Ως καταναλωτής του έρωτα, δεν μπορείς να τον γνωρίσεις…
Οι καταναλωτές του έρωτα, μην αντέχοντας τον βαρετό εαυτό τους, προσπαθούν να τον αποφύγουν καταναλώνοντας το αντικείμενο του πόθου τους.
Ο υποψήφιος σύντροφος θεάται μόνο ως ευκαιρία πλήρωσης του κενού, όχι ως υποκείμενο που δικαιούται να ζητά και να λαμβάνει.
Ο τρόμος που συνοδεύει την πιθανότητα μακρόχρονης συμπόρευσης με τον «αγαπημένο», μετατρέπει τον «ερωτευμένο» σε θηρευτή, και τον ερώμενο σε θύμα.
Τα περισσότερα προβλήματα σου- βιοτικά και ψυχικά- θα αποκατασταθούν, στον βαθμό που μεταμορφώνεσαι από καταναλωτή του έρωτα σε αυθεντικό ερωτικό άνθρωπο...
Μου λες επανειλημμένα: «Δεν βρίσκω τον κατάλληλο άνδρα για σχέση.. Αυτός που είναι γεμάτος «μυστήριο» δεν με θέλει. Κι εκείνος, που με θέλει, παρα είναι «καλός», συνέχεια μου δείχνει πόσο σημαντική του είμαι, και με ξενερώνει…».
Έχεις ποτέ σκεφτεί πόση απόσταση υπάρχει ανάμεσα σ’ αυτό που έχεις μάθει, και λες ότι θέλεις και σ’ εκείνο που όντως ζητάς;
Σου είναι τόσο δύσκολο να δεις πόσο πολύ φοβάσαι το ενδεχόμενο να μπεις σε μια γεμάτη φροντίδα, ικανοποιητική σχέση με έναν άνδρα, που προτιμάς να «ερωτεύεσαι» μόνο εκείνους που ποτέ δεν θα σου την πρόσφεραν.
Μόνο αυτούς που φοβούνται την δέσμευσή τουλάχιστον όσο την φοβάσαι κι εσύ.
Το μόνο που ψάχνεις είναι ένα προσχηματικό άλλοθι για να μην συνειδητοποιήσεις τους φόβους σου, να μην αναλάβεις τις ευθύνες σου για τις –έστω ανεπίγνωστες- επιλογές σου.
Το κόστος που βέβαια καλείσαι να πληρώσεις γι αυτό, είναι η σισύφεια επαναληπτικότητα της αυτό-ματαίωσης, την οποία βέβαια πρόθυμα φορτώνεις στους «ακατάλληλους» συντρόφους.
Είναι η καταθλιπτική βίωση της καθημερινότητας σου, η φοβική προσέγγιση της ζωής και των άλλων, ο πόνος για την ελπίδα και την ζωή που χάνεται, ενώ εσύ απουσιάζεις απ' την αλήθεια σου, φτιάχνοντας αυτοεκπληρούμενα σενάρια…
Μήπως, αντί να παιδεύεις και να παιδεύεσαι, να δεις τι πραγματικά σου συμβαίνει και πως θα βγεις απ’ αυτό το «τούνελ»;…
