθήματα και σε αντίστοιχες σκέψεις, ώστε όταν δοκιμάζεται νααποδεικνύει τη δύναμή της. Αισιοδοξία είναι, να φαίνονται προσωρινά χαμένα όλα και να γνωρίζουμε πως αυτό είναι ένα στάδιο και όχι το τέλος. Η επιλογή μιας αισιόδοξης στάσης ζωής είναι προφανής κι όμως πολλές φορές νομίζουμε ότι την έχουμε υιοθετήσει. Αν λέμε συνεχώς στον εαυτό μας «όλα θα πάνε καλά τελικά» και σε κάθε εμπόδιο σκεφτόμαστε όλα τα απαισιόδοξα σενάρια τότε λέμε ότι είμαστε αισιόδοξοι, πιο πολύ για να το πούμε.
Θα μπορούσαμε να σκεφτούμε πως το θάρρος, η αισιοδοξία και η πρόοδος, έχουν κοινό τόπο συνάντησης τη θέληση. Καλό είναι να θυμηθούμε πως χτίζεται ένα κτίριο. Πρώτα, πρέπει να υπάρχει το οικόπεδο. Αμέσως μετά χρειάζονται τα θεμέλια και από εκεί και μετά χτίζονται οι υπόλοιποι όροφοι. Είναι λογικό να μην μπορούμε να φτάσουμε στον τελευταίο όροφο χωρίς να υπάρχουν θεμέλια.
Χρειάζεται θάρρος για να είμαστε αισιόδοξοι και επίσης η πρόοδος συνεισφέρει τα μέγιστα στην αισιοδοξία. Παράλληλα χρειάζεται να είμαστε θαρραλέοι για να χτίσουμε την αισιοδοξία και να πιστέψουμε στην πρόοδο. Αν θέλουμε δηλαδή να μεταφέρουμε αυτά τα συναισθήματα στο παράδειγμα με το κτίριο, είμαστε ελεύθεροι να το κάνουμε όπου νιώθουμε. Μπορεί να είναι το θάρρος ο θεμέλιος λίθος, μπορεί να είναι η αισιοδοξία ή και η πρόοδος. Το μόνο σίγουρο, είναι ότι το «οικόπεδο» δεν μπορεί να είναι κάτι άλλο πέραν της θέλησης, επειδή είναι εκείνη που αποδεικνύει ότι έχουμε τη δύναμη να γίνουμε αισιόδοξοι.
